Ο Jesse Beaman μας έρχεται από το Boerne του Τέξας, «κρυμμένος» πίσω από το όνομα My Empty Phantom. Παίζει διάφορα όργανα, βρίσκεται στην αρχή της διαδρομής του (ο πρώτος του δίσκος κυκλοφορεί οσονούπω) και έρχεται στο Six d.o.g.s. την επόμενη Πέμπτη, 29 του Μάη. Μέχρι τότε, μια κουβεντούλα είναι χρήσιμη –και όχι μόνο για τις απαραίτητες συστάσεις…
Καθώς έρχεσαι για πρώτη φορά στην Ελλάδα, υποθέτω πως αρκετοί δεν θα έχουν υπ' όψιν τη δουλειά σου. Πώς θα περιέγραφες λοιπόν εσύ τον My Empty Phantom; Πού θα τοποθετούσες τη μουσική σου στον γενικό χάρτη;
Θα έλεγα πως η μουσική μου προσπαθεί να προκαλέσει τη σκέψη. Όταν γράφω προσπαθώ να δώσω προτεραιότητα στη συναισθηματική μου πλευρά· αντί να ξεφεύγω από τα συναισθήματά μου, προσπαθώ να εμβαθύνω σε αυτά. Βλέπω λοιπόν τη μουσική σε χρώματα και σχήματα. Νομίζω δε πως το μυαλό και το σώμα του ανθρώπου αλλάζουν διαρκώς και αισθανόμαστε τόσα πολλά πράγματα ταυτοχρόνως… Αυτό προσπαθώ να εξωτερικεύσω με τη μουσική μου. Σκέφτομαι τη δική μου ζωή, των ανθρώπων γύρω μου, τις καλές και τις κακές στιγμές –ακόμα κι εκείνες που προκαλούν σύγχυση. Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να το απλουστεύσουν και να περιγράψουν τη μουσική αραδιάζοντας διάφορα είδη. Είναι καλύτερο να κοιτάξουμε λίγο πιο κάτω. Εμένα ας πούμε με χαρακτηρίζουν συχνά ως post-rock, ενώ χρησιμοποιώ κυρίως πιάνο αντί για παραμορφωμένες κιθάρες ή μπάσο. Οπότε υποθέτω κάτι σαν πιάνο ροκ ή loop rock ίσως να ταίριαζε περισσότερο…
Ποιες ήταν οι πρωταρχικές σου αναφορές, εκείνες που σε κινητοποίησαν για να αρχίσεις να φτιάχνεις τη δική σου μουσική;
Ω, είναι τόσες πολλές… Ξεκίνησα ως έφηβος να βλέπω διάφορες συναυλίες στη μικρή πόλη του Τέξας στην οποία μεγάλωσα (Boerne, λίγο έξω απ’ το Austin). Θα ήμουν γύρω στα 15 και πήγαινα κι έβλεπα τους μεγαλύτερους που παίζανε σε πανκ ή σε ροκ σχήματα. Για να σου πω και κάποια ονόματα: This Will Destroy You, Worlds Of If, Space Man Spiff ή Kya. Υπήρξαν μεγάλη έμπνευση· ήθελα να κάνω αυτό που έκαναν κι εκείνοι, οπότε άρχισα να μαθαίνω μόνος μου διάφορα όργανα. Τα συγκροτήματα όμως που με ενέπνευσαν να φτιάξω πιο βαθιά και συναισθηματική μουσική ήταν οι Sigur Rós και οι Radiohead. Η μουσική τους μου φαινόταν τόσο συναισθηματική, ώστε σχεδόν με τρόμαζε! Αργότερα αποφάσισα να κάνω κι εγώ κάτι παρόμοιο· αντί λοιπόν να φτιάχνω ποπ ή χορευτική μουσική, πήρα την άλλη κατεύθυνση.
Είπες προηγουμένως ότι χρησιμοποιείς κυρίως πιάνο, αλλά ταυτόχρονα παίζεις αρκετά ακόμα όργανα. Είναι το πιάνο το όργανο στο οποίο αισθάνεσαι πιο άνετα ή πιο απελευθερωμένος;
Νομίζω πως αισθάνομαι μεγαλύτερη άνεση και ασφάλεια όταν παίζω τύμπανα. Παίζω ντραμς από πολύ μικρός, αλλά όταν κάθομαι στο σετ σημαίνει επιπλέον ότι δεν ασχολούμαι με τις λούπες. Οι λούπες είναι βέβαια η κύρια πρόκληση για εμένα. Είναι, αν θες, ο κίνδυνος που χρειάζομαι για να γίνει το όλο πράγμα πιο συναρπαστικό. Αλλά ναι, μένοντας στην ερώτησή σου, θα μπορούσα να παίξω τύμπανα σχεδόν με οποιουδήποτε είδους μπάντα –κάτι που δεν ισχύει με τα πλήκτρα ή με την κιθάρα.
