 |
Ποιος θα το πίστευε ότι οι (ουσιαστικοί) πρωτομάστορες του grunge θα κατέληγαν σχεδόν είκοσι χρόνια μετά να αποτελούν τους τελευταίους Μοϊκανούς ολόκλήρης της πάλαι ποτέ ένδοξης φυλής του Seattle; Φυσικά ουδείς. Ουδείς νοήμων και παρατηρητικός που μάθαινε κατά καιρούς για τα Iggy-ικά μπάχαλα που έστηναν πάνω και κάτω από τη σκηνή ο Mark Arm και η ομήγυρή του με κάθε ευκαιρία. Έλα μου όμως που αυτή η αχαλίνωτα χαοτική αντιμετώπισή της ιδιότητάς τους και της πραγματικότητας μέσα στην οποία αυτή αναπτύχθηκε, αποδείχτηκε σωτήρια σε βάθος χρόνου. Όπερ σημαίνει ότι κάτω από τους χίλιους ήλιους του ο Mark Arm εξακολουθεί να γρυλλίζει και να γδέρνει σαν το πιο ακατέργαστο φωνητικό γυαλόχαρτο, με τους λοιπούς να συνεχίζουν απρόσκοπτα να συμπεριφέρονται σαδιστικά απέναντι στις κιθάρες τους με στυλ που δεν έχουν καταφέρει και πολλοί μετά το Funhouse, παραμένοντας αξιόπιστο φαβορί απέναντι σε οποιοδήποτε τσικό του ευρύτερου κοινωνικού κύκλου του Jack White.
Ο Θεοδόσης Μίχος μίλησε με το Mark Arm με την ευκαιρία του τελευταίου άλμπουμ, αλλά και της άφιξής τους για την εμφάνιση στο Gagarin 205, την Κυριακή 21 ΜαΪου.
Οι Mudhoney υπάρχουν σχεδόν δύο δεκαετίες, ένα διάστημα μέσα στο οποίο ζήσατε εκ των έσω την άνοδο και την πτώση ενός από τα πιο μαζικά μουσικά ρεύματα. Αυτή η εμπειρία πιστεύεις ότι σας έχει βοηθήσει να αντιμετωπίζετε σήμερα με περισσότερη άνεση τα της μουσικής βιομηχανίας;
Ποτέ δεν αγχωθήκαμε με τις «παρα-μουσικές» παραμέτρους της μουσικής βιομηχανίας. Ούτε τώρα είμαστε αγχωμένοι. Μπορώ να σου πω, μάλιστα, ότι είμαστε πιο cool από ποτέ. Ό,τι κι αν συμβαίνει δε μας εκπλήσσει και δε σημαίνει τίποτα απολύτως για εμάς.
Δε σας «αγχώνει» καθόλου ούτε καν το ότι κουβαλάτε μία ιστορία είκοσι χρόνων;
Όχι βέβαια, γιατί δε νιώθουμε καθόλου γερασμένοι. Εντάξει, μπορεί να μην πίνω και να μην παίρνω πολλά ναρκωτικά όπως έκανα παλιά, αλλά πάνω στη σκηνή τρελαίνομαι το ίδιο όπως και τις πρώτες μέρες. Και αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να αφήσω πίσω μου.
Δε σου φαίνεται κάπως περίεργο το ότι κάποιες νέες μπάντες, πολλές από τις οποίες δηλώνουν επηρεασμένες από τα ίδια πράγματα με τους Mudhoney, κερδίζουν τόσο γρήγορα δημοσιότητα;
Δε νομίζω ότι υπάρχουν και πολλές διάσημες μπάντες που να έχουν επηρεαστεί από τους Blue Cheer, τους Hawkwind και τους Stooges. Μακάρι να υπήρχαν.
Υπάρχουν κάποιοι που ενοχλούνται από το ότι νέοι μουσικοί αντλούν τόσο απροκάλυπτα στοιχεία από το παρελθόν.
Λατρεύω μπάντες όπως είναι οι Black Mountain, Jennifer Gentle, Comets On Fire και πολλές άλλες. Δε μου καίγεται καρφί αν μία μπάντα αντιγράφει ή όχι. Μου αρκεί να ακούγεται καλά. Ποτέ δεν υπήρξε μουσικός που δε χρησιμοποιούσε προς όφελός του τις επιρροές του. Ακόμη κι ο Captain Beefheart σε πολλά σημεία θύμιζε Howlin’ Wolf και Ornette Coleman.
Στο νέο σας album παρουσιάζεστε για πρώτη φορά τόσο έντονα πολιτικοποιημένοι.
Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να περιέχει τέσσερα καθαρά πολιτικά τραγούδια. Πιστεύω ότι είναι απεικόνιση των καιρών που βιώνουμε. Ο Bush είναι ο χειρότερος πρόεδρος που είχαν ποτέ οι Η.Π.Α. Μιλάει και συμπεριφέρεται σαν ένας ηλίθιος νταής. Μπορεί να διαλύσει κάτι αλλά δε μπορεί να φτιάξει τίποτα. Εκεί φαίνεται η δύναμη μιας ηγεσίας, αν μπορεί να βελτιώσει τα πράγματα. Ο Bush δεν κατάφερε καν να σώσει τους κατοίκους της Νέας Ορλεάνης από έναν τυφώνα για τον οποίο όλοι γνώριζαν μέρες πριν ότι θα συμβεί!
Από τη στιγμή που ο Guy Maddison αντικατέστησε (στο μπάσο) τον Matt Lukin μοιάζετε να είστε και πάλι σε τρομερή φόρμα. Να υποθέσω ότι κάνετε και μακροπρόθεσμα σχέδια;
Ανέκαθεν προχωρούσαμε βήμα-βήμα. Θα ήταν εντελώς ανόητο μετά από τόσα χρόνια να σκεφτόμασταν το απώτερο μέλλον. Στη φάση που είμαστε, ούτως ή άλλως, το μόνο ρεαλιστικό μακροπρόθεσμο πλάνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε θα ήταν να διαλυθούμε. Μέχρι τότε όμως μπορούμε να κάνουμε πολλά, μικρά, διαφορετικά πράγματα.
