Μια από τις viral αναρτήσεις που θριάμβευσαν στα εγχώρια social media ήταν αυτή της σελίδας του Facebook H γεωγραφία είναι πολύ κουλ, που ανέφερε βασιζόμενο σε έναν πολύχρωμο χάρτη, ότι το ελληνικό, metal κοινό σε ποσόστωση ανά 100.000 κατοίκους είναι από τα πολυπληθέστερα της Ευρώπης. Δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς έρευνα παρήγαγε τη στατιστική ανάλυση, όμως αν αναλογιστούμε το πλήθος των ελληνικών συγκροτημάτων και κυκλοφοριών που αφορούν το metal, ίσως αυτό το συμπέρασμα δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Μια από τις πιο μικρές σκηνές (σε σχέση με το black, death, heavy, epic, power και λοιπά υποείδη) είναι και αυτή του progressive metal, με τα σχήματα που δραστηριοποιούνται στο συγκεκριμένο πλαίσιο, να κυκλοφορούν σημαντικούς δίσκους για το ιδίωμα. Οι Need, ως η πιο επιτυχημένη και σημαντικότερη εξ αυτών, φέτος επιστρέφει με το άλμπουμ Norchestrion: A Song for the End, το οποίο διευρύνει το σερί των αξιόλογων κυκλοφοριών. Ας τους γνωρίσουμε μέσα από ένα σύντομο recap της δισκογραφίας τους και από τα λόγια του βασικού συνθέτη και κιθαρίστα, Γιώργου Τζαβάρα (Ravaya).
Οι Need ξεκίνησαν την πορεία τους το 2006, με το άγουρο The Wisdom Machine, το οποίο αν και έπασχε σε θέματα παραγωγής και κυρίως χαρακτήρα, ήταν ένα σημαντικό βήμα σε μια περίοδο που υπήρχαν ελάχιστες, εγχώριες κυκλοφορίες στο είδος.
«Τα αγαπώ αυτά τα album και κάποια τραγούδια τους μου αρέσουν πολύ ακόμα και σήμερα», σχολιάζει για το ντεμπούτο τους ο Γιώργος Τζαβάρας. «Είχαν πάει καλά από θέμα αποδοχής, όμως ένιωθα ότι υπήρχε ένας τοίχος που δεν μπορούσαμε να σπάσουμε. Μου αρέσουν αλλά μέχρι εκεί…».
Τρία χρόνια αργότερα, το Siamese God τους βρίσκει εμφανώς βελτιωμένους στον συνθετικό τομέα, όμως και πάλι, τεχνικές ατέλειες (ειδικά στα φωνητικά) και η flat παραγωγή, θα τους κρατήσει εντός των ορίων της τοπικής σκηνής.
Ο κιθαρίστας παραδέχεται πως, «Δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε ακριβώς αυτό που θέλαμε, με τον τρόπο που θέλαμε. Σίγουρα οφείλεται στην έλλειψη εμπειρίας αλλά και στα στεγανά που βάζαμε στους εαυτούς μας για το ποιοι είμαστε, τι ήχο πρέπει να έχουμε και άλλα τέτοια, που καλό είναι να μην υπάρχουν στο μυαλό σου όταν γράφεις μουσική».
Στο δεύτερο άλμπουμ τους καταγράφεται και η πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια να απλώσουν τις ιδέες τους σε πιο μεγάλες διάρκειες και περίπλοκες φόρμες, με την 14λεπτη σύνθεση που κλείνει τον δίσκο, "The Lesson", να κερδίζει τις εντυπώσεις.
Η εξέλιξη στο Orvam: A Song for Home ήταν καταιγιστική. Σαν να έγιναν ένα εντελώς άλλο group σε όλα τα επίπεδα, οι Need, σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία στέναζε υπό το βάρος της κρίσης, κυκλοφόρησαν έναν σκοτεινό δίσκο-σημείο αναφοράς του σύγχρονου progressive metal που έμελλε να τους αλλάξει για πάντα το μέλλον.
Η διαδικασία που ακολούθησαν στη δημιουργική διαδικασία, απέδωσε: «Πριν ξεκινήσουμε να δουλεύουμε πάνω στο Orvam, πήραμε την απόφαση να δουλέψουμε τα τραγούδια όλοι μαζί σε κάθε πρόβα, να παίξουμε ελεύθερα ό,τι μας κατέβαινε και ό,τι καταλαβαίναμε και στο τέλος εάν δεν τσουλήσει, θα πάμε σπίτια μας».
