 |
Το Στάθη Δρογώση τον γνώριζα φατσικά απο το πρώην συγκρότημα του «Τα Φώτα που σβήνουν». Τον πετύχαινα πολλές φορές στα Εξάρχεια και πάντα μου έδινε την εντύπωση ενός εσωστρεφή ανθρώπου, που είναι πραγματικά δοσμένος σε αυτό που κάνει, τη μουσική δηλαδή. Τελικά ο νέος του δίσκος «Ο Χειμώνας Δε Θα ‘ρθει», έγινε η αφορμή να τον γνωρίσω και να συνειδητοποιήσω με χαρά, πως είναι ακριβώς αυτό που αντιπροσωπεύει και η μουσική του. Παρασκευή απόγευμα, πρίν λίγο καιρό, με υποδέχθηκε σπίτι του (τον καφέ τον πέτυχες πάντως), κάπου κοντά στο λόφο, και με τους Cure ως μουσική επένδυση, ξεκίνησε η συζήτηση...
Τώρα πλέον βρίσκεσαι μόνος σου σε μια νέα πορεία (πέρα απο το όλους όσους συμμετείχαν σε αυτό το δίσκο), ενώ μέχρι στιγμής είχες μάθει να λειτουργείς και να εκτίθεσαι ομαδικά μέσα απο ένα συγκρότημα.
Ναι, τα Φώτα που σβήνουν, κρατήσανε για 2 δίσκους και 3 χρόνια και τώρα κάνω το πρώτο βήμα να εκτεθώ στον κόσμο ως Στάθης Δρογώσης. Προσωπικά, δε βρίσκω ιδιαίτερη διαφορά σε αυτό. Πρώτον, γιατί πολλά απο τα παιδιά του συγκροτήματος, βοήθησαν σε αυτό το δίσκο. Τους εκτιμώ πολύ ως συνεργάτες, είμαστε και φίλοι και η αισθητική τους με έχει επηρεάσει και εγώ έχω επηρεάσει τη δική τους. Αυτό που άλλαξε τώρα, ίσως, είναι οτι εγώ μόνος θα χρεωθώ την αποτυχία ή την επιτυχία. Έτσι και αλλιώς εμένα μου αρέσει να συνεργάζομαι με ομάδες. Στον δίσκο αυτό την ενορχήστρωση δεν την έχω κάνει μόνος μου, είναι ο Πάνος Τόλιος που έπαιξε τύμπανα, ο Ντομένικο Μπονάσι που έπαιξε κιθάρα, ο Μανώλης ο Φάμελος που ήταν και παραγωγός. Μου αρέσει δηλαδή να δουλεύω στα πλαίσια μιας ομάδας. Επειδή όλα τα τραγούδια είναι δικά μου, πλην της διασκευής του «Ήρθες Αργά», εκτέθηκα μόνος μου τώρα. Τα Φώτα που σβήνουν, μπορεί να έχουν διαλυθεί, αλλά αυτο δεν είναι οριστικό, μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί. Όλοι οι τραγουδοποιοί έχουν και το σύνδρομο του Ναπολέοντα μερικές φορές, δηλαδή θέλουν να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Να γράφουν τους στίχους, τη μουσική, να τραγουδάνε. Βασικά δεν νοιώθω ακριβώς έτσι…ίσως να το έχω μέσα μου, ποιός ξέρει;
Γενικά πάντως, μέσα απο όλα τα τραγούδια, και τους στίχους ιδιαίτερα, πολλές φορές είχα την αίσθηση ότι κάνεις έναν απολογισμό, καλό και ουσιαστικό, σαν να λες κατανοώ κάποια πράγματα που έχουν γίνει, λέω τις συγγνώμες μου σε μενα είτε σε κάποιον άλλο και απο κει και πέρα προχωράω.
