Τράβηξαν την προσοχή πολλών εκλεκτικών μουσικόφιλων ήδη από το ντεμπούτο τους για τα 14 Φθινόπωρα & τους 15 Χειμώνες (στη Fat Cat) και έκτοτε έχουν συμπληρώσει μια πενταετία έντονης δράσης, με αρκετές κυκλοφορίες και αξιοσημείωτη συναυλιακή δράση, που τους αναγόρευσαν σε ένα από τα πιο συζητημένα γκρουπ στο σημερινό indie/post-punk revival/shoegaze σκηνικό. Οι Σκοτσέζοι Twilight Sad έρχονται για πρώτη φορά στα μέρη μας –αυτή την Πέμπτη 31/1 στο KooKoo της πρωτεύουσας, Παρασκευή 1/2 στο Stage της Λάρισας και στη Γαία Live της Θεσσαλονίκης το Σάββατο 2/2– και δεν χάσαμε την ευκαιρία να τους ρωτήσουμε κάποια πράγματα. Προφανώς στον James Graham άρεσαν οι ερωτήσεις κι έτσι άργησε, αλλά μας απάντησε και με το παραπάνω...
Πώς δημιουργήθηκε το συγκρότημα; Και πώς προέκυψε το όνομα;
Γνώρισα τον Andy στο Λύκειο και γίναμε καλοί φίλοι. Ακούγαμε την ίδια μουσική και από αυτόν έμαθα κάποια γκρουπ, μιας και η συλλογή του ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη δική μου. Παίζαμε σε συγκροτήματα όσο πηγαίναμε στο Λύκειο και μετά, αφού τελειώσαμε το σχολείο, αποφασίσαμε να πάρουμε το θέμα πιο σοβαρά. Γράψαμε λοιπόν μερικά τραγούδια –τα πρώτα ήταν αυτά που κυκλοφόρησαν στο ντεμπούτο μας, Fourteen Autumns & Fifteen Winters (2007). Αρχικά ηχογραφήσαμε ένα ντέμο με 4 τραγούδια και το στείλαμε σε κάποιες από τις αγαπημένες μας δισκογραφικές εταιρείες. Μετά από δύο μόνο συναυλίες, μας απάντησε η Fat Cat, οπότε κάναμε και ένα τρίτο live στο οποίο ήρθαν, μας είδαν και υπογράψαμε συμβόλαιο. Μέχρι σήμερα έχουμε κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ, 3 EPs και κάποιες διασκευές και b-sides. Έχουμε κάνει και πολλές περιοδείες σε Αμερική και Ευρώπη –η επόμενή μας στην Αμερική θα είναι η 12η ή 13η! Έχουμε επίσης γνωριστεί και παίξει μαζί με πολλά από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα.
Τώρα για το όνομα, δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ιστορία. Κάποιος το πρότεινε σε μια πρόβα κι έμεινε, νομίζω πως προέρχεται από ένα ποίημα του Wilfred Owen. Για να είμαι ειλικρινής, δεν σταθήκαμε και πολύ τυχεροί γιατί εδώ και μερικά χρόνια υπάρχει μια δημοφιλής σειρά ταινιών που ίσως έβλαψε το όνομά μας... Σε τελική ανάλυση, πάντως, δεν παύει να είναι απλώς ένα όνομα. Αυτό που έχει σημασία για μας είναι η μουσική. Περιέργως είμαστε πολύ σίγουροι ότι όλα ταιριάζουν μεταξύ τους (το artwork, η μουσική, οι στίχοι κτλ.) τη στιγμή που το Twilight Sad δεν σχετίζεται πραγματικά με κάποιο από αυτά τα στοιχεία.