Εκτός από τις λούπες, σου δημιουργεί ένα επιπλέον άγχος το γεγονός ότι πρέπει να αλλάζεις διαρκώς όργανα;
Όχι είναι περισσότερο πρόκληση, παρά άγχος. Δεν θα έπαιζα μουσική ζωντανά αν μου δημιουργούσε μόνο άγχος. Για την ακρίβεια, με την πάροδο του χρόνου, προσπαθώ να προκαλώ τον εαυτό μου περισσότερο, αλλάζοντας ακόμα πιο συχνά όργανα! Γενικά κάθε περιοδεία που πραγματοποιώ με κάνει να αισθάνομαι πιο άνετα, αλλά και να διαφοροποιώ την προσέγγισή μου στο πώς παρουσιάζω τη μουσική μου.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να κάνεις τους My Empty Phantom συγκρότημα; Ποια θεωρείς ότι είναι τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα του να διατηρείς ένα αυστηρά προσωπικό πρότζεκτ; Ιδίως όταν μιλάμε για ζωντανές εμφανίσεις…
Όχι μόνο το έχω σκεφτεί, το σκέφτομαι καθημερινά! Για την ακρίβεια, πριν από λίγο καιρό είχα προσκαλέσει κάποιους μουσικούς. Δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμα πρόβες γιατί όλο αυτό το διάστημα το περνάω είτε περιοδεύοντας, είτε ετοιμάζοντας τον πρώτο μου πραγματικό δίσκο. Αλλά θα έλεγα πως οι My Empty Phantom θα γίνουν σύντομα μια κανονική μπάντα. Δεν ξέρω βέβαια αν θα κάνουμε κάποια περιοδεία ως μπάντα –θα ξεκινήσουμε από κάποιες συναυλίες στο Τέξας και θα δούμε. Ανυπομονώ για αυτήν την εξέλιξη, αν και δεν πρόκειται να σταματήσω να δίνω συναυλίες μόνος μου. Είναι σχεδόν πνευματική εμπειρία το να παίζω μουσική μόνος μου!
Όσον αφορά στα πλεονεκτήματα και στα μειονεκτήματα του να παίζω σόλο… Στα πρώτα θα έβαζα το γεγονός πως μπορώ να κάνω πρόβες όποτε θέλω, καθώς και το ότι μπορώ να κάνω ό,τι θελήσω επάνω στη σκηνή. Στα μειονεκτήματα, το ότι ορισμένοι φαίνεται πως δεν διαθέτουν την υπομονή να βλέπουν έναν μόνο άνθρωπο να δίνει συναυλία –ακόμα κι αν αυτός καταθέτει την ψυχή του. Επίσης, όταν είμαι χαρούμενος μετά από μια καλή συναυλία, δεν έχω κανέναν με τον οποίο να μπορώ να μοιραστώ τη χαρά μου. Θα μου άρεσε μια τέτοιου είδους ψυχολογική υποστήριξη στην περιοδεία, να είχα δηλαδή κάτι σαν μια οικογενειακή μπάντα…
Αυτοσχεδιάζεις καθόλου πάνω στη σκηνή; Ή προσπαθείς να εκτελείς τις συνθέσεις σου με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια;
Σε γενικές γραμμές προσπαθώ να πετύχω αυτήν την ακρίβεια, αν και μου αρέσει να προσθέτω κάποια αυτοσχεδιαστικά σημεία. Δεν θα είχε την ίδια πλάκα αν δεν προσπαθούσα να σπάσω και μερικούς κανόνες! Όταν αισθάνομαι πραγματικά καλά στη διάρκεια μιας συναυλίας, μπορεί να παίξω κάποιο κομμάτι τελείως αυτοσχεδιαστικά. Όμως όταν βρίσκομαι σπίτι και αυτοσχεδιάζω, σκέφτομαι πως είναι καλύτερα στις συναυλίες μου να προσπαθώ να κρατώ τον έλεγχο. Γι' αυτό και τα αυτοσχεδιαστικά σημεία είναι σχετικά λίγα.
