Έξι μοναδικές μέρες ξεκινούν από Πέμπτη στο χώρο του Γηπέδου Baseball (είσοδος από Ποσειδώνος), στα πλαίσια του Gagarin Open Air Festival. 24 ονόματα θα περάσουν από την παραλιακή, σε ένα φεστιβάλ με αρκετά δυνατές ημέρες για όλα τα γούστα, ξεκινώντας από την αυριανή, με τους Iggy Pop & the Stooges, Mudhoney και Soulsavers με τον Mark Lanegan.
Με την ευκαιρία της εμφάνισής του Iggy, ένα απόσπασμα από την συνέντευξη που έδωσε στο Μάκη Παπασημακόπουλο για το Sonik Ιουλίου 2006. Ένα χρόνο πριν...
2006:
 |
Το να σου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσεις στον Iggy, είναι σαν να κερδίζεις το μουσικό λόττο. Έχεις μπολιάσει το άμοιρο κεφάλι σου με τόσες εικόνες και νότες του Ig, που φαντάζεσαι ότι ο τύπος όχι μόνο έχει πάιξει μπροστά σε βροντόσαυρους, αλλά έχει ακόμα αρκετή βενζίνη στο ντεπόζιτο για να σου κάψει τα μούτρα. Βαθιές ανάσες, γιόγκα, τάι τσι και μαλακίες. Ηρεμία – Σφυγμός FC 0 – 5. Βάζεις το Tight Pants για πάρεις την απαραίτητη τζούρα…πάλι…και πέφτεις στα βαθιά. Πριν καλά, καλά προλάβεις να αγχωθείς, ένα χαλικοδαρμένο “And how you doin?!” κομματιάζει το παράσιτο της τηλεφωνικής γραμμής και το ζάρι αρχίζει και γυρίζει…
Αποκλειστική συνέντευξη στο Μάκη Παπασημακόπουλο.
Iggy είσαι ένας από τους πιο θρυλικούς rock ‘n’ roll survivors. Είναι αυτό κάτι το οποίο σκέφτηκες σε κάποια φάση της καριέρας σου, ή ήταν περισσότερο προϊόν αυτοματισμού;
Μάλλον το δεύτερο θα έλεγα. Προσωπικά δεν το είχα σκεφτεί καν, μέχρι που το ανέφερε, παραδόξως, ο Sting. Εμφανιζόμασταν σε κάποιο bill μαζί και κάποιος τον ρώτησε για μένα και αυτός χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο…οπότε σκέφτηκα: “χμμμ…” Από εκείνη την στιγμή και πέρα άρχισα να το ακούω όλο και πιο συχνά οπότε αναγκαστικά το συνειδητοποίησα κι εγώ, αν και να σου πω την αλήθεια αυτό έγινε πριν 20 χρόνια οπότε μάλλον εξακολουθώ να είμαι σε καλή κατεύθυνση!
Ξεκινώντας τους Stooges, ποιοι ήταν οι βασικοί προβληματισμοί που αφορούσαν την ανάγκη ύπαρξης του σχήματος;
Νομίζω ότι οι αρνητικές σκέψεις τύπου “εγώ δεν θα κάνω αυτό…” υπήρχαν πριν τους Stooges, με άλλα λόγια ήταν αυτές που με κρατούσαν μακριά από κάθε άλλη καλλιτεχνική προσπάθεια. Ούτως ή άλλως ήμουν μέλος του σωματείου μουσικών από τα 14, οπότε ήμουν από μικρός στο παιχνίδι. Ανακαλύπτοντας λοιπόν την ανάγκη να κάνεις κάτι, τα “δεν θα κάνω…” γίνονται γρήγορα “δεν μπορώ να κάνω…”, με άλλα λόγια αντιλαμβάνεσαι τι δεν μπορείς να κάνεις μακροπρόθεσμα. Δεν μπορούσα να κουρευτώ σαν τους Beatles, ή να παίξω σαν τους Stones, ή ακόμα και σαν τον Wilson Pickett… Ξεκινώντας λοιπόν την μπάντα, τα “δεν μπορώ να κάνω”, έγιναν με την σειρά τους “θέλω να κάνω…”, δηλαδή ακούγοντας μουσικές γύρω μας καταλήξαμε να θέλουμε λίγο από αυτό και λίγο από εκείνο, εν τέλει καλύπτοντας τις “κλοπές” μας όπως η γάτα καλύπτει τα σκατά της…
Κατά την επανένωση των Stooges, ποια σημεία της παραπάνω εξίσωσης άλλαξαν;
Να σου πω την αλήθεια, μάλλον απλά συνέβη οπότε δεν το σκέφτηκα τόσο πολύ. Ο καταλύτης στην όλη διαδικασία ήταν το γεγονός ότι ο Ron περισσότερο και ο Scott λιγότερο περιόδευαν και σιγά σιγά άρχισα να ακούω όλο και περισσότερα για εκείνους. Ήταν ενεργοί και δραστήριοι και όπως θα ξέρεις, η δραστηριότητα γεννά περισσότερη δραστηριότητα. Ξεκινώντας ξανά λοιπόν, μια σειρά από νέα θέματα μας απασχόλησαν. Από τη μια πλευρά, θέλεις να εκμεταλλευτείς τα καλά πράγματα που έμαθες στην πορεία αλλά όπως ανακαλύπτεις, το κάθε μέλος, θέλοντας και μη, φέρνει μαζί του και όλα εκείνα τα κουσούρια που κληρονόμησε κατά την εξέλιξη της διαδρομής. Αυτό βέβαια δημιουργεί ενδιαφέροντα προβλήματα. Βλέπεις, άλλες φορές θέλεις να έχεις παραμείνει ο ίδιος, άλλες φορές όχι, ενώ συμβαίνει και οι συνεργάτες να θέλουν να έχεις αλλάξει ή να έχεις παραμείνει απαράλλακτος…είναι περίπλοκο! Στην ουσία αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που άρχισα να παίζω πάλι τα κομμάτια των Stooges με τα παιδιά, ήταν το πόσο άσχημα και πόσο πιο χαλαρά έπαιζα τα κομμάτια με τους διάφορους άλλους μουσικούς με τους οποίους κατά καιρούς τα είχα διασκευάσει. Όταν είμαι με τους Stooges, έχω ένα επιπλέον κίνητρο, έχω μια αποστολή…βρήκα τον ευατό μου να ξοδεύει χρόνο ακούγοντας τις παλιές ηχογραφήσεις…ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗ!
