Με αφορμή αυτήν τη γιορτή, συναντηθήκαμε με τον Θοδωρή Βλαχάκη (ιδρυτικό μέλος και ντράμερ), τον Γιώργο Αρχοντάκη (μπασίστα, ηχολήπτη και παραγωγό όλων των ελληνόφωνων δίσκων τους) και τον Βαγγέλη Θεοδωράκη (νεότερο μέλος και κιθαρίστα της μπάντας). Και μιλήσαμε για την καταλυτική γνωριμία με τον Jean-Jacques Burnel των Stranglers, το μποϋκοτάζ στο "Sarajevo (Φώναξε)" από τα ΜΜΕ των 1990s, το πιο παράξενο σκηνικό σε συναυλία τους και τις αυτοσχέδιες πρόβες σε μια απομακρυσμένη στάνη της Κρήτης, πολύ πριν ξεκινήσουν όλα αυτά...
* Η σύνθεση των Magic De Spell είναι: Θοδωρής Βλαχάκης (ντραμς), Δημήτρης Μποτής (πλήκτρα), Γιώργος Αρχοντάκης (μπάσο), Γιώργος Λαγγουρέτος (φωνητικά) & Βαγγέλης Θεοδωράκης (κιθάρες)
φωτογραφίες: Γιάννης Μωϋσιάδης (1,7), Ηλίας Μωραΐτης (2,3,4,5,6)
Για τα 25 χρόνια κλείσατε τον Λυκαβηττό, για τα 40 χρόνια πώς θα σας χωρέσει το Κύτταρο;
Θοδωρής Βλαχάκης: Τα 25 χρόνια τα γιορτάσαμε στον Λυκαβηττό όχι τόσο επειδή το θέλαμε εμείς, αλλά γιατί το ήθελαν οι άνθρωποι που είχαν αναλάβει τότε την εκδήλωση. Ήταν κάτι πολύ φιλόδοξο και δεν πήγε άσχημα, αλλά πλέον πιστεύουμε ότι μας ταιριάζει καλύτερα ένας πατροπαράδοτος rock χώρος, τον οποίον νιώθουμε σαν το σπίτι μας.
Από τη σκηνή θα περάσουν φίλοι αλλά και πρώην μέλη της μπάντας, από τα πρώτα κιόλας χρόνια των Magic De Spell. Πώς είναι αλήθεια το κλίμα στις πρόβες, μετά από τόσο καιρό;
Θ.Β.: Ήδη έχουμε κάνει μια πρόβα με τον Κώστα Βούλγαρη, ο οποίος ήταν στο συγκρότημα από το 1998 μέχρι το 2006. Σίγουρα συγκινητικό, θα λέγαμε –και για εμάς και γι' αυτόν. Επίσης ξεκινήσαμε πρόβες με τον Νίκο Μαϊντά, που μετείχε από το 1991 μέχρι το 2004, και τους Νίκο & Θανάση Σκαρλάτο, οι οποίοι υπήρξαν μέλη τη δεκαετία του 1980. Μαζί τους θα παίξουμε κάποια αγγλόφωνα τραγούδια από εκείνη την περίοδο. Στις πρόβες νομίζω ότι είμαστε σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και ήταν πολύ περίεργο ότι αμέσως θυμηθήκαμε τα τραγούδια: τα παίξαμε όλα και ήμασταν και δεμένοι. Μάλιστα θα έχουμε και synthesizers, καθώς χρησιμοποιούσαμε την εποχή εκείνη. Έχουμε ένα πολύ περίεργο Korg, το οποίο αγόρασε ο Θανάσης Σκαρλάτος το 1983 και θα είναι και στο Κύτταρο.
Όσον αφορά τους υπόλοιπους καλεσμένους, κάναμε πρόβα με τον Tommie Μπουζιάνη, πρώην Παρθενογένεσις και νυν μέλος των Astrodot. Οι Παρθενογένεσις ήταν μια μπάντα που ουσιαστικά ακούσαμε ως πιτσιρικάδες και είδαμε ότι μπορούν να συμβούν τέτοια πράγματα και στην Ελλάδα. Ήταν δηλαδή το πρώτο γκρουπ που έπαιξε κάτι που δεν ήταν classic rock των 1970s, οπότε έγιναν σημείο αναφοράς για όλα τα συγκροτήματα της εποχής.
