Ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση στην ελληνική δισκογραφία των τελευταίων χρόνων. Η πορεία του ως μουσικός / κιθαρίστας σε διάφορα σχήματα είναι γνωστή, ειδικά η χρόνια παραμονή του στους B-Movies του Παύλου Παυλίδη, με τον οποίον έπαιξαν πρόσφατα ξανά μαζί. Με ένα υλικό που συνδυάζει σύγχρονα και παλιότερα στοιχεία, πότε ως Super Stereo και πότε ως Dzingovic, επιστρέφει κάνοντας εκκωφαντικούς γδούπους που αποδεικνύουν ότι το rock'n'roll και ειδικά με ελληνικό στίχο υπάρχει και εξελίσσεται. Πρόσφατα επανήλθε με το νέο single των Super Stereo που ονομάζεται "Σαν τα Γατιά" από τη νεοσύστατη Fine! Records και έχει κάνει το κοινό του να αδημονεί για το επερχόμενο album.
Επέστρεψες με νέο single και νέα δισκογραφική. Πώς έγινε αυτή η αλλαγή;
Ήταν βράδυ 18 Ιανουαρίου ημέρα της γιορτής μου και πίναμε μπύρες μαζί με τον φίλο μου τον Άμλετ σε ένα μπαρ κάπου στην Θεσσαλονίκη, η Duru Duru (κατά κόσμον Εύα Ντούρου) έπαιζε τα βινύλια της όταν χτύπησε το τηλέφωνο μου για πολλοστή φορά την μέρα εκείνη … ήταν ο Παύλος, ..μου λέει «Έλα Θανάση χρόνια πολλά ...μπλα μπλα μπλα ...θέλω να έρθεις σε αυτό που ετοιμάζω να παίξεις ..μπλα μπλα μπλα ...παίζει μια σούπερ ομάδα ...μπλα μπλα ..παίζει ένα label που θα κάνει πολύ καλή φάση ...μπλα μπλα ..είμαστε όλοι σε ένα σπίτι στην Θεσσαλονίκη και δουλεύουμε την παραγωγή του νέου δισκου ...μπλα .. έλα αύριο να τα πούμε από κοντά…» «Ωραίο δώρο!» του είπα, καληνυχτίσαμε ο ένας τον άλλο και επέστρεψα στο μπαρ συνεχίζοντας να πίνω αμέριμνος μπύρες...
Έτσι και έγινε, βρεθήκαμε, ακούσαμε μουσική, κουβεντιάσαμε, τα vibes ήταν πολύ καλά... και κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας με την Fine Records, μια εταιρία που μπαίνει πολύ δυναμικά στο χώρο και είμαι πολύ χαρούμενος για την όλη εξέλιξη. Νομίζω ότι έχουν να συμβούν πολλά ωραία πράγματα μέσω του καναλιού αυτού, συμβαίνουν ήδη δηλαδή.
Τώρα όσο αφορά τον νέο δίσκο από τον οποίο είναι το single μας “Σαν τα γατιά", είναι κάτι που έχουμε ξεκινήσει καιρό τώρα να ετοιμάζουμε και πολύ σύντομα -το φθινόπωρο- θα γίνει και η κυκλοφορία του. Το βίντεο που συνοδεύει το single είναι φτιαγμένο από πλάνα που τραβήχτηκαν σε πρόσφατη συναυλία μας στην Θεσσαλονίκη στο Krau και το μοντάζ έγινε από τον Βασίλη Κεχαγιά.
Για τον δίσκο που έρχεται δεν έχω να πω πολλά, θα τον ακούσετε, το μόνο που έχω να πω είναι ότι σίγουρα έχει περισσότερες κιθάρες. Καθόλου τυχαίο αφού πλέον στο σχήμα έχουμε δύο ηλεκτρικές και ένα πλήκτρο, ενώ πριν ήταν το αντίστροφο.
Τι μεσολάβησε μέχρι τη νέα κυκλοφορία των Super Stereo;
Από το 2018 που ήταν η τελευταία; Μια πανδημία, δύο χρόνια καραντίνα, δυο πόλεμοι στην γειτονιά μας που ακόμα συνεχίζονται, γενοκτονίες, αμέτρητες γυναικοκτονίες, αρκετές φυσικές καταστροφές, εγκληματικά «ατυχήματα » σε στεριά και θάλασσα, κάτι εκλογές χωρίς ψηφοφόρους... πάνω κάτω αυτά νομίζω. Κατά τα άλλα ησυχία...
