Για όσους από εμάς δεν σας πέτυχαν πέρσι στο Plisskёn, θα μπορούσες να μας περιγράψεις το ποιον των Raketkanon και τι τους εξιτάρει τα τελευταία 6 χρόνια;
Να παίζουμε λάιβ! Αυτό σημαίνει τα πάντα για εμάς. Να παίζουμε λάιβ, όχι μόνο στο στούντιο, στην ηχογράφηση ενός άλμπουμ, αλλά και στη σκηνή. Δεν είμαστε μια μπάντα που παίζει μπροστά από έναν φανταστικό καθρέφτη, όχι· θέλουμε να δώσουμε στο κοινό (και στους εαυτούς μας) την ευκαιρία να βιώσουν μία αληθινή εμπειρία. Γουστάρουμε λοιπόν να παίζουμε λάιβ και πιστεύουμε σ’ ό,τι κάνουμε. Όλα είναι πιθανά στη σκηνή. Χρησιμοποιούμε για παράδειγμα κάθε διαθέσιμο εκατοστό του χώρου στον οποίον παίζουμε· ο τραγουδιστής μας κλέβει τα κινητά όσων στέλνουν μηνύματα κατά τη διάρκεια του σόου· κάποιες φορές μπορεί να προκύψει και κανένα γυμνό! Τέτοια πράγματα είναι πιθανά μόνο όταν αισθανόμαστε ελεύθεροι σαν μουσικοί (ή σαν θεατές). Απλώς, απεριόριστη αλήθεια και ειλικρινές παίξιμο…
Πώς επιλέξατε ο ένας τον άλλον για να σχηματίσετε τη μπάντα;
Ο Jef (κιθαρίστας) κι εγώ ξεκινήσαμε πριν από 6 χρόνια, όταν ήμασταν μαζί σε ένα άλλο σχήμα, death metal. Τζαμάραμε πολύ και βρεθήκαμε να παίζουμε πολλά διαφορετικά είδη μουσικής, χωρίς να σκεφτόμαστε τους διαχωρισμούς. Απλώς δεν θέλαμε να κάνουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ο Pieter-Paul (τραγουδιστής) και ο Lode (στα συνθεσάιζερ) ήρθαν μετά από λίγο. Στη Γάνδη υπάρχει μια αρκετά ευρεία από άποψη μουσικών στυλ σκηνή και λίγο-πολύ όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, αφού πηγαίνουμε στα ίδια μπαρ. Όταν τέλος πάντων βρεθήκαμε και οι 4, συνέβη κάτι το μαγικό: όλοι μας είχαμε διαφορετικό μουσικό υπόβαθρο, αλλά κανείς μας δεν είχε κόλλημα με κάποιο συγκεκριμένο είδος. Στον βαθμό που είναι αληθινό, μας κάνει. Έτσι αποφασίσαμε. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία…
Το δεύτερο άλμπουμ σας (RKTKN #2) κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Είστε ευχαριστημένοι με την αποδοχή από κοινό και κριτικούς;
Ναι, είμαστε. Φαίνεται πως αρέσει πολύ σε ορισμένους ανθρώπους, ότι πιστεύουν σ’ αυτό που κάνουμε. Μια μέρα, ήρθε κάποιος και μας βρήκε μετά από μια συναυλία και άρχισε να κλαίει, λέγοντας πως του ράγισε η καρδιά απλά και μόνο βλέποντάς μας να παίζουμε! Γενικά ο κόσμος χορεύει στις συναυλίες μας, κάποιοι τραγουδάνε τους στίχους, οι περισσότεροι γελάνε. Μας κάνει ευτυχισμένους!
Η εμπειρία που αποκομίσατε από το πρώτο άλμπουμ, έκανε τη διαδικασία του δεύτερου ευκολότερη;
Όχι, δεν συνέβη τίποτα τέτοιο, τουλάχιστον δεν το είδαμε έτσι. Ο πρώτος μας δίσκος φτιάχτηκε στο στούντιο από εμάς τους ίδιους. Ψάχναμε τον ήχο μας και τον γράφαμε στον υπολογιστή βήμα-βήμα, κομμάτι-κομμάτι. Κατά κάποιον τρόπο, μια τέτοια μέθοδος δουλειάς είναι πολύ δύσκολη, γιατί είχαμε στα χέρια μας άπειρες επιλογές, χιλιάδες plug-in και αρκετό χρόνο ώστε να χαθούμε μέσα σ’ αυτά.