Στο live θα συμμετέχει και ο Οδυσσέας Γαλανάκης, ο κιθαρίστας των Απροσάρμοστων, με τον οποίο είμαστε πολύ καλοί φίλοι και από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα έχουμε βρεθεί πάρα πολλές φορές. Θα είναι ακόμη ο φίλος μας ο Δημήτρης Μητσοτάκης από τους Ενδελέχεια, ο Γρηγόρης Κλιούμης από τα Υπόγεια Ρεύματα και ο Δημήτρης Πουλικάκος, με τον οποίον επίσης έχουμε συνευρεθεί πάρα πολλές φορές –μάλιστα πριν 3 χρόνια κάναμε και μια ολόκληρη χρονιά μαζί. Θα είναι και ο τραγουδιστής των Tsopana Rave, ο Μίμης Καλαντζής, με τους οποίους ενωθήκαμε το 2007 και παίξαμε μαζί, δύο γκρουπ επί σκηνής: είχαμε δύο ντραμς, δύο μπασίστες, και όλο αυτό ήταν κάτι πολύ περίεργο.
Full band θα είναι οι φίλοι μας οι Panx Romana, με τους οποίους ξεκινήσαμε σχεδόν την ίδια περίοδο. Full band θα είναι και τα Γυμνά Καλώδια και οι Least Concern, οι οποίοι έχουν διασκευάσει το “Sarajevo” (ως "Συρία"), κατά τη γνώμη μας με πολύ ενδιαφέρουσα άποψη, καθώς και οι Art Telepaths –η μπάντα του Γιώργου Σκαρλάτου, ο οποίος είναι ιδρυτικό μέλος των Magic De Spell. Να μην ξεχάσουμε, επίσης, ότι μαζί μας θα είναι και ο Δημήτρης ο Pixel, ο οποίος αποχώρησε από τη μπάντα πριν από 2 χρόνια.
Και κάτι που δεν έχουμε ανακοινώσει ακόμα, είναι ότι θα βρεθούν μαζί μας και τουλάχιστον 10 ακόμη πρώην μέλη των Magic De Spell. Οι οποίοι για τεχνικούς λόγους δεν θα παίξουν, αλλά θα είναι κοντά μας και θα παρουσιαστούν μαζί μας.
Πόση ώρα υπολογίζετε να κρατήσει αυτό το live;
Γιώργος Αρχοντάκης: Γύρω στις 4 ώρες. Με μεγάλη προσπάθεια.
Θ.Β.: Βέβαια, αν σκεφτείς ότι θα υπάρχουν και 3 βίντεο τα οποία θα προβληθούν στο Κύτταρο, εκ των οποίων τα 2 αφορούν φωτογραφικό υλικό αρχείου από τις προηγούμενες δεκαετίες. Σκεφτήκαμε ότι συνήθως το πρόβλημα σε συναυλίες που συμμετέχουν πολλά γκρουπ είναι ο χρόνος αλλαγής από μπάντα σε μπάντα. Ο καλύτερος τρόπος λοιπόν να καλύψουμε αυτόν τον χρόνο, είναι προβάλλοντας αρχειακό υλικό.
Σε ποιον ή τι αφιερώνετε αυτό το live;
Θ.Β.: Αφιερώνουμε αυτό το live σε δύο μέλη μας που δεν είναι πια στη ζωή, στον Νίκο Βοσδογάνη που ήταν μπασίστας στο Διακοπές Στο Sarajevo (1993) και στον Τάσο Νισσόπουλο, ο οποίος ήταν κιθαρίστας μας στον δίσκο Κόκκινο (2000).
Πολλά μέλη έχουν λοιπόν μπει και έχουν αποχωρήσει από τους Magic De Spell. Ποιος παραμένει ο βασικός άξονας;
Θ.Β.: Θα πάω στην αρχή και θα πω ότι το συγκρότημα δημιουργήθηκε με αγγελία, την οποία βάλαμε τότε εγώ και ο τραγουδιστής μας, ο Αλέξης Κυριακάκης. Έτσι συμπληρώσαμε τη μπάντα. Από τότε, όμως, δεν ξανάγινε ποτέ κάτι τέτοιο. Όλα τα άτομα που ήρθαν στη συνέχεια ήταν άνθρωποι που γνωρίζουμε, άνθρωποι της παρέας ή άνθρωποι από γκρουπ με τα οποία δράσαμε παράλληλα. Κάπως έτσι είχαν ήδη γίνει μέρος της κουλτούρας των Magic De Spell, πριν καν έρθουν ως μέλη.
Γ.Α.: Εγώ είμαι μέλος από το 2013, αλλά συνεργάζομαι με τους Magic De Spell από το 1990 –ως ηχολήπτης έχω κάνει όλους τους ελληνόφωνους δίσκους τους. Παράλληλα έχω υπάρξει και συμπαραγωγός και μπασίστας. Στο EP Τέρμα το Διάλειμμα (1996), για παράδειγμα, παίζω εγώ μπάσο. Κι έτσι το 2013 μού πρότεινε ο Θοδωρής να γίνω επίσημο μέλος, αφού ούτως ή άλλως ήμασταν μαζί.
