Λογικά, θα παίξουμε ένα set 60 λεπτών, που θα περιέχει τραγούδια από το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο άλμπουμ, όχι απαραίτητα τα στάνταρ. Επίσης θα συμπεριλάβουμε και ορισμένες διασκευές σε Clash, Sham 69, Ramones κάτι τέτοιο. Θα παίξουμε τέλος κι ένα-δύο κομμάτια που δεν είναι τόσο γνωστά, είτε b-sides, είτε νέα. Ανάλογα κάθε φορά, δεν έχουμε μια σταθερή playlist.
Υπήρξαν αλλαγές στη σύνθεση του συγκροτήματος, μετά την επανασύνδεση του 1996. Λειτούργησε αυτό σαν ανανέωση; Σας επηρέασε θετικά ή υπήρξαν και αρνητικά;
Λοιπόν, ο «νέος» μπασίστας είναι πλέον μαζί μας 15 χρόνια τώρα, ενώ ο «νέος» ντράμερ περίπου 7-8. Επομένως είναι δύσκολο πια να το εκλάβουμε σαν ανανέωση. Παίζουμε πλέον λίγο πιο γρήγορα και πιο βαριά, αλλά με σεβασμό στις αυθεντικές εκδοχές των κομματιών, δεν έχουμε βελτιωθεί και τόσο πολύ. Τραγουδάμε βέβαια και οι τέσσερις μαζί, να κάτι πραγματικά καινούριο!
Ο αυθεντικός μας ντράμερ και ο αυθεντικός μπασίστας αποχώρησαν μετά από 2 και 10 χρόνια (αντίστοιχα), για διαφορετικούς λόγους. Δεν ενδιαφέρονταν πλέον πολύ για το rock 'n' roll, εξαιτίας επαγγελματικών και οικογενειακών λόγων.
Ζούμε στην εποχή της αναβίωσης, ειδικά στη μουσική. Δεν είναι λίγο περίεργο λοιπόν που ορισμένοι συνεχίζουν να μιλούν για τον Θάνατο του Πανκ;
Το Πανκ, για μένα, είναι rock 'n' roll. Yπήρχε δηλαδή και πριν να το επαναπροσδιορίσουν οι punks, σε συγκροτήματα όπως οι Who, οι Stooges, οι MC5. Και το rock 'n' roll θα επιβιώσει από όλες τις τάσεις και τα στυλ. Βλέπω επίσης πολλές μπάντες που συνεχίζουν και παίζουν και το κάνουν καλά. Οπότε νομίζω ότι ο θάνατος αφορά μόνο στο «Κίνημα του Punk», για το οποίο δεν έχω ιδέα, συγγνώμη! (γελάει)
Έχετε συμμετάσχει σε μουσική για ταινία (Dief!, 1998), αλλά και σε ντοκιμαντέρ ή συναυλίες, που έχουν καλυφθεί από τη βελγική τηλεόραση. Κάτι δύσκολο να συμβεί στην Ελλάδα, ειδικά αν μιλάμε για τραγούδια όπως το "Fascist Cops". Νιώθετε ότι σας έχει δοθεί χώρος για τη μουσική σας έκφραση; Ότι η κοινωνία σας, δηλαδή, ήταν έτοιμη να σας ακούσει;
Ναι, μπορώ να πω ότι στο ξεκίνημά μας στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, είχαμε αυτήν την προβολή στο Βέλγιο και από το ραδιόφωνο και από την τηλεόραση. Είναι αλήθεια, δεν αντιμετωπίσαμε πραγματικά προβλήματα με τη λογοκρισία ή με κάποια απαγόρευση. Παρεμπιπτόντως, το “Fascist Cops” να πω ότι δεν είναι για «όλους» τους μπάτσους. Αφορά κάποιους συγκεκριμένους, με τους οποίους είχαμε πρόβλημα.
