Στο νέο σας άλμπουμ Ιt Could Be Round Two σας ακούμε φορμαρισμένους και νομίζω ότι οι φίλοι σας ανά την υφήλιο το απόλαυσαν. Εσείς τι λέτε, κρίνοντας από τον μέχρι τώρα αντίκτυπο;
Πράγματι, η αντίδραση στο Ιt Could Be Round Two είναι μοναδική. Ο δίσκος μας έγινε δεκτός με μπόλικη αγάπη, σε όλον τον πλανήτη. Είναι κάτι ιδιαίτερα ανυψωτικό σαν συναίσθημα, ότι οι fans μας ακόμα νιώθουν διασύνδεση για όσα σημαίνει το όνομα Delinquent Habits. Οι δε συναυλίες μας είναι γεμάτες με άγριο πάθος, τόσο από τη σκηνή, όσο και από την άλλη άκρη. Όλοι τρεφόμαστε από αυτήν την απίστευτη ενέργεια.
Το άλμπουμ ξυπνά ισχυρές μνήμες από τη δεκαετία του 1990 και από το ξεκίνημα της επιτυχημένης σας πορείας: είσαι και πάλι μαζί με τον Ives Irie, ακούμε και πάλι τον Sen Dog να συνεισφέρει φωνητικά. Είναι κάτι σαν «ευχαριστώ» στους οπαδούς, για την πίστη τους όλα αυτά τα χρόνια; Ή κι εσείς, σαν καλλιτέχνες, νιώσατε την ανάγκη να επισκεφτείτε ξανά εκείνα τα αποφασιστικά για τη σχηματοποίησή σας χρόνια;
Η πρόθεσή μας καθώς ηχογραφούσαμε ήταν όντως να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας στους fans. Υπήρχαν βέβαια πολλοί λόγοι για τους οποίους η ηχογράφηση ενός καινούριου Delinquent Habits δίσκου έδειχνε σημαντική. Ήμασταν 10 χρόνια χωριστά με τον Ives Irie, οπότε το να ξαναφτιάξουμε κάτι μαζί έφερε ένα νοσταλγικό συναίσθημα. Από την άλλη, δεν θέλαμε πισωγυρίσματα, μα μια δουλειά που να αντικατοπτρίζει τη δεδομένη στιγμή στο τώρα, και όσα βέβαια μπορούμε να κάνουμε στο εξής, προχωρώντας μπροστά. Ο Sen Dog, πάλι, είναι και πάντα ήταν σχετικός με τη μουσική την οποία φτιάχνουμε. Η συμμετοχή του λοιπόν στο Ιt Could Be Round Two κύκλωσε απλά αυτή τη σχέση.
Τι σε έκανε να αποχωρήσεις από το συγκρότημα πίσω στο 2003; Και τι σε έφερε και πάλι μαζί με τον Ives Irie;
Πολλοί παράγοντες έπαιξαν τότε ρόλο ώστε να φύγω από το συγκρότημα. Παιδευόμουν επί 2 χρόνια με τη συγκεκριμένη απόφαση, έφτασε όμως ένα σημείο όπου, αν έμενα στους Delinquent Habits, θα έπρεπε να κάνω συμβιβασμούς στις αρχές μου, στη δημιουργικότητά μου, στην ατομική μου ταυτότητα. Ένιωθα ότι το γκρουπ δολοφονούσε τη ζωτική μου σπίθα, οπότε η έξοδος ήταν απαραίτητη ώστε να μπορέσω να τη διατηρήσω.
Στο διάστημα το οποίο έμεινα μακριά από τους Delinquent Habits συνέχισα να φτιάχνω μουσική και έβγαλα 3 σόλο άλμπουμ –τα Simple Plan (2004), Not So Rich & Famous (2008) και Upside Of Struggle (2010)· δουλεύω μάλιστα ακόμα και τώρα καινούρια μουσική. Υπό τη σκέπη επιπλέον της δικής μου εταιρείας, Dead Silence Records, έβγαλα και τους δίσκους δύο Ισπανικών ραπ συγκροτημάτων, των Sicko Soldado και Breezewood La Connecta, ενώ δούλεψα και με τον παραγωγό των Symbolix, J-Matik, ο οποίος συνεισέφερε κομμάτια σε όλες τις εκδόσεις του label, αλλά και στο It Could Be Round Two. Επίσης, μαζί με τη γυναίκα μου, γράψαμε και κυκλοφορήσαμε ένα βιβλίο για παιδιά ονόματι Lennis & Smokey: Live Green & Recycle.
Είχα λοιπόν πολλά για να «παίζω» και ήμουν πάντοτε φουλ απασχολημένος. Αλλά, σε κάποιο σημείο, ένιωσα ότι οι δυναμικές των Delinquent Habits είχαν πια πλήρως «επισκευαστεί». Τότε επικοινώνησε και ο Ives και διαπιστώσαμε μια αμοιβαία ανάγκη να ενώσουμε δυνάμεις για ακόμα μία φορά, ώστε να δούμε αν μπορούσαμε να ξαναθέσουμε σε τροχιά τους Delinquent Habits. Έστω και σαν ένα είδος χρονικού κάποιου τελευταίου κεφαλαίου.
Μιας και μίλησες για την προσωπική σου καριέρα, πόσο ικανοποιημένος νιώθεις από αυτήν; Εκείνο το Simple Plan, ας πούμε, ήταν νομίζω ένα αρκετά δυνατό άλμπουμ...