Το πιασες το νόημα ακριβώς. Μάλιστα υπάρχει ένα ρεφραίν ενός τραγουδιού μου που λέει «Η Λήδα ρωτά τι κάνω..λέει Ακόμα χάνω, που έφτασες εσύ; Και απαντάω: Εγώ είμαι ακόμα στην αρχή». Κι έτσι νοιώθω. Ένα ξεκαθάρισμα, με παλιά τραγούδια, με παλιούς φίλους και ένα βλέμμα μπροστά. Τώρα νοιώθω έτοιμος, αφού έκανα την ψυχανάλυσή μου με αυτό το δίσκο να συνεχίσω να πάω παραπέρα. Αν θες, τελείωσε η εποχή της αθωότητας, γιατί όταν βγάζαμε δίσκο σαν συγκρότητα, ήταν ένα μεγάλο μας όνειρό το οποίο έγινε πραγματικότητα και μέσα απο αυτό αλλάξαμε, ήρθαμε σε επαφή με κάποιο κόσμο. Ήρθαν και γίνανε όλα γρήγορα, δεν τ’ αφομoιώσαμε όπως έπρεπε. Τώρα είναι μια γραμμή, που λέει, πάμε, απο εδώ και πέρα συνεχίζουμε. Αυτό είναι το νόημα του δίσκου, και όλα περιστρέφονται γύρω απο αυτό το κλίμα.
Έχεις ένα κομμάτι στο οποίο συμμετέχει και ο Γιάννης Κότσιρας. Προσωπικά, στα πρώτα του κομμάτια μου άρεσε πολύ, στην συνέχεια έκανε κάποιο γύρισμα. Συγκεκριμένα όμως στο «Βιαστικό Πουλί του Νότου», τον ακούω πραγματικά να βρίσκει εκείνο το στυλ των πρώτων του τραγουδιών, που του πηγαίνει πολύ.
Ο Γιάννης είναι σπουδαίος τραγουδιστής και έχει και πάρα πολύ μεγάλη επαφή με τον κόσμο. Είναι απο τους πιο εμπορικούς τραγουδιστές στην Ελλάδα. Είχαμε συνεργαστεί όταν ήμουνα μουσικός και ενορχηστρωτής σε ένα έργο του Μίκη Θεοδωράκη, στο Ηρώδειο, το «Ο Ήλιος και ο Χρόνος». Πρόκειται για τραγούδια του Μίκυ Θεοδωράκη που είχε γράψει κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του στη Χούντα τα οποία είχαμε επεξεργαστεί με το Μανώλη το Φάμελο και τα είχαμε κάνει πιο σύγχρονα. Μάλιστα είχαμε γράψει και τραγούδια σε ανέκδοτους στίχους του Θεοδωράκη. Σε κείνη τη συναυλία είχε τραγουδήσει ο Γιάννης, εκεί γνωριστήκαμε και δημιουργήθηκε μια αμοιβαία εκτίμηση. Ήρθε στο μαγαζί που παίζαμε και προσφέρθηκε απο μόνος του να δώσει μια βοήθεια στο δίσκο, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θα ήταν ακόμα αυτό. Και όταν μιξάραμε, πάλι ειπώθηκε αυτή η προσφορά στο να μας βοηθήσει και πρότεινα να πει το συγκεκριμένο κομμάτι, το οποίο νομίζω οτι πήγαινε πολύ στη φωνή του. Σε αυτό το δύσκολο καιρό στη δισκογραφία, πολλοί λίγοι βοηθάνε και ο Γιάννης προσφέρθηκε από μόνος του να βοηθήσει. Ξέρω οτι δεν είμαστε απο τον ίδιο μουσικό χώρο, εξάλλου ο Γιάννης είναι τραγουδιστής, ενώ εγώ γράφω τραγούδια και απλά τα λέω με τη φωνή μου. Αλλά σίγουρα μου έδωσε μια ώθηση προς τον κόσμο και ειδικά στην επαρχία και σε κόσμο που δε θα μπορούσε να με ακούσει. Καλλιτεχνικά εμένα με ικανοποιεί πολύ αυτή η συνεργασία. Δηλαδή βγαίνει το τραγούδι, ακούγεται πολύ όμορφα και δεν προσβάλλει και την αισθητική κανενός.
 |
Είναι και η γιαγιά σου, όμως που συμμετέχει κατά κάποιο τρόπο στο δίσκο, την οποία την είχα δει και στο πρώτο live που έκανες στο Σταυρό του Νότου.