Με τους Super Stereo είχαμε κάποιες αλλαγές, για την ακρίβεια ήρθε ο Ιάσονας Οικονόμου στο μπάσο και η Λαμπρινή Γρηγοριάδου στην ηλεκτρική κιθάρα, η Ανθή Κύρκου αποχώρησε λόγω μητρότητας, ύστερα κάποιοι μετακόμισαν στην Αθήνα, ήρθαν οι καραντίνες και μας έκοψαν λίγο την φόρα αλλά σιγά σιγά ξαναπήραμε μπρος.
Εγώ αυτό το διάστημα, πέραν διαφόρων όχι τόσο ευχάριστων γεγονότων, πέρασα μια αρκετά δημιουργική φάση. Ένα μέρος από αυτά που έγραψα ήταν στην πρώτη μου προσωπική δισκογραφική δουλειά το 2021. Για το υπόλοιπο έφτασε νομίζω η ώρα να φύγει από μένα με το νέο δίσκο που θα κυκλοφορήσουμε με τους Stereo, καθώς και με ένα δεύτερο προσωπικό που θέλω να πιστεύω πως δεν θα αργήσει πολύ αφού το υλικό υπάρχει.
Παρότι οι Super Stereo και το project “Dzingovic” έχουν διαφορετικό ήχο και στίχο, ο κοινός πυρήνας είναι εμφανής, που φυσικά είσαι εσύ. Γιατί αποφάσισες να τα κυκλοφορήσεις με άλλο όνομα;
Η περίοδος που έφτιαξα αυτό τον δίσκο ήταν λίγο μοναχική, για εμένα αλλά και για όλο τον κόσμο.
Έτσι αναγκαστικά ηχογράφησα τα πάντα μόνος στο δωμάτιο μου... με την πολύτιμη συμβολή της Εύας Ντούρου στα πλήκτρα φυσικά και της Λαμπρινής Γρηγοριάδου που έχει παίξει τύμπανα στο πρώτο κομμάτι του δίσκου. Συνεπώς δεν δουλέψαμε σαν μπάντα πάνω σε αυτό το δίσκο αλλά περισσότερο μόνος.
Ένας ακόμα λόγος είναι πως πολύ πριν ακόμα αρχίσω να φτιάχνω το «προσωπικό» είχαμε ξεκινήσει να ηχογραφούμε με τους Super Stereo τον τέταρτο δίσκο, και η αλήθεια είναι πως οδηγούμασταν σε πολύ διαφορετικά ηχητικά μονοπάτια. Από την μια αργά tempo και ατμόσφαιρες και από την άλλη κιθάρες και γκάζια. Ήταν λίγο δύσκολο να συνυπάρξουν και οι δύο πλευρές στον ίδιο δίσκο, θα την «έπεφτε» η μία στην άλλη. Εξίσου δύσκολο θα ήταν και στα live, αν και στο συναυλιακό κομμάτι εδώ που τα λέμε είμαστε σχεδόν η ίδια παρέα με κάποιες εναλλαγές ρόλων και ανθρώπων αναλογα με τις ανάγκες.
Έτσι αποφάσισα ότι αυτά θα πρέπει να είναι δύο διαφορετικά πρότζεκτ για να μπορεί το καθένα να πάρει τον δρόμο του στιλιστικά, και όχι ένα που να ακροβατεί πάνω σε δύο σχοινιά. Καλύτερα ένα... έτσι κάνουν οι ακροβάτες, κάτι θα ξέρουν.
Τώρα για εμένα προσωπικά, αυτά τα δύο πρότζεκτ είναι τα θραύσματα της ίδιας έκρηξης, που φύγανε όμως προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Άλλα πέσανε στο χώμα και άλλα στην θάλασσα. Το σημείο εκκίνησης είναι πάντα το ίδιο και προσωπικά αυτό έχει την μεγαλύτερη σημασία. Όταν ξεκινάω να γράφω κάτι δεν ξέρω για πού προορίζεται.
Ξεχωρίζω προσωπικά τα project σου, γιατί, εκτός από την καλή χρήση του ελληνικού στίχου, ακούγονται διαφορετικές επιρροές που ξέρω ότι σε έχουν διαμορφώσει. Θέλεις να αναφέρεις κάποιες;
Η αλήθεια είναι πως ηχητικά οι επιρροές μου βασίζονται σε ξένα ακούσματα. Από τους Beatles και το rock᾽n᾽roll των 50s, 60s, μέχρι τον Beck, τους Pavement, τους Nirvana και τους Blur.