Το πρόσφατο άλμπουμ σας No One Can Ever Know (2012) διαφέρει αρκετά από τα προηγούμενα, καθώς σηματοδοτεί μια ηχητική στροφή σε έναν περισσότερο ηλεκτρονικό/synth ήχο. Τι προκάλεσε αυτή την αλλαγή; Ήταν απλώς μια φυσική εξέλιξη ή υπήρξε κάτι άλλο;
Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι υπήρξε μεγάλη αλλαγή. Όλα εξελίχθηκαν με φυσικό τρόπο. Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν όταν έγραφα το πρώτο ή το δεύτερο άλμπουμ μας. Ακόμη κι αν δεν βίωσα κάποια συνταρακτική κρίση ταυτότητας ή αλλαγή, σίγουρα τα χρόνια που πέρασαν με έκαναν να ωριμάσω. Συνεχίζω να συνθέτω με τον ίδιο τρόπο και τα τραγούδια μου συνεχίζουν να μιλούν για την πατρίδα μου, τις εμπειρίες μου, αυτές των συγγενών και των φίλων μου. Δεν έχω όμως σταματήσει να πειραματίζομαι μουσικά, παραμένοντας πάντα ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου. Ως συγκρότημα, δεν θελήσαμε ποτέ να δημιουργήσουμε πανομοιότυπους ηχητικά δίσκους: προσπαθούμε πάντα να οδεύουμε προς εκείνη την κατεύθυνση που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μας και μας εξιτάρει. Θέλω να πω, δεν ακούω συχνά παλαιότερους δίσκους μας, όπως κάνουν οι ακροατές μας, οι οποίοι έχουν έτσι ένα μέτρο σύγκρισης. Νιώθω πως παραμένουμε οι ίδιοι, ελπίζω όμως η αλλαγή που παρατηρείς να γίνεται εμφανής στο νέο μας άλμπουμ με έναν τρόπο νέο και συναρπαστικό.
Πάντως αν ζητούσες από κάποιον να περιγράψει τον ήχο σας μετά την πρώτη σας κυκλοφορία, φαντάζομαι ότι δεν θα τον συνέδεε με την ηλεκτρονική μουσική. Φοβηθήκατε ποτέ πώς μια αλλαγή κατεύθυνσης θα μπορούσε να επηρεάσει τους ακροατές σας, μα και τους κριτικούς;
Όχι ιδιαίτερα... Είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στα τραγούδια μας και, όπως ξαναείπα, δεν θέλαμε να κυκλοφορήσουμε το ίδιο άλμπουμ για δεύτερη φορά. Γράφουμε μουσική πρώτα για τους εαυτούς μας. Αν τα τραγούδια και η κατεύθυνση που τους δίνουμε μας ενθουσιάζει, τότε γνωρίζουμε πως είμαστε στον σωστό δρόμο, ακολουθώντας μόνο τα συναισθήματά μας. Όταν θα σταματήσουμε να νιώθουμε έτσι, τότε θα έχει έρθει και η στιγμή που θα πάψει να υπάρχει και το συγκρότημα.
Δεν εννοώ βέβαια με κάτι τέτοιο ότι δεν θέλω οι κριτικοί και το κοινό μας να αγαπάνε τα άλμπουμ μας, μιας και χωρίς αυτούς, και κυρίως το κοινό, είναι αδύνατον να συνεχίσουμε. Υπήρξαμε αρκετά τυχεροί και το Νo Οne Can Ever Know έτυχε θερμής υποδοχής τόσο από τον κόσμο όσο κι από τους κριτικούς, αν και πάντα πρέπει να έχει κάποιος στο μυαλό του (ειδικά στο ξεκίνημα) πως δεν γίνεται να ικανοποιεί τους πάντες, είναι αδύνατον. Πρέπει απλά να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, να αφήνεις τα πράγματα να κυλάνε φυσικά και να μη δίνεις μεγάλη σημασία στις κριτικές, καλές ή κακές. Γιατί, αν το κάνεις, θα τρελαθείς προσπαθώντας να αρέσεις σε όλους.
Έχουν περάσει γύρω στα έξι χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το Fourteen Autumns & Fifteen Winters. Ήταν και για σας τόσο μεγάλο το χρονικό αυτό διάστημα; Γυρνώντας πίσω στον χρόνο, είστε ικανοποιημένοι με τη μέχρι τώρα πορεία και την εξέλιξή σας –τόσο ως συγκρότημα όσο και εννοιολογικά– από τη στιγμή που ξεκινήσατε να δισκογραφείτε;
Μας έχουν συμβεί τόσα πολλά, δυσάρεστα κι ευχάριστα, μέσα σε αυτά τα χρόνια... Η σύνθεση του σχήματος άλλαξε με το πέρασμα των χρόνων, με τον Craig ν’ αποχωρεί και τον Johnny να παίρνει θέση στο μπάσο. Ο Dok εμφανίστηκε για τελευταία φορά μαζί μας στις καλοκαιρινές συναυλίες και ο φίλος μας Brendan θα βρίσκεται μαζί μας στις περιοδείες παίζοντας πλήκτρα. Το ευχάριστο με όλες αυτές τις αλλαγές στη σύνθεση είναι πως συνεχίζουμε να παραμένουμε φίλοι με όσα μέλη έχουν αποχωρήσει. Αισθανόμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε μαζί μας τον Johnny και τον Brendan, οι οποίοι όχι μόνο είναι τρελαμένοι –με την καλή έννοια!– αλλά είναι και εξαιρετικοί μουσικοί, όπως βέβαια ήταν και ο Dok και ο Craig. Όπως είπα και παραπάνω, κάναμε πολλές περιοδείες σε Αμερική και Ευρώπη, γνωρίσαμε και παίξαμε μαζί με πολλά από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα, αποκτήσαμε αρκετούς φίλους, αλλά και κάποιους εχθρούς. Κι όλα αυτά βέβαια δεν θα είχανε συμβεί, αν δεν είχαμε γράψει και ηχογραφήσει το Fourteen Autumns & Fifteen Winters.
