Είμαστε όλοι πολύ ενθουσιασμένοι! Εγώ έχω ξαναπαίξει βέβαια στην Αθήνα, με το σχήμα Fixmer/McCarthy, στο Synch Festival το 2004. Προσωπικά αγαπώ την Αθήνα και την Ελλάδα και τους ανθρώπους της γενικότερα, από όσες φορές την έχω επισκεφθεί έκτοτε. Κατά κάποιον τρόπο φαίνεται πολύ σωστό ότι ξεκινάμε τη νέα δεκαετία στο λίκνο της Δημοκρατίας, σε μια τόσο δύσκολη χρονική στιγμή για τον κόσμο. Νιώθουμε σίγουροι ότι μπορούμε να προσφέρουμε ένα διάλειμμα από όλα αυτά, τουλάχιστον για ένα βράδυ.
Αν και έχει περάσει σχεδόν δεκαετία από την κυκλοφορία του τελευταίου σας άλμπουμ, μια σειρά από represses και remasters φιλοξενείται τώρα σε ένα πλήρες box set από την Pylon Records. Τι σας έφερε μπροστά σε μια τέτοια ρετροσπεκτίβα; Πώς νιώσατε όταν έφτασε στα χέρια σας, ξαναβλέποντας όλα αυτά τα εξώφυλλα, μαζεμένα και καινούρια;
Για την ακρίβεια, το box set της Pylon Records δεν ήταν δική μας πρωτοβουλία. Παρ' όλα αυτά, ήταν μεγάλη μας χαρά να βοηθήσουμε στην ολοκλήρωσή του, γράφοντας μαζί με τον Bon Harris το booklet που το συνοδεύει. Η Mute Records έχει τα δικαιώματά μας εκτός Βόρειας Αμερικής, ενώ βγήκε κι ένα remastered best of. Και στις δύο περιπτώσεις ήμαστε πολύ χαρούμενοι που βλέπουμε και ακούμε τις παλιές μας κυκλοφορίες. Σχετικά με το παλιό υλικό, τώρα, ήμασταν ήδη εξοικειωμένοι μαζί του, λόγω της προετοιμασίας της setlist για την περιοδεία.
Υπάρχει κάποιο άλμπουμ που σας έχει αποκαλύψει μια διαφορετική πτυχή του, μέσα από αυτήν τη διαδικασία; Κάτι νέο, αλήθεια, υπάρχει στα σκαριά;
Με πολύ ενδιαφέρον διαπιστώσαμε ότι το άλμπουμ που μας έδωσε τα περισσότερα κομμάτια ήταν το Belief (1989), ακόμα κι αν δεν είχαμε καμία πρόθεση για κάτι τέτοιο. Όσον αφορά σε μελλοντικές ηχογραφήσεις, τίποτα δεν είναι στα σχέδιά μας –ούτε κι αποκλείεται, όμως. Χαιρόμαστε πολύ που βελτιώνουμε το ζωντανό set μας και επιστρέφουμε στους ρυθμούς μιας σκληρά εργαζόμενης live μπάντας. Επομένως, για να δούμε!
Με ποιους τρόπους, σε κριτικό και εννοιολογικό επίπεδο, πιστεύετε ότι η απολυταρχική αισθητική των Nitzer Ebb –η οποία αρχικά αντανακλούσε το κοινωνικοπολιτικό στάτους μιας άλλης εποχής– μπορεί να στέκεται ακόμη ως σύγχρονη και καθόλου ξένη με τις τρέχουσες αναφορές του κοινού;
Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Όταν κάναμε με τον Bon την περιοδεία για την επανένωσή μας το 2006, επιστρέψαμε δυναμικά σε μια πολύ μιλιταριστική αισθητική, όπως αυτή της παλιάς εποχής του συγκροτήματος. Έγινε βέβαια εν μέρει κι επειδή θέλαμε να επανεπιβεβαιώσουμε την ταυτότητα της μπάντας, μιας και δεν είχαμε κάνει tour για σχεδόν 10 χρόνια, αλλά εν μέρει και επειδή ακόμη νιώθαμε άνετα να το κάνουμε. Όχι απαραίτητα λόγω κάποιας γεωπολιτικής τοποθέτησης· περισσότερο επειδή το να ντύνεσαι με τέτοια ρούχα επί σκηνής, σε τέτοια κλίμακα, είναι παιχνίδι ενός νέου ανθρώπου –και ήμασταν σίγουροι ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα θέλαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο.
