Ίσως να φαντάζει σχεδόν αδύνατο σε κάποιον ότι μια ska punk μπάντα θα μπορούσε να παίζει σε ένα άδειο συναυλιακό venue χωρίς κοινό να χορεύει στο ρυθμό της. Κι όμως, οι 63 High μαζί με τον Χρήστο Σαρρή και το Stages A/Live του Ιδρύματος Ωνάση έρχονται να αποδείξουν ότι αυτό γίνεται, μιας και πριν λίγο καιρό μπήκαν στο Eightball της Θεσσαλονίκης για μια συναυλία που θα απολαύσουμε στις οθόνες μας την Κυριακή 4/4 στις 21:00, στο YouTube κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση.
Λίγο, λοιπόν, πριν χορέψουμε στους ρυθμούς των 63 High από τον καναπέ μας, ζητήσαμε από την ίδια τη μπάντα να μας πει δυο πράγματα για την εμπειρία του να παίζεις σε έναν άδειο συναυλιακό χώρο, με τις κάμερες να σε κοιτάνε.
To Eightball είναι εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο κλειστό. Πώς νιώσατε όταν μετά από ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα περάσατε την πόρτα του για να παίξετε ζωντανά στο πλαίσιο του Stages A/Live; Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν οι φίλοι μας που μας περίμεναν. Ηχολήπτες, φωτιστές, τεχνικοί, ο Γιώτης, ο «Βαγγέλας» του Eightball και οι ομάδα του Χρήστου Σαρρή. Ήδη, υπήρξε καλό κλίμα πριν μπούμε στον εσωτερικό χώρο. Μετά φάγαμε μια κρυάδα γιατί ήρθε κλιμάκιο για Covid τεστ και είχαμε αγχωθεί. Έστω και ένας αν υπήρχε θετικός θα ακυρώναμε το όλο εγχείρημα. Είχαμε αρχίσει να κάνουμε σενάρια πως θα παίξουμε με λιγότερα μέλη, κάτι που θα αδικούσε το όλο αποτέλεσμα. Ευτυχώς πήγανε όλα καλά. Ο χώρος ήταν περίεργος άδειος, πράγμα ασυνήθιστο για αυτό το club, συνήθως γίνεται πανικός εκεί. Μόλις ανεβήκαμε τα σκαλιά και είδαμε τον φωτισμό, καταλάβαμε ότι θα ήταν κάτι ιδιαίτερο. Επισκεφτήκαμε το σκοτεινό ισόγειο μπαρ για μία μπύρα πρωινή να ζεσταθούμε. Self service φυσικά. Ήταν και 10 το πρωί. Συναυλία με πρωινό καφέ δεν είχαμε ξανακάνει, θα ήταν αδύνατο. Περίεργο συναίσθημα να παίξεις χωρίς κόσμο, αλλά σκεφτόμασταν ότι αυτή η ψηφιακή συναυλία ήταν ό,τι καλύτερο θα είχαμε να προσφέρουμε εκείνη τη στιγμή. Στήσαμε τα όργανα στο πατάρι του μαγαζιού και ευτυχώς η μικρή απόσταση μεταξύ μας θύμιζε πιο πολύ μικρή σκηνή παρά μεγάλο μέρος. Όλοι μας είχαμε έρθει διψασμένοι για μουσική πάντως.
