Επέστρεψε μόνιμα στην Ελλάδα, ασχολείται επαγγελματικά με τον βελονισμό και την φυτοθεραπεία, ετοιμάζει νέο δίσκο στην Inner Ear, περιοδεύει τα τραγούδια και τις διασκευές των άλμπουμ του με τον Γιώργο Τριανταφύλλου, ως The Grand Duet, τρέφει ακόμα πολλή αγάπη για τους Raining Pleasure και για την εποχή εκείνη κατά την οποία η μουσική δεν ακουγόταν απλά στο background, αλλά έπαιζε σημαντικό ρόλο στην κοινωνία και τις ζωές των ανθρώπων. Εν αναμονή νέου υλικού και αδημονώντας να τον πετύχουμε σε κάποιο από τα επόμενά του live, κάναμε ένα εφ'όλης της ύλης catch-up με τον Vassiliko.
Πού βρίσκεσαι αυτήν τη στιγμή;
Πώς είναι η Πάτρα σήμερα;
Ηλιόλουστη και χειμωνιάτικη. Όμορφος συνδυασμός. Αν και υποθέτω ρωτάς πιο γενικά. Και η αλήθεια είναι πως δεν είμαι σίγουρος. Ζω εδώ αλλά και όχι ακριβώς. Δεν κυκλοφορώ ιδιαίτερα. Πέρα από τη φύση και κάποιους ανθρώπους δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να μου πει.
Αυτήν την περίοδο κάνεις κάποια live σε μορφή ντουέτου. Είναι η βάση για ένα νέο άλμπουμ;
Είναι κάπως ανεξάρτητα αυτά. Στο δημιουργικό κομμάτι λειτουργώ μόνος μου, έτσι έμαθα και συνήθισα. Το ντουέτο με τον Γιώργο Τριανταφύλλου (σ.σ.: The Grand Duet) δουλεύει πολύ καλά στο λάιβ και γι’αυτό υπάρχει σταθερά εδώ και δύο χρόνια και φυσικά θα συνεχίσει να υπάρχει. Είναι η καλύτερη κατάσταση που έχω βρει τα τελευταία χρόνια στο λάιβ επίπεδο, η συνεργασία είναι άψογη, ηχητικά δύσκολο στην προετοιμασία αλλά πιο βατό στη σκηνή, εύκολο στη μετακίνηση και προ πάντων στη συνεννόηση. Καμιά φορά απορώ γιατί δεν το είχα κάνει νωρίτερα. Αλλά όλα στην ώρα τους.
Τι ετοιμάζεις συναυλιακά και δημιουργικά αυτήν τη στιγμή;
Συναυλιακά έχουμε Πάτρα τον Φεβρουάριο και στη συνέχεια Αθήνα. Εκκρεμούν κάποια bookings για βόρεια Ελλάδα και για αυτόν το λόγο δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμα. Δημιουργικά, γράφω επιτέλους το επόμενο άλμπουμ σαν μέρος της συνεργασίας μου με την Inner Ear Records. Περισσότερο νέα θα έχω σε δυο μήνες περίπου.
Η τελευταία σου δουλειά ήταν το Amazing Grey που βγήκε πριν από 4 χρόνια. Βρήκα πολλά disco vibes σε αυτό το άλμπουμ και γενικά νομίζω ότι τα διάφορα και «ετερόκλητα» ακούσματα σε χαρακτηρίζουν πάντα. Αυτό το είχες από μικρός;
Νομίζω πως ναι. Είχα πάντα ένα αρκετά ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων και αυτό υπήρχε κάπως φυσικά και στα μουσικά θέματα. Όταν ξεκίνησα να γράφω μουσική στα 13 μου, έγραψα κάποια ποπ κομμάτια και κάποια ορχηστρικά για κουαρτέτο εγχόρδων. Μου φαινόταν αδύνατο και περιοριστικό να πάω μόνο προς τη μία κατεύθυνση. Και νομίζω πως έτσι είναι ακόμα, με τη μόνη διαφορά ότι από τα 15 μου ξεκίνησα τους Raining Pleasure και το πράγμα πήγε σχεδόν αποκλειστικά στην ποπ σύνθεση. Άσχετα από το τι θέλει ή τι μπορεί να κάνει κανείς, συνήθως θα κάνει κάτι με τα υπαρκτά εργαλεία και αυτό για μένα ήταν από νωρίς η μπάντα. Το ενορχηστρωτικό μικρόβιο όμως δεν καταπιέστηκε ποτέ, ήδη από το πρώτο άλμπουμ έγραφα μέρη για κλασσικά όργανα που το κάνω και ακόμα.
