Πολλοί εδώ είμαστε ενθουσιασμένοι και ανυπομονούμε για τούτη την επερχόμενη πρώτη συναυλία σου στην Ελλάδα. Πώς και δεν ήρθες νωρίτερα; Υπήρξε στο παρελθόν κάποια πρόταση;
Είναι πολλά τα μέρη στα οποία θέλουμε να πάμε και είναι πραγματικά ενδιαφέρον, γιατί υπάρχουν χώρες όπου έπρεπε να είχαμε ήδη πάει μέχρι τώρα, όπως π.χ. στη Λατινική Αμερική. Η αλήθεια είναι πως, έτσι κι αλλιώς, αυτόν τον καιρό περνάμε τόσο χρόνο περιοδεύοντας, ώστε τελικά είναι στην πραγματικότητα πρακτικοί και οικονομικοί οι λόγοι για τους οποίους δεν τα καταφέρνουμε τελικά. Για την Ελλάδα, έχουν υπάρξει προσφορές στο παρελθόν, όμως δεν προέκυψε. Τώρα είναι η πρώτη φορά για εμάς εκεί και επειδή είναι μια σχετικά νέα αγορά για τη μουσική μας, αυτή η συναυλία θα είναι λίγο αναγνωριστική: δεν ξέρουμε ακριβώς πόσος κόσμος θα έρθει, πώς θ' αντιδράσει, οπότε είμαστε όλοι λίγο επιφυλακτικοί. Παρ' όλα αυτά, πάντα ήθελα να έρθω στην Ελλάδα, γιατί έχω πολλούς φίλους εκεί. Θα 'ναι πολύ ωραία!
Θα έχεις χρόνο να δεις την Αθήνα; Σ' αρέσει να κάνεις βόλτα στις πόλεις που επισκέπτεσαι για τις συναυλίες σου;
Έχουμε μια κενή μέρα πριν το live, όμως δεν είμαι γενικά και πολύ της βόλτας! Όταν καταφτάνουμε σε μια πόλη, συνήθως περνάω χρόνο στο ξενοδοχείο και προετοιμάζομαι για τη συναυλία, εκτός αν κάτι στο μέρος που επισκεπτόμαστε με εμπνεύσει να πάω να το εξερευνήσω. Αν μέναμε λίγο παραπάνω, σίγουρα θα έβρισκα τον χρόνο να δω την πόλη. Όμως δεν είναι στον χαρακτήρα μου να πηγαίνω να βλέπω αξιοθέατα και μνημεία.
Ας πάμε πίσω έναν χρόνο, όταν κυκλοφορήσατε το Transcendence. Ψάχνοντας και διαβάζοντας για τις δραστηριότητές σου, ανακάλυψα ότι, εκτός από την περιοδεία και το νέο αυτό υλικό, παρουσίασες και ολόκληρο το 2ο σου προσωπικό άλμπουμ Ocean Machine: Biomech (1997) στο Hammersmith Apollo, ενώ πρόκειται να το παίξεις και στη Βουλγαρία, λίγες ημέρες πριν τη συναυλία στην Αθήνα. Τι περίπου να περιμένουμε λοιπόν εμείς σε σχέση με τη setlist;
Έχοντας κυκλοφορήσει μερικές ντουζίνες δίσκων, αυτό που θέλουμε πραγματικά είναι να παρουσιάσουμε ένα set 90 λεπτών, το οποίο θα είναι ισορροπημένο και θα περιέχει παλιά και νέα τραγούδια. Πάντοτε προσπαθούμε να δούμε ποια ταιριάζουν πιο καλά και ποια είναι αντιπροσωπευτικά, και δεν είναι ποτέ εύκολο. Νομίζω πως το set που παίζουμε –και θα παίξουμε και στην Αθήνα– είναι αρκετά περιεκτικό: αποτελεί μια καλή εισαγωγή και θα αρέσει τόσο στους νέους μας fans, όσο και στους παλιότερους. Ο στόχος μας είναι μια ρετροσπεκτίβα του υλικού μας μέχρι τώρα, έτσι ώστε να μας γνωρίσουν κι εκείνοι που δεν μας ξέρουν.
Και είναι αρκετοί που δεν γνωρίζουν καλά το υλικό σας και σίγουρα περισσότεροι που δεν σας έχουν δει ποτέ στη σκηνή...
