Γεια σου Keith! Ήθελα αρχικά να σε ρωτήσω για το πότε ξεκινάει η περιοδεία σας και τι σκοπεύετε να κάνετε...
Γεια χαρά! Νομίζω ότι πετάμε αρχικά στη Γερμανία και στη συνέχεια θα ταξιδεύουμε για βδομάδες. Θα περάσουμε από Ολλανδία, Ισπανία, Γαλλία και θα δώσουμε τέσσερις συναυλίες στην Ιταλία, τρεις στη Γερμανία και θα ακολουθήσουν η Αυστρία η Σλοβακία, το Βέλγιο και άλλες χώρες. Κυρίως σε φεστιβάλ θα εμφανιζόμαστε, πράγμα που είναι ενδιαφέρον για εμάς.
Σκοπεύετε να παίξετε και πιο παλιά τραγούδια από τον κατάλογό σας;
Έχουμε βγάλει έναν δίσκο πέρσι, οπότε είμαστε σε λογική να τον προμοτάρουμε live. Θα πούμε όμως και παλιά κομμάτια. Δεν θέλω πάντως να σου δώσω υποσχέσεις ότι θα συμβεί κάτι το συνταρακτικό. Τίποτα δηλαδή δεν θα ανατιναχτεί, δεν θα υπάρξουν εκρήξεις και πυροτεχνήματα και δεν θα δείτε ένα φαντασμαγορικό σόου. Δεν είμαστε μπάντα εντυπώσεων. Προτιμάμε να παίζουμε χωρίς εφέ, με λίγη χαλαρότητα και με αρκετά γκάζια. Θέλω όλοι στο κοινό να χοροπηδάνε και να διασκεδάζουν και βασικά ελπίζω να μη σκοτωθεί κανένας. Ελπίζω επίσης να κάνουμε και καλούς φίλους! Το μότο μου για τις δικές μας συναυλίες είναι «κρατάμε τους αγκώνες κάτω και τους μαλάκες έξω» (keep elbows down and assholes out). Οπότε ας περάσουμε καλά!
Πες μου για την ασπρόμαυρη αισθητική στα εξώφυλλα των OFF!, μου αρέσει πολύ...
Είναι όντως ιδιαίτερα. Συνεργαζόμαστε με τον Raymond Pettibon. Αυτός είναι που βρήκε το όνομα και το logo των Black Flag. Μας έδωσε επίσης το concept και την αισθητική των OFF! –επηρέασε ακόμα και τον ήχο μας. Τον θυμάμαι όταν ακόμα δουλεύαμε τον πρώτο μας δίσκο, να κάθεται στο στούντιο και να μας ακούει, κρατώντας μια κιθάρα χωρίς να πολυνοιάζεται. Μια μέρα, ξαφνικά, άρχισε να τζαμάρει μαζί μας και να γρατζουνάει την κιθάρα με τρομερό τρόπο. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πού πρέπει να πάμε ηχητικά και πώς πρέπει να ακουγόμαστε. Εκεί άρχισε βασικά και η κόντρα με τον Dimitri Coats σχετικά με το πού πάμε τον ήχο μας. Άρχισε να με κατηγορεί σαν δικτάτορα και αυταρχικό, που τον παραμέρισα. Όμως εγώ απλά ήθελα να εξελίξουμε τον ήχο μας ένα βήμα μετά.
Και πώς το λύσατε το θέμα;
Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα για να αποφορτιστούμε. Τρώγαμε μαζί και συζητούσαμε. Ήταν μια περίοδος έντασης και απελπισίας, χωρίς λεφτά. Μια μέρα του είπα ότι με βοήθησε πολύ και πως θα έπρεπε να συνεχίσουμε μαζί, χωρίς εγωισμούς και χωρίς κόντρες.
Ο ήχος σου όμως δεν ήταν ποτέ πιο δυναμικός, ισχύει;
Μπορεί... Θα σου πω ότι όταν ακούγαμε τους Ramones και τον Link Wray, μας εντυπωσίαζε που έπαιζαν γρήγορα, σε στυλ «downstroke». Ο Johnny Ramone έκανε γνωστό αυτό το επιθετικό στυλ κιθάρας.