Η νοοτροπία ωστόσο είναι κάτι το οποίο μεταβάλλεται μέσα στον χρόνο. Κάθε άτομο που έρχεται, φέρνει λοιπόν μαζί τη δική του, ως μουσικός. Φαντάσου το γκρουπ ως μια οντότητα η οποία συνεχώς διαμορφώνεται, αναπλάθεται, ακόμα και επιστρέφει σε κάποια βασικά σημεία της πορείας της, ενώ παράλληλα μαθαίνει καινούρια πράγματα.
Εσύ, Βαγγέλη, ως νεότερο μέλος, πώς θυμάσαι τους Magic De Spell;
Βαγγέλης Θεοδωράκης: Πάντοτε τους είχα στο μυαλό μου σαν μια αγαπημένη μπάντα της ελληνόφωνης rock σκηνής. Ήταν ένα από τα συγκροτήματα που άκουγα ενεργά. Η γνωριμία μας έγινε μέσω του Δημήτρη Μποτή, του πληκτρά τους, με τον οποίον είμαστε μαζί σε μια συλλογικότητα που λέγεται Τέχνη Εν Κινήσει. Συνεργαστήκαμε για δικές του δουλειές και αυτή η συνεργασία επεκτάθηκε σιγά-σιγά και στους Magic De Spell. Δεν μπήκα όμως «αυτόματα». Υπήρξε μια περίοδος τριβής, ιδιαίτερα με τον δίσκο Πρόγονε Πίθηκε, Εσύ Τι Λες; (2014), στον οποίον έχω συμμετάσχει σε αρκετά κομμάτια. Κάποια στιγμή μετέπειτα έδεσε το γλυκό και έγινα μόνιμο μέλος.
Πώς γεφυρώθηκαν τα όποια χάσματα υπήρχαν την περίοδο της εισόδου τόσο του Βαγγέλη, όσο και του Γιώργου;
Θ.Β.: Ο Γιώργος, εκτός από ηχολήπτης και συμπαραγωγός σε όλα τα ελληνόφωνα άλμπουμ, ήταν καθημερινά στην παρέα. Μάλλον αυτή η κουλτούρα των Magic De Spell που αναφέραμε νωρίτερα διαμορφώνεται σαν καφέ των Εξαρχείων τελικά, εδώ και δεκαετίες. Θυμάμαι κάναμε μια περιοδεία μαζί και το 1999, όταν ο μπασίστας μας ήταν στην Αυστραλία.
Γ.Α.: Φαντάσου μας σαν μια παρέα που συχνάζει στα Εξάρχεια. Από αυτήν την παρέα, ο καθένας έχει το συγκρότημά του. Εγώ, για παράδειγμα, έπαιζα παλιά με τον Γιάννη Γιοκαρίνη, τους Motivo4 και άλλους. Κάποια στιγμή, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Το ίδιο έγινε και με τον Βαγγέλη. Για εμάς είναι λοιπόν κάτι φυσιολογικό. Και με την εμπειρία μου στην ελληνική μουσική βιομηχανία, πρέπει να σου πω ότι αυτό που συμβαίνει είναι σπάνιο, το να κάνουμε παρέα καθημερινά. Κάθε μεσημέρι, δηλαδή, μετά τη δουλειά του καθενός, βρισκόμαστε για καφέ και συζητάμε. Είμαστε περισσότερο μια παρέα που κάνει μουσική.
Θ.Β.: Γι' αυτό και χρειάζεται ένα μίνιμουμ ταύτισης κοινωνικών και πολιτικών απόψεων, δεν γίνεται αλλιώς.
Γ.Α.: Σίγουρα. Μπάντα δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν υπάρξει ταύτιση απόψεων. Φυσικά υπάρχουν διαφορές, αλλά στα βασικά σημεία πρέπει να ταυτίζεσαι.
Β.Θ.: Πάντως η ενσωμάτωση ενός μέλους, για να μιλήσω για τον εαυτό μου, γίνεται σταδιακά και σχεδόν μαγικά. Δεν υπογράφει κανείς συμβόλαιο που ορίζει τι πρέπει να κάνεις. Ο ένας επηρεάζει τον άλλον κι έτσι δένει η μαγιά για να προχωράμε.
Γ.Α.: Είναι περίεργο, αλλά ίσως αυτό να είναι και το μυστικό για να κρατήσει αυτό το συγκρότημα τόσα χρόνια.
Θ.Β.: Επίσης να θυμίσω ότι, όταν κάναμε τον τελευταίο μεγάλο μας δίσκο, το Πρόγονε Πίθηκε, Εσύ Τι Λες; με τον Γιάννη Παλαμίδα (2014), θεωρήσαμε καλό να φωνάξουμε πολλούς φίλους να παίξουν μαζί μας. Σε αυτό τον άλμπουμ έπαιξαν περίπου 12 μουσικοί. Και όλη εκείνη την ομάδα την ονομάσαμε τότε 21st Century Darkness, σαν ένα είδος ευρύτερης κολεκτίβας των Magic De Spell. Ως μέρος αυτής μπήκε λοιπόν και ο Βαγγέλης στο συγκρότημα.