Όλοι έχουμε λοιπόν αλλάξει σαν άνθρωποι... Μεγαλώσαμε, γίναμε πιο άσχημοι... Κι εγώ σίγουρα δεν είμαι πλέον αυτό το νεαρό αγόρι με το φρέσκο πρόσωπο, το ξετρελαμένο με την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ μας, που κοιτούσε με αφέλεια όλα εκείνα τα φιλικά πρόσωπα τα οποία έφερε στον δρόμο του η μουσική βιομηχανία. Σκέφτομαι βέβαια ότι μοιάζει σαν χθες όταν πήρα στα χέρια μου το πρώτο αντίτυπο του Fourteen Autumns & Fifteen Winters και το άνοιξα για να μυρίσω το φυλλάδιο. Χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε το Forget The Night Ahead, το No One Can Ever Know ή οι ανά τον κόσμο περιοδείες. Είμαι έτσι εξαιρετικά υπερήφανος για κάθε κυκλοφορία μας, γιατί, πολύ απλά, αν δεν ήμουν, δεν θα είχανε πραγματοποιηθεί. Πιστεύω πως σου δίνεται μία μόνο ευκαιρία για το ντεμπούτο σου και δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να τα είχαμε καταφέρει καλύτερα. Το πρώτο μας άλμπουμ «αιχμαλώτισε» αυτό ακριβώς που ήμασταν εκείνη τη χρονική στιγμή της ζωής μας και μας άνοιξε πάρα πολλές πόρτες.
Αρκετές κριτικές θεωρούν το No One Can Ever Know ως ένα πολυεπίπεδο άλμπουμ το οποίο απαιτεί πολλαπλές ακροάσεις για να εξελιχθεί μέσα σου. Περιμένατε μια τέτοιου είδους αντίδραση για τον συγκεκριμένο δίσκο;
Για να εκτιμήσει πραγματικά κάποιος τα άλμπουμ μας, θα πρέπει να τα ακούσει πολλές φορές. Είναι εκπληκτικός ο αριθμός των ανθρώπων που αρχικά μας προσπερνούν, αλλά στη συνέχεια στρέφονται προς τη μουσική μας, μέχρι που καταλήγουμε να γίνουμε το αγαπημένο τους συγκρότημα. Αυτό που συμβαίνει στη σύγχρονη μουσική βιομηχανία είναι αρκετά επικίνδυνο. Γιατί με την πληθώρα των συγκροτημάτων εκεί έξω ο κόσμος δεν αφιερώνει πια αρκετό χρόνο στην επαναληπτική ακρόαση ενός δίσκου προτού περάσει στον επόμενο –κάτι που αποβαίνει εις βάρος της μουσικής. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο άλμπουμ ως μια μορφή τέχνης και θα συνεχίσουμε να τα κάνουμε, κυκλοφορώντας άλμπουμ και όχι συλλογές ή συρραφές από singles.
Πόσο έχουν επηρεάσει τα μουσικά σας ακούσματα τον ήχο των νέων άλμπουμ σας; Έχετε αναφέρεται συγκροτήματα όπως οι Cabaret Voltaire, Can, The Banshees και Magazine ως την κύρια πηγή έμπνευσής σας...
Νομίζω πως, καθώς μεγαλώνουμε, το μουσικό μας γούστο αλλάζει κι εξελίσσεται συνεχώς. Είμαστε ακόμα επηρεασμένοι από τα συγκροτήματα που μας οδήγησαν στη μουσική, αλλά, όσο περνούν τα χρόνια, η λίστα γίνεται ολοένα και πιο εκλεκτική. Σκέφτομαι ότι αρκετά από τα πράγματα τα οποία κάνουμε δημιουργούνται υποσυνείδητα και πως, αν και είμαστε ένα συγκρότημα που του αρέσει συνεχώς να πειραματίζεται με νέα ακούσματα και ιδέες, θα είμαστε πάντα οι Twilight Sad. Γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε κι ακόμη κι αν υπήρχαν πράγματα τα οποία θα θέλαμε να αλλάξουμε –όπως για παράδειγμα τη φωνή μου, ή τον τόπο καταγωγής μας– δεν θα μπορούσαμε.
