Η επιρροή των Hawkwind μπορεί να εντοπιστεί σε μυριάδες μπάντες και είδη. Είχατε συνείδηση τότε ότι δημιουργούσατε κάτι τόσο σημαίνον για τη μουσική;
Μπα, όχι! (γέλια) Η μοίρα παίρνει τον δρόμο της. Δεν έχουμε αλλάξει και τόσο πολύ. Συνεχίζουμε να παίζουμε ηλεκτρονική μουσική με heavy χορδές, κάνοντάς τη να ηχεί διαστημική. Είμαστε σαν ένα πλοίο που συνεχίζει τη ρότα του, ενώ διάφοροι άνθρωποι επιβιβάζονται και αποβιβάζονται στους σταθμούς της διαδρομής.
Νωρίς στη σταδιοδρομία σας παρατήσατε την πρωινή σας εργασία για να γίνετε μουσικός του δρόμου. Δεν είχατε δεύτερες σκέψεις;
Όχι, καθόλου. Έπαιζα blues και βρέθηκα με έναν φίλο μου, ο οποίος έπαιζε φυσαρμόνικα· και είπαμε γιατί δεν πάμε στη Γαλλία να παίζουμε στον δρόμο; Βγάλαμε πολλά λεφτά και επιστρέφοντας στην Αγγλία σκέφτηκα πως θα μπορούσα να βιοποριστώ από κάτι τέτοιο. Και το έκανα κατόπιν, για πολλά χρόνια. Όταν οι Pink Floyd εμφανίζονταν στο Lyceum το 1969, υπήρχε αυτή η τεράστια ουρά απ’ έξω κι εγώ έπαιζα μουσική στο πεζοδρόμιο για 2 ώρες.
Και πώς ενημέρωσε αυτή η διαδικασία τη μουσική των Hawkwind και το παίξιμό σας;
Πολλά στοιχεία προέρχονται από εκεί. Όταν έπαιζα στο μετρό υπήρχε πολύ ηχώ στους διαδρόμους και έτσι πειραματιζόμουν με ήχους, τους οποίους αναπαρήγαγα μετά στο δωμάτιό μου με την κιθάρα. Πολλά από τα πρώτα μας τραγούδια προήλθαν από εκεί.
Ο τελευταίος σας δίσκος The Machine Stops κάνει αναφορά στο ομώνυμο δυστοπικό διήγημα που εκδόθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα. Πώς σχετίζεται το θέμα του βιβλίου –και συνεπώς του δίσκου– με τη σημερινή πραγματικότητα;
Η υπόθεση του βιβλίου είναι αρκετά ιδιόρρυθμη. O Ε.Μ. Forster κάπως προέβλεψε τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και το ίντερνετ. Στην ιστορία, οι άνθρωποι ζουν υπογείως και στηρίζονται σε μία μηχανή που τους παρέχει πράγματα απαραίτητα για τη ζωή τους, σαν τον κλιματισμό. Είναι ουσιαστικά ό,τι και ο υπολογιστής. Όταν όμως πεθαίνουν οι φροντιστές της μηχανής, κανείς δεν ξέρει τι να κάνει.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για μας σήμερα. Αν χαλάσει ο υπολογιστής, μάς κόβονται τα πόδια! (γέλια) Και μετά σου έρχονται αυτές οι ηλίθιες ειδοποιήσεις, ότι πρέπει να εγκαταστήσεις ενημερώσεις –και περιμένεις 40 ώρες μέχρι να εγκατασταθούν και δεν έχεις να κάνεις τίποτα με τον χρόνο σου. Οπότε ουσιαστικά το βιβλίο και ο δίσκος σχετίζονται με το πόσο αγκιστρωμένοι έχουν καταλήξει να είναι οι άνθρωποι στον υπολογιστή. Ποιος να το 'ξερε πως ένας τύπος το 1909 θα οραματιζόταν πώς θα είναι η κατάσταση τώρα.
Στο ίδιο θέμα… Ζούμε σε μία ψηφιακή εποχή και αυτό έχει επηρεάσει βαθιά τον τρόπο με τον οποίον οι άνθρωποι φτιάχνουν μουσική. Πώς αισθάνεστε εσείς για το πόσο έχει ψηφιοποιηθεί η μουσική δημιουργία;
Το βρίσκω αρκετά διασκεδαστικό, για να είμαι ειλικρινής. Σημαίνει ότι γίνεται να κάνω σόλο δίσκους μόνος μου, απλά χρησιμοποιώντας τον mac μου. Ναι, μπορώ να παίξω κιθάρα, μπάσο και λίγα πλήκτρα, όμως πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν να παίζουν τίποτα. Αλλά μέσω των υπολογιστών μπορούν πλέον να φτιάξουν μουσική –και πολύ εύκολα, μάλιστα. Είναι κάπως σαν να ζωγραφίζεις. Απλά, αντί για χρώματα, έχεις τους ήχους.