Αυτή η κολεκτίβα υπάρχει πλέον;
Θ.Β.: Όχι, δεν υπάρχει πια.
Σε μια ανασκόπηση αυτών των 40 χρόνων, θα αλλάζατε κάποια κίνηση ή απόφαση που καθόρισε την πορεία των Magic De Spell, όπως ήταν π.χ. η στροφή στον ελληνικό στίχο;
Θ.Β.: Τυγχάνει να έχω κάνει κι εγώ αυτήν την ερώτηση στον εαυτό μου. Νομίζω όμως ότι δεν θα άλλαζα τίποτα. Ο πρώτος λόγος είναι ότι αυτό που έγινε, με τα σωστά και τα λάθη του, αυτό είναι οι Magic De Spell. Διαφορετικά θα ήταν κάτι άλλο –καλύτερο ή χειρότερο, δεν θα μάθουμε ποτέ– και δεν ξέρω αν θα μου άρεσε. Πιστεύω ότι όλοι έχουμε πάρει τη θέση που θα έπρεπε να πάρουμε μέσα στη δεδομένη σκηνή. Την οποία προσωπικά εγώ, αλλά και όλοι μας νομίζω, την αγαπώ πρώτα σαν φάση κι έπειτα ως μουσική.
Όσον αφορά στην αλλαγή από τον αγγλικό στον ελληνικό στίχο, ήταν διαδικασία που κράτησε χρόνια. Και τσακωνόμασταν μεταξύ μας και παρά λίγο να διαλυθούμε, μάλιστα: ποτέ δεν συμφωνήσαμε όλοι σε αυτό. Ουσιαστικά θέλαμε οι μισοί και μας ευνόησε πολύ εκείνο που μας είπε o Jean-Jacques Burnel των Stranglers, με τον οποίον συνεργαστήκαμε στο Διακοπές Στο Sarajevo (1993) και στο Νίψον Ανομήματα Μη Μόναν Όψιν (1995), όταν του ζητήσαμε ξαφνικά σε ένα live των Stranglers στο Ρόδον να μας κάνει την παραγωγή. Μας είπε λοιπόν τότε «Θα ήθελα πολύ να κάνω την παραγωγή σε ένα ελληνικό γκρουπ, έχω κάνει και σε γαλλικό και σε ιαπωνικό, αλλά θα ήθελα αυτό το γκρουπ να μιλάει τη γλώσσα του, όπως κι εμείς». Όσοι θέλαμε λοιπόν τότε να κάνουμε ελληνόφωνο, καταλάβαμε ότι έχουμε υπερισχύσει.
Η φράση που αγκαλιάζει τη συναυλία στο Κύτταρο για τα 40 χρόνια είναι «Είμαι εσύ, είμαστε ένας». Τι σημαίνει για εσάς;
Θ.Β.: Αυτή η φράση προέρχεται από το ποίημα «Είμαι» του Ιάσωνα Σταυράκη. Ενός Κύπριου ποιητή, ο οποίος κατάφερε το 2018 να πάρει πρώτο παγκόσμιο βραβείο σε έναν διεθνή διαγωνισμό στην Κροατία, με αποτέλεσμα να βάλει επί της ουσίας την ελληνική ποιητική γλώσσα ξανά στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αυτό το ποίημα μάς άρεσε πάρα πολύ, του το ζητήσαμε και ο ίδιος μας είπε «Μου το έχουν ζητήσει πολλοί, αλλά είμαι οπαδός της μπάντας». Πλέον βέβαια έχουμε γίνει κολλητοί με τον Ιάσωνα και το ποίημα αυτό το έχουμε μελοποιήσει και θα παιχτεί για πρώτη φορά στο Κύτταρο. Δεν είναι δισκογραφημένο ακόμα. Όμως η συγκεκριμένη φράση είναι αυτό που θέλουμε να πούμε στον κόσμο ο οποίος μας αγαπάει, ακούει αυτά που λέμε και επηρεάζεται από τον στίχο μας. Βεβαίως κι εμείς επηρεαζόμαστε από τον κόσμο, και για αυτό επιλέξαμε το τραγούδι να ακουστεί πρώτη φορά εκεί.