Αυτό είναι το θέμα. Όταν πηγαίνουμε σε μια χώρα στην οποία δεν έχουμε παίξει ποτέ για να παρουσιάσουμε κάτι σ' ενα κοινό που δεν γνωρίζει καλά τι ακριβώς κάνουμε (άρα δεν ξέρει και τι να περιμένει), αυτό που θα κάνουμε πρέπει να υπερβαίνει τα όρια και τις αγκυλώσεις της εθνικότητας και της εκάστοτε πατρίδας. Γιατί, στο τέλος, είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα, που προσπαθούν να λειτουργήσουν με κάποιον τρόπο τη δεδομένη στιγμή σ' έναν απόλυτα γαμημένο κόσμο. Εκείνο λοιπόν που πραγματικά προσπαθώ να κάνω, είναι να χαρίσω μια σπουδαία βραδιά στον κόσμο που έρχεται. Και κάθε βραδιά έχει τα πάνω και τα κάτω της: είναι heavy και είναι επικοινωνιακή, αλλά τελικά είναι για τους ανθρώπους.
Είμαστε μια πολύ καλή μπάντα, η οποία παίζει μια αρκετά παράξενη μουσική, οπότε, για εκείνους που δεν ξέρουν τι κάνουμε ή δεν είναι σίγουροι, έχουμε να προσφέρουμε ένα πολύ καλό σόου. Και είναι κάτι το cool, δεν είναι δήθεν ή τόσο δύσκολο ώστε να καταντάει απρόσιτο: είναι βασισμένο και στο performance που κάνουμε, οπότε είναι και διασκεδαστικό. Συχνά με ρωτάνε διάφοροι για την πολιτική, τη θρησκεία και άλλα συναφή, αλλά εγώ δεν κάνω κάτι τέτοιο. Αυτό που έρχομαι να κάνω είναι η παράξενη heavy μουσική του Devin Townsend.
Όμως, μιας και το αναφέρεις, θα συμφωνούσες πως όλα αυτά τα ζητήματα θίγονται μέσα από το εκάστοτε concept των δίσκων και των τραγουδιών σου, απαντώντας έτσι πλαγίως σε όσους ρωτάνε;
Ναι, μπορεί να συμβαίνει αυτό. Όμως δεν είμαι εγώ σε θέση να δώσω απαντήσεις. Νομίζω ότι, όταν είσαι μουσικός, ρισκάρεις –ειδικά όταν έχεις κάποια επιρροή στον κόσμο. Είναι πολύ εύκολο ξαφνικά ν' αρχίσεις ν' ακούγεσαι σαν τον Bono και να λες πως έχεις όλες αυτές τις απαντήσεις και τις απόψεις. Αλλά όλοι έχουν απόψεις· κι όλοι νομίζουν πως έχουν τις απαντήσεις. Δεν είναι τίποτα τόσο απλό, ούτε άσπρο και μαύρο. Το να λες ότι έχεις τις απαντήσεις, είναι κάτι που φλερτάρει με τη έννοια της θρησκευτικής αίρεσης. Είμαι 45 χρονών, το κάνω αυτό για 27 χρόνια, έχω παιδιά, έχω 30 περίπου άλμπουμ γεμάτα υλικό, είμαι στο δρόμο για τόσο καιρό. Το μόνο ξέρεις που θέλω, είναι να ροκάρω!
Βέβαια, ειδικά λόγω της λεπτομέρειας και της δεξιοτεχνίας που χαρακτηρίζει τη μουσική σου, πολλοί σε συγκρίνουν με τον σπουδαίο Frank Zappa: έναν συνθέτη με μια πολύ στιβαρή άποψη για την πολιτική, ο οποίος δεν φοβόταν να την εκφράσει. Πιστεύεις πως είναι πετυχημένη η σύγκριση;
Θα έλεγα όχι... Λένε πως τους θυμίζω τον Frank Zappa, όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Η μόνη σχέση που ίσως να έχω μαζί του, είναι πως κάνω ό,τι σκατά θέλω! Αυτή η ξεροκεφαλιά ίσως να είναι το μόνο μας κοινό στοιχείο. Εκείνος τώρα ήταν σπουδαίος, εμπνευσμένος και τεχνικά φτασμένος μουσικός: εν συγκρίσει με ό,τι κάνω εγώ, βρίσκεται πολύ μακριά. Γιατί εγώ δεν κάνω τίποτα σαν τον Zappa, μονάχα αυτήν την παράξενη μουσική –δεν ξέρω από θεωρία της μουσικής και όλα τα σχετικά.