Αλλά ακόμα και η ελληνική μουσική που έχω αγαπήσει είναι νομίζω επηρεασμένη περισσότερο από την ξένη.
Γενικά θα έλεγα πως είμαι παιδί των 90s τα οποία για μένα ξεκινάνε στα 14 μου. Οπότε το έζησα όλο.
Όσον αφορά τους στίχους, και το τι αισθάνομαι ως επιρροή μου σε αυτό το θέμα τα πράγματα δεν είναι πολύ ξεκάθαρα. Πάντα μου άρεσαν τα λόγια που έχουν αυτοσαρκασμό και χιούμορ, αλλά από μόνο του δεν φτάνει και δεν είναι το θέμα να είναι κανείς αστείος αλλά ειλικρινής. Τα αγαπημένα μου στιχάκια σίγουρα δεν θα είναι ποτέ αυτά που λένε «ωω...πόσο άδικα μου φέρθηκε η ζωή» ή αυτά που μου μου κουνάνε το δάκτυλο και λένε «κάνε το ένα ή το άλλο για να είσαι ο σωστός», πράγμα που αυτομάτως σημαίνει πως αυτός που τα γράφει είναι κάτοχος της αλήθειας. Δεν μου αρέσει αυτή η σιγουριά. Προτιμώ να ακούω ανθρώπους να μου λένε για τις ανασφάλειές τους, ή ιστορίες από την ζωή τους, ή απλά να περιγράφουν συναισθήματα.
Όταν γράφω στιχάκια προσπαθώ να είμαι κοντά στον τρόπο που μιλάω και σκέφτομαι. Άρα ό,τι έχει επηρεάσει τον τρόπο που μιλάω και σκέφτομαι είναι και η επιρροή των στίχων μου.
Πώς το κάνετε να ακούγεστε στα live όπως ακούγεστε και στα album σας;
Προσπαθούμε να είναι έτσι, δεν πετυχαίνει πάντα και ίσως δεν χρειάζεται πάντα, αλλά από αυτό ξεκινάμε. Πάντως τελευταία έχουμε μια τάση να αλλάζουμε κάποια κομμάτια από παλαιότερους δίσκους στα live. Πρόβες πολλές δεν κάνουμε είναι η αλήθεια, βρισκόμαστε κάποιες συνεχόμενες μέρες τον χρόνο για να δουλέψουμε σε καινούρια πράγματα ή πριν από λάιβ. Παίζουμε όμως αρκετά χρόνια με την ίδια σύνθεση και αυτό μετράει πιστεύω.
Πώς ήταν η επανασύνδεση με τον Παύλο Παυλίδη; Να περιμένουμε και άλλες κοινές εμφανίσεις;
Φυσικά! Έχουμε ένα καλοκαίρι μπροστά μας γεμάτο συναυλίες. Από τα τέλη Ιούνη βγαίνουμε στο δρόμο και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Όπως επίσης με συναρπάζει ότι είμαι ο μπασίστας του συγκροτήματος πλέον! Πάντα έπαιζα και μπάσο εκτός από κιθάρα και έχω ηχογραφήσει σε αρκετούς δίσκους και με αυτό το ρόλο. Στο λάιβ φυσικά είναι αρκετά διαφορετικές οι απαιτήσεις αλλά αυτό είναι που με συναρπάζει, ότι πρέπει να βάλω το μυαλό μου να λειτουργήσει διαφορετικά από αυτό που έχει συνηθίσει .
Το πιο σημαντικό όμως από όλα είναι πως από την πρώτη μέρα που είπαμε πως θα παίξουμε πάλι μαζί με τον Παύλο έχω μια γλυκιά αίσθηση «επιστροφής στο σπίτι» ή μάλλον να το πω καλύτερα αισθάνομαι σα ναύτης που έχει ταξιδέψει πολύ με αυτό το καράβι και ανυπομονεί να ξανα σαλπάρει. Οι B-Movies έχουν μια ξεχωριστή θέση μέσα μου και η περίοδος που υπήρξα μέλος τους είναι συνδεδεμένη με μια από τις πιο όμορφες περιόδους της ζωής μου.