Τι άλλο σηματοδοτεί αυτή η επετειακή συναυλία για τα επόμενα βήματα των Magic De Spell;
Θ.Β.: Ουσιαστικά, με τη συναυλία του Κυττάρου ανοίγει η 40η χρονιά. Στη διάρκεια αυτής της χρονιάς θα κυκλοφορήσει ένα ντοκιμαντέρ για τους Magic De Spell, το οποίο γίνεται εδώ και έναν χρόνο –το έχουν αναλάβει δύο Κύπριοι, ο Βόρης Καραγιάννης και ο Μιχάλης Λαμπριανίδης. Θα περιλαμβάνει πάρα πολύ αρχειακό υλικό, χάρη στην ανταπόκριση όλων των πρώην μελών της μπάντας. Θα έχει επομένως μεγάλο ενδιαφέρον ακόμα και για μένα, που τα ξέρω. Επίσης έχουν δοθεί συνεντεύξεις και από μέλη μας που ζουν εκτός Ελλάδος, όπως λ.χ. ο Άρης Ζαρακάς, ο οποίος πλέον παίζει στη Γερμανία τα τελευταία χρόνια. Μιλάει δε και ο ίδιος ο Jean-Jacques Burnel.
Πώς ακριβώς συλλέχθηκε όλο αυτό το υλικό;
Θ.Β.: Η διαδικασία της συλλογής έχει ήδη ολοκληρωθεί και ο Νίκος Σούλης κάνει το μοντάζ. Οι Καραγιάννης και Λαμπριανίδης απευθύνθηκαν σε όλα τα νυν και πρώην μέλη της μπάντας, ώστε να δουν τι έχει ο καθένας. Σε αυτό συνέβαλαν και άλλοι φίλοι, οι οποίοι μας ακολουθούσαν για χρόνια και διέθεσαν φωτογραφίες, δημοσιεύσεις, βίντεο. Αρκετό υλικό είχε επίσης και ο «μάνατζερ», ας το πούμε έτσι, της μπάντας για μια δεκαετία, από το 1995 ως το 2005, ο Γιώργος Ψωμόπουλος.
Για τη διανομή, δεν ξέρουμε ακόμα: θα κάνουμε μια προσπάθεια να προβληθεί σε αίθουσα, καθώς και να δοθεί σε κάποια τηλεοπτικά κανάλια της Ελλάδας και της Κύπρου.
Με το "Γιάννη…" να έχει ήδη έναν χρόνο που κυκλοφόρησε ως single, υπάρχει αλήθεια κάποιο νέο άλμπουμ στα σκαριά;
Γ.Α.: Αυτήν τη στιγμή ηχογραφούμε το "Είμαι", το οποίο θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2020. Πριν μερικούς μήνες βγάλαμε και το "Τέρμα Το Διάλειμμα" live από το WE στη Θεσσαλονίκη. Και πριν έναν μήνα περίπου κυκλοφόρησε μια συλλογή στη μνήμη του Σταμάτη Μεσημέρη, το Μεσημέρι Στον Παράδεισο, στην οποία συμμετέχουν 14 καλλιτέχνες, σε επιμέλεια του Γιάννη Γιοκαρίνη –που στην ουσία έχει το «συρτάρι» με τους στίχους του Μεσημέρη. Οι Magic De Spell έλαβαν λοιπόν μέρος με το κομμάτι "Ο Παγκόσμιος Ο Τρίτος (Εδώ)", μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Γιοκαρίνη. Μάλιστα ετοιμάζεται και βιντεοκλίπ από τον φίλο και «φωτογράφο της σκηνής» θα λέγαμε, Ηλία Μωραΐτη: θα είναι σύντομα διαθέσιμο. Πάντα κάνουμε πράγματα, δεν αφήνουμε μεγάλη περίοδο να μείνουμε ανενεργοί. Κι αν γίνει, αυτό είναι γιατί δουλεύουμε πάνω σε κάτι. Η μπάντα παραμένει ενεργή 100%.
Πάντως στο μυαλό σας δεν υπάρχει η πατροπαράδοτη έννοια του «άλμπουμ», σωστά;
Θ.Β.: Έχει πρόβλημα πια το άλμπουμ. Θα ήθελα πολύ να είμαστε στην Αμερική και να υπάρχει κοινό για να αγοράσει άλμπουμ. Αυτήν τη στιγμή εδώ πέρα, καταρχάς, δεν υπάρχουν δισκοπωλεία. Πρέπει να είναι λιγότερα από 70 σε ολόκληρη την Ελλάδα, τα μισά από τα οποία έχουν κατά κύριο λόγο παλιούς δίσκους ή είναι δισκοπωλεία-σούπερ μάρκετ, δισκοπωλεία-βιβλιοπωλεία, δισκοπωλεία-κάτι άλλο. Επίσης πλέον, αν πας σε σπίτια φίλων, σπάνια βλέπεις CD player ή πικάπ. Το βινύλιο βέβαια πάει καλύτερα σήμερα. Τα τελευταία 5-6 χρόνια, έχουμε ήδη επανακυκλοφορήσει όλα τα αγγλόφωνά μας σε βινύλιο. Όμως δεν σκεφτόμαστε αυτή τη στιγμή να κάνουμε ένα νέο άλμπουμ. Σκεφτόμαστε να κάνουμε singles. Δεν μπορούμε βέβαια να το αποκλείσουμε, γιατί το αγαπάμε αυτό το πράγμα. Ίσως κάποια στιγμή το κάνουμε, ακόμα και με ζημία του συγκροτήματος.