Σχετικά τώρα με την πολιτική, ξέρω ότι είχε μια συγκεκριμένη ιδεολογία και πολύ στέρεες απόψεις πάνω στη θρησκεία και στην πολιτική. Αλλά, έχοντας δει συνεντεύξεις ανθρώπων που είχαν δουλέψει μαζί του –και ίσως τώρα να το παρατραβάω– ίσως τελικά να ήταν και κάπως σαν δικτάτορας, παρ' όλο που μάλλον θα διάλεγα κι εγώ να δούλευα για εκείνον. Εγώ πάλι δεν είμαι καθόλου έτσι: μου αρέσουν οι μακροχρόνιες σχέσεις, οι φίλοι μου, η γυναίκα μου, η μπάντα μου· σχέσεις δηλαδή τις οποίες διατηρώ εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το να είμαι δικτάτορας δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει σε αυτό το πλαίσιο. Όσον αφορά πάντως την πολιτική, επειδή είμαστε απλώς άνθρωποι και είμαστε και ηλίθιοι, μου είναι πολύ δύσκολο να πάρω θέση σε σχέση με το οτιδήποτε. Ίσως να φταίει ο ...Καναδός μέσα μου!
Ίσως βέβαια και η λέξη-κλειδί να είναι το «χιούμορ»...
Ναι, βέβαια! Η ομοιότητα μεταξύ του Zappa και εμού είναι ότι και οι δύο σκεφτόμαστε με πάρα πολύ αστείο τρόπο!
Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Ειδικά εδώ στην Ελλάδα, μεταξύ φίλων και μέσα στις παρέες, έχουμε κάποιους κώδικες που χαρακτηρίζονται από το χιούμορ, έτσι ώστε να αντιμετωπίζουμε τη σκληρή καθημερινότητα...
Αλήθεια; Μεγάλε μου, υπάρχει το απόφθεγμα «το χιούμορ είναι το τελευταίο καταφύγιο των καταραμένων» (Until the End of the World, Sarah Lyons Fleming, 2013). Το λατρεύω!
Το ελληνικό κοινό σ' έχει κατά κάποιον τρόπο συσχετίσει με τον Steve Vai, ειδικά λόγω του άλμπουμ Sex & Religion (1993), στο οποίο ήσουν ο κύριος τραγουδιστής. Πέρα από την προσωπική σας σχέση, πόσο έχει επηρρεάσει καλλιτεχνικά ο ένας τον άλλον όλα αυτά τα χρόνια;
Σίγουρα έχουμε επηρρεαστεί πάρα πολύ ο ένας από τον άλλον. Ξέρω τον Steve 25 χρόνια τώρα, ίσως και περισσότερο, και ιδού ένα ακόμα παράδειγμα μιας μακροχρόνιας σχέσης. Έχουμε τις διαφορές μας, όμως. Ειδικά όταν ήμουν έφηβος, πίστευα πως ο Steve είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει, και ύστερα αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί και να παίρνει ο ένας πράγματα από τον άλλον. Έτσι κι αλλιώς, οι άνθρωποι με τους οποίους περνάς τον περισσότερο χρόνο σου είναι εκείνοι από τους οποίους απορροφάς στοιχεία. Αυτό σίγουρα συνέβη και μ' εμάς. Και με τον ίδιο τρόπο που πήρα πράγματα από τον Steve, έτσι κι εκείνος πήρε από τον Zappa. Οπότε, ακόμα κι αν δεν κάνουμε κάτι παρόμοιο, σίγουρα υπάρχει ένα συνδετικό νήμα μεταξύ μας. Ίσως να 'ναι το γεγονός πως είμαστε και οι δύο πολύ δύσκολοι άνθρωποι.
Πιστεύω πως είναι κάτι περισσότερο. Και οι δύο προσφέρετε μια μουσική με μεγάλη δεξιοτεχνία και λεπτομέρεια. Η δισκογραφία σου διαθέτει τέτοιου είδους «διαμάντια», τα οποία δεν χρειάζεται κανείς να ψάξει για να τα βρει: είναι εκεί, και είναι πραγματικά απόκοσμα, περίτεχνα και ακραία...
Νομίζω πως αυτό συμβαίνει γιατί όταν ήμουν έφηβος δεν έκανα σεξ! Ανακάλυψα πως όλοι αυτοί οι τύποι γύρω μου που έβρισκαν να πηδήξουν, έπαιζαν ένα απλό rock 'n' roll. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους ήταν πολύ δύσκολο, κι έτσι καταλήξαμε να παίζουμε όλες αυτές τις πολύ τεχνικές μαλακίες!