Ήταν διαφορετική η συνάντηση μετά από τόσα χρόνια;
Πάντα είναι διαφορετικά, πάντα είναι ένα βήμα παρακάτω. Τον καιρό αυτό βρεθήκαμε αρκετά στις πρόβες αλλά εκτός αυτών κάναμε και πολύ ωραίες συζητήσεις με τον Παύλο. Συζητήσεις που αφορούν την μουσική, την πολιτική, την επικαιρότητα αλλά και βαθύτερα θέματα που με πολύ λίγους ανθρώπους μπορώ να μοιραστώ.
Απολαμβάνω πολύ αυτές τις κουβέντες και είναι για μένα εξίσου σημαντικές με το να παίζουμε μουσική.
Πέραν του Παύλου όμως, που έχουμε μια σχέση πολλών ετών, υπάρχει μια πολύ δυνατή ομάδα με πολύ καλούς μουσικούς μέσα στην οποία από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα πολύ οικεία. Εγώ ήρθα τελευταίος σε αυτην την παρέα, έτσι πρόλαβα να συμμετάσχω ελάχιστα στην παραγωγή του δίσκου πάνω στην οποία έγινε εξαιρετική δουλειά από τον Aki Rei και τον Αλέκο Γεωργουλόπουλο (με τον οποίο να πω ότι είμαστε παλιοί γνώριμοι) όπως φυσικά και από τον Αλέξη Σταυρόπουλο στα τύμπανα.
Χαίρομαι πολύ που παίζουμε μαζί με τα παιδιά και νιώθω πως υπάρχει μια δυναμική σε αυτό το συγκρότημα που μπορεί να μας οδηγήσει σε πολύ ωραία πράγματα.
Τι σου έχει μείνει από τη συνεργασία σου με τον Γιάννη Χαρούλη αλλά και τον Γιώργο Δημητριάδη; Το δεύτερο το διάβασα πρόσφατα. Δεν το γνώριζα!
Αν και είναι το παλαιότερο! Με τον Γιώργο έχουμε συνεργαστεί στα πρώτα βήματα μου στην παραγωγή και ενορχήστρωση, ήταν αυτός που με εμπιστεύτηκε χωρίς να έχω κάνει τίποτα πριν δισκογραφικά και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό, σε ό,τι κάναμε η συνεργασία ήταν άψογη. Άσε που είναι και αυτός όπως και εγώ λάτρης των 60s.
Με τον Γιάννη Χαρούλη πρόσφατα έκλεισε ένας κύκλος αρκετών ετών. Η αλήθεια είναι πως το σχήμα αυτό είναι ό,τι πιο μακρινό έχω παίξει σε σχέση με τα ακούσματά μου. Αυτό ήταν φυσικά και το ενδιαφέρον. Κάναμε πολλά ταξίδια με αυτήν την παρέα και δεθήκαμε πολύ μεταξύ μας, μουσικοί, τεχνικοί και όλα τα παιδιά που ήταν στην παραγωγή. Εξάλλου με πολλούς ήμασταν συμπαίκτες και φίλοι από πριν και έχουμε παρελθόν σε συγκρότηματα προτού ακόμα συναντηθούμε εκει. Όπως με τον Βασίλη Μπαχαρίδη, τον Ορέστη Μπενέκα και τον Παναγιώτη Ριζόπουλο. Με αυτό το σχήμα καταφέραμε να κάνουμε δυστυχώς μόνο έναν (αλλά πολύ ωραίο θεωρώ) δίσκο και αμέτρητες συναυλίες. Και λέω δυστυχώς γιατί το δισκογραφικό κομμάτι είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Κάποια στιγμή όπως είπα όμως ο κύκλος αυτός έκλεισε, τουλάχιστον για εμένα, και νομίζω καλά έκανε.