Γ.Α.: Η μουσική βιομηχανία έχει πάρει μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη που είχε πριν 15-20 χρόνια. Ζούμε την εποχή του single. Μόνο οι Tool, ας πούμε, έβγαλαν concept album. Κι αυτοί έκαναν 13 χρόνια.
Β.Θ.: Βέβαια αυτό δεν αποκλείει την κυκλοφορία ενός live άλμπουμ, προάγγελος του οποίου είναι και η "Μπαμπέσα" που αναφέραμε πριν. Όλα είναι ανοιχτά. Πάντως, όσο ρομαντικός κι αν είναι κάποιος και θέλει την κυκλοφορία ενός δίσκου, πρέπει να ελίσσεται και να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα.
{youtube}NS4ht40APnM{/youtube}
Όταν παρ' όλα αυτά γράφετε καινούρια κομμάτια, όπως το "Γιάννη…", πόσο έντονη είναι η πρόκληση να σταθείτε αντάξιοι της επιτυχίας των Magic De Spell μέσα στα χρόνια;
Θ.Β.: Θεωρώ ότι ο καθένας θέλει να γίνει αποδεκτός. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν αρκετά κομμάτια στον τελευταίο μας δίσκο, τουλάχιστον τα μισά, που δείχνουν καθαρά ότι δεν μας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Θέλαμε δηλαδή κι εμείς να κάνουμε κάποια πράγματα όπως πιστεύουμε εμείς ότι πρέπει να γίνουν.
Β.Θ.: Άλλωστε η σίγουρη συνταγή για να απογοητεύσεις τον κόσμο είναι να δημιουργείς μουσική με τη μόνιμη φοβία ότι θα τον απογοητεύσεις. Πρέπει να ακούσεις και το ένστικτό σου. Κι εμείς το ακούμε.
Μπορείτε να θυμηθείτε το πιο ακραίο σκηνικό από συναυλίες των Magic De Spell;
Θ.Β.: Πρέπει να ήταν το 1984, όταν ήμασταν αγγλόφωνοι ακόμα. Είχαμε ξεκινήσει σαν punk μπάντα, αν και από τα τέλη του 1989 και μετά ξεφύγαμε και διαμορφωθήκαμε σε γκρουπ που κάποιοι έλεγαν ότι είναι dark wave –έναν όρο που ποτέ δεν κατάλαβα. Είχαμε μπάσο, τύμπανα, synthesizer και φωνή, χωρίς κιθάρα. Πήγαμε λοιπόν να παίξουμε στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας.
Οι περισσότερες συναυλίες τότε γίνονταν μεσημέρι. Πήγαμε λοιπόν από την προηγούμενη μέρα το βράδυ, οπότε οι δύο πληκτράδες μας –ήταν και οι μικρότεροι σε ηλικία– έβαλαν τα new wave ρουχαλάκια τους τα μαύρα, έφτιαξαν τη φράντζα τους και είπαν «πάμε να δούμε πώς γλεντάνε εδώ στα κλαμπάκια οι Λαμιώτες». Επέστρεψαν κατακίτρινοι, τρομοκρατημένοι και μας είπαν ότι συνάντησαν κάτι «ζόρικα πανκιά», που τους είπαν «φλώροι Αθηναίοι, αύριο θα γίνει ο τάφος σας!». Δεν ήξεραν βέβαια ότι τα πιο σκληροπυρηνικά πανκιά ήταν στη Λαμία. Εμείς προτείναμε ψυχραιμία, και την επόμενη ημέρα, στις 10 το πρωί, πήγαμε για soundcheck στο θέατρο.
Εκεί ήταν ήδη κάποια πανκιά, με τις μοϊκάνες και τις αρβύλες τους, οι οποίοι μάλιστα κάθονταν γύρω-γύρω και μας κοίταγαν πολύ απειλητικά, με βλέμμα «αφού ήσουν punk, τώρα γιατί ξέφυγες;». Κάποιος, μάλιστα, είχε κάτσει σταυροπόδι δίπλα στα τύμπανα στα οποία έκανα soundcheck. Τον κοίταγα, με κοίταγε, δεν αισθανόμουν καλά. Σε μια φάση βγάζει ένα φλασκί από την τσέπη του και πίνει. Πίνει και δεύτερη φορά και του λέω «Φίλε, μου δίνεις μια γουλιά;». Μου λέει «Απ' αυτό; Απ' το δικό μου; Δεν με σιχαίνεσαι;». Λέω «Όχι» και πίνω δύο γουλιές. Και γυρνάει και μου λέει «Όποτε ξαναθές, πες μου, γιατί εγώ νόμιζα ότι είστε φλώροι, αλλά τελικά είστε δικά μας παιδιά και η συναυλία θα πάει γαμώ». Κι έτσι έγινε.