Πώς ξεκίνησε η δική σου ενασχόληση με τη μουσική και πώς συνεχίζεται σήμερα; Ως ακροατής συνεχίζεις να ανακαλύπτεις πράγματα;
Από τις περιγραφές των γονιών, είχα εκδηλώσει από πολύ νωρίς, τριών ή τεσσάρων χρόνων, ένα ταλέντο στη μουσική. Γι’ αυτόν το λόγο ξεκίνησα στην ιδιωτική μουσική εκπαίδευση από τα πέντε μου. Κατάφερα και τελείωσα αυτόν τον κύκλο σπουδών στα 24 μου, αλλά ήδη από τα 14 ένιωθα το τεράστιο κενό που αφήνει η εκπαίδευση στα ωδεία και ένα καλοκαίρι αποφάσισα να δουλέψω και αγόρασα μια ακουστική κιθάρα. Έμαθα μόνος μου να παίζω και έτσι άρχισαν τα υπόλοιπα. Όπως σε κάθε τομέα, έτσι και στη μουσική, αν αρχίσεις να εμβαθύνεις και να λύνεις απορίες, γεννιούνται άλλες τόσες, που σημαίνει ότι δε σταματάς ποτέ να μαθαίνεις. Και φυσικά, αυτή η περιέργεια επεκτείνεται παράλληλα και στο επίπεδο ακρόασης και συνεχούς εξερεύνησης. Μου αρέσει ακόμα πολύ να ψάχνω μουσική και είμαι -δυστυχώς για τα οικονομικά μου- ακόμα συλλέκτης βινυλίου.
Πάντως γενικά δεν έμεινες στα στεγανά του indie. Διεύρυνες τον κύκλο συνεργασιών σου πραγματοποιώντας ιστορικές συμπράξεις με σημαντικές ερμηνεύτριες όπως η Δήμητρα Γαλάνη, η Έλλη Πασπαλά αλλά επίσης «επανατοποθέτησες» με τον δικό σου τρόπο και το έργο του Τσιτσάνη στη σόλο καριέρα σου και του Χατζιδάκι με τους Raining Pleasure. Είχες πάντα αγάπη για την ελληνική μουσική;
Το αντίθετο. Με κουράζει και τη βρίσκω μίζερη, αφάνταστη και συντηρητική στο 95% του συνόλου της. Εκείνο το 5% όμως λάμπει εκθαμβωτικά. Ίσως για να κρατηθούν οι κοσμικές ισορροπίες.
Έχεις σκεφτεί να κάνεις ένα “Vintage” σήμερα;
Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο ότι το πρώτο το ονόμασα Vol.1. Η τέχνη της διασκευής είναι από τις πολύ αγαπημένες ενασχολήσεις μου, πράγμα που σημαίνει ότι κάποτε θα κάνω και το Vol.2. Αλλά τώρα προέχουν άλλα.
Τι σου έχει μείνει από την εποχή των Raining Pleasure;
Εκείνη την εποχή η μουσική είχε ακόμα σοβαρό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων αλλά νομίζω και κοινωνικά. Στήνονταν παρέες γύρω από τη μουσική. Τώρα έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα, η μουσική είναι background για κάτι άλλο στην καλύτερη περίπτωση. Αν μου λείπει κάτι από την εποχή των Raining Pleasure είναι αυτό.
Μπορεί να γίνει επανένωση των Raining Pleasure μια μέρα;
Όλα μπορούν να συμβούν. Οι σχέσεις είναι ακόμα ζωντανές και υπάρχει αγάπη. Άλλωστε, είναι και η πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια που ζούμε όλοι στην ίδια χώρα και στην ίδια πόλη.
Πέρα από τη μουσική, έχεις πλέον και άλλο ένα επάγγελμα. Μπορείς να μου μιλήσεις λίγο για αυτό;
Ναι, ασχολούμαι με την Κινέζικη Ιατρική - βελονισμός και φυτοθεραπεία. Αυτός ήταν ο λόγος που βρέθηκα και στο Λονδίνο το 2010. Μπήκα στο πανεπιστήμιο του Middlesex και έβγαλα τη σχολή. Είναι ένας εντελώς άλλος κόσμος που με συμπληρώνει συνδυαστικά με τη μουσική. Το θέμα υγεία είχε για μένα πάντα ένα μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτό το ενδιαφέρον καταπιέστηκε για πολλά χρόνια γιατί δεν έμενε χρόνος κι ενέργεια λόγω μουσικής. Αλλά σε κάποια φάση το ένιωσα πολύ έντονα ότι δεν πρέπει να το αφήσω άλλο να περιμένει. Τώρα πια, αυτό είναι το day job και είμαι πολύ χαρούμενος που το έκανα.
Έχεις ζήσει στη Γερμανία και στην Αγγλία. Υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση των καλλιτεχνών από την πολιτεία εκεί;
Σε όλες τις χώρες, που δεν είναι τριτοκοσμικές, υπάρχει σεβασμός και στήριξη στις τέχνες. Δεν αποθαρρύνεται η καλλιτεχνική δημιουργία όπως εδώ! Φοβάμαι ότι θα χρειαστούν πάρα πολλά χρόνια και ένα πολύ δυνατό reset για να εξελιχθούμε κάπως κι εδώ. Είναι ζήτημα νοοτροπίας και οι νοοτροπίες αλλάζουν βασανιστικά αργά και με πόνο. Εδώ εκτρέφουμε υπαλλήλους, δεν υπάρχει χώρος για τέχνες και χαζομάρες. Επικίνδυνα πράγματα αυτά.
