Το Saigon Blue Rain είναι ένα πραγματικά εξαιρετικό όνομα για συγκρότημα. Πώς το διαλέξατε;
Ίσως ξέρετε ότι δεν είναι το πρώτο που διαλέξαμε όταν ξεκινήσαμε το project –μας λέγανε τότε Stupid Bitch Reject, όνομα το οποίο αποδείχθηκε πολύ επιθετικό για το σύμπαν που τελικά χτίσαμε. Μόλις δηλαδή σχηματοποιήθηκαν οι συνθέσεις του πρώτου μας άλμπουμ What I Don’t See, ήταν δεδομένο ότι έπρεπε να το αλλάξουμε. Κι έτσι, επειδή τα αρχικά SBR ήταν κάτι σαν μαγικός συνδυασμός για μας, επιλέξαμε το Saigon Blue Rain. Πιστεύουμε πως συγκεντρώνει τέλεια όλα όσα θέλουμε να εκφράσουμε μέσω της μουσικής μας. Φέρνει κατά νου, για εμάς τις απελπισμένες ψυχές, τα δίπολα θερμό και κρύο, σκοτάδι και φως, σε μια πυρετώδη νύχτα κατά την εποχή των μουσώνων.
Αλλάξατε κάτι στον τρόπο με τον οποίον δουλεύατε καθώς φτιάχνατε το φετινό Noire Psyché, συγκριτικά με τη διαδικασία ηχογράφησης του What I Don't See (2014) και του πρώτου σας EP (2013);
Βασικά όχι, η διαδικασία έχει παραμείνει ίδια από το πρώτο μας EP. Συνθέτουμε, ηχογραφούμε και μιξάρουμε τα πάντα στο σπίτι. Είναι πολλή δουλειά, όσο όμως κάνουμε μόνοι μας την όλη παραγωγή, δεν θα είμαστε σε θέση να αλλάξουμε κάτι. Ακόμα ελπίζουμε πάντως να βρούμε μια δισκογραφική εταιρεία η οποία θα πιστεύει σε μας.
Πρόσφατα, πάντως, η «δική μας» Arcane Angels ανακοίνωσε μια συμφωνία για πολλαπλές κυκλοφορίες, συγκεκριμένα 3 βινυλίων και 3 κασετών. Πώς αποτιμάτε αυτή τη συνεργασία;
Αισθανόμαστε μεγάλη τιμή για την πρόταση που μας έκανε η Arcane Angels: είναι ενθαρρυντικό να βλέπουμε ότι κάποια labels πιστεύουν στο project μας. Επιπλέον, θεωρούμε τη συγκεκριμένη συμφωνία μεγάλο πράγμα, καθώς μέχρι τώρα είχαμε κυκλοφορήσει μόνο CD. Τα βινύλια και οι κασέτες είναι ωραία αντικείμενα, ανυπομονούμε λοιπόν κι εμείς να τα δούμε.
Γενικά, δεν είναι δύσκολο να προμοτάρετε τους εαυτούς σας; Αρκεί το Facebook ή/και το Bandcamp για μια μπάντα με τον ήχο σας, στις μέρες μας;
Ω, το promotion είναι το πιο δύσκολο πράγμα για μας, απ' όταν ξεκινήσαμε τη μπάντα. Είναι μια πλήρης απασχόληση, δεν μπορούμε καν να μετρήσουμε πόσα e-mails έχουμε στείλει σε μεσάζοντες, labels κτλ. από όταν ξεκινήσαμε. Γενικά, είναι αρκετά δύσκολο στις μέρες μας να πείσεις τους ανθρώπους, ακόμα κι αν σκεφτόμαστε ότι έχει γίνει πιο εύκολο λόγω του ίντερνετ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Στην πραγματικότητα, όμως, είμαστε μια μικρή μπάντα ανάμεσα σε πολλές άλλες, οπότε πρέπει να χτίσουμε το δίκτυο των επαφών μας κομμάτι-κομμάτι. Οπωσδήποτε, ο καλύτερος τρόπος να προμοτάρεις τον εαυτό σου και να φτάσεις στο κοινό, είναι οι συναυλίες. Γι’ αυτό και προσπαθούμε να παίζουμε όσο πιο συχνά γίνεται.