Χρωστάω πάρα πολλά πράγματα στη γιαγιά μου, γιατί μέσω αυτής ήτανε και η πρώτη μου επαφή με τη μουσική. Δηλαδή, μας κρατούσε μικρά, όταν φεύγανε οι γονείς μου και τραγουδούσε αυτά τα υπέροχα τραγούδια του μεσοπολέμου. Έτσι διασκεύασα και το «Ηρθες αργά» που μου το δίδαξε αυτή στην ουσία, το οποίο το έπαιζα στο πιάνο μικρός και κείνη τραγουδούσε. Μετά απο χρόνια..ξέρεις, το παρελθόν μας το κουβαλάμε μέσα μας, αν και μερικές φορές το θάβουμε. Όταν πια είχαμε ένα playlist να παίξουμε σε ένα μαγαζί με το Μανώλη, το σκέφτηκα και αυτό το κομμάτι, το προσθέσαμε και δούλεψε πάρα πολύ στον κόσμο. Έτσι είπα να το βάλω σε αυτό το δίσκο, επειδή με εκφράζει και είναι ωραίο. Επειδή όμως μου το είχε διδάξει και η γιαγιά μου, έβαλα και αυτή να τραγουδήσει, έτσι απλά. Βέβαια, λαμβάνω και πολλά mail που θεωρούν ως την καλύτερη στιγμή του δίσκου το τραγούδι της γιαγιάς. Άλλωστε είναι και αφιερωμένος όλος ο δίσκος στη γιαγιά.
Είναι πραγματικά πολύ όμορφο αυτό το κομμάτι, όπως και όλα εκείνης της εποχής γιατί τα λόγια αλλά και ο τρόπος έκφρασής τους , δε βρίσκονται εύκολα πλέον... Γούναρης, Αττίκ, Δανάη και όλα αυτά
Όταν έπαιζα στο Συρμό τώρα πρίν 2 μέρες, ήρθε η γυναίκα του Βέλλα, του συνθέτη του κομματιού, και συγκινήθηκα, διότι μιλήσαμε...Οι άνθρωποι τότε γράφανε εκείνη τη δύσκολη εποχή, αλλά γράφανε με σύγχρονους όρους και το τραγούδι αυτό έχει εκπληκτικούς στίχους. Κυριώς απο τους στίχους το διάλεξα και νομίζω πως οτι ΄δινει στο δίσκο πολύ και μου αρέσει και πολύ αυτή η διασκευή.
Σου πάει πάντως...
Θα ήθελα να βγάλω ένα δίσκο με τέτοια τραγούδια.
Και ο Μανώλης (Φάμελλος) είχε κάνει το ίδιο με το «Ας ερχόσουν για λίγο». Θα ήτανε πάντως πολύ ενδιαφέρον, να βλέπεις απο νέους καλλιτέχνες να μπορούν και να θέλουν να βγάλουν αυτά τα πράγματα στην επιφάνεια πάλι. Επιρροές που έχεις γενικότερα, πέρα απο τα προηγούμενα που είπαμε...