Έχεις πει παλαιότερα πως οι στίχοι σου βασίζονται σε εμπειρίες και γεγονότα τα οποία έχουν συμβεί στο συγκρότημα και στους ανθρώπους της πόλης από την οποία κατάγεσαι, το Kilsyth. Συνεχίζουν να αποτελούν τη βασική αφετηρία των στίχων σου ή έχεις μετακινηθεί προς άλλες θεματικές πηγές; Υπάρχουν συγκεκριμένες ιδέες που προσπαθείτε να ψηλαφίσετε μέσα από το νέο σας άλμπουμ; Πόσο τελικά και με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι η σκωτσέζικη ιδιοσυγκρασία έχει επηρεάσει τον ήχο σας, τόσο σε συνειδητό όσο και σε υποσυνείδητο επίπεδο;
Δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός πως ο τόπος καταγωγής μας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τους στίχους, τόσο συνειδητά όσο και υποσυνείδητα: πολύ συχνά χρησιμοποιώ την τοπική διάλεκτο καθώς και εκφράσεις του τόπου μου. Κι αυτό δεν συμβαίνει σκόπιμα, αλλά είναι αναπόφευκτο –είναι η γλώσσα μου. Όταν λοιπόν γράφω προσωπικά τραγούδια, τα οποία μιλάνε για τα μέρη όπου συχνάζω και τους ανθρώπους που συναντώ γύρω μου, η γλώσσα που χρησιμοποιώ σε καθημερινή βάση θα βρει τον δρόμο της και μέσα στους στίχους μου. Είμαι λοιπόν σίγουρος ότι θα ακουγόμασταν τελείως διαφορετικά αν μέναμε σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη. Δεν είναι ωστόσο κάτι που σκεφτόμαστε ή μας απασχολεί, απλά κάνουμε ό,τι μας βγαίνει με φυσικότερο τρόπο. Όλοι οι στίχοι μου πάντως είναι αρκετά προσωπικοί και μιλούν για ανθρώπους που γνωρίζω και καταστάσεις τις οποίες έχουμε βιώσει όλα αυτά τα χρόνια. Αγαπώ πολύ την πατρίδα μου, αλλά είμαι σίγουρος πως δεν της προσδίδω καλή φήμη με όλους αυτούς τους άθλιους στίχους που γράφω ή τις αρκετά ενοχλητικές εικόνες τις οποίες φέρνουν συνειρμικά στο μυαλό. Όσον αφορά στην ερώτηση «Υπάρχουν συγκεκριμένες ιδέες που προσπαθείτε να ψηλαφίσετε μέσα από το νέο σας άλμπουμ», η απάντηση είναι No One Can Ever Know!
Οι Twilight Sad έχουν περιγραφεί ως «παντοτινά θλιμμένοι». Πόσο φυσικά σε καθοδηγούν τα συναισθήματα όταν γράφεις ένα τραγούδι; Ποια είναι η συνθετική διαδικασία που ακολουθείτε;
Ο Andy μου στέλνει τη μουσική κι εγώ δουλεύω τις μελωδίες και τους στίχους μου. Τα ηχογραφώ, του τα ξαναστέλνω κι εκείνος επεξεργάζεται τη δομή του τραγουδιού μαζί με το δικό μου υλικό. Κι έτσι σιγά-σιγά αρχίζει να χτίζεται ολόκληρη η παραγωγή. Βέβαια, πάντα επιλέγουμε την καλύτερη μαγιά, ένα δυνατό τραγούδι προτού προχωρήσουμε στο τελικό στάδιο της παραγωγής. Αυτό πάντως που κάνω κάθε φορά είναι το να αφήνομαι στο ένστικτό μου και να λειτουργώ φυσιολογικά, γράφοντας για όσα γνωρίζω.
Τι ακούτε στο βανάκι σας, όταν βρίσκεστε σε περιοδεία;
Βανάκι;! Μακάρι να είχαμε! Τα νέα άλμπουμ των Errors, Have Some Faith In Magic και New Relics και το πρόσφατο της Bat For Lashes, Τhe Ηaunted Μan.