Είστε μια μπάντα που μετρά τριψήφιο αριθμό συναυλιών στο ενεργητικό της. Αλήθεια, πόσο εύκολος (ή μάλλον, δύσκολος) είναι αυτός ο ένας χρόνος για σας; Παίζουμε παρέα από το 1997. Και όντως κάναμε πολλά live όποτε βρίσκαμε ευκαιρία. Παντού. Ούτε που μας ένοιαζε. Άλλες εποχές τότε, τώρα κάνουμε πιο επιλεκτικές συναυλίες, αλλά τα συναισθήματα δεν άλλαξαν καθόλου. Η πανδημία μας πέτυχε πάνω στην ηχογράφηση και μας πήγε λίγο πίσω. Σε προσωπικό επίπεδο, ήταν άθλος. Κανείς δεν πήγαινε στο στούντιό μας στην αρχή. Υπήρξε απαγόρευση μετακινήσεων, οι πνευστοί μένουν εκτός νομού. Αποδεκατιστήκαμε κάπως. Αλλά σαν μουσικοί, εκμεταλλευτήκαμε τον χρόνο γράφοντας ιδέες απομονωμένοι. Τις γράφαμε στο σπίτι και τις ανταλλάζαμε μέσω mail και μηνυμάτων. Ηχογραφήσαμε περίπου 20 κομμάτια από ένα σημείο και μετά. Υπέροχη φάση. Μιζέρια, μοναξιά αλλά πολλή δημιουργικότητα. Είπαμε ότι πρώτη φορά είχαμε τόσο χρόνο χωρίς να δουλεύουμε, οπότε ας γράψουμε καινούργια πράγματα.
Πέρα από αυτό, είστε επίσης μια μπάντα που έχει δραστηριοποιηθεί με DIY τρόπο και ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις, τα live είναι κινητήρια δύναμη από κάθε άποψη για μια μπάντα. Ποιες είναι λοιπόν οι εναλλακτικές μορφές επικοινωνίας με το κοινό σας αυτόν τον ένα χρόνο; Όχι πολλά.. Δεν ποστάραμε στα social media, παρά μόνο όταν ξεκινήσαμε τις μίξεις των καινούργιων κομματιών. Έχουμε ένα δικό μας στημένο στούντιο, πάντα είχαμε και όλα τα κάνουμε εκεί. Ηχογράφηση και μίξη. Μας αρέσει το DIY, όχι γιατί σνομπάρουμε τις εταιρείες, αλλά είναι ρομαντικό να τα γράφεις όλα στο χώρο σου χωρίς την πίεση χρόνου. Έτσι μάθαμε. Έχουμε έναν καλό φίλο ηχολήπτη, τον Γιώργο Ταχτσίδη ο οποίος μας ανέχεται αρκετά τα τελευταία χρόνια και επιμελήθηκε τα του ήχου. Δεν ανεβάζαμε φωτογραφίες η βίντεο από το παρελθόν, γιατί θα μας έπιανε όλους κατάθλιψη, εκτός από μερικά καινούργια κομμάτια. Θεωρούμε ότι το διάστημα μετά την πανδημία θα είναι μία καλή αφετηρία για όλους.
Η συναυλία σας που θα δούμε στο πλαίσιο του Stages A/Live κινηματογραφήθηκε από τον Χρήστο Σαρρή. Πώς συνεργαστήκατε για το οπτικό αποτέλεσμα, τι να περιμένουμε; Έχοντας παρακολουθήσει δουλειές του ίδιου και της ομάδας του στα προηγούμενα συγκροτήματα, ήμασταν σίγουροι ότι θα έφτιαχνε κάτι αξιόλογο. Τοποθετήθηκε ζεστός φωτισμός με τέτοιο τρόπο που ανέδειξε τον συναυλιακό χώρο. Στα προηγούμενα βίντεο, αν δε μας έλεγε κανείς πού είναι, δε θα το βρίσκαμε με τίποτα. Και έχουμε παίξει σε όλους τους χώρους αυτούς. Προσπαθεί να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό κάθε φορά για να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή. Για παράδειγμα, στο δικό μας live έχει σταθερά φώτα και κινηματογραφήθηκε στο πατάρι του 8ball, θυμίζει industrial μέρος. Δεν είχαμε 100% οπτική εικόνα μεταξύ μας. Εγώ πίσω από τα τύμπανα έβλεπα μόνο τον μπασίστα. Με τους υπόλοιπους μας χώριζε μια κολώνα και κάτι κάγκελα. Ο Χρήστος μας έδωσε πλήρη ελευθερία κινήσεων και λόγου. Ζήτησε να λειτουργήσουμε όπως παίζουμε σε ένα live. Να είναι φυσικό δηλαδή. Ούτε υπήρχε πλάνο για το πώς ενώνουμε τα κομμάτια. Ό,τι μας βγήκε εκείνη τη στιγμή. Χρησιμοποιήσαμε όλοι in ear ακουστικά για να μη «βρωμίσουμε» το ήδη χαμηλό σε ύψος πατάρι με έξτρα θόρυβο στα μικρόφωνα της ηχογράφησης, οπότε ακούγαμε πεντακάθαρα τι παίζαμε. Ό,τι έχει γραφτεί σε αυτήν τη συναυλία είναι ζωντανό, χωρίς overdubs και έξτρα ηχογραφήσεις. Δεν ξέρω αν θα κλάψω ή θα γελάσω, θα περιμένω να ανέβει η συναυλία στο κανάλι να τη δω. Θα είναι κάτι διαφορετικό και original.