Οι ομοσπονδιακές εκλογές του 2019 στην πατρίδα σας απέτυχαν να οδηγήσουν σε αποτελέσματα. Ορισμένοι μιλούν μάλιστα για το «τέλος του Βελγίου», λόγω των γλωσσικών και περιφερειακών διαιρέσεων που ήρθαν στην επιφάνεια. Σας ανησυχεί αυτή η κατάσταση;
Σίγουρα ανησυχούμε, όχι πάντως για την πλήρη εξαφάνιση του Βελγίου. Το Βέλγιο είναι στην πραγματικότητα μια χώρα που δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα από τη Γαλλία και τη Βρετανία, υπό την ηγεμονία μιας πλούσιας βασιλικής οικογένειας από τη Γερμανία. Δεν έχουμε επομένως πολύ ισχυρό «εθνικό» συναίσθημα, όπως εσείς οι Έλληνες ας πούμε. Μόνο στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου τα βρίσκουμε! (γελάει).
Περισσότερο λοιπόν ανησυχούμε επειδή οι εκλογές αυτές ανέδειξαν το πρόβλημα που θέτουν τα δύο δεξιά κόμματα της χώρας, τα οποία βγήκαν ενισχυμένα. Θέλουν να χωρίσουν το Βέλγιο και προβάλλουν ό,τι θέλουν γενικά τα νεοφασιστικά κόμματα στην Ευρώπη: μια εύπορη, λευκή, φασιστική Φλάνδρα, με πρωτοκαθεδρία τόσο απέναντι στους ξένους, όσο και απέναντι στους απόκληρους, για τους οποίους θα πάψουν να υφίστανται δικαιώματα σαν π.χ. εκείνο της κοινωνικής ασφάλισης.
Αυτές είναι οι ανησυχίες μας. Νομίζω ότι η Ελλάδα έχει τα ίδια προβλήματα, ίσως και χειρότερα; Πάντως δεν διαθέτουν πλειοψηφία, για την ώρα τουλάχιστον. Αλλά οι επόμενες εκλογές, μπορεί να σημάνουν και καταστροφή για τη δημοκρατία μας.
Η πανκ στιχουργική ήταν –και είναι, σε μεγάλο βαθμό– κοινωνικοπολιτική, καθώς μιλάει για τον ρατσισμό, τον φασισμό, την κοινωνική αποσύνθεση, την ταξική πάλη... Όμως γιατί είναι τόσο δύσκολο να μιλήσει με την ίδια ευθύτητα για εξίσου σοβαρά ζητήματα, όπως για παράδειγμα τον σεξισμό ή την ομοφοβία; Φταίει ότι δεν τα έχει ξεπεράσει ακόμα ούτε η πανκ κοινότητα;
Είναι κάπως δύσκολο να τοποθετηθώ εδώ, μιας και δεν έχω κοινωνιολογικές ή πολιτικές γνώσεις. Πρέπει πάντως να πω ότι στο Βέλγιο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον –μιας και δεν ξέρουμε πού θα μας πάει η τωρινή κατάσταση– δεν έχουμε πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσουμε για τους γκέι, τις λεσβίες ή άλλους από τις πολύχρωμες μα τόσο σημαντικές μειονότητες.
Γίνονται βέβαια ακόμα πολλές συζητήσεις, αλλά ο γάμος π.χ. ή υιοθέτηση παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, έχουν γίνει ευρέως αποδεκτά. Είμαστε λοιπόν από τις σπάνιες χώρες στον κόσμο, αν και θα μπορούσε να αλλάξει γρήγορα όλο αυτό το σκηνικό, όπως λέγαμε και πιο πάνω...
Παρακολουθείτε ακόμα την πανκ σκηνή στο Βέλγιο ή και σε διεθνές επίπεδο; Υπάρχει κάτι που σας αρέσει ή σας ενοχλεί;
Για μένα το punk υπήρχε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 (το garage, ας πούμε, το θεωρώ punk) και θα υπάρχει για πάντα, γιατί όχι; Τουλάχιστον με τη μορφή μικρών, δυνατών ροκ τραγουδιών, με φορτισμένες κιθάρες και γεμάτους νόημα στίχους.
Παρακολουθώ λίγο τη σκηνή, όμως πλέον με ενδιαφέρει πιο πολύ το noise garage rock. Υπάρχουν κάποιες πολύ, πολύ καλές βέλγικες μπάντες σε αυτό το στυλ, όπως οι Equal Idiots, οι Glucks, οι Sons, οι Moar –μπορείτε να τις ελέγξετε άμεσα! Φυσικά εξακολουθώ να αγαπώ και γκρουπ όπως τους Funerall Dress, Cocaine Piss, Definitievos, Red Zebra...
{youtube}Nvj6eP-UGGw{/youtube}