Για μένα κάθε μου σόλο βήμα είναι ιερό. Τα άλμπουμ τα βλέπω σαν αναγεννήσεις, μαζί και ρίζες. Είμαι ένας μοναχικός τύπος, που δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Εκτιμώ λοιπόν όσα εκπροσωπώ με τα σόλο μου άλμπουμ, καθώς δεν υπήρξε ο παραμικρός συμβιβασμός κατά τη δημιουργία τους. Βλέπεις, μεγάλωσα με αυτό το «ραπ παιχνίδι». Το έζησα και το να αποχωρήσω κατόπιν από τους Delinquent Habits δεν άλλαξε τον σκοπό μου στο χιπ χοπ. Αντιθέτως, χάραξε την ταυτότητά μου ακόμα πιο βαθιά στις εσοχές και στις γκρούβες του.
Κρατάς αλήθεια καθόλου επαφή με το έτερο ιδρυτικό σας μέλος, τον O.G. Style;
Δεν ξαναμίλησα με τον O.G. Style από τη μέρα που τον ενημέρωσα ότι αποχωρώ. Και δεν έχω κανέναν σκοπό να επικοινωνήσω μαζί του.
Στο “Left Coast Latino”, αυτοχαρακτηρίστηκες ως «Black and Brown brotha». Τι λες λοιπόν για τον Donald Trump; Πόσο άγχος δημιούργησε η ρητορική του πριν τις εκλογές; Θεωρείς ότι η Προεδρία του συνεισφέρει στην όλο και διογκούμενη έλλειψη ανοχής και υπομονής στις σημερινές κοινωνίες;
Σαν πρόσωπο που τυχαίνει να είναι Μαύρος μαζί και Καφέ, θεωρώ ότι ο Donald Trump έχει πατήσει πάνω σε όρια τα οποία δείχνουν ασέβεια προς ολόκληρη την ανθρωπότητα. Στις Προεδρικές εκλογές, οι Η.Π.Α. έμειναν δίχως κάποια αξιοπρεπή επιλογή. Από τη στιγμή όμως που ο Trump εκλέχθηκε Πρόεδρος, δεν έμεινε καμία άλλη εναλλακτική, από το να δούμε αν η ευκαιρία που είχε στα χέρια του θα αποδεικνυόταν επική ή θα κατέρρεε. Δυστυχώς, έχει ξεκάθαρα εκφράσει την έλλειψη ακεραιότητας και ενδιαφέροντος για το ανθρώπινο είδος, η οποία φοριέται μάλιστα σαν στάμπα πάνω σε όλες του τις πολιτικές.
Είναι δύσκολο να καταλάβω πώς κάποιος μπορεί να είναι τόσο σκληρός. Και δεν χωρά αμφιβολία, η αρνητική του αυτή ιδιότητα φαίνεται να διατρέχει τους δρόμους όλης της Αμερικής. Σε ένα χρονικό σημείο, μάλιστα, όπου η κοινωνία μας έχει ανάγκη να θέσει σωστά υποδείγματα προς τους νέους: τα παιδιά πρέπει να μεγαλώσουν και να αναπτυχθούν δείχνοντας αγάπη προς όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους. Θα περίμενε λοιπόν κανείς τον Πρόεδρο να είναι η επιτομή μιας τέτοιας καλοσύνης και συμπόνοιας, συνδυάζοντάς την, ασφαλώς, με τη δύναμη ενός πολεμιστή.
Επιστρέφοντας στα μουσικά, τι σου άρεσε τελευταία από το χιπ χοπ; Συζητιέται πολύ η σημασία του Kendrick Lamar (των 2 προηγούμενων δίσκων του) στον αμερικάνικο Τύπο, με τρόπους ίσως που δεν πιάνουμε πάντα εμείς στην Ευρώπη. Μοιράζεσαι αυτόν τον ενθουσιασμό;
Ακούω πολύ hip hop, soul, funk, rock, latin, τέτοια πράγματα. Μερικές φορές, μάλιστα, και non-stop. Οπότε δεν θα ήταν δίκαιο να σταθώ σε συγκεκριμένα ονόματα, γιατί υπάρχουν πραγματικά τόνοι καλού υλικού εκεί έξω, εύκολα προσβάσιμου. Αλλά, μιας και με ρωτάς για τον Kendrick Lamar συγκεκριμένα, τη βρίσκω δίκαιη όλη αυτήν τη δόξα με την οποία έχει περιβληθεί. Η μουσική του είναι όλα όσα μπορεί να είναι και παράλληλα αγκάλιασε και ό,τι είχε πρόθεση το χιπ χοπ να είναι.
Τι περιλαμβάνει το μέλλον, για τη μπάντα και για σένα σε προσωπικό επίπεδο;
Για την ώρα, οι Delinquent Habits θα συνεχίσουν με φόρα να υποστηρίζουν το It Could Be Round Two: όλο το καλοκαίρι θα είμαστε απασχολημένοι με συναυλίες. Εγώ αρχίζω πάντως και δουλειά για τον επόμενο σόλο δίσκο μου, όπως και για ένα συνεργαγικό εγχείρημα με το οποίο περνάω καλά. Λέγεται Trifecta, έχουν ανακατευτεί σε αυτό καλλιτέχνες απ' όλον τον κόσμο και το πρώτο μέρος έχει ήδη ηχογραφηθεί –αυτές τις μέρες θα γίνει η μίξη. Επίσης, ξαναπιάνω την Joint Clothing, τη φίρμα ρουχισμού που είχα φτιάξει πίσω στο 1998.
{youtube}0mrJNN0hmnc{/youtube}