Έχω μια μεγάλη δισκοθήκη. Ακούω πολύ κλασσική μουσική γιατί έχω κλασσική παιδεία, πτυχία στο πιάνο και θεωρητικά. Η κλασσική μουσική είναι ένας τεράστιος κόσμος, ο οποίος με συνοδεύει, αν και δε βγαίνει στα τραγούδια μου. Αλλά από κει και πέρα ακούω πολλούς τραγουδοποιούς, όπως Leonard Cohen. Οι Beatles είναι το ευαγγέλιο μου. Δεν πιστεύω στο Θεό δηλαδή, πιστεύω στο John Lennon … Επίσης συγκροτήματα εκείνης της εποχής 60’s, 70’s. Απο σύγχρονα μου αρέσουν οι REM, τώρα τελευταία Coldplay, οι Cure είναι λατρεμένοι ... Περνάω γενικά τις φάσεις μου. Είναι μερικές φορές που έχω κάποιο cd και το λιώνω για κανα μήνα, απο το πρωί μέχρι το βράδυ. Ας πούμε πέρυσι το χειμώνα που έγραφα και το δίσκο, και ήμουνα σε αυτή τη διαδικασία, άκουγα πάρα πολύ Cohen…και τελικά φάνηκε αυτό μέσα στη δουλειά μου. Οι επιρροές μου αυτές είναι πάνω κάτω, αλλά γενικώς αλλάζουν κατά καιρούς και γενικά είμαι αρκετά ανοιχτός σε ακούσματα. Απο ελληνικά επίσης υπάρχουν επιρροές, όπως οι Κατσιμιχαίοι ας πούμε. Θυμάμαι μου είχε δώσει ο πατέρας μου, ο οποίος αυτός φταίει και για πολλά πράγματα, 2 κασσέτες. Η μία ήταν το Let it Be και το άλλο τα Ζεστά Ποτά. Ήταν η πρώτη φορά που είπα οτι μου αρέσει κάτι και ήμουνα περίπου 10 χρονών. Εκτός απο τα παπάκια και τα σκασουσου, είχα πεί «αυτό μου αρέσει» και νομίζω πως ήταν το «Για ένα κομμάτι ψωμί». Και φαίνεται πολλές φορές όταν τραγουδάω, αν και προσπαθώ να το αποβάλλω, ότι αυτοί οι άνθρωποι με έχουν επηρεάσει πάρα πολύ. Τους θεωρώ απο τους κορυφαίους τραγουδοποιούς, αν και έχουν καιρό τώρα που διαλυθήκανε. Επίσης, Θανάση Παπακωνσταντίνου ακούω πάρα πολύ, τον λατρεύω και τον θεωρώ απο τους μαγικότερους τραγουδοποιούς που έχει βγάλει η ελληνικό μουσική σκηνή. Ακόμα, μου αρέσει ο Μάλαμας αλλά και ο Πορτοκάλογλου (Φατμέ- το πιο ωραίο όνομα γκρουπ). Τα Ξύλινα Σπαθιά είναι λατρεμένο συγκρότημα σε όλες τους εποχές και τους δίσκους.
Σχετικά με τη μουσική σου σαν άκουσμα... δεν θα ήθελα να την κατατάξω σε κάποιο είδος. Βασικά πλέον, αρχίζουν και διαμορφώνονται ομάδες ανθρώπων που έχουν πάνω κάτω μια κοινή αισθητική, με προσωπικό ήχο ο καθένας ...
Εγώ είμαι τυχερός. Τυχαίνει να γνωρίζω τους περισσότερους τραγουδοποιούς και ανθρώπους που θαύμαζα απο μικρός. Και έχω επίσης την τύχη με αρκετούς να συνεργάζομαι ως μουσικός σε πολλούς δίσκους. Για παράδειγμα,έπαιξα στο δίσκο του Γιώργου Δημητριάδη, έκανα την ενορχήστρωση στο δίσκο του Βασίλη Καζούλη και με το Μανώλη (Φάμελο) συνεργαζόμαστε χρόνια. Υπάρχει αυτή η όμορφη ομάδα, μια ομάδα ανθρώπων που προσπαθεί να βάλει ένα λιθαράκι. Πάντως συμφωνώ οτι δεν υπάρχουν είδη, δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Δηλαδή, εγώ δε με θεωρώ απο εκείνα τα αγοράκια με το ζελέ στο μαλλί που τραγουδάνε. Γιατί ζούμε σε μια χώρα που όλοι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές και να τραγουδάνε. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Εγώ και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που θαυμάζω, έχουμε μια στόχευση διαχρονική, δηλαδή γράφουμε κάποια τραγούδια, τα οποία είναι σαν φυτίλια που δεν σκάνε για ένα τρίμηνο, στοχεύουμε κάπως πιο μακριά. Τουλάχιστον αυτή την πρόθεση έχω. Το αποτέλεσμα θα το δείξει.
 |
Εσύ είσαι όμως είσαι τραγουδοποιός, όχι μόνο τραγουδιστής. Ενδεχομένως και κάποιοι άλλοι, τραγουδοποιοί που δημιουργούν πιο ανάλαφρα μουσικά ακούσματα να ‘χουν τον ίδιο κοινό στόχο. Ας πούμε, ο Χατζηγιάννης ...