Μου 'ρχεται ένα όνομα τώρα στο μυαλό, εκείνο του Yngwie Malmsteen. Ο οποίος, τουλάχιστον έτσι όπως τον θυμάμαι, πλάσαρε τον εαυτό του ως «γυναικά», ενώ ταυτόχρονα ήταν ένας πολύ εντυπωσιακός και τεχνικός κιθαρίστας...
Μα, κοίτα τον! Προσπαθεί να χωρέσει σ' αυτά τα πουκάμισα! Όλοι ξέρουμε πως μάλλον ο Yngwie είναι «γυναικάς» μόνο μέσα στο μυαλό του. Ξέρω πολλές γυναίκες και είμαι βέβαιος πως καμία δεν θα 'λεγε «τον πήδαγα αυτόν τον Yngwie Malmsteen, είναι τέλειος!». Μ' αρέσει πάντως πραγματικά ο τρόπος με τον οποίον η μπάκα του ξεπηδάει μέσα από το πουκάμισό του!
Πολλοί αναρωτιούνται αν οι Strapping Young Lad θα ξαναπαίξουν. Είναι κάτι που τελείωσε;
Ναι, στα σίγουρα. Ο τρόπος με τον οποίον γράφω μουσική αντανακλά την εκάστοτε χρονική στιγμή και το νοητικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκομαι εκείνη τη στιγμή. Κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες μπορούν και κάνουν κάτι πολύ διαφορετικό. Π.χ. οι Slayer μπορούν να είναι οι Slayer για το υπόλοιπο της ζωής τους –και γνωρίζουν πώς να είναι οι Slayer, οπότε η σχέση τους με αυτό που κάνουν είναι διαφορετική· για 'μένα όμως είναι όπως σου είπα λίγο πριν: η μουσική μου είναι μια αντανάκλαση του πώς είμαι κάθε στιγμή. Κάθε φάση της ζωής μου, λοιπόν, είναι διαφορετική κι αυτό περνάει στη μουσική. Αλλιώς ήμουν όταν ήμουν έφηβος ή 20άρης, αλλιώς είμαι τώρα, και αυτό αποτυπώνεται στο γράψιμό μου, γιατί γράφω για εκείνο που νιώθω. Και όταν τελειώνω με το κάθε τι, προχωράω.
Έτσι, όταν έγραψα ας πούμε το City των Strapping Young Lad (1997), επηρρεάστηκα από το ποιος ακριβώς ήμουν εκείνη τη στιγμή. Τότε ήμουν περίπου 25 χρονών, τώρα είμαι 45 –δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου να νιώσω όπως ένιωθα τότε και το να προσποιηθώ ότι νιώθω έτσι είναι εντελώς αντίθετο με τον λόγο για τον οποίον γράφω μουσική. Υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε «μας άρεσε τόσο αυτό που έκανες παλιά, μα δεν μας αρέσει αυτό που κάνεις τώρα»· και δεν έχω κανένα πρόβλημα με κάτι τέτοιο, τους λέω «μην έρθετε στη συναυλία». Δεν τους κρατάω κακία, κι εμένα μ' αρέσει πολύ εκείνο το υλικό, απλώς δεν είναι αυτό που κάνω τώρα. Είναι ας πούμε σαν να ζητάς απεγνωσμένα φωνάζοντας σε κάποιον που έμεινε φαλακρός να ξαναφήσει μαλλιά. Κι εγώ πιστεύω πως τα μαλλιά μου τότε ήταν cool, αλλά τώρα είμαι φαλακρός, τι να κάνουμε!
Καταλαβαίνω, όμως το υλικό δεν μπορεί να εμφανίζεται στις setlist σου από καιρού εις καιρόν;
Μπα, η μπάντα μου δεν παίζει μ' αυτόν τον τρόπο.
Σε ρωτάω γιατί διάβασα για το σόου που έκανες για το live album The Retinal Circus (2013), όπου παίξατε 2 τραγούδια από Strapping Young Lad με τον παλιό σου συνοδοιπώρο Jed Simon...
Ο βασικός λόγος που τα παίξαμε αυτά τα 2 τραγούδια ήταν επειδή ήταν ο Jed εκεί. Όμως ειλικρινά, αφού το κάναμε, μετά αισθανόμουν λίγο παράξενα. Το έκανα από σεβασμό στα παιδιά με τα οποία είχαμε τη μπάντα, αλλά έμοιαζε εκτός κλίματος. Δεν είναι ότι μετανιώνω. Κάθε μπάντα που είχε επιτυχία στο παρελθόν θα πρέπει να το αποδεχτεί ότι τα πράγματα προχωράνε. Έτσι κι αλλιώς, πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι που, όταν βγάζεις κάτι καινούργιο, θα λένε «αχ, πόσο θα 'θελα να ήταν σαν κι εκείνο που έκανες όταν ήσουν 25».
