Με την πάροδο των χρόνων, η μουσική σας φαίνεται να γίνεται όλο και πιο συνοχική, συνθετικά και στιχουργικά. Έχοντας ακούσει τον καινούριο δίσκο, φαίνεται να ωθείτε περαιτέρω τα δημιουργικά σας όρια, αλλά και να έχετε αναπτύξει ένα ξεχωριστό στίγμα, ως προς το ύφος. Ήταν μία συνειδητή προσπάθεια;
Ξεκινήσαμε με το Red (2007), ένα progressive metal άλμπουμ, και μετά αρχίσαμε να γράφουμε τραγούδια με την πιο παραδοσιακή έννοια του όρου, ειδικά στον προηγούμενο δίσκο, το Yellow & Green του 2012. Στην πορεία χάθηκε κάπως αυτή η progressive τεχνική πλευρά, αλλά και η επιθετικότητα μας. Συνειδητοποιήσαμε λοιπόν τώρα ότι μπορούμε να συνδυάσουμε αυτές τις διαφορετικές πλευρές και νομίζω πως το καταφέραμε. Ο καινούριος δίσκος έχει μεν τραγούδια με κουπλέ, ρεφρέν και γέφυρες, αλλά είναι πολύ πιο επιθετικά και τεχνικώς περίπλοκα από εκείνα του Yellow & Green. Και, αν και δεν ειπώθηκε ποτέ, μάλλον αυτός ήταν και ο στόχος.
Γίνεστε σταδιακά όλο και πιο γνωστοί, και η μουσική σας αυξανόμενα πιο προσιτή σε ένα mainstream κοινό. Παρ'όλα αυτά έχετε καταφέρει να διατηρήσετε τόσο μία θελκτική πολυπλοκότητα, όσο και μία υψηλή σταθερά στην ποιότητα. Θεωρείτε την προσβασιμότητά σας επιτυχία ή μια πιθανή απειλή στην ποιότητα της μουσικής που παράγετε;
Και οι τέσσερίς μας ενδιαφερόμαστε για την ποιότητα του αποτελέσματος. Μας νοιάζουν οι λεπτομέρειες, γιατί αυτό που κάνουμε περιέχει πολλή σκέψη, δουλειά και προγραμματισμό. Οποιοδήποτε λοιπόν κι αν είναι το αποτέλεσμα με το Purple, εμείς θα συνεχίσουμε να δουλέυουμε έτσι. Αν θέλαμε να βγάλουμε πολλά λεφτά, θα είχαμε διαλέξει διαφορετικές δουλειές! (γέλια) Πολλοί βέβαια από τους πρώτους fans δεν ενθουσιάστηκαν με την τροπή που πήρε η μουσική μας, αλλά δεν μας ενδιέφερε πολύ. Θέλουμε να κάνουμε μουσική με τον τρόπο που μας αρέσει.
Απ’ την αρχή της πορείας σας, προσπαθήσατε να έχετε τον έλεγχο της παραγωγής σας: από το σχεδίασμα των εξωφύλλων, μέχρι την έκδοση τώρα του Purple στη δικιά σας εταιρία, την Abraxan Hymns. Πόσο σημαντικό είναι για σας να εμπλέκεστε σε κάθε στάδιο της παραγωγικής διαδικασίας;
Είναι όντως πολύ σημαντικό. Μέρος αυτού οφείλεται στο ότι πολλοί από τους μουσικούς στην Αμερική ξεκινήσαμε από την post-hardcore σκηνή, όπου τα πάντα ήταν DIY –οπότε η λογική μας σήμερα είναι κληρονομιά αυτής της νοοτροπίας. Ασχολούμαστε πράγματι σε πολλή λεπτομέρεια με κάθε πτυχή της διαδικασίας του να έχεις συγκρότημα. Πέρα δηλαδή από το ότι ο John Baizley φιλοτεχνεί τα εξώφυλλα των δίσκων, εμπλεκόμαστε όλοι στα διαδικαστικά που χρειάζονται για να «τρέξει μια μπάντα»: από τα μικρά και καθημερινά, έως και τα μεγάλα. Είναι μία διαδικασία πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ’ όσο νομίζαμε.