Α , έξυπνος είναι αυτός. Πάντως δε βράζουμε στο ίδιο καζάνι όλοι. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι καταθέτουν την ψυχή τους. Βέβαια, ο κόσμος είναι ο τελικός κριτής. Αν και υπάρχει μια ένσταση, στο οτι ναι μεν δε μπορείς να περιμένεις απο κάποιον να σε λατρέψει επειδή πρέπει, αλλά τουλάχιστον να έχεις μια πρόσβαση σε αυτόν τον ακροατή. Πρόσβαση σημάινει Μέσα, ραδιόφωνο, τηλεόραση. Πλέον βομβαρδιζόμαστε απο την τηλεόραση, αν σκεφτείς οτι μόνο απο εκείνο το reality 8 άνθρωποι βγάλανε δίσκο. Δεν είμαι συντηρητικός, απλά δε θεωρώ τον εαυτό μου ίδιο με αυτούς. Πολλοί άνθρωποι βέβαια νομίζουν οτι είμαστε το ίδιο. Ξερεις τι γίνεται; Ένας άνθρωπος που έχει σπουδάσει τόσο καιρό, που έχει ασχοληθεί τόσο πολύ με τη μουσική, που είναι μέσα στη ζωή του, δε μπορεί να είναι το ίδιο με ένα παιδάκι που απλώς τραγουδάει. Φταίνε και οι εταιρίες που δεν πρέπει να μας σπρώχνουν το ίδιο. Πάντως δε νομίζω οτι πρέπει να επιβληθώ στον κόσμο ή να θεωρηθεί οτι θεωρώ τον εαυτό μου κάτι σα σωτήρα του ελληνικού τραγουδιού. Δεν έχω τέτοιες βλέψεις καθόλου. Πραγματικά, είμαι προσγειωμένος, ήρεμος και ψύχραιμος. Απλώς, δε θεωρώ οτι κάνουμε την ίδια δουλειά. Απλά αυτό.
Καλό είναι όμως να προβάλλονται όλα το ίδιο, ώστε να μπορεί και ο κόσμος να κρίνει κατάλληλα. Αμα δεν έχεις και την πρόσβαση στο να μπορείς να συγκρίνεις κάποια πράγματα, απο άποψη ποσότητας, τότε...
Όταν πηγαίνω και παίζω επαρχία, επειδή εκεί είναι ακόμα μεγαλύτερη δύναμη επιβολής κάποιων πραγμάτων, υπάρχουν άνθρωποι που διψάνε ν’ακούσουν και κάτι διαφορετικό, μακριά απο τα πράγματα που προβάλλονται. Δεν υπάρχει κάποια συνομωσία, ας πούμε, γύρω απο αυτό. Οι λόγοι είναι καθαρά εμπορικοί. Μέσα εκεί πρέπει να ελιχθεί και ένας τραγουδοποιός, γιατί πρέπει να ζήσει κιόλας, εκτός κι αν κάνει κι άλλη δουλειά, αλλά χωρίς να θυσιάσει κάποια πράγματα, όπως είναι η αισθητική του και η ψυχή του αν θες.
Απο ότι βλέπω εσύ έχεις μια καλή δουλειά. Ισορροπείς σε αυτό που θες να κάνεις και παράλληλα έχεις μια πολύ καλή προβολή.