Εξ αρχής, προτιμούσατε συχνά να μην είστε το κέντρο της προσοχής επί σκηνής –ο φωτισμός, για παράδειγμα, αποτελεί μεγάλο κομμάτι της τωρινής σας περιοδείας. Δεν σας ενδιέφερε ποτέ η περσόνα του ροκ σταρ;
Μουσικά μπορούμε να παίξουμε και χωρίς τα φώτα, όμως είναι αυτά που δίνουν άλλη διάσταση στη μουσική μας. Εγώ τώρα πάντα έβλεπα το να παίζεις σε μπάντα ίδιο με το να παίζεις σε ομάδα ποδοσφαίρου. Κάνε πάσα τη μπάλα και κάπου αλλού, λοιπόν, άσε κάτι διαφορετικό να «κάνει παιχνίδι».
Ναι, έχετε μια διεπιστημονική προσέγγιση στη μουσική. Ο χορός ας πούμε έχει υπάρξει μεγάλο κομμάτι των σόου σας, ενώ κατά καιρούς καλέσατε στη σκηνή και μίμους, ανθρώπους του τσίρκου. Σκέφτεστε να γυρίσετε ποτέ σε αυτήν τη μορφή σόου;
Σίγουρα όχι στην Ελλάδα! (γέλια) Αλλά θα ήταν δύσκολο να κάνουμε κάτι τέτοιο κι εδώ. Πάντως ναι, είχαμε την Eloise η οποία δούλευε μαζί μας πέρυσι και τώρα έχει πάει σε σχολή τσίρκου και τον Chris που φτύνει φωτιά κι έσπασε μάλιστα και το ρεκόρ για την απόσταση, προσφάτως. Σίγουρα θέλουμε να ξανασυνεργαστούμε με αυτά τα παιδιά.
Η μπάντα έχει φιλοξενήσει πολλούς διαφορετικούς μουσικούς ανά τα χρόνια και το μονοπάτι τους έχει πλέξει ένα ενδιαφέρον μοτίβο, που πλέον αποτελεί κομμάτι της ιδιοφυίας των Hawkwind. Σας κουράζει η ρευστή κατάσταση του line-up ή είναι αυτό που κρατάει τα πράγματα φρέσκα;
Είναι αστείο, ο μπασίστας μας ήταν fun των Hawkwind από τα 13 του και τώρα παίζει μαζί μας. Όλα αλλάζουν διαρκώς και είναι πολύ ενδιαφέρον. Και είναι καλό και για μένα, γιατί μου δίνει την ευκαιρία να ασχοληθώ και με διαφορετικά όργανα ή κομμάτια της μουσικής. Το ίδιο συνέβαινε για παράδειγμα και με τον Lemmy, όλως παραδόξως.
Φαντάζομαι έχετε βαρεθεί να μιλάτε γι’ αυτό, αλλά δεν γίνεται να μη ρωτήσω. Έχετε υπάρξει καίριο κομμάτι στην πορεία του Lemmy, πώς όμως θεωρείτε ότι βοήθησε ο Lemmy να διαμορφωθούν οι Hawkwind;
Εγώ και ο Lemmy είχαμε μία πολύ ιδιαίτερη δυναμική. Επειδή εκείνος ήταν κιθαρίστας αλλά έπαιζε μπάσο κι εγώ παίζω το μπάσο σαν κιθαρίστας, αυτό μας έκανε να έχουμε ένα πολύ μαγικό δέσιμο, ειδικά πάνω στη σκηνή. Ήξερα τι θα έκανε κι αντίστοιχα ήξερε για μένα. Δημιουργήθηκαν πραγματικά μαγικές στιγμές έτσι. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω... Μαγικές στιγμές.
Έχω διαβάσει πως σας αρέσει η ποίηση και γράφετε κι εσείς. Πόσο παρόμοια είναι η διαδικασία με αυτή της στιχουργικής; Θα διαβάσουμε αλήθεια ποτέ ποιήματά σας;
Ναι, είναι πολύ παρόμοιες διαδικασίες. Τι είναι ένα τραγούδι αν όχι μελοποιημένο ποίημα; Έχω σκεφτεί πολύ σοβαρά να εκδώσω ένα βιβλίο με ποιήματα. Και είχαμε μάλιστα πολλούς ποιητές στη συγκεκριμένη μπάντα. Να ζήσει η ποίηση, αυτό έχω να πω εγώ! (γέλια)
{youtube}eEmnqqFO1Gs{/youtube}