Πώς είναι να παίζετε ζωντανά και από κάτω να μη χορεύει κανείς; Μυστήρια κατάσταση! Το αστείο είναι όταν τελείωνε το κάθε κομμάτι και δεν χειροκροτούσε κανένας, επικρατούσε σιωπή. Γιατί απλά δεν υπήρχε κανείς. Αν και τα παιδιά πίσω από τις κάμερες βοήθησαν. Όπως έλεγε και ο Πανούσης, «το χειροκρότημα είναι τροφή για τον καλλιτέχνη, αλλά εγώ δεν το έχω και πολλή ανάγκη μάλλον». Στις συναυλίες είχαμε πάντα λεκτική επαφή με το κοινό, θα ξεστομίσουμε διάφορες ατάκες, όλο και θα πηδήξει κανένας από τη σκηνή, θα χορέψουν. Μας έλειψε αυτό. Επίσης, είχαμε να βρεθούμε όλοι μαζί πολλούς μήνες λόγω της καραντίνας καθώς αρκετά μέλη της μπάντας μένουν εκτός Θεσσαλονίκης. Και η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε ξανακάνει συναυλία με 14 τραγούδια χωρίς κόσμο και κάμερες τριγύρω. Όμως και μόνο που θα παίζαμε ζωντανά μετά από τόσο καιρό απραξίας, μας έδωσε κίνητρο. Εγώ προσωπικά, δυνάμωσα τον ήχο στα ακουστικά μου και απόλαυσα την «πρόβα». Από το πρώτο κομμάτι οραματιστήκαμε ότι είναι πραγματικό live. Και δεν έχει πισωγύρισμα, απλά ξεκινάς, πορώνεσαι και συνεχίζεις το ταξίδι.
Πηγαίντε το χρόνο πίσω, στο τελευταίο «κανονικό» live που δώσατε. Ποιο ήταν; Και τι θα λέγατε στους εαυτούς σας αν τότε μπορούσατε να δείτε στο μέλλον-χωρίς-συναυλίες-όπως-τις-ξέραμε που ζούμε τώρα; Η τελευταία μας συναυλία ήταν στο Rover Bar στη Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο του 2019. Μεγάλο μπαρ, διώροφο, μικρή σκηνή και υπεράριθμο κόσμο. Ο ένας πάνω στον άλλον. Η αγαπημένη μου κατάσταση. Ήταν τα γενέθλια του Γιώτη Ποσπορέλι, που ως παλιός φίλος μας βοηθάει όσο μπορεί τα τελευταία χρόνια. Πάντως, αυτό που αντιμετωπίζουμε αυτόν τον χρόνο μόνο στις ταινίες το βλέπαμε. Αν όλοι ξέραμε τι θα ακολουθήσει τα φεστιβάλ θα κρατούσαν διπλάσιο χρόνο και τα live θα τελείωναν ξημερώματα. Ίσως να είχαμε κάνει και περισσότερες συναυλίες, δεν ξέρω. Πλέον οι άνθρωποι έχουν φρικάρει και πρέπει να έχουν όραμα μέσω των βίντεο για το τι θα ακολουθήσει όταν όλα θα έχουν τελειώσει και επανέλθουμε στην κανονική μας ζωή. Καλή δύναμη σε όλους!
H συναυλία των 63 High στο Eightball της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του Stages A/Live θα κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 4/4 στις 21:00, μέσα από το YouTube κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση.
.jpg)