Μιλώντας για αποστολές, φαίνεσαι πάντα ως ένας άνθρωπος ο οποίος έχει μία! Αποτέλεσε αυτό στοιχείο στην εξέλιξη της περσόνας σου ή δεν ήταν κάτι τόσο εσκεμμένο;
Νομίζω ότι είναι απλά ο τρόπος που αισθάνεσαι! Επίσης γεννιέται και από ανάγκη…ο χώρος της καλλιτεχνικής ψυχαγωγίας έχει γίνει μια τόσο μεγάλη επιχείρηση που δεν έχεις επιλογή. Άλλωστε αυτή η επιχείρηση φαίνεται ότι έχει αντικαταστήσει και την ζωή την ίδια…όλοι την παρατηρούν, όλοι θέλουν να είναι μέσα σε αυτήν…ο ανταγωνισμός είναι τρομερός!
Πάντως δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα θετικό για την τωρινή φουρνιά μουσικών σχημάτων που τόσες μπάντες του παρελθόντος, περισσότερες από κάθε άλλη περίοδο που μπορώ να θυμηθώ, κάνουν εξαιρετικά επιτυχημένα comebacks…
Σίγουρα! Αν μου επιτρέπεις να γίνω λίγο φιγουρατζής, βρισκόμαστε σε μια παρακμάζουσα περίοδο στην ιστορία της δυτικής τέχνης, όσο έχει να κάνει με την καλλιτεχνική δεξιοτεχνία. Θυμίζει τα τελευταία 500 χρόνια της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας ή το τέλος τους Αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Πλέον βέβαια τα πάντα εξελίσσονται και εν τέλει παρακμάζουν πολύ πιο γρήγορα, από την στιγμή που οι δυο κεντρικοί πυρήνες δυτικής εμπορικής τέχνης βρίσκονται στο Λονδίνο και το Hollywood. Αλλά πραγματικά…δείξε μου ένα καλλιτέχνη σήμερα, που μπορεί να κατασκευάσει ένα εμπνευσμένο και υποβλητικό κομμάτι, που να μπορεί να κερδίσει τον ακροατή με τις ιδέες του και την δεξιοτεχνία του και να αντέξει την πάροδο του χρόνου…και υπάρχουν λόγοι για αυτό. Ένας από τους βασικούς είναι το γεγονός ότι μπορείς να πληρωθείς αδρά για να κάνεις κάτι πολύ πιο ξεκούραστο από αυτό που ανέφερα. Έτσι ενώ υπάρχει αξία στην ικανότητα ενός dancehall artist να κατασκευάσει έναν έξυπνο ρυθμό και να τραγουδήσει από πάνω, ή να sample-άρει ένα hook από James Brown, θα υπάρχει πάντα η ανάγκη από τον ακροατή να ακούσει και κάτι άλλο…μια πιο σύνθετη κατασκευή. Από την άλλη παίζοντας σε ένα κατά κύριο λόγο νεανικό κοινό, οι παλαιότεροι καλλιτέχνες συναντούν την δυσκολία του να φέρεις μαζί σου την ίδια ζωντάνια που είχες όταν ήσουν 20 χρονών! Αυτό έχουμε καταλάβει κι εμείς και είναι μια από τις σημαντικές δυσκολίες που συναντάμε σκεπτόμενοι την ηχογράφηση ενός νέου άλμπουμ…
Όπως και να έχει το πράγμα, έχουμε οδηγηθεί σε μια μουσική αγορά που πνίγεται κάτω από το βάρος πολλών κυκλοφοριών…
Ακριβώς! Όπως έλεγα και πριν! Όλοι είναι στο MySpace πλέον!
Το οποίο σου παρέχει βέβαια την δυνατότητα να κυκλοφορείς το υλικό σου χωρίς την σκιά κάποιας δισκογραφικής…
Σίγουρα. Για την μπάντα αλλά και για εμένα προσωπικά το MySpace μοιάζει θεόσταλτο!