Πώς είναι ο επαναπατρισμός μετά από τόσα χρόνια στο εξωτερικό;
Στην αρχή ήταν παράδεισος. Το πρώτο καλοκαίρι το έβγαλα στη θάλασσα από το σούρουπο μέχρι το ξημέρωμα. Δε μπορούσα να χορτάσω την ευκολία και την απλότητα της σχέσης με το χώμα, τις πέτρες και το νερό. Ακόμα με γοητεύουν και τα εκτιμώ, η διαφορά είναι ότι όλα αυτά πάνε πακέτο με τις παραπάνω νοοτροπίες που λέγαμε. Είχα ξεχάσει πόση επιδεξιότητα χρειάζεται για να ζήσει κανείς στην Ελλάδα. Το θυμήθηκα.
Γύρισες στην Ελλάδα λόγω της πανδημίας. Είχε για σένα θετικό αντίκτυπο αυτό το κλείσιμο στο σπίτι;
Για την ακρίβεια γύρισα λίγο πριν τη λεγόμενη πανδημία. Ο στόχος ήταν να μείνω λίγους μήνες για να ξεκουραστώ και στη συνέχεια να γυρίσω στη Γερμανία ξανά από τότε που πήγα για πρώτη φορά. Όμως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Καραντίνες στις καραντίνες, πέρασε ο καιρός και ξέμεινα. Δεν έχω παράπονα όμως. Είμαι σε μια φάση στη ζωή μου που έχει γίνει μέσα μου απόλυτη συνείδηση ότι η χαρά έρχεται από μέσα προς τα έξω και όχι το αντίθετο. Νομίζω πως πια, όπου και να με πετούσες, θα μπορούσα να είμαι καλά.
Ποια είναι συνοπτικά τα καλά και τα κακά της Ελλάδας και των χωρών που έζησες;
Θα ήταν λίγο άδικο να συγκρίνω τις χώρες γιατί τις έζησα σε άλλες φάσεις ζωής και κάνοντας διαφορετικά πράγματα στην κάθε μία. Στη Γερμανία μου άρεσαν οι άνθρωποι που γνώρισα. Και μου άρεσε η αποκέντρωση που υπάρχει. Βλέπεις νεότατους ανθρώπους να ζουν όμορφα και να δημιουργούν σε χωριά. Έχει πολλές μικρές πόλεις γεμάτες ζωντάνια και κόσμο. Στην Αγγλία έζησα μόνο το Λονδίνο και ταξίδεψα ελάχιστα εκτός. Είναι μια πάρα πολύ όμορφη πόλη, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Το κουραστικό στην Αγγλία είναι το πόσο δυστυχισμένοι είναι οι Άγγλοι. Από της προηγμένες χώρες της Ευρώπης, έχουν σίγουρα αυτή την πρωτιά. Εκπαιδεύονται από παιδιά να μην έχουν καμία επαφή με τον συναισθηματικό τους κόσμο.
Στην Ελλάδα δεν ντρεπόμαστε τα συναισθήματά μας. Αλλά αυτό έχει και μια άλλη ανάγνωση, μιας και μου αρέσουν τα παιχνίδια με τις λέξεις: δεν έχουμε και καμία ντροπή.
Έχεις μείνει για μικρό διάστημα και στην Αθήνα. Θα το ξανάκανες;
Νομίζω πως ναι. Μου αρέσει να κυκλοφορώ σε μια πόλη που ακούγονται τριγύρω διάφορες γλώσσες. Μου έχει λείψει η ποικιλία αυτή. Και έχω πολλούς αγαπημένους ανθρώπους. Αν χρειαζόταν, θα το έκανα με χαρά.
Έχεις απωθημένα στη μουσική;
Εννοείται. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο να έχει κανείς. Θα ήθελα να γράψω και να παίξω άλλες μουσικές, άλλα όργανα. Δε σταματάει ποτέ αυτό αλλά δε μένει χρόνος και πρέπει να κάνουμε τους συμβιβασμούς μας. Χορτάτος είμαι όμως, δεν το λέω σαν παράπονο.
Έχεις υπάρξει σημαντικός κρίκος της εγχώριας indie / alternative αλυσίδας. Πώς σου φαίνεται σήμερα;
Είναι το μοναδικό ίσως κομμάτι που συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον στη μουσική της χώρας. Ανεβαίνει σταθερά και το επίπεδο των παιχτών, διαπιστώνω με πολλή χαρά. Αλλά, δυστυχώς, είμαστε εμείς οι λίγοι μεταξύ μας.
Ποιο τραγούδι συμπυκνώνει για σένα τη ζωή;
Κανένα τραγούδι δεν έχει αυτήν τη δύναμη. Τα τραγούδια είναι στιγμές. Μικρά ατυχήματα. Είναι τα μικρά «αχ» των ανθρώπων στα κλάσματα των δευτερολέπτων που μεσολαβούν από τη στιγμή που συνειδητοποιούν ότι θα πέσουν μέχρι τη στιγμή που χτυπάνε. Η ζωή ολόκληρη υπάρχει μόνο μέσα στην απόλυτη ησυχία.