Πώς προέκυψε το άλμπουμ με τα remixes (No One Can Ever Know - The Remixes); Ήταν δική σας ιδέα; Ήταν δική σας επιλογή οι καλλιτέχνες; Νιώσατε παρ' όλα αυτά να σας διακατέχει μια αίσθηση φόβου πως μπορεί το αποτέλεσμα να μην σας ικανοποιήσει; Τέλος, αν διαλέγατε ένα συγκεκριμένο remix, ποιo θα ήταν αυτό;
Πάντα μας αρέσει να κυκλοφορούμε κάτι επιπλέον στο τέλος της διαφημιστικής καμπάνιας ενός νέου άλμπουμ, προσφέροντας έτσι κάτι ακόμα σ’ αυτήν, αλλά και κάνοντας ταυτόχρονα μια αναφορά στην πρωτότυπη κυκλοφορία. Είχαμε ξανακάνει και στο παρελθόν remixes, αυτή τη φορά όμως θελήσαμε να κυκλοφορήσουμε ένα πλήρες άλμπουμ γιατί τα τραγούδια έδειχναν ιδανικά για έναν τέτοιον σκοπό. Φτιάξαμε λοιπόν μια λίστα με τους πιθανούς remixers και ζητήσαμε από την εταιρεία μας να έρθει σε επαφή μαζί τους για να δει πόσοι ενδιαφέρονταν. Ευτυχώς, βρέθηκαν αρκετοί. Αφήσαμε σ’ εκείνους την επιλογή του τραγουδιού κι απλά περιμέναμε τα αποτελέσματα. Σκεφτήκαμε πως είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα της μεταμόρφωσης των τραγουδιών μας από άλλους καλλιτέχνες και τελικά μείναμε πολύ ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα και από την ποικιλία των remixes. Δώσαμε σε κάθε καλλιτέχνη την ελευθερία να πειραματιστεί με όποιο τραγούδι επιθυμούσε. Η τελική μορφή του άλμπουμ περιλαμβάνει τις δουλειές των Alphabet, Sick, Nil, Not Sleeping. Κι αν και τελικά περιέχονται μόνο τέσσερα πρωτότυπα τραγούδια, κάθε remix είναι τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Κάποια δε άλλα πρέπει να τα ακούσεις αρκετές φορές για να καταφέρεις να τα συνδέσεις με το πρωτότυπο τραγούδι.
Οι προσωπικές μου επιλογές είναι το remix των Liars στο "Nil", του Com Truise στο "Sick", του Tom Furse (των Horrors) στο "Not Sleeping" και τα δύο remixes του Brokenchord στο "Sick". Στα remixes των Liars και του Com Truise γίνεται αρκετά αισθητό το πρωτότυπο τραγούδι και μου αρέσει πραγματικά ο τρόπος με τον οποίον δούλεψαν πάνω στα φωνητικά και σε συγκεκριμένα δομικά στοιχεία. Στον αντίποδα βρίσκονται τα remixes των Tom Furse και του Brokenchord, που ακούγονται σαν εντελώς νέα τραγούδια, κάνοντας έτσι αρκετά δύσκολη την αναγνώριση του αρχικού κομματιού. Κι αυτό όμως το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Νομίζεις ότι θα υπάρξει περαιτέρω απόκλιση όσον αφορά στον ήχο σας σε μελλοντικές κυκλοφορίες; Κυκλοφορεί επίσης η φήμη ότι κινηματογραφείτε μια ακουστική συναυλία, αληθεύει; Τι μας επιφυλάσσουν αλήθεια οι Twilight Sad για το 2013;
Το 2013 θα γράψουμε κυρίως κομμάτια για το νέο άλμπουμ, αλλά θα βρισκόμαστε και σε περιοδεία το πρώτο εξάμηνο. Ανοίγουμε τις συναυλίες των Frightened Rabbit στην Αμερική, παίζοντας πιο λιτές ενορχηστρώσεις με 3 άτομα, κάτι που κάναμε αρκετές φορές στο παρελθόν στη Σκωτία. Δεν σχεδιάζουμε να ηχογραφήσουμε ακουστικό σετ, μιας και κυκλοφορήσαμε ήδη ένα δωρεάν ακουστικό ΕP. Όσον αφορά στον ήχο του 4ου άλμπουμ μας, μπορώ μόνο να πω ότι θα είναι μεγαλοπρεπής! Το No One Can Ever Know μας άνοιξε πόρτες για καινούρια μονοπάτια δημιουργίας, προς το παρόν ωστόσο μένουμε επικεντρωμένοι στο να γράψουμε καλά τραγούδια. Αργότερα θα έρθει και η διασκέδαση της αναζήτησης κατά την παραγωγή.