Είπες ότι ετοιμάζεις το «πρώτο σου πραγματικό δίσκο». Πες μας λίγα λόγια για αυτόν…
Το μεγαλύτερο μέρος του έχει ηχογραφηθεί, οπότε σχεδόν τελειώνει. Μου πήρε αρκετό χρόνο, δεν ήθελα να βιαστώ. Πριν από έναν χρόνο περίπου ήμουν κοντά, αλλά αποφάσισα να κυκλοφορήσω τις τότε ηχογραφήσεις μου σε EP, γιατί δεν αισθανόμουν έτοιμος για μια μεγάλη κυκλοφορία. Τώρα όμως είμαι. Κι έχω ένα καλό πλάνο για το άλμπουμ. Θα κυκλοφορήσει μέσω της Pedro Yel Lobo Records και θα τυπωθεί σε βινύλιο, μαζί με το οποίο θα υπάρχει και κωδικός για τη ψηφιακή του μορφή. Θα λέγεται Collection Of Memories και θα κυκλοφορήσει μάλλον προς τα τέλη καλοκαιριού. Θα περιέχει επίσης και κάποιες συνεργασίες (θα παίξουν και ορισμένοι από το μελλοντικό σχήμα), ενώ οι διαθέσεις θα ποικίλλουν: έχει αργά περάσματα, πιο γρήγορα, ορισμένα δυνατά, άλλα πιο συναισθηματικά κ.ο.κ. Θα είναι επίσης πολύ καλύτερο από τα προηγούμενα EP από άποψη παραγωγής. Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος!
Πώς είναι τα πράγματα στο Austin, από τη σκοπιά της ανεξάρτητης σκηνής;
Είναι ενδιαφέρουσα πόλη το Austin. Βρίσκεις αρκετή υποστήριξη, αλλά ταυτόχρονα είναι και αρκετά ανταγωνιστική. Νομίζω πως μερικοί άνθρωποι εστιάζουν στα λάθος πράγματα: σε μόδες, σε λεφτά, στο πώς θα βρεθούν μπροστά από τους υπόλοιπους... Όταν είμαι στην Ευρώπη, οι άνθρωποι συνήθως δείχνουν πιο περίεργοι να μάθουν από πού πηγάζει η μουσική, ποιο είναι το νόημα ή το μήνυμα το οποίο μεταφέρει –κάτι που μου αρέσει πολύ. Στο Austin απ’ την άλλη συνήθως με ρωτάνε για το πόσα λεφτά βγάζω ή για το ποιος με βοηθάει να κάνω συναυλίες ανά τον κόσμο κ.ο.κ. Εμένα όμως μου αρέσει να μιλάω για τη μουσική, όχι για τη μουσική βιομηχανία. Παρ' όλα αυτά, μου αρέσει το Austin. Δεν νομίζω πως θα βρισκόμουν εδώ που βρίσκομαι σήμερα, αν κάποιοι χώροι εκεί δεν μου είχαν δώσει τις ευκαιρίες που μου έδωσαν…
Τι είδους φιλοδοξίες έχεις ως My Empty Phantom; Ποιο θα ήταν ένα κάπως ουτοπικό όνειρο για εσένα και ποιο ένα πιο προσεγγίσιμο;
Η φιλοδοξία μου είναι να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Αυτός είναι ο βασικός στόχος. Μου αρέσει πολύ το πώς η μουσική δίνει την αφορμή στους ανθρώπους να βρεθούν μαζί, να επικοινωνήσουν και να σχετιστούν μεταξύ τους. Και έτσι, αν υπάρχει κάτι για το οποίο μπορεί να έχω ευθύνη ως μουσικός, είναι να εκφράζω ειλικρινώς τον εαυτό μου –και να ερεθίζω τα συναισθήματα, όχι να προσπαθώ να τα κρύβω. Και βεβαίως να προσπαθώ να γίνει η μουσική μου αυτός ο μεσάζοντας με τους υπόλοιπους.
Ένα προσεγγίσιμο όνειρο θα ήταν να κάνω μια συναυλία στην οποία θα έρχονταν όλοι οι φίλοι με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί. Να μπορούσα δηλαδή να κλείσω έναν μεγάλο χώρο στο Austin (το Moody Theater ή το Austin City Limits Festival) και όλοι οι φίλοι μου να έλεγαν κάτι του στυλ: «μεγάλωσα μαζί με τον Jesse, πρέπει να βρίσκομαι εκεί». Ίσως σε μερικά χρόνια από τώρα, ποιος ξέρει; Ένα πιο μακρινό όνειρο θα ήταν να κάνω μια περιοδεία με τους Sigur Rós! Πιστεύω πως θα τα πηγαίναμε καλά. Θα είχα και την ευκαιρία να τους εξομολογηθώ ότι η μουσική τους μου άλλαξε τη ζωή!
{youtube}cvaKzPuaN2A{/youtube}