Είμαι τυχερός γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε μένα, χωρίς να έχω προσωπικές σχέσεις. Έχω ένα airplay, το οποίο δε στηρίζεται σε προσωπικές σχέσεις με παραγωγούς. Έχω γνωρίσει κάποιους, αλλά μόνο λόγω των συνεντεύξεων. Επίσης έχω πολύ καλούς μουσικούς που πιστεύουν σε εμένα και αυτό βοηθάει. Ο Γίαννης ας πούμε, που έδωσε μια τρομερή ώθηση στο δίσκο. Τώρα με τη σειρά μου ξεκινάω και γω να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους. Θα ξεκινήσω τώρα να κάνω μερικές παραγωγές, και συγκεκριμένα σε ένα πιτσιρίκο τώρα που λέγεται Γιώργος Μυλωνάς. Θα κάνω την ενορχήστρωση. Αυτό είναι βασικά. Ο ένας να βοηθάει τον άλλον. Έτσι είναι και είμαστε τυχεροί. Μπορεί οι πωλήσεις να πέφτουνε, οι σκηνές να κλείνουνε μα τελικά μπορεί να λές ότι, ναι μεν θα ήθελα να ζούσα την εποχή που έβγαζε ο Λοίζος δίσκο, αλλά ευτυχώς έχουμε ακόμα ανθρώπους, όπως ο Μάλαμας, ο Παπακωνσταντίνου που βγάζουν εξαιρετικές δουλειές.
Τώρα που έθιξες και το θέμα των μουσικών σκηνών... Γίνονται πάρα πολλές ζωντανές εμφανίσεις, σε σημείο που κάθομαι και σκέφτομαι αν τελικά πάει κόσμος σε όλα αυτά τα μαγαζία, πότε προλαβαίνει; Και φυσικά και την οικονομική πλευρά, ειδικά όταν πολλές απο τις μουσικές σκηνές μεταχειρίζονται το κοινό σαν να πήγαινε σε μαγαζί πίστα...
Είναι και αυτό αλλά για να πάει κάποιος να σε δει πρέπει να σε ξέρει κάπως, να σε έχει ακούσει, να χεις μια σχετική επιτυχία. Έτσι λειτουργούμε στην Ελλάδα θέλοντας και μη. Μια μικρή χώρα είμαστε...αλλά εντάξει τι να λέμε αφού αυτοί είναι οι όροι και με αυτούς θα παίξουμε. Εκεί παλεύει ένας τραγουδοποιός, να ισορροπήσει λίγο τις καταστάσεις, και να δειχθεί λίγο προς τα έξω αλλά χωρίς να χάσει την ουσία του. Εγώ έχω κιόλας το πρόβλημα ότι τα τραγούδια μου είναι πολύ προσωπικά, είναι σα διηγήματα. Τραγούδια τα οποία είναι ιστορίες που τύχανε σε μένα, σε ανθρώπους γύρω μου, σε φίλους. Και μου αρέσει πάρα πολύ όταν βλέπω στις συναυλίες κάποιους ανθρώπους να τα τραγουδάνε ή κάποια mail που λαμβάνω με σχόλια. Αλλά είμαι πολύ εσωστρεφής και είναι ακόμα πιο δύσκολο να φανώ στον κόσμο. Αλλά είναι ένα στοίχημα που το κερδίζεις κάθε μέρα.
 |
Το γεγονός όμως οτι είναι προσωπικά και οτι τα τραγουδάς εσύ, με κάποιο παραπάνω συναίσθημα, σίγουρα θα κάνει κάποιους άνθρωπους να ταυτιστούν.