Αντίστοιχα, ποιες υπήρξαν οι πιο σημαντικές στιγμές του 2012 για τους Twilight Sad; Και ποια θα θεωρούσες ως την πιο καθοριστική στιγμή της καριέρας σου μέχρι τώρα;
Οι συναυλίες μας στην Πράγα, στο Off Festival, στην Κωνσταντινούπολη, στο Σιάτλ και το live που δώσαμε στο αγαπημένο μας μαγαζί, το Barrowlands, στην πατρίδα μας τη Γλασκώβη. Για ένα συγκρότημα από τα μέρη μας, το να δίνει συναυλία στο Barrowlands αποτελεί τρομερό κατόρθωμα, οπότε αυτή θα τη θεωρούσα ως την καθοριστικότερη στιγμή μας.
Παρατήρησα ότι χρησιμοποιείτε το Twitter αρκετά συχνά, σε αντίθεση με το site σας, όπου οι αναρτήσεις δείχνουν πιο αραιές. Υπάρχει κάποιος λόγος;
Όχι ιδιαίτερα, απλώς το Twitter είναι αρκετά πιο εύκολο. Χρησιμοποιώ αρκετά και άλλες υπηρεσίες εδώ και κάποιον καιρό. Μου αρέσει να συνομιλώ με ανθρώπους στους οποίους αρέσει η μουσική μας και δημοσιεύουν πράγματα από τις περιοδείες μας και από τις δραστηριότητές μας, όταν βρισκόμαστε στη Σκωτία.
Τα εξώφυλλα των άλμπουμ σας καθώς και οι αφίσες των συναυλιών σας έχουν πάντα μια ιδιαίτερα καλλιτεχνική άποψη. Το θεωρείς σημαντικό ως μέρος της εικόνας σας;
Βεβαίως! Είναι σημαντικό για το εικαστικό μας κομμάτι να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα και την ίδια στιγμή να σχετίζεται με τη μουσική μας. Συνεχίζουμε να συνεργαζόμαστε με τον φίλο μας τον Dave Thomas (ή DLT, όπως αναφέρεται στις σημειώσεις των άλμπουμ). Ο Andy και ο Dave συζητούν σχετικά με το στυλ που έχουν οραματιστεί για κάθε κυκλοφορία και ύστερα στέλνω τους στίχους στον Dave για να ετοιμάσει το εικαστικό. Ο Dave καταλαβαίνει τη μουσική μας και είναι πολύ σημαντικό για μας να υπάρχει σύνδεση μεταξύ μουσικής, στίχων και εικόνας. Πάντα θέλαμε το εικαστικό να είναι ιδιαίτερο και να τραβάει την προσοχή στα ράφια των δισκοπωλείων, με εικόνες που προκαλούν και κάνουν τον κόσμο να σκεφτεί, ταυτιζόμενες όμως ταυτόχρονα και με τη μουσική. Πιστεύω πως ο Dave το έχει πετύχει σε κάθε άλμπουμ. Σε όλες μας τις κυκλοφορίες, όλα σχετίζονται: η μουσική, οι στίχοι και το εικαστικό.
Πώς μεταφράζετε η ηχογράφηση σε κάτι το ζωντανό επί σκηνής; Τι αλλάζει και τι παραμένει ίδιο;
Δεν μας αρέσει να ακουγόμαστε ίδιοι με τους δίσκους, γιατί θέλουμε οι συναυλίες μας να αποτελούν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία: μια εμπειρία πιο θορυβώδη κι έντονη ηχητικά. Προτιμάμε τον συνδυασμό παλιών και νέων κομματιών στη σκηνή, καθώς τα μεν συμπληρώνουν τα δε και το αντίθετο. Οι συναυλίες μας ποτέ δεν ήταν καλύτερες από τότε που προσθέσαμε τα νέα κομμάτια. Έδωσαν μια φρέσκια πνοή στο σύνολο του σετ, καθώς και πολλές καινούριες δυναμικές. Το αναζωογόνησαν.
Αποκαλύψτε μας και κάτι για τις επερχόμενες εμφανίσεις σας στην Ελλάδα και το κοινό που θα έρθει να σας ακούσει...
Θα είναι θορυβώδεις, έντονες και σκωτσέζικες!
{youtube}JK8G4TN-DH4{/youtube}