Στον δεύτερο δίσκο, ήταν για εμάς προφανές ότι θέλαμε να αποτυπώσουμε τη μουσική μας ζωντανά. Κάτι βέβαια ακόμα πιο δύσκολο: γιατί έχεις τη μαγνητοταινία, είσαι μέσα στο δωμάτιο και πρέπει να το κάνεις σε ένα και μόνο take. Επομένως το άλμπουμ έπρεπε να είναι ήδη έτοιμο προτού μπούμε στο στούντιο· να ηχογραφήσουμε δηλαδή τραγούδια που ήταν ήδη πλήρη. Δουλέψαμε λοιπόν πάρα πολύ για να μπορέσουμε να τα φτιάξουμε, όλοι μαζί –μας έπεσε κάπως βαρύ. Αλλά όταν βρίσκεσαι στο Σικάγο, πιστεύεις στα κομμάτια σου και ανυπομονείς να τα παίξεις, ε, απλά το κάνεις…
Θα ήμουν λάθος να υποθέσω ότι μία από τις διαφορές με το πρώτο σας άλμπουμ έγκειται στην αντίληψη του Albini περί του ροκ χάους; Πώς ήταν να δουλεύετε μ’ έναν τέτοιον τύπο;
Ο Steve Albini είναι φοβερός τύπος! Είναι αστείος, ήρεμος και ικανός άνθρωπος. Μας έκανε να αισθανθούμε άνετα, ότι είμαστε ευπρόσδεκτοι. Φυσικά υπάρχει ο ήχος εκείνων των δωματίων, που δίνει στη μουσική αυτό το εσάνς που έχουν οι δουλειές του Albini. Αλλά ο ήχος είναι στην πραγματικότητα ένας συνδυασμός πραγμάτων: εμείς που παίζαμε στο στούντιό του (άρα, αν προτιμάς, η δική μας αντίληψη περί του ροκ χάους), με τα δικά του χέρια πάνω από την κονσόλα. Εμείς ήμασταν οι παραγωγοί, εκείνος ο μηχανικός. Όλα τα τραγούδια ήταν ήδη εντελώς τελειωμένα όταν πήγαμε στον Albini, όπως σου είπα πριν. Εκείνος λοιπόν απλά τα ηχογράφησε. Με έναν θαυμάσιο βεβαίως τρόπο.
Έλεγες πριν ότι δεν δίνετε μεγάλη σημασία στα διάφορα είδη της μουσικής. Αν λοιπόν θέλουμε να αποφύγουμε τέτοιες ταμπέλες, πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική σας;
Θα τη χαρακτήριζα ειλικρινή, αληθινή, βγαλμένη απ’ την καρδιά…
Προσωπικά, δεν γνωρίζω πολλά συγκροτήματα απ’ το Βέλγιο. Υπάρχει κάτι σαν σκηνή, της οποίας να νοιώθετε μέρος της;
Υπάρχουν πολλές cool μπάντες. Υπάρχουν εκείνες που παίζουν ένα τυπικό mainstream, υπάρχουν κι άλλες που προσπαθούν να κάνουν κάτι πραγματικά διαφορετικό: εκείνες που δεν εστιάζουν στο να φτιάχνουν φιλική προς το ραδιόφωνο μουσική, που απλώς παίζουν ό,τι γουστάρουν να παίξουν. Δεν έχει σημασία τι είδος. Αυτό που έχουμε να πούμε είναι ότι ο καθένας πρέπει να πιστέψει στον εαυτό του· γάμησε τα κυρίαρχα μέσα…
Συναντάς επομένως στο Βέλγιο πολλά συγκροτήματα που προσπαθούν να κάνουν τη δική τους πρωτότυπη μουσική, κι όχι να αντιγράψουν άλλους. Και υπάρχουν ευκαιρίες για τέτοιες μπάντες να παίξουν, όπως υπάρχουν όλο και περισσότεροι διοργανωτές συναυλιών και άλλοι, αφοσιωμένοι άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να δουλέψουν με τέτοιες μπάντες. Είναι πολύ καλό και το καλύτερο είναι ότι συνεχώς μεγαλώνει. Νομίζω ότι κι εμείς αποτελούμε μέρος αυτού.
Τι να περιμένουμε, επομένως, από τις δύο εμφανίσεις σας στην Ελλάδα;
Να μην περιμένετε τίποτα. Απλώς να είστε εκεί, να κλείσετε τα μάτια, να χορέψετε, να κάνετε έρωτα! Εμείς θα δώσουμε ό,τι έχουμε πάνω στη σκηνή και ελπίζω κι εσείς να κάνετε το ίδιο από κάτω. Επίσης, ελάτε να μας πείτε ένα γεια… Μας αρέσει πολύ να μιλάμε με το κοινό μετά τις συναυλίες!
Σ’ ευχαριστώ…
Εμείς, για τη φιλοξενία…
{youtube}m8LU5ACDwJk{/youtube}