Αυτό που είναι σαν να σημαδεύεις το πάτωμα;
Ακριβώς, σαν να βρίσκεται ο εχθρός σου απέναντί σου και κάθε φορά που χτυπάς τις χορδές είναι σαν να του ρίχνεις μια μπουνιά στα μούτρα. Όμως, για να γυρίσω στον Raymond, δουλεύουμε μαζί του γιατί έχει εικαστικό όραμα. Επίσης είμαστε κολλητοί από την εποχή των Black Flag και γνωστοί από το Γυμνάσιο. Κάποτε παίξαμε γι’ αυτόν 6-7 τραγούδια στη σειρά και ενθουσιάστηκε. Ξετρελάθηκε τελείως. Μας είπε πως ό,τι και να κάνουμε, θέλει να δουλέψει μαζί μας. Έτσι ακολουθήσαμε το δικό του στυλ των ασπρόμαυρων εξώφυλλων.
Σε τι φάση βρίσκεστε τώρα; Ψυχολογικά και δημιουργικά μιλώντας...
Είμαστε μεγάλοι πλέον, και όσο και να μην το παραδεχόμαστε, στη μουσική όλοι ανταγωνιζόμαστε όλους. Είναι ανταγωνισμός, μη γελιόμαστε. Υπάρχουν εκατομμύρια μπάντες εκεί έξω και κατά τη γνώμη μου οι περισσότερες δεν θα έπρεπε ούτε καν να υπάρχουν. Αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να είχαν day job και να έπαιζαν μουσική για την πάρτη τους, για να περνάνε καλά οι ίδιοι.
Συμφωνώ, οφείλω να σου πω...
Βλέποντας, λοιπόν, αυτά τα άπειρα συγκροτήματα μεσαίου βεληνεκούς, σκέφτομαι ότι πρέπει να τα ανταγωνιστούμε σε δημοτικότητα.
Όμως κάτι σας διαφοροποιεί. Οι επιρροές σας ίσως;
Σίγουρα, είναι εντελώς παρανοϊκά τα γούστα μας και η μουσική που ακούμε. Οι ετερόκλιτες επιρροές είναι ένα μεγάλο προσόν το οποίο έχουμε. Ο κιθαρίστας μας, ας πούμε, έχει για είδωλο τον Barry Gibbons των ZZ Top. Φίλε, όπως θα ξέρεις, δεν υπάρχει ίχνος από ΖΖ Τop στη μουσική μας… Ο μπασίστας μας γουστάρει με πάθος τους Kiss· αν υπάρχουν ψήγματα από Kiss στη μουσική μας, είναι τόσο μικρά, που δεν τα βλέπεις ούτε με μεγεθυντικό φακό.
Κι εσύ; Ποια βασική επιρροή έχεις;
Θα σου πω κάτι διαφορετικό. Τελευταία έχω γίνει κάτι σαν fan των Van Halen. Μου αρέσει πολύ ο David Lee Roth, γιατί είναι διασκεδαστικός και έξυπνος. Δεν μου αρέσει όμως ο Eddie Van Halen. Βρίσκω το παίξιμό του αφόρητο και απεχθές. Είναι από τους τύπους που σου τρίβει στη μούρη ότι και καλά έχει «κλασικές σπουδές» και μας κουράζει με τα πολύπλοκα σόλο. Παίζει υπερβολικά. Προέρχομαι από μια σχολή σκέψης που αυτά τα θεωρεί εντελώς λάθος και δεν μου ταιριάζουν καθόλου.
Χαίρομαι που ένας μουσικός λέει ανοιχτά τη γνώμη του...
Ίσως γιατί είμαι μεγάλος πια σε ηλικία και είμαι γκρινιάρης. Μπορεί και γιατί είμαι ο διαβητικός που του φταίνε όλα και είναι ξεροκέφαλος... Όμως οι υπόλοιποι της μπάντας είχαν περάσει μια φάση κατά την οποία ήθελαν πολύ να παίξουν σε στυλ Van Halen και με ψήσανε στο τέλος. Οπότε υιοθέτησαν αυτό το στυλ σε αρκετά τραγούδια και σκέφτηκα ότι δεν μπορώ να είμαι για πάντα ο τύπος με τα μαστίγιο, o οποίος θέλει να χαλιναγωγήσει τους μουσικούς γύρω του. Δεν θα τους χαλάσω το χατίρι. Δεν θα γίνω ο τύπος που θα καλέσει την αστυνομία και θα χαλάσει το πάρτι.
Μιας και ανέφερες τον διαβήτη, πώς είναι γενικά η υγεία σου;
Πολύ καλύτερα, το μόνο που με προβληματίζει είναι οι κλειστοί χώροι στους οποίους θα παίξουμε στην Ευρώπη. Υπάρχουν κάποια club που σου λένε πως, αν θες να καπνίσεις, κάπνισε σαν φουγάρο. Και βγαίνει ένας καπνός σαν εργοστάσιο. Φοβάμαι μήπως δεν θα μπορώ να αναπνεύσω.