Με αφορμή τη φιγούρα του κυρ-Παντελή, όπως πολύ εύστοχα τη σκιαγράφησε ο Πάνος Τζαβέλλας, και την επιστροφή της στο προσκήνιο με το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου πριν έναν χρόνο, αναρωτιέμαι εάν, όταν επιλέξατε να διασκευάσετε αυτό το κομμάτι, ελπίζατε ότι ο κυρ-Παντελής αποτελούσε πια μακρινή φιγούρα του παρελθόντος…
Β.Θ.: Όντας νεότεροι, για πολλά πράγματα ελπίζαμε να μη χρειάζεται να μιλάμε σήμερα. Μάλλον όμως τα πράγματα πάνε προς τα πίσω –ούτε καν παραμένουν ίδια.
Η ιστορία όμως πίσω από αυτό το κομμάτι είναι ότι κάποτε είχαμε παίξει σε μια συναυλία ενίσχυσης του Πάνου Τζαβέλλα, όσο βρισκόταν εν ζωή ακόμα. Τότε ένας πολύ καλός μας φίλος, ο Δημήτρης ο Ποντίκας –ο οποίος έχει πεθάνει, δυστυχώς– μας έφερε κοντά με τον Πάνο και ζήτησε κι από τις δύο πλευρές να υποσχεθούν ότι θα γίνει η συγκεκριμένη διασκευή. Για κάποιον λόγο, ωστόσο, η ιδέα έμεινε στο συρτάρι για αρκετό καιρό, μέχρι που φτάσαμε στον Δεκέμβρη του 2008. Τότε σκεφτήκαμε ότι ο δικός μας λόγος απέναντι σε εκείνο που είχε γίνει, ένα σκηνικό όχι πολύ μακριά από αυτό του Ζακ, θα έπρεπε να είναι ο "Κυρ-Παντελής".
{youtube}yNcAwAOzqrA{/youtube}
Λίγο πιο πίσω, το 1994, οι Magic De Spell τραγουδούσαν για το Sarajevo. Σήμερα για τι τραγουδούν;
Θ.Β.: Πάλι για το Sarajevo τραγουδάμε σε κάθε συναυλία, άλλωστε δεν έχει λυθεί κανένα πρόβλημα πολέμου. Όταν κάναμε το video clip του "Sarajevo (Φώναξε)", ακούγαμε, ειδικά από τα ΜΜΕ, ότι τα αντιπολεμικά τραγούδια δεν είναι της μόδας, οπότε το κομμάτι δεν θα παιχτεί πουθενά. Και λέγαμε ότι δεν γίνεται κάτι να είναι της μόδας και μετά να γίνεται ντεμοντέ όταν αφορά ένα μεγάλο, πανανθρώπινο πρόβλημα, που τελικά δεν λύνεται. Γι' αυτό αποφασίσαμε τότε να πάμε ακόμα πιο πίσω, να πάμε στα Μάταλα για τα γυρίσματα, θυμίζοντας τα αντιπολεμικά κινήματα της Αμερικής, αλλά και ολόκληρης της Δύσης τη δεκαετία του 1960 και στις αρχές των 1970s –που κι εκείνα περάσανε βέβαια στην ιστορία, χωρίς να λύσουν κάποιο πρόβλημα.
Γι' αυτό και λέω ότι φυσικά και παίζουμε ακόμα το "Sarajevo (Φώναξε)" στις συναυλίες μας, θεωρώντας ότι είναι μεγάλη η ανάγκη νέων αντιπολεμικών κινημάτων, τα οποία δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν διάφορα κινήματα για διάφορα αιτήματα, αλλά πια δεν βρίσκεται τόσο μπροστά το αίτημα «όχι πόλεμος». Το ζητούμενό μας είναι να συνεχίσουμε να μιλάμε για ό,τι μας κεντρίζει το ενδιαφέρον και ό,τι μας πονάει ή μας ενοχλεί. Και το ποίημα "Είμαι" λέει πάρα πολλά από όσα θέλαμε να πούμε. Το ίδιο και το "Παγκόσμιος Ο Τρίτος (Εδώ)": έχει ένα αντιπολεμικό μήνυμα. Το "Γιάννη…", πάλι, μιλάει για τους νέους ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και αναγκάζονται να ξενιτευτούν.