Ποιο είναι το πιο αστείο ή παράξενο περιστατικό που σας έχει συμβεί, σε αυτά τα 4 χρόνια της ύπαρξής σας;
Το χειρότερο περιστατικό συνέβη κατά τη διάρκεια της πρώτης μας συναυλίας, το 2014 στο Παρίσι, όταν συνειδητοποιήσαμε κατά τη διάρκεια του soundcheck ότι ο τότε μπασίστας μας –ο οποίος ζούσε σε μια άλλη περιοχή της Γαλλίας– δεν ήξερε τις μπασογραμμές του. Ήταν καταστροφικό, με δεδομένη τη δουλειά που είχαμε ρίξει για να αποκτήσει ζωή η μουσική μας πάνω στη σκηνή. Δεν χρειάζεται να σας πούμε την υπόλοιπη ιστορία, ο Gilles (ο νυν μπασίστας μας) πήρε πολύ σύντομα τη θέση του και είμαστε κάτι παραπάνω από χαρούμενοι γι’ αυτό. Γιατί δεν είναι απλά ένας τέλειος μπασίστας, μα κι ένας πολύτιμος φίλος.
Αποκαλείτε τη μουσική σας «ethereal wave», ο Τύπος όμως προτιμά να την κατηγοριοποιεί στο «dark wave». Υπάρχει διαφορά, για σας;
Ποτέ δεν μας άρεσε η ιδέα της κατηγοριοποίησης της μουσικής μας σε ένα καλά καθορισμένο κουτάκι. Πράγματι, βέβαια, μεταξύ «dark wave» και «ethereal wave» δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Απλά, εφόσον έπρεπε κάτι να διαλέξουμε, προτιμήσαμε το τελευταίο για να αποφύγουμε τη «σκοτεινιά» που συνοδεύει το πρώτο. Κι αυτό γιατί η μουσική μας είναι ευμετάβλητη, δεν τη θεωρούμε δηλαδή πλήρως σκοτεινή: μερικές συνθέσεις μας και στίχοι εκπέμπουν πολύ λαμπερά και θετικά μηνύματα.
Δέχεστε ωστόσο ότι αποτελείτε κομμάτι μιας ευρύτερης, underground gothic σκηνής στην Ευρώπη;
Ναι, με έναν τρόπο η gothic σκηνή είναι η πρώτη που μας καλωσόρισε· και αν βρισκόμαστε εδώ σήμερα, οφείλεται οπωσδήποτε σε αυτό το ακροατήριο. Την ίδια πάντως στιγμή δεν είναι τόσο απλό, γιατί δεν μας εγκρίνει συνολικά το goth ακροατήριο: για κάποιους δεν είμαστε αρκετά σκοτεινοί, ενώ άλλοι μας θεωρούν υπερβολικά μοντέρνους ή πολύ dream pop για τα γούστα τους. Επίσης, όσο κι αν μας αρέσουν, οι Sisters Of Mercy δεν είναι η αγαπημένη μας μπάντα, ούτε και αποτελούν πηγή έμπνευσης –κάτι που αποτελεί βλασφημία για τα δεδομένα της gothic σκηνής! (γέλια). Η μουσική, τέλος πάντων, δεν πρέπει να περιστρέφεται γύρω από κώδικες και κανόνες, αλλά γύρω από τον εκλεκτικισμό, την αυτο-απάρνηση και την ειλικρίνεια.
Αν και είστε Γάλλοι, προτιμάτε να τραγουδάτε στα αγγλικά. Δεν βρίσκετε ότι και τα γαλλικά ταιριάζουν μια χαρά στους ήχους και στις ατμόσφαιρές σας;
Ophelia: Ηχητικά, νιώθω πιο άνετα με τις αγγλικές λέξεις, άρχισα ωστόσο να το σκέφτομαι καθώς ηχογραφούσαμε το Noire Psyché. Γι’ αυτό και η τελευταία στροφή στο τραγούδι “Purple Haze” είναι τραγουδισμένη στα γαλλικά, ενώ και στο “Fading Fantasies” ψιθυρίζονται μερικές λέξεις στη μητρική μας γλώσσα. Για πρώτη φορά, μου άρεσε το πώς ηχούσαν. Ίσως λοιπόν να υπάρχει μια αλλαγή νοοτροπίας στον αέρα. Θα φανεί στις επόμενες 2 δουλειές μας.