Το γεγονός ότι ο Γιώργος Τζαβάρας, εκτός από κιθαρίστας των Need, είναι και ηθοποιός, δε θα μπορούσε παρά να επηρεάσει σε ένα βαθμό και τη μουσική του. Όταν, μάλιστα, αφέθηκε ελεύθερος και συνδύασε αυτούς τους δύο κόσμους, φάνηκε ότι ήταν η σωστή απόφαση για την έμπνευση του: «Έτυχε να δουλεύω εκείνη την περίοδο σε μια παράσταση με τον Ακύλλα Καραζήση, ο οποίος μας είχε δει να παίζουμε live και μάλιστα αργότερα συμμετείχε και στο Orvam και το Norchestrion. Με ενθάρρυνε να φέρω την κιθάρα μου στη σκηνή και να παίζω μεταλ στην παράσταση, ό,τι μου κατέβαινε, για περίπου 2 λεπτά. Ε, λοιπόν, πολλά από τα riff που βρίσκεις στο Orvam βγήκαν αυτοσχεδιαστικά στο θέατρο…».
Η πρόσκληση για το Progpower USA Festival του 2014, θα τους βρει στο σημείο που ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν και η συμμετοχή τους στο πιο σημαντικό φεστιβάλ για τον ήχο, θα τους δώσει την δύναμη να συνεχίσουν. Ο Τζαβάρας ανακαλεί την εμπειρία κάπως έτσι: «Ήταν η πρώτη φορά που βρεθήκαμε σε ένα μέρος μαζί με ανθρώπους που είναι ταγμένοι στο είδος μουσικής που παίζουμε. Ήταν η πρώτη φορά που φώναζε το κοινό το όνομα της μπάντας μας. Ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε καλλιτέχνες και αυτό ήταν πολύ σημαντικό, γιατί στην Ατλάντα, ουσιαστικά, αποφασίσαμε να κάνουμε και επόμενο δίσκο».
To Hegaiamas: A Song for Freedom κυκλοφορεί το 2017, γνωρίζοντας την αποθέωση από το σύνολο του κοινού που ασχολείται με το progressive metal, με τους Need να βρίσκονται σε μια συνεχόμενα ανοδική πορεία. Περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική, μια ακόμα συμμετοχή στο ProgPower της Ευρώπης και οι Need μετατρέπονται σε ένα group που δεν αφορά μόνο την εγχώρια σκηνή. «Ο στόχος και η πρόκληση στην δημιουργία του Hegaiamas ήταν να μπορεί ο δίσκος να σταθεί δίπλα στις αντίστοιχες κυκλοφορίες του εξωτερικού. Να συγκρίνεις την παραγωγή του με τα αντίστοιχα άλμπουμ των Pain of Salvation ή των Dream Theater και να μην υπολείπεται. Γι’ αυτό τον λόγο, ασχοληθήκαμε εκτενώς με τον ήχο σε αυτό το άλμπουμ», εξηγεί ο μουσικός.
]Τον Γενάρη του 2021 και εν μέσω πανδημίας κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ με τον περίεργο τίτλο, Norchestrion: A Song for the End, τιμώντας την παράδοση της εφεύρεσης μοναδικών λέξεων με πολλαπλές αναγνώσεις και διαφορετικές ερμηνείες. Για την καταγωγή των οποίων ο κιθαρίστας του γκρουπ λέει: «Τo orchestrion είναι το όργανο που προγραμματίζεται και παίζει μόνο του, όπως η λατέρνα ή κάποια πιάνα. Είναι ουσιαστικά μηχανές, που όταν τελειώσει ο κύλινδρος που καθορίζει τι θα παίξουν ή αν δεν τα τροφοδοτήσει κάποιος, αυτά τα όργανα νεκρώνουν. Το norchestrion είναι ένα τέτοιον ον, που πλέον είναι απαλλαγμένο από το πρόγραμμα που το τροφοδοτεί και ελεύθερο να αποφασίσει τι θα κάνει από δω και πέρα. Ουσιαστικά, το concept περιγράφει συνειρμικά τις σκέψεις που είχαμε μετά την επίτευξη των πρακτικών στόχων που θέσαμε με το Hegaiamas».
Το άλμπουμ συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το Hegaiamas. Με ακόμα πιο δυνατή παραγωγή, απλώνει το σκοτεινό του concept πάνω σε μακροσκελείς συνθέσεις που τιμούν τους Fates Warning, τον Devin Townsend, τους Evergrey, όμως, σε κάθε περίπτωση, περιλαμβάνουν αυτούσιο τον χαρακτήρα που έχτισαν τα τελευταία χρόνια οι Need. «Είναι πιθανό εμείς να θεωρούμε ότι έχουμε κάνει μεγάλες αλλαγές στον ήχο μας και ο ακροατής να θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι μια από τα ίδια», παραδέχεται ο Τζαβάρας.«Θεωρώ ότι ακόμα και στις μεγάλες συνθέσεις του Norchestrion, είναι πιο καθαρό αυτό που θέλουμε να πούμε. Σε αυτή την φάση, δεν μπορώ να πω αν ο δίσκος είναι καλύτερος από το Hegaiamas. Αυτό θα το πω σε 2-3 χρόνια, όπως τώρα πιστεύω ακράδαντα ότι το Hegaiamas είναι ανώτερο από το Orvam».
Μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις και πιο ευκρινείς αλλαγές που εντοπίζουμε άμεσα στο Norchestrion είναι ο μοντέρνος ήχος της κιθάρας του Ravaya. Πολύ πιο δυναμικός και καθαρός, προσφέρει στις συνθέσεις του δίσκου έναν πιο σύγχρονο αέρα που ίσως προσελκύσει κοινό που δεν έχει ξεκάθαρη σχέση με το παραδοσιακό prog metal και προτιμά τους σύγχρονους ήρωες της djent σκηνής. Για τον τωρινό ήχο της μπάντας του, ο ίδιος ο μουσικός λέει πως «Παρότι χρησιμοποιούμε ψηφιακά μέσα, θεωρώ ότι ο ήχος στο Norchestrion είναι πολύ πιο ζεστός σε σχέση με άλλα σχήματα που ακούγονται μοντέρνα. Ψάχνω τον ήχο μου συνεχώς. Παρότι η κιθάρα που χρησιμοποίησα στις ηχογραφήσεις είναι φτηνή για να μην έχω καμιά ζημιά στα live και τρέχω, με συνεχόμενες αλλαγές και μονταρίσματα, προσθήκες που της έχω κάνει, θεωρώ ότι όλα αυτά ακούγονται στο τελικό αποτέλεσμα».
Εντυπωσιακή είναι και η παρουσίαση του Norchestrion όσον αφορά την εικαστική αισθητική, τα video που συνοδεύουν την κυκλοφορία. Οι δουλειές των Δημήτρη Τσούτσα στο artwork και του Χάρη Κουντουρή στα visualizers, βοηθούν το σχήμα να προωθήσει το άλμπουμ σε μια πολύ δύσβατη περίοδο για promotion νέας μουσικής, ελέω της απαγόρευσης ζωντανών εμφανίσεων. Άλλωστε, «Το σημαντικό είναι να βρεθείς στον ίδιο ιδεοχώρο με τους συνεργάτες σου. Μέσα από την συνεχή επικοινωνία μας και την ανάλυση του concept, των επιμέρους σκέψεων μας, όλες οι ιδέες που προκύπτουν έπειτα σε αυτόν τον χώρο, μετράνε. Ο Δημήτρης μας είχε φέρει και πολύ πιο εντυπωσιακά σχέδια αλλά αυτό στο οποίο καταλήξαμε ήταν το σωστό. Ήταν αυτό που ταίριαζε απόλυτα με τον δίσκο. Αυτή η αρχέγονη εικόνα που θα μπορούσε να είναι μια πέτρα από έναν πλανήτη που καταστράφηκε πριν εκατομμύρια χρόνια».
Ο δρόμος που ακολουθούν σχήματα σαν τους Need είναι σίγουρα ο δύσκολος. Και αυτό δεν συνάδει με την εποχή των εύκολων λύσεων και των γρήγορων επιλογών, που ακόμα και η μουσική έχει γίνει μια απέραντη αλληλουχία από κλικς, σε έναν αλγόριθμο που δεν λογαριάζει από ταλέντο ή καλλιτεχνική ειλικρίνεια.
Περί μουσικής, ο τελικός λόγος στον Γιώργο Τζαβάρα: «Ό,τι έχει νότες και ακόρντα δεν είναι απαραίτητα μουσική. Μπορεί να είναι διαφημιστικό jingle, μπορεί να είναι κάτι άλλο. Χωρίς να ψέγω ή να κακίζω κανέναν, είναι σημαντικό να ξεχωρίζουμε το τι κάνει ο καθένας. Ο Devin Townsend δεν κάνει την ίδια δουλειά με τη Rihanna. Ο Frank Sinatra δεν έκανε την ίδια δουλειά με τον Frank Zappa. Δεν έχει σημασία με το αν σ ’αρέσει ή όχι. Αυτό που κάνει η μια πλευρά είναι τόσο βαθιά προσωπικό, τόσο καλλιτεχνικό, είναι αποτέλεσμα προσπάθειας σε προβάδικα, στον δρόμο, στα λεωφορεία. Το άλλο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, που δεν το κατακρίνω αλλά δεν είναι το ίδιο με την μουσική, όπως την αισθάνομαι εγώ».