Πάντως εμένα το αγαπημένο μου, αν και πλέον σπάνια ακούω το δίσκο μου, αυτόν τον καιρό είναι το «Ο Χειμώνας δε θα ‘ρθει», το ομώνυμο. Και είναι αυτό που λέγαμε και στην αρχή...τέρμα πια η μιζέρια, κάνω μια νέα αρχή. Είχαμε βασικά μπλεχτεί λίγο και με το συγκρότημα...όχι μεταξύ μας, αλλά βγάλαμε ένα δεύτερο δίσκο, για τον οποίο είμαι περήφανος και ο οποίος είναι ένα concept album με κομμάτια δύσκολα, με πολύ «αγγλική σκηνή» μέσα και με κιθάρες και πληκτρα, το οποίο με εκφράζει απόλυτα καλλιτεχνικά. Δυστυχώς, ο δίσκος δεν πήγε πολύ καλά και μπήκαμε όλοι σε μια διαδικασία του τι έγινε, τι έφταιξε, ποιοί δε μας παίξανε..διάφορα. Τώρα τα έχω βάλει πίσω μου όλα αυτά και συνεχίζω μπροστά. Και νομίζω οτι επειδή τίποτα δε γίνεται οργανωμένα σε σε αυτή τη χώρα, το στοίχημα του ελληνικού τραγουδιού είναι το αν κάποιοι άνθρωποι μπορέσουν να βρουν πρόσβαση να βγάλουν τους δίσκους τους και απο κει και πέρα, έγκειται σε κάποιους ανθρώπους, όπως είσαστε εσείς στο Avopolis, που σπρώχνουνε πάρα πολύ τους νέους καλλιτέχνες, να κάνουνε κάτι μόνοι τους πια για να φανεί αυτό το πράγμα προς τα έξω. Γιατί πλέον το τραγούδι διαχειρίζεται μόνο με οικονομικούς όρους. Πλέον μικρές ομάδες ανθρώπων συνασπίζονται και λένε ας κάνουμε κάτι με μεράκι. Και γω σε μια τέτοια ομάδα ανθρώπων νομίζω ότι ανήκω. Έτσι είμαστε οι τραγουδοποιοί, με μεράκι προσπαθούμε να κάνουμε κάτι. Θα δούμε...ή θα εξαφανιστούμε τελείως ή θα γίνει κάτι.
Έ μάλλον...κάτι θα γίνει.
Βέβαια, εγώ όταν γράφω τα τραγούδια μου είναι μια ανάγκη βαθύτερη που με κάνει να σχολιάζω τον κόσμο, επειδή είμαι και πολύ εσωστρεφής και κάνω δύσκολα φιλίες, σχέσεις. Είναι σαν μια ψυχανάλυση, σαν μια καρτ-ποστάλ. Και γενικά η διάθεση είναι αυτή και κάπως έτσι βλέπω τις σχέσεις μου με αυτό
Σε ισορροπεί αυτό το πράγμα;
Ζω πάντα σε ένα τεντωμένο σκοινί, γιατί πάντα αμφισβητείς, λες είμαι 27 χρονών, τι θα κάνω στη ζωή μου; Ο βιοπορισμός είναι ένα σημαντικό θέμα, που ευτυχώς μέχρι στιγμής τα έχω καταφέρει μια χαρά. Δηλαδή άλλες φορές κάνεις τρομερή κριτική στο εαυτό σου, άλλες φορές νοιώθεις ότι είσαι ο Ναπολέοντας. Είναι δύσκολο πράγμα. Εντάξει δεν είναι το ίδιο με όλες τις άλλες δουλειές. Δεν νομίζω ότι έχω δουλέψει και τόσο σκληρά. Δηλαδή μη το γελοιοποιήσουμε, και ο τραγουδοποιός ναι μεν κάνει μια δουλειά, αλλά... Το ωραίο είναι οτι αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου. Δηλαδή ακούω τα παλιά μου τραγούδια και λεώ αυτό το έγραψα εγώ και μου αρέσει. Κι είναι πολύ ωραίο αυτό, αλλά υπάρχει και ο κίνδυνος να εξελιχθείς σε νάρκισσο. Γιατί συνεχώς ...ενδοσκόπηση, συνεχώς να τα βγάζεις όλα, κινδυνεύεις να χάσεις κάποια επαφή με τους ανθρώπους και να ζεις σε έναν άλλο κόσμο. Εγώ θέλω να γράφω τραγούδια γι αυτά που ζω και συμβαίνουν γύρω μου. Ας πούμε στο δίσκο υπάρχει ένα τραγούδι «Η μολυβένια Αυγή», το οποίο έχει γραφτεί για τους μετανάστες αυτής της πόλης. Ήταν μια πολύ ωραία εικόνα. Ήμουνα σε ένα τραίνο, ένα πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά όλοι, ξέρεις τώρα μέσα στη μιζέρια, και οι μόνοι γελαστοί μέσα στο βαγόνι ήταν ένας μετανάστης, ο οποίος έπαιζε ακορντεόν και η κοπελιά του, που πουλούσε χαρτομάντηλα. Γελούσαν και παίζανε μουσική, κάποιοι τους έδωσαν χρήματα, και ύστερα της έδωσε ένα φιλί και κατέβηκαν χαμογελώντας. Ήταν οι μόνοι γελαστοί εκείνο το πρωί, σε αντίθεση με μας που είμασταν μέσα στη μαυρίλα. Δηλαδή θέλω να γράφω πράγματα που συμβαίνουν στην πόλη που ζω.