Αν και η φωνή σου, Ophelia, οδηγεί συνειρμικά σε συγκρίσεις με τους Cocteau Twins, έχετε δηλώσει ότι ούτε καν τους γνωρίζατε, μέχρι πρόσφατα. Δεν είναι όμως ένα σημαντικό κενό στη γνώση σας αυτό, δεδομένου του ήχου σας;
Ophelia: Ε, κάλλιο αργά παρά ποτέ! (γέλια). Τουλάχιστον έτσι δεν μπορούμε να κατηγορηθούμε ως αντιγραφείς. Στα σοβαρά τώρα, πριν ξεκινήσουμε το γκρουπ, ακούγαμε metal και τις πιο ογκώδεις από τις post-punk μπάντες, οπότε μας διέφυγε ο θησαυρός των Cocteau Twins. Τώρα, πάντως, νιώθω ιδιαίτερα κολακευμένη όποτε κάποιος με συγκρίνει με την Elizabeth Fraser, ακόμα κι αν δεν ήταν ποτέ επιτηδευμένη η ομοιότητα στις φωνές μας.
Cure, Chameleons, Depeche Mode: αν κάποιος νεαρός fan σάς ζητούσε τη γνώμη σας για τα άλμπουμ που είναι «απαραίτητα», ποια θα διαλέγατε;
Ophelia: Κατά τη δική μου γνώμη, το καλύτερο άλμπουμ των Cure είναι το Pornography. Είναι τουλάχιστον εκείνο που με αγγίζει πιο πολύ, καθώς είναι συνάμα ποιητικό, εφιαλτικό και βασανισμένο. Αν και αγαπώ όλα όσα έχουν κάνει, μέχρι το Bloodflowers.
Οι Depeche Mode, τώρα, είναι η πιο αγαπημένη μου μπάντα! Λατρεύω το Music For The Masses, καθώς εκεί γίνονται πιο ροκ, λιγότερο μηχανικοί και απίστευτα σέξι. Έχουν όμως καταθέσει τόσα αριστουργήματα… Θα έλεγα λοιπόν σε κάποιον πιτσιρικά ότι θα πρέπει να βουτήξει στο σύνολο της δισκογραφίας τους, ώστε να κατανοήσει την ιδιοφυία τους.
Όσο για τους Chameleons, είναι σίγουρα το Script Of The Bridge: αγαπώ κάθε κομμάτι σε αυτό το άλμπουμ, από την αρχή του ως το τέλος. Το θεωρώ μάλιστα έναν από τους ωραιότερους δίσκους του post-punk, είναι αδίκως υποτιμημένος σε σύγκριση με άλλα πράγματα, τα οποία σήμερα τα λένε cult.
Franck: Εμένα το αγαπημένο μου Cure άλμπουμ είναι το The Top. Λατρεύω το πώς χρησιμοποιούν όλα τα όργανα, πρόκειται για το στοιχείο που κάνει αυτή τους τη δουλειά να μοιάζει με ένα ταξίδι. Μ’ αρέσει επίσης ο εκλεκτικισμός του.
Από Depeche Mode, ο δίσκος τον οποίον μάλλον θα πρότεινα σε έναν νεαρό ακροατή μας είναι το Playing The Angel, γιατί δείχνει νομίζω ότι είναι ένα συγκρότημα που εξακολουθεί να ηχεί μοντέρνο ύστερα από τόσα χρόνια.
Δίσκο ωστόσο των Chameleons, δεν θα μπορούσα να προτείνω. Ωραίο είναι το The Script Of The Bridge, δεν λέω, αλλά ποτέ δεν πωρώθηκα με τη συγκεκριμένη μπάντα.
Τι σχέδια έχετε για το υπόλοιπο 2016;
Παίξαμε πρόσφατα στη Βρετανία και στο τέλος της χρονιάς θα περιοδεύσουμε στη Γερμανία μαζί με τους Beauty Of Gemina. Είναι μια καλή ευκαιρία να προωθήσουμε το Noire Psyché και να συστηθούμε σε κόσμο που ακόμα δεν μας γνωρίζει. Είμαστε βασικά πολύ ενθουσιασμένοι με αυτήν την προοπτική, καθώς πιο πολύ απ’ όλα απολαμβάνουμε τις συναυλίες. Και πάντα χρειαζόμαστε περισσότερες!
{youtube}CBbNm8UvfL8{/youtube}
