Η φωτιά εξακολουθεί να καίει, κι όχι μόνο πάνω από το κεφάλι του Arthur Brown. Μοναδική φιγούρα, με τη δική του θέση στην ιστορία της μουσικής, ο επιδραστικός Άγγλος έρχεται από τα μέρη μας αυτή την Παρασκευή, 9 Μαρτίου (στο Gagarin 205) και με την ευκαιρία μας διηγείται μερικές ιστορίες από τον «τρελό του κόσμο»...
O περισσότερος κόσμος σας γνωρίζει από τη τεράστια επιτυχία του “Fire”. Νιώσατε ποτέ υποτιμημένος για αυτό;
Όχι. Για την ακρίβεια, το “Fire” είναι ευλογία! Σαμπλαρίστηκε από τόσους καινούργιους καλλιτέχνες, με πρώτους τους Prodigy, ώστε με σύστησε σε νέες γενιές ακροατών. Η φωτιά καίει λοιπόν ακόμη και φέρνει νέους φίλους προς τη μουσική μου. Ψάχνουν το site μου, μαθαίνουν για μένα. Η νέα γενιά έχει μια τάση να απορρίπτει τη μασημένη γνώση. Ψάχνεται και αναζητά μόνη της…
Σαν πρωτοπόρος των drum machines, πώς βλέπετε την ολοένα κι αυξανόμενη αλληλεπίδραση της μουσικής με την τεχνολογία; Μήπως κάπου χάθηκε ο παράγοντας άνθρωπος;
Τουναντίον. Από την εποχή του krautrock και των Kraftwerk ως την εποχή που χρησιμοποίησα drum machines και συνθεσάιζερ, η μουσική τεχνολογία προόδευσε και οι σημερινές δυνατότητές της είναι απεριόριστες. Υπάρχει ανεξάντλητη δυνατότητα ρυθμικής, τονικής και δειγματοληπτικής μουσικοπαραγωγής και πολλοί φρέσκοι ήχοι –από το progressive house μέχρι το dubstep– είναι ενδιαφέροντες. Μόνο η έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας περιορίζει τον ανθρώπινο παράγοντα. Το παρελθόν βέβαια λειτουργεί πάντα και σαν έμπνευση και σαν πηγή δανεισμού.
Όλη αυτή τη σκηνική παρουσία, αλήθεια, πώς την εμπνευστήκατε;
O συνδυασμός μασκών και φλεγόμενων καπέλων, χμ… Το φλεγόμενο κράνος προέκυψε από ένα κράνος με κεριά που άφησε κάποιος έξω από το δωμάτιό μου στο Παρίσι, μετά από ένα πάρτι με πουτάνες. Οι Γάλλοι το λάτρεψαν! Το κράνος με κέρατα τώρα προέκυψε μετά από συζητήσεις με έναν φίλο μου τότε, τον Mike Reynolds –νομίζω ζει στον Καναδά πλέον. Οι μάσκες εμπνεύστηκαν από το ενδιαφέρον μου για γιαπωνέζικες ταινίες όπως το Onibaba και για τις παραδοσιακές θεατρικές παραστάσεις των Ιαπώνων. Τόσα διαφορετικά επίπεδα ταυτότητας! Ήμουν ένας δερβίσης μέσα σε μάσκα. Μετά έβγαλα τη μάσκα και φόρεσα μέικ-απ, σαν κι αυτό που δανείστηκε κατόπιν ο Alice Cooper… Μαύριζα και όλοι εκείνη την εποχή έβλεπαν μια μαύρη φάτσα και μια ροκ/μπλουζ/γκόσπελ φωνή. Με περνούσαν για Αφροαμερικανό! Μετά είδαν το πρόσωπό μου. Τόσα διαφορετικά επίπεδα ταυτότητας…
Μπορείτε να μοιραστείτε καμιά εμπειρία φωτιάς; Κινδυνέψατε ποτέ να καείτε με όλο αυτό το πράγμα στο κεφάλι;
Στο Winsdor Blues & Jazz Festival, στην πρώτη μου σημαντική εμφάνιση σε φεστιβάλ, πήρε φωτιά το κεφάλι μου. Ευτυχώς το κοινό έριξε πάνω μου ποτήρια αφρισμένης μπύρας και σώθηκα… Μια άλλη φορά πήρα ολόκληρος φωτιά, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι της πυροσβεστικής να τρέξουν με κουβέρτες για να με σώσουν. Το κοινό βέβαια το βρήκε αστείο ότι συνέχισα να χορεύω κουκουλωμένος με μια κουβέρτα. Show must go on!
Μελλοντικά σχέδια;
Είναι μια δημιουργική χρονιά, κάνουμε ηχογραφήσεις με την τρέχουσα σύνθεση του Crazy World. Θα κυκλοφορήσει ένα βινύλιο με ζωντανές μας ηχογραφήσεις καθώς κι ένα DVD με συναυλίες, με τίτλο Live In Astoria. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια φτιάχνω επίσης έναν δίσκο με τον Rick Patten. Θα είναι θεματικός, γύρω από την ιδέα του ώτο-στοπ, και θα κυμαίνεται σε πειραματικό/ηλεκτρονικό ύφος.
Ήθελα να σας ρωτήσω επίσης αν στην ηλικία που βρίσκεστε αισθάνεστε γερασμένος…
Όταν εμφανίζομαι ζωντανά νιώθω ότι έχω την ενέργεια 30άρη. Περιστοιχίζομαι κι από νέους μουσικούς, συνεπώς η όλη ενέργεια που εκπέμπουμε είναι ζωντανή και νεανική. Το ίδιο εισπράττουν κι όσοι μας βλέπουν, ακόμη κι εκείνοι της ηλικίας μου! Πρόσφατα πάντως συνειδητοποίησα, περνώντας μια ίωση, ότι δεν μπορούσα να αποχωριστώ το κρεβάτι και τις πιτζάμες μου. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι αυτό δεν είναι σημάδι γηρατειών: το ίδιο έκανα περνώντας μια ίωση κι όταν ήμουνα νέος!
Τι μήνυμα στέλνετε στο κοινό της Ελλάδος;
Σηκώνω την κούπα της ενέργειας και πίνω στην υγεία όλων των Ελλήνων. Ας πιούμε όλοι από την ίδια κούπα όταν ο «Τρελός Κόσμος του Άρθουρ Μπράουν» σας επισκεφτεί…