Έχοντας αυτό κατά νου, αν κι έχουμε ακόμη σκηνικές ενδυμασίες, πιστεύουμε ότι το όλο θέμα είχε πάντα να κάνει περισσότερο με το θέαμα και την παραστατικότητα των Nitzer Ebb. Ειδικά για τον Bon και εμένα. Στην παρούσα περιοδεία, ωστόσο, δουλεύουμε απίστευτα σκληρά για να αποδώσουμε την πλήρη δυναμική του κάθε κομματιού, όπως πρέπει. Είναι πολύ ευχάριστο για εμάς· μαγικό, μερικές φορές.
Ανταποκρίσεις από παλιότερες συναυλίες σας μαρτυρούν σκηνές βίας, σεξουαλικής φόρτισης, αλλοπρόσαλλου stage diving, αιχμηρής κριτικής και ποδοβολητού. Συμβαίνουν ακόμα αυτά;
Κριτική υπάρχει σίγουρα! Χαχαχα! Όχι, όλα τα παραπάνω σίγουρα συνέβησαν. Όπως είπα, ο Bon κι εγώ βάζουμε ακόμα όλη μας την προσπάθεια και τη συγκέντρωση στις συναυλίες. Περνάμε μέρες μαζεύοντας ενέργεια και τρώγοντας σωστά για να διασφαλίσουμε ότι είμαστε έτοιμοι για ένα σόου. Ο Daniel Miller από τη Mute Records πιστεύει μάλιστα ότι είμαστε καλύτεροι από ποτέ! Και ο Dan δεν είναι καθόλου χαλαρός, όταν ασκεί κριτική.
Ποιο είναι το πιο ακραίο συμβάν που μπορείτε να ανακαλέσετε από τις συναυλίες σας;
Χμμμ, υπάρχουν μερικά. Ένα που μου έρχεται τώρα στο μυαλό ήταν η συναυλία μας στα τέλη της δεκαετίας του 1980, στο θρυλικό club Techno της Φρανκφούρτης. Η οποία κανονικά θα γινόταν στο τότε club του αεροδρομίου Dorian Grey, αλλά ο promoter μας αποφάσισε να τη μεταφέρουμε στο πάρκινγκ του αεροδρομίου, επειδή το club είχε ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια χωρητικότητας. Το κοινό ήταν τόσο άγριο, ώστε τα εμπόδια μπροστά από τη σκηνή ισοπεδώθηκαν.
Ένα άλλο συμβάν ήταν η συναυλία μας στο κέντρο της Σοβιετικής Κοινότητας στη Σιβηρία το 1990, όπου πήραμε στη σκηνή ένα τεράστιο άγαλμα του Λένιν και βάλαμε ένα αυτοκόλλητο Nitzer Ebb στο μέτωπό του –κίνηση που ομολογουμένως προκάλεσε αναταραχή στο κοινό. Αμέσως μετά, μάλιστα, μόλις βγάλαμε τις μπλούζες μας, πολύς κόσμος έφυγε, προφανώς εξαιτίας της «γυμνότητας».
Τι κρύβεται πίσω από την προσθήκη της λέξης Produkt πλάι στο όνομα Nitzer Ebb; Πώς έγινε η μετάβαση από το σχήμα της μπάντας σε αυτό μιας κολεκτίβας;
NEP (Nitzer Ebb Produkt) είναι μια κατασκευή, για να δείξουμε το γενικότερο concept των Nitzer Ebb. Αναφέρεται σε κάθε κομμάτι της δουλειάς που προκύπτει στη γενικότερη σφαίρα της μπάντας και των ατόμων που τη συνοδεύουν. Στην πραγματικότητα, αυτό σήμαινε εμένα, τον Bon, τον David Gooday και τον Simon Granger. Το NEP ξεκίνησε πολύ σύντομα μετά τη συνεργασία μας με τον Simon στο artwork για τα σκηνικά, το προωθητικό υλικό και τα sleeves των δίσκων.