Από την εμπειρία σου, τι διαφορές έχεις εντοπίσει περιοδεύοντας στην Αμερική, σε σχέση με όταν περιοδεύεις στην Ευρώπη;
Κοίταξε, η μία και βασική διαφορά είναι η εξής: όταν ένα συγκρότημα βρίσκεται σε τουρνέ στην Ευρώπη, του φέρονται με βασιλικές τιμές: καλό φαγητό, πολύ ποτό, προσέχουν τα καμαρίνια, σου δίνουν κουβάδες με πετσέτες. Στην Αμερική ιδρωκοπάμε και παρακαλάμε το προσωπικό για πετσέτα και νερό... Όμως μια πιο ουσιαστική διαφορά που παρατηρώ έχει να κάνει με τον κόσμο. Εδώ στην Αμερική, υπάρχουν τόσες πολλές μπάντες και τόσες χιλιάδες συναυλίες παντού κάθε μέρα, ώστε το κοινό γίνεται κακομαθημένο –χάνει τον ενθουσιασμό του.
Αντίθετα στην Ευρώπη ο κόσμος πάει στα φεστιβάλ γιατί γουστάρει να είναι εκεί. Μοιάζει σαν μια γιορτή από την οποία δεν μπορείς να λείπεις. Ο κόσμος θέλει να βρεθεί γύρω σε ομοίους του και να γνωριστεί. Γουστάρει να βρεθεί σε έναν χώρο όπου απλά θα ακούγεται ζωντανή μουσική. Μπορεί να μην είναι εξοικειωμένος με τα συγκροτήματα που παίζουν, αλλά θα πάει για τη φάση. Για να είναι παρών και να ανακαλύψει πράγματα. Επίσης το ευρωπαϊκό κοινό ενθουσιάζεται και το δείχνει. Ξέρεις, αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν στέκεσαι πάνω στη σκηνή.
Θυμάσαι κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό;
Συνήθως στα φεστιβάλ δεν παίζουμε στις μεγάλες, κεντρικές σκηνές. Συνήθως μας βάζουν σε μια μικρή παραδίπλα, όπου ο κόσμος πάει και κάνει βόλτα, να χαλαρώσει. Θυμάμαι κάποτε ξεκινήσαμε να παίζουμε σε ένα φεστιβάλ και υπολογίζαμε να υπάρχουν 300 άτομα το πολύ από κάτω. Μετά από 4-5 τραγούδια, νιώσαμε όμως ότι υπήρχε τρομερό vibe και κόσμος άρχισε να συρρέει από παντού, γιατί είδε ότι κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει. Ξαφνικά μαζεύτηκε δηλαδή κόσμος που πιθανότατα δεν ήξερε ποιοι ήμασταν και ο παλμός ενθουσιασμού ήταν απίστευτος. Στο τέλος είχαν μαζευτεί γύρω στις 4.000 άτομα!
Να περιμένουμε νέα μουσική από τους OFF!;
Μάλλον όχι προς το παρόν... Αυτό τον καιρό γράφω ένα βιβλίο, σκοπεύω να βγει το Νοέμβριο. Είναι θηριώδες σε μέγεθος και πρέπει να το μικρύνουμε σε κάτι πιο λογικό. Τώρα είμαι στη φάση που μαζεύω φωτογραφίες, αφίσες, flyers και άλλα από το παρελθόν, τα οποία θα συνοδεύουν τις ιστορίες. Επίσης προσπαθώ να γράψω μια ταινία εδώ και χρόνια και δεν τα καταφέρνω να την τελειώσω.
Είναι πιο χρονοβόρα πλέον τα project, φαντάζομαι...
Είναι λογικό. Είμαι 60 χρονών πια, χρειάζομαι χρόνο και διαλείμματα. Πρόσφατα περιοδεύαμε τέσσερις βδομάδες με τους Bad Religion και το πρόγραμμα με γονάτισε. Υπήρχαν μέρες στις οποίες οδηγούσαμε 18 ώρες. Κι αυτό στο ρεπό μας. Συνήθως στο ρεπό θες χρόνο να πας σε βιβλιοπωλεία, σε μουσεία, σε πλατείες, να δεις το κέντρο της πόλης. Όχι να οδηγάς 18 ώρες…
{youtube}nbFHZhe3Xmw{/youtube}