Τα εξώφυλλα και οι στίχοι σας είναι πολύ αλληγορικοί και παραπέμπουν στο υποσυνείδητο. Πώς βρίσκεται ισορροπία μεταξύ της χρήσης έντονου συμβολισμού και της μετάδοσης της τέχνης σας με κατανοητό τρόπο; Δεν φοβάστε μήπως και χαθεί η ουσία στη μετάφραση;
Απ’ όλους μας, μόνο ο John ξέρει τι σημαίνουν τα σύμβολα στα σχέδιά του! (γέλια) Και μας αρέσει έτσι. Προσπαθεί να σου δώσει μια κατεύθυνση και μία διάθεση με την τέχνη του, αλλά αφήνει την ερμηνεία της επάνω σου. Όσο για τους στίχους, μεγάλο μέρος τους στον καινούριο δίσκο έχει να κάνει με το ατύχημα του 2012. Αλλά, ακόμα κι εκεί, θελήσαμε να αφήσουμε τις ερμηνείες στον ακροατή. Αυτό είναι και το ωραίο, στον συμβολισμό: σου δίνει χώρο να δημιουργήσεις τις δικές σου μεταφράσεις και να εξασκήσεις τη φαντασία σου.
Είμαι βέβαιος πως έχετε κουραστεί να συζητάτε για το ατύχημα. Ωστόσο, είναι η πρώτη φορά που εκδίδετε νέο υλικό μετά το τροχαίο και το "Chlorine And Wine" –το πρώτο σας single από το Purple– μοιάζει να έχει επηρεαστεί στιχουργικά από το συμβάν. Πώς επηρέασε το ατύχημα τον δίσκο, στο σύνολό του;
Από τη μία πλευρά, έχεις τη μουσική και τις συνθέσεις· κι από την άλλη τους στίχους. Ως προς τη μουσική, ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι να ξεκινήσουμε νέες συνθέσεις. Το ατύχημα άφησε όμως τον John και τον Pete Adams σε πολύ άσχημη κατάσταση, οπότε η σύνθεση καινούριων κομματιών ήταν αδύνατη. Τα καινούρια μέλη μετά το ατύχημα, ο Nick Jost και ο Seb Thomson, έπαιζαν μόνο παλιό υλικό των Baroness μέχρι την ηχογράφηση του καινούριου δίσκου. Έτσι, όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι όταν ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε καινούρια μουσική κι αυτό πέρασε και στα κομμάτια.
Στιχουργικά, τώρα, τα πράγματα είναι πολύ πιο σκοτεινά. Απ’ όλους μας, ο John τραυματίστηκε περισσότερο στο ατύχημα: τον άφησε διαλυμένο με πόνους που μάλλον θα έχει για το υπόλοιπο της ζωής του... Οι στίχοι επηρεάστηκαν λοιπόν πολύ από αυτή την ενέργεια. Και είναι θετικό, γιατί, αν η μουσική ήταν όσο σκοτεινή όσο και οι στίχοι, θα φάνταζε υπερβολικό.
Θα είχατε έναν doom-y δίσκο στα χέρια σας...
(γέλια) Ακριβώς, θα γινόμασταν doom/goth metal ξαφνικά! Πάντως μας αρέσει αυτή η αντίθεση μεταξύ μουσικής και στίχων.
Ακόμα και σε ένα τόσο δεμένο συγκρότημα σαν το δικό σας, ο καθένας λογικά έχει το δικό του καλλιτεχνικό όραμα. Πώς καταφέρνετε να βρίσκετε σημείο σύγκλισης;
Αυτή είναι μία πολύ καλή ερώτηση, μιας κι ο καθένας μας ακούει, αλλά και φτιάχνει, πολύ διαφορετικές μουσικές στον ελεύθερό του χρόνο. Ο Nick ακούει κυρίως τζαζ, ο Seb έρχεται από ένα post-rock περιβάλλον: έπαιζε με τους TransAm και τώρα φτιάχνει περίεργη, underground ηλεκτρονική μουσική· ο Pete, πάλι, λατρεύει το bluegrass και το rockabilly και ο Jeff ακούει πολύ progressive rock των 1970s. Παρά ταύτα, όλοι μας αγαπάμε την καλοφτιαγμένη rock μουσική, που διαθέτει σκοπό και όραμα. Κι εκεί συναντιόμαστε. Επίσης, όλοι ξέρουμε τους περίεργους συνδυασμούς, οι οποίοι κάνουν τους Baroness ξεχωριστούς. Για παράδειγμα, υπάρχει ένα περιέργο μίγμα από classic rock των 1970s στα κιθαριστικά σόλο και post-hardcore του στυλ των Fugazi στις ρυθμικές ενότητες και στα φωνητικά. Είναι πολλές οι επιρροές μας.