Μπορείς να ανακαλέσεις κάποιες από τις αγαπημένες σου συναυλίες που έχεις βρεθεί ως ακροατής / θεατής;
Για να είμαι πολύ ειλικρινής το να πηγαίνω σε συναυλίες δεν είναι από τις αγαπημένες μου συνήθειες. Ποτέ δεν άντεχα το να στριμώχνομαι, να μη μπορώ να πάω στην τουαλέτα εύκολα (και πίνω αρκετή μπύρα), να περιμένω σε ουρές. Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν το κουράγιο να το κάνουν γιατί ζουν έντονα εκείνες τις στιγμές. Εγώ τις πιο έντονες στιγμές ακούγοντας μουσική, τις ζω πιο μοναχικά, ίσως στο μπαλκόνι, πίνοντας και ακούγοντας στο repeat το ίδιο κομμάτι για ώρες. Όσο κακό και αν σου ακουστεί επίσης, όταν βρίσκομαι σε συναυλίες που μου αρέσουν, αυτό που μου βγαίνει να κάνω δεν είναι να χορέψω και να αφεθώ σε αυτό, αλλά το να ανέβω και να παίξω, να συμμετάσχω σε αυτό που συμβαίνει από εκείνη την πλευρά. Δεν γίνεται φυσικά, οπότε μένει το κατούρημα και το στριμωξίδι! ΟK, υπερβάλλω λίγο έχω περάσει ωραία σε συναυλίες παρόλ'αυτά .
Μια αγαπημένη συναυλία στην καρδιά και στο μυαλό μου είναι οι Pavement το 2010 στο Λονδίνο, μαζί με τον κολλητό μου Γιάννη Αβραμίδη, συγκάτοικο τότε, ο οποίος είναι και ο συνθέτης του single “Σαν τα γατιά “. Δεν ήταν όμως η συναυλία, ήταν όλα τα άλλα που κάνανε αξέχαστη αυτή την μέρα. Άσε που δεν μου έβγαινε καθόλου να ανέβω να παίξω... ίσως θεραπεύτηκα για λίγο ..
Έχεις ακούσει κάτι πρόσφατα που σε έχει ενθουσιάσει;
Περνάω μια περίοδο που δεν έχω κάποιο «χοντρό σκάλωμα» με κάτι. Το τελευταίο που έπαθα όμως ήταν με Kevin Morby και Kurt Vile. Φυσικά πάντα τρώω μικρά κολλήματα με τραγούδια που περνάνε από μπροστά μου, κυρίως όταν καθόμαστε στο σπίτι με την Εύα, εγώ χαζεύω στο ίντερνετ και αυτή ψάχνει μουσική. Έχω έτοιμο ένα πάντα το shazam! Αυτή είναι κυρίως η πηγή μέσα από την οποία αναβλύζουν οι μουσικές που ακούω σε καθημερινή βάση, έχουμε εξάλλου τόσο κοινά γούστα. Πότε πότε Internet λέει «Θανασάκη ένα τέτοιο κομμάτι πρέπει να γράψεις» και μου βάζει ιδέες που μερικές φορές καταλήγουν να γίνουν τραγούδια.
Πιστεύεις ότι το hip hop έχει αντικαταστήσει το rock'n'roll πια;
Αν ρωτάς αν το hip hop είναι σήμερα ότι ήταν το rock’n’roll το 50 ή to punk στα 70s, ίσως. Οι hip hop συναυλίες ακόμα και στην χώρα μας κάνουν ρεκόρ εισιτηρίων. Σε κάθε εποχή οι νέοι έχουν και ένα μουσικό ιδίωμα μέσα από το οποίο εκφράζουν την αντίδραση τους. Τώρα είναι το hip hop, κάποτε ήταν το punk, οι hippies, το rock’n’ roll. Δεν έχει σημασία, η μουσική είναι κάτι που εξελίσσεται σταδιακά, όμως πάντα αποτελείται από τα ίδια συστατικά και οι άνθρωποι, ακόμα περισσότερο οι νέοι, πάντα θα έχουν την ανάγκη να αντιδρούν με όχημα ένα μουσικό ιδίωμα. Οι κώδικες αλλάζουν.
Όπως και να χει το rock’n’roll όπως και όλα τα είδη συνεχίζουν να υπάρχουν και να έχει το κάθε ένα το κοινό του. Ο όρος rock᾽n᾽roll όμως έχει μια ιδιαιτερότητα . Όταν λέμε ότι κάτι είναι "rock'n'roll" δεν περιγράφουμε απαραίτητα ένα μουσικό είδος με την στενή έννοια του όρου που αφορά μουσικές φόρμες. Περιγράφουμε μια κατάσταση που έχει μέσα της την αντίδραση προς την καταπίεση, την απελευθέρωση από ηθικούς φραγμούς, την ξεγνοιασιά, την ξέφρενη ζωή, τον έρωτα αλλά πάνω από όλα νομίζω πως το "rock'n'roll" είναι δύναμη που απελευθερώνεται όταν η νεότητα της κάθε εποχής εκρήγνυται. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις γενιές.