Ο μόνος λόγος που ρωτάω είναι γιατί υπήρχε τέτοια ενέργεια σ' εκείνο το υλικό, ώστε υποθέτω πως θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση εκ νέου, στο παρόν ή στο μέλλον...
Ναι, σίγουρα, όμως δεν θα μπορούσα ποτέ να ουρλιάξω ξανά για εκείνα για τα οποία ούρλιαζα τότε. Θα πρέπει να είσαι συναισθηματικά ανώριμος για να το κάνεις αυτό, να θες δηλαδή να πας πίσω στον χρόνο. Αλλά τίποτα δεν αποκλείεται, ποιος ξέρει...
Μιας και αναφερθήκαμε στο The Retinal Circus, έχεις σκεφτεί ποτέ να κάνεις στο μέλλον κάποια μεγάλη συνεργασία, όπως με την Anneke van Giersbergen (ex-The Gathering) και τον Steve Vai;
Όταν μιλάω σε άλλους καλλιτέχνες ή μουσικούς για τη μουσική, μερικές φορές νομίζω πως έχουν την αίσθηση πως οι άνθρωποι γύρω θεωρούν πραγματικά σημαντικό αυτό που κάνουν. Σκέφτομαι τόσο πολύ τη μουσική, τα τραγούδια, το πώς θα κάνω ένα project, λατρεύω αυτό που κάνω, όμως δεν το σκέφτομαι και τόσο. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις. Ποτέ δεν σκέφτομαι «ωραία, έχω αυτή τη στρατηγική για το μέλλον». Απλώς, πάω όπου με πάει και ανακαλύπτω τι θέλω να κάνω κάνοντάς το –και όταν εμπνέομαι να κάνω κάτι, απλώς το κάνω.
Θεωρώ μάλιστα πως αυτός είναι ο λόγος που, ύστερα από τόσα χρόνια, το κοινό νοιάζεται ακόμα για ό,τι κάνω. Γιατί αυτό που κάνω την εκάστοτε στιγμή, είναι ακριβώς αυτό που θέλω να κάνω. Είτε πρόκειται για τους Strapping Young Lad όταν ήμουν νεότερος, είτε, μεγαλώνοντας, για άλμπουμ όπως τα Epicloud, Terria, Infinity και Ziltoid Τhe Omniscient, είτε για να φτιάξω μια μαριονέτα, έναν new age δίσκο με άρπες ή ακόμα κι έναν blues δίσκο. Απλώς το ακολουθώ εκεί που με πηγαίνει και η όλη διαδικασία ριζώνει σε κάτι το οποίο είναι αληθινό. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω και να το παίξω κάποιος, υπάρχει πολύ σκατένια μουσική εκεί έξω. Ανεξαρτήτως αν σ' αρέσει ή όχι η μουσική που κάνω, θεωρώ πως δεν είναι σκατένια και ανειλικρινής.
Για μένα, είναι μια πολύ ειλικρινής μουσική, γιατί κάνεις ακριβώς αυτό που θες πραγματικά...
Ναι, όμως δεν θέλω να πηγαίνω από 'δω κι από 'κει δηλώνοντας «κοιτάχτε με, είμαι ειλικρινής». Προτιμώ απλώς να κάνω εκείνο που θέλω ακριβώς με τον τρόπο που θέλω ή να μη το κάνω καθόλου. Αν υπάρχει μία σύνδεση με τον Zappa, είναι αυτή ακριβώς. Είμαι, όπως σου είπα, ξεροκέφαλος!