Οι περισσότερες αναμνήσεις μου απο το 2012 είναι χρωματισμένες απο τη μουσική του Yellow Αnd Green και στοιχηματίζω οτι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν εμπνευστεί από τις μουσικές σας. Πώς αισθάνεστε που έχετε τόσο μεγάλη επιρροή, σε ένα τόσο ευρύ κοινό;
Δεν το πολυσκεφτόμαστε... Είναι πολύ ωραίο ότι πολλοί άνθρωποι ακούν τη μουσική μας και την αγαπούν. Σα μουσικοί, μπορεί να λέμε οτι δεν μας νοιάζει, όμως σε όλους αρέσει να αισθάνονται πως εκτιμάται η δουλειά τους. Είναι όμορφο συναίσθημα, κι ελπίζουμε να συνεχίσει και η μουσική μας να φτάσει ακόμα περισσότερα αυτιά. Τι άλλο να ζητήσεις;
Και το συναυλιακό κοινό σας, είναι τρομερά παρών! Σας είδα live το 2013 στο Λονδίνο και η ατμόσφαιρα που επικρατούσε ήταν ηλεκτρική: το πλήθος όχι μόνο περνούσε καλά, αλλά ακολουθούσε τις διαφορετικές τροπές και αποχρώσεις που δίνατε στον ήχο και στις εκτελέσεις, με ενθουσιασμό...
Το σόου στο Camden, ε; Ήταν απίστευτη βραδιά! Κι όχι μόνο λόγω της χημείας με το κοινό. Είχε έρθει να παρακολουθήσει τη συναυλία και ο Jimmy Page των Led Zeppelin και αυτό από μόνο του ήταν η απόλυτη χαρά και επιβεβαίωση για μας! Αλλά έχεις δίκιο. Ακόμα και τώρα, έχουμε παίξει μόνο 5 φορές απ’ όταν ξεκίνησε η τελευταία μας tour. Και όταν ξεκινάμε να παίζουμε καινούρio υλικό, το κοινό το αναγνωρίζει ήδη. Έχουμε μια πιστή fanbase και αισθανόμαστε ευλογημένοι γι’ αυτό.
Λίγο καιρό μετά από τις φρικαλεότητες στο Παρίσι, οι αναμνήσεις είναι ακόμα νωπές. Συγκεκριμένα, η επίθεση στο Bataclan είχε άμεση επίδραση στη metal κοινότητα. Ποιες πιστεύετε λοιπόν ότι είναι οι αιτίες τέτοιου απάνθρωπου εξτρεμισμού και ποια η απάντηση;
Στα μαθηματικά, έχεις επαρκείς προϋποθέσεις και απαραίτητες προϋποθέσεις. Στη Χημεία, το οξυγόνο είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για φωτιά, αλλά δεν είναι επαρκής. Χρειάζεσαι ακόμα καύσιμα, ανάφλεξη κλπ. Αναλογικά, όλες αυτές οι αιτίες που συζητιούνται είναι μέρος του προβλήματος. Βεβαίως κι έχει να κάνει με τις Δυτικές παρεμβάσεις στη Μέση Ανατολή. Βεβαίως κι έχει να κάνει με μια φονταμενταλιστική ερμηνεία του Ισλάμ. Όλα είναι πλευρές του προβλήματος. Αλλά ο βομβαρδισμός και η βία, δεν αποτελούν λύσεις. Το πρόβλημα είναι μία ιδέα και δεν μπορείς να σταματήσεις μία ιδέα με βόμβες. Δεν ξέρουμε τη λύση. Το απίστευτο είναι ότι, με όλη αυτήν την ισλαμοφοβία στην Αμερική, η ακροδεξιά μπορεί και να αρχίσει να δέχεται τους περιορισμούς στην οπλοκατοχή! Το οποίο είναι αστείο.
{youtube}DnYO7iQfQDQ{/youtube}