Πώς είναι να ζεις στη Θεσσαλονίκη σήμερα;
Η καθημερινότητα μου είναι λίγο αλλοπρόσαλλη, όπως όλων των ανθρώπων που κάνουν την ίδια δουλειά με εμένα. Άλλοτε πρόβες και ηχογραφήσεις, άλλοτε κενά χωρίς δουλειά κατά την διάρκεια των οποίων περνάω αρκετές ώρες στο home studio γράφοντας και δοκιμάζοντας ιδέες ή βλέποντας ταινίες και μαγειρεύοντας, άλλοτε πάλι ταξίδια για συναυλίες. Κάπως έτσι περνάει ο καιρός...
Ωστόσο, κατεβαίνεις συχνά στην Αθήνα. Πιστεύεις ότι αν ζούσες μόνιμα στην Αθήνα, θα σου στερούσαν η βουή και η αποξένωση κάτι από την παραγωγικότητά σου;
Δεν αντιλαμβάνομαι να διαφέρουν πολύ οι δύο πόλεις σε αυτούς τους τομείς. Η Θεσσαλονίκη είναι αρκετά μεγάλη για να τα έχει αυτά, και εγώ δεν ζω σε κάποιο προάστιο, όλη μου την ζωή την έχω περάσει μέσα στην φασαρία της. Άλλες είναι οι διαφορές, και έχουν να κάνουν με υποδομές, δουλειές, ευκαιρίες, χώρους κτλ. Όσο για την αποξένωση έχει να κάνει περισσότερο με τους μικρόκοσμους που φτιάχνει ο καθένας, δίχως αυτούς είμαστε παντού μόνοι.
Περνάω όπως είπες μεγάλο διάστημα του χρόνου στην Αθήνα, απλά δεν μένω εδώ. Γράφω τα στιχάκια μου όπου και αν βρίσκομαι, μου έρχονται φράσεις, σκέψεις που γίνονται λέξεις, ακούω ατάκες και θα τις παραφράσω, ακούω πράγματα που με συγκινούν πολλές φορές μέσα στο χαμό και προσπαθώ να τα συγκρατήσω. Είναι μια συνεχής διαδικασία που δεν έχει δικό της τόπο, ούτε απαιτεί ειδικές συνθήκες. Λειτουργεί αυθαίρετα σε όλες. Σε πόλεις, χωριά, καρέκλες, ξαπλώστρες, μπαρ, γραφεία, εκδρομές, κηδείες, βαφτίσεις, μόνος ή με παρέα... παντού το ίδιο είναι. Έτσι ξεκινάει πάντα.
Ποια είναι η γνώμη σου για την ευρωπαϊκή στροφή στην ακροδεξιά;
Ο ακροδεξιός λόγος έρχεται να δώσει μια εύκολη «λύση» σε ανθρώπους που βλέπουν το βιοτικό επίπεδο τους να πέφτει απότομα. Αυτό συνέβη και στην Ευρώπη του 30. Κάποιος πρέπει να φταίει, κάποιος που να είναι σε χειρότερη θέση από εμάς, για να μπορούμε να τον τιμωρήσουμε, και πάντα υπάρχει κάποιος πιο αδύναμος.
Στην Ελλάδα στο θέμα αυτό είμαστε ένα βήμα πιο μπροστά, μάλλον λόγω της κρίσης. Μέρος της ακροδεξιάς της προηγούμενης εικοσαετίας σήμερα κυβερνά. Ο ακροδεξιός λόγος ξεπλένεται κάθε μέρα από τα περισσότερα μέσα και προβάλλεται απλά ως διαφορετική άποψη. Έχουμε φτάσει στο σημείο να συζητάμε για το «δικαίωμα» κάποιων ανθρώπων να πιστεύουν και να κηρύττουν ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι έχουν λιγότερα δικαιώματα από αυτούς. Αυτό δεν είναι ελευθερία λόγου, είναι νομιμοποίηση του ρατσισμού . Το ζήσαμε σε πρώτη φάση με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, το μιντιακό σύστημα «άργησε» πολύ να καταλάβει αυτό που γνωρίζαμε όλοι από πριν. Ότι η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική οργάνωση. Έτσι η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε αλλά ο λόγος της έμεινε εδώ, μέσα από παπάδες, αυτιάδες, τηλεπωλητές, δημοσιογράφους, εκλεκτούς βολιώτες, ελληνοπούλες και λατινοπούλες, νίκες και ήττες (στο τέλος σίγουρες)...
Σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, η κλιματική αλλαγή, οι πόλεμοι, η φτώχεια και η εκμετάλλευση θα δημιουργούν όλο και περισσότερους πρόσφυγες - και λογικό είναι - που θα αναζητούν ένα καλύτερο αύριο. Και δυστυχώς δεν διαφαίνεται καμία προοπτική να αλλάξει κάτι σύντομα. Αυτό μαζί με την κακή οικονομική κατάσταση θα αποτελέσει την βασική τροφή του ακροδεξιού λόγου.
Δεν ξέρω, αλλά μερικές φορές νομίζω πως βρισκόμαστε πάνω ένα όχημα που τρέχει ολοταχώς πάνω σε ένα τσιμεντένιο τοίχο.
Από την άλλη δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο αντίπαλο δέος που να μπορεί μέχρι στιγμής να σταματήσει την επέλαση της ακροδεξιάς. Οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει υπό το βάρος του ότι τα πάντα έχουν κριθεί και τίποτα δεν μπορεί να πάει κόντρα στα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα.
Όλα αυτά φυσικά ούτε σε μια μέρα έγιναν ούτε από μόνα τους, έγιναν με την αδιαφορία μας η οποία τελικά έγινε συγκατάθεση. Όλα είναι ένα αποτέλεσμα αποφάσεων του παρελθόντος .
Η Ευρώπη αποκοιμήθηκε σε ένα κόσμο ευημερίας και ξύπνησε απότομα τρομαγμένη από ένα γλυκό όνειρο σε ένα πραγματικό εφιάλτη.
Ακούγομαι απαισιόδοξος αλλά δεν είμαι, πιστεύω, ακόμα. Θεωρώ πως κάθε τι που κάνουμε μπορεί και αλλάζει τον κόσμο, έστω λίγο, τόσο χρειάζεται, λίγο ο καθένας. Πιστεύω στην συμμετοχή, αυτή μπορεί να κάνει καλύτερο τον κόσμο, για την ώρα κερδίζει η αδιαφορία. Παρατηρήστε τι έγινε στις ευρωεκλογές, ρεκόρ αποχής, ρεκόρ ακροδεξιάς. Κάτι λέει αυτό.
Ίσως ο κόσμος να έχει απογοητευτεί από το πολιτικό σύστημα, από το σύστημα απονομής δικαιοσύνης που στην Ελλάδα ειδικά ελάχιστοι το εμπιστεύονται και δεν έχουν άδικο. Η δικαιοσύνη εξακολουθεί να είναι ένα φίδι που τσιμπάει μόνο τους ξυπόλητους. Αν όμως θέλουμε να έχουμε ένα σοβαρό πολιτικό σύστημα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε και εμείς με σοβαρότητα.
Οι εκλογές όσο και αν ακούγεται αστείο σήμερα είναι μια σοβαρή διαδικασία, είναι η στιγμή που μας δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουμε, δεν είναι δυνατόν να ψηφίζουμε τυχαία ονόματα ή απλά για να τιμωρήσουμε. Ή ακόμα χειρότερα να μην ψηφίζουμε . Αν και αν είναι να ψηφίζουμε στην τύχη καλύτερα άστο...
Η άποψη πως όλοι είναι ίδιοι είναι το πρώτο βήμα για να στραφεί κάνεις προς την ακροδεξιά. Αν είναι είναι όλοι ίδιοι τότε δεν έχει νόημα. Όποιος λέει όμως ότι είναι όλοι ίδιοι, είναι πρώτα από όλους ίδιος αυτός και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από «όλους» ή αλλιώς «Όποιος το λέει είναι» όπως λέγαμε παιδιά .
Κλείσε με τα επόμενα σχέδιά σου.
Έχω πολύ υλικό που έχω ετοιμάσει και όπως είπα στην αρχή αισθάνομαι ότι είναι η ώρα να φύγει από πάνω μου για πάω και εγώ παρακάτω. Αυτό με ενδιαφέρει αυτή την στιγμή περισσότερο. Πρώτα από όλα όμως να πάμε λίγο διακοπέεεες!!!