Black Line, Fixmer/McCarthy, Stark: ποια είναι η σχέση ανάμεσα σε αυτές τις «αδερφικές» μπάντες; Πώς συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους αυτές οι μουσικές οντότητες και πώς αντανακλάται αυτή η αλληλεπίδραση στο ίδιο το Nitzer Ebb Produkt;
Ο David, ο Bon κι εγώ πηγαίναμε μαζί στο γυμνάσιο, οπότε ξέρουμε ο ένας τον άλλον για πάνω από 40 χρόνια. Για την ακρίβεια, ήταν ιδέα του David να με βάλει να τραγουδήσω μαζί του και με τον Bon: ήμουν 15 χρόνων όταν παίξαμε το πρώτο μας σόου μαζί. Ο Simon, τώρα, ήταν κάποιος που είχαμε γνωρίσει σε ένα τοπικό δισκάδικο. Μέσα από μια διαδικασία αμοιβαίας λεκτικής κακοποίησης και βέβαια μέσα από το κοινό μας ενδιαφέρον για τη σκληρή ηλεκτρονική μουσική, έγινε μέρος του NEP.
Στην ουσία, λοιπόν, συλλογικά είμαστε όλοι κομμάτια του NEP, ακόμα κι αν ο Bon κι εγώ συνεχίσαμε ως Nitzer Ebb μετά την κυκλοφορία του That Total Age (1987). Στα χρόνια που ακολούθησαν κρατήσαμε όλοι επαφή μεταξύ μας σαν φίλοι –κάποιες φορές υπήρχαν και μακριές παύσεις, βέβαια.
Πριν από μερικά χρόνια, ο Simon και ο David ξεκίνησαν τους Stark· και καθώς ο Bon για προσωπικούς λόγους περνούσε περισσότερο χρόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, του ζήτησαν να συνεργαστούν σε μερικές εμφανίσεις. Αυτή ήταν η σπίθα για τον Bon, για να τους ζητήσει να κάνουν κάποια reworks σε κομμάτια των Nitzer Ebb. Καθώς το box set και η περιοδεία εξελίσσονταν, σκέφτηκε ότι ίσως εκείνοι είχαν μερικές καλές ιδέες για το πώς θα μπορούσαμε να επανεξετάσουμε τον ήχο μας στα live. Σε ένα επίπεδο, η προσέγγιση είναι κάπως παρόμοια και με το σχήμα Fixmer/McCarthy, το οποίο όμως πρέπει να πούμε ότι έχει σαφώς περισσότερο club vibe. Έτσι, με τον Bon και τον David να δουλεύουν κυρίως πάνω στη μουσική, ένας νέος ήχος άρχισε να αναδύεται για εμάς, ο οποίος ακόμα διαμορφώνεται.
Το Black Line, τέλος, είναι μια συνεργασία πολλών καλλιτεχνών από το Λος Άντζελες, οι οποίοι εστιάζουν στην ηλεκτρονική μουσική και στις διαφορετικές τεχνικές παραγωγής. Για την ώρα είναι το μόνο μέρος όπου ο Bon κι εγώ γράφουμε καινούρια μουσική. Ακόμα λοιπόν κι αν οι διαφορετικές αυτές οντότητες δεν είναι δεμένες μεταξύ τους, σίγουρα η κάθε μία επηρεάζει τις άλλες.
Γεννημένοι στις εργατικές γειτονιές του Essex, σχεδόν 3 δεκαετίες πριν, οι Nitzer Ebb γιορτάζουν τώρα την επανένωσή τους με συναυλίες σε όλον τον κόσμο. Προφανώς πολλά πράγματα έχουν αλλάξει μέσα στα χρόνια, αλλά τι θα λέγατε ότι βρίσκεται ανέγγιχτο στον πυρήνα;
Ναι, έχει περάσει αρκετός καιρός: η πρώτη μας κασέτα κυκλοφόρησε το 1983. Όσο γλυκανάλατο κι αν ακουστεί, ο Bon και εγώ δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, αν δεν αποτελούσε μια καλλιτεχνική πρόκληση –και, πάνω από όλα, αν δεν είχε πλάκα. Αυτά τα πράγματα λοιπόν παραμένουν ίδια, όπως το 1982 που ξεκινήσαμε.
Facebook event
αγορά εισιτηρίων online
{youtube}j-uLed8Sxkw{/youtube}