Γενικά αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι είσαι μέσα στα κοινά και είσαι και πολιτικοποιημένος. Παρόλ’αυτά δεν φαίνεται να το χρησιμοποιείς στα τραγούδια σου.
Είμαι πολιτικοποιημένος αλλά δε μου αρέσει το πολιτικοποιημένο τραγούδι. Αν και μου αρέσει ο Θεοδωράκης, προτιμώ τα ερωτικά του. Βγαίνει αυτό...όπως βλέπεις τον κόσμο, έτσι βγαίνουν και τα τραγούδια σου. Εντάξει, εγώ δεν έχω κάτσει να γράψω κάτι του τύπου πάμε να πάρουμε την πόλη και τέτοια. Αλλά γενικά είναι πολιτικοποιημένος, δεν ανήκω σε κάποιο κόμμα, είμαι κατά της παγκοσμιοποίησης, έχω πάρει μέρος στις διαδηλώσεις αυτές, στην Πράγα, στη Γένοβα. Δε θεωρώ όμως οτι πρέπει να περάσει και στον τρόπο που γράφω. Πρέπει να έχει και ένα μυστήριο η τέχνη. Δηλαδή δε σημαίνει οτι επειδή δε σου αρέσει κάτι, ντε και καλά πρέπει να το περάσεις στο τραγούδι σου.
Υπάρχουν δυστυχώς μερικοί που παραμένουν κολλημένοι στον ήχο και στο ύφος της μουσικής της μεταπολιτευτικής περιόδου...
Όλα αυτά είναι πολύ βαρετά. Όπως είναι οι καμπάνες, σπόρτινγκ και πολιτική συναυλία...σαφέστατα, έχω μια άποψη για τον κόσμο, η οποία δεν είναι για την πλειοψηφία και δεν πιστεύω στη δημοκρατία αυτή που έχουμε, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που γράφω τραγούδια. Δεν το λογοκρίνω, αλλά εμείς δε γράφουμε δοκίμια, εμείς γράφουμε τραγούδια. Κάποια τραγούδια είναι σαν ιστορίες και τις σκηνοθετείς. Μέσα εκεί περνάνε κάποια πράγματα, όπως στη Μολυβένια Αυγή περνάει έμμεσα οτι κάτι γίνεται σε αυτήν την πόλη, ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους σκοτώνουν τα ολυμπιακά έργα, ζούνε σε υπόγεια, τους δίνουμε ένα κομμάτι ψωμί, και έχουνε κάνει και καλά το οικονομικό θαύμα της Ελλάδας. Έτσι βλέπω εγώ τον κόσμο ...και βασικά νομίζω πως ο κόσμος έχει πολύ πιο σημαντικά προβήματα απ’οτι έχουμε εμείς οι τραγουδοποιοί. Ναι αν μιλήσεις συγκεκριμένα για το ελληνικό τραγούδι έχει προβλήματα, αλλά οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερα προβλήματα και πρέπει και μεις να το ξακαβαλήσουμε το καλάμι και να είμαστε με τον πραγματικό κόσμο και όχι με τον κόσμο τον οποίο «πρέπει» να συναναστρεφόμαστε.