Σχετικά με την προσωπική σου ζωή, ποια είναι η διαφορά μεταξύ των πρώτων χρόνων που ασχολήθηκες με τη μουσική και της πιο πρόσφατης περιόδου, τώρα που είσαι οικογενειάρχης, με παιδιά και υποχρεώσεις;
Τώρα κάνω σεξ! Χαχαχα! Δεν είναι και τόσο διαφορετικές οι δύο φάσεις, τώρα έχω πράγματα που κάνω, έχω εξοπλισμό, ενώ όταν ήμουν παιδί δεν είχα τίποτα. Ο μηχανισμός όμως με τον οποίον συνθέτω και ηχογραφώ έχει παραμείνει ο ίδιος. Το πώς και το γιατί γράφω, είναι ακριβώς τα ίδια με παλιά. Θεωρώ πως έχω μια σταθερή και απλή προσωπικότητα, δεν πιστεύω έτσι ότι έχουν αλλάξει πολλά, ειδικά σε σχέση με τη δημιουργική διαδικασία που αφορά τη μουσική. Τώρα, κάποια πρακτικά πράγματα είναι όντως διαφορετικά. Είμαι το αφεντικό της φάσης μου, έχω παιδιά, είμαι παντρεμένος, οι γονείς μου είναι πιο μεγάλοι, ξοδεύω 3 ώρες κάθε μέρα απαντώντας σε e-mails... Έτσι συμβαίνει με τον καθένα.
Το μόνο που έχει να κάνει ένας οικογενειάρχης ο οποίος γράφει και μουσική, είναι να βάλει ξεκάθαρα όρια: να είναι πολύ συνειδητός ως προς τις προσωπικές του ανάγκες και να ξέρει να λέει πως κάτι πάει ως εδώ και μη παρέκει ή και να το αφήνει, ν' απομακρύνεται. Χρειάζεται χρόνος για τον εαυτό σου, κάποια πειθαρχία, άσκηση και να φροντίζεις για όλα εκείνα που θα προτιμούσες να μην κάνεις, όμως πρέπει να τα κάνεις! Απλώς μεγαλώνουμε, και η μουσική τ' αντανακλά όλα αυτά. Για παράδειγμα, όταν ήμουν 25 κι έγραψα το City, το μόνο που μ' ένοιαζε είναι να βλέπω πράγματα ν' ανατινάζονται, να πίνω χόρτο και αλκόολ και να γράφω εκρηκτική μουσική στο διαμέρισμά μου. Τώρα πάω τα παιδιά στο σχολείο. Μου φαίνεται πολύ παράξενο το να παραμένει η μουσική κάποιου ίδια, ενώ η ζωή του αλλάζει.
Προφανώς συμβαίνει γιατί κάποιος προσπαθεί να διατηρήσει κάτι που απλώς δεν είναι εκεί...
Ακριβώς!
Μιας και αναφέραμε το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, πώς νιώθεις σε σχέση με το παρελθόν, όταν τα είχες στη ζωή σου;
Νομίζω πως τελικά η έννοια του μέτρου είναι το παν. Σταμάτησα να πίνω για μία δεκαετία, όμως από 'κει και πέρα θα πιεις κι ένα ποτήρι κρασί και θα 'σαι μια χαρά. Πρέπει να μάθεις τον εαυτό σου. Δεν είναι όλα αυτά που σε χαλάνε, είναι ο εαυτός σου. Στο κάτω-κάτω της γραφής, η ζωή είναι μικρή και υπάρχουν πολλά στη ζωή τα οποία θέλω να χαρώ· οπότε το καλύτερο που έχω να κάνω, είναι να προσέξω. Ο τύπος της πειθαρχίας που επέλεξα να εφαρμόσω στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου, μου επιτρέπει να ζήσω μια όμορφη ζωή και το χαίρομαι πραγματικά, κάνω ό,τι επιθυμώ. Βέβαια, ακόμα πρέπει να δουλέψω σκληρά, γιατί επέλεξα ένα μουσικό στιλ που δεν είναι όπως η pop. Αλλά νομίζω ότι ζω μια ζωή έτσι όπως μ' αρέσει. Από τη στιγμή που δεν έχω καταλήξει να σνιφάρω κοκαΐνη πάνω σε κάποιο καπάκι τουαλέτας, είμαι μια χαρά!
Η τελευταία μου ερώτηση αφορά και πάλι τη μουσική: θ' ακούσουμε καθόλου νέο υλικό στην πρώτη συναυλία των Devin Townsend Project στην Αθήνα;
Όχι, είμαστε σε περιοδεία τόσο καιρό, ώστε δεν είχα την ευκαιρία να κάνω τίποτα άλλο εκτός απ' αυτό: δεν είχα την ευκαιρία να γράψω τίποτα που να μπορώ να δείξω στη μπάντα.
Ίσως κάποια απρόσμενη, τρελή διασκευή;
Θα δούμε...
Devin, σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Ελπίζω να το απόλαυσες όσο κι εγώ. Τα λέμε την ερχόμενη Κυριακή στο Fuzz.
Cool man, τα λέμε εκεί!
{youtube}YhcoLO8vZZU{/youtube}