Εσένα, Βαγγέλη, που είσαι και ο μικρότερος, τι σε κρατά εδώ;
Β.Θ.: Δεν κρύβομαι, τα πράγματα δεν είναι καλά. Και ενδεχομένως να συνεχίσουν έτσι. Παρ' όλα αυτά μπορεί η λύση να μην είναι στη φυγή, χωρίς προφανώς να κατηγορώ όποιον επιλέγει να το κάνει. Προσωπικά πιστεύω ότι όσοι λόγοι υπάρχουν για να φύγεις, άλλους τόσους μπορείς να βρεις για να μείνεις.
Γ.Α.: Για εμάς είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Έχουμε ζήσει πολλά χρόνια εδώ για να πούμε ότι θα φύγουμε. Πού να πάμε; Τίποτα δεν είναι καλύτερο από τον τόπο σου. Έχω ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, προσωπικά, και μπορώ να το πω αυτό με βεβαιότητα. Πάντα θες να επιστρέφεις εκεί που γεννήθηκες, εκεί που μεγάλωσες.
Θ.Β.: Εμείς θα γυρίσουμε στην Κρήτη.
Γ.Α.: Αυτό είναι σίγουρο, κάποια στιγμή!
Θ.Β.: Έχουμε πει ότι, αν πράγματι καταλήξουμε στην Κρήτη, θα συστήσουμε τη Heavy Metal Μουσική Σχολή της Παλιόχωρας!
Γνωρίζεστε και πριν το συγκρότημα δηλαδή εσείς οι δύο;
Γ.Α.: Ναι, τα χωριά μας είναι πολύ κοντά, στα 20 χιλιόμετρα. Το δικό μου βρίσκεται στους πρόποδες του Ψηλορείτη, ενώ ο Θοδωρής είναι από τον Άγιο Βασίλη, από το Σπήλι.
Θ.Β.: Μάλιστα, θυμάμαι, όταν πηγαίναμε στο Γυμνάσιο, είχα τσιμπήσει εγώ ένα ταμπούρλο από τον προσκοπισμό και ο Γιώργος είχε μια ακουστική κιθάρα, στην οποία είχε ρίξει ένα μικροφωνάκι μέσα και την έκανε να παίζει σαν ηλεκτρική, με ένα παλιό ραδιόφωνο Telefunken. Και είχαμε πάει να κάνουμε πρόβα με αυτά σε μια στάνη, για να μη μας ακούει ο κόσμος.
Γ.Α.: Ήταν μια σπηλιά μέσα σε ένα βουνό, η οποία όμως είχε πολύ ωραία ακουστική. Σαν εκκλησία ήταν. Και πήγαμε εμείς τώρα να κάνουμε πρόβα, 13 χρονών.
Θ.Β.: Ήταν πιο δύσκολες εποχές για να παίξεις μουσική. Το να θες να μάθεις ένα μουσικό όργανο, ήταν κάτι που δεν άρεσε καθόλου στους γονείς. Πού να δεις όταν θες να μάθεις ντραμς! Όταν πήρα πρώτη φορά ντραμς, είχαμε έρθει πλέον στην Αθήνα και μέναμε τότε στον 5ο όροφο. Τα έστησα, έπαιξα λίγο και ξαφνικά μου λέει η μάνα μου ότι έχουν κατέβει από την πολυκατοικία στον δρόμο, γιατί νομίζανε ότι κάνει σεισμό.
Γ.Α.: Μα καλά, κι εσύ πήγες στον 5ο να παίξεις ντραμς; Τότε ήταν της μόδας τα προβάδικα. Πηγαίναμε τρεις πιτσιρικάδες, νοικιάζαμε ένα υπόγειο στου Γκύζη, βάζαμε αυγοθήκες και βαράγαμε εκεί μέχρι να μας διώξουν. Ήταν πολύ ωραίες εποχές.
Τι έχουν απογίνει τώρα αυτά τα προβάδικα;
Γ.Α.: Προβάδικα υπάρχουν.
Β.Θ.: Και μάλιστα μετά την κρίση του 2008, έγινε μια στροφή και πάλι σε αυτά.
Γ.Α.: Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ζούμε μια εποχή πολύ μοναχική. Ο καθένας είναι μόνος του με μια οθόνη και βλέπει τον κόσμο από 'κει. Όταν ήμασταν πιτσιρικάδες και θέλαμε να κάνουμε πρόβες και να φτιάξουμε συγκροτήματα, ήταν πολύ διαφορετικά. Έπρεπε να δεις τον άλλο δια ζώσης: για να μπορέσεις να μιλήσεις μαζί του, να τσακωθείς, να παίξεις μπουνιές· να κάνεις ό,τι θες. Αυτό λοιπόν έχει αλλάξει. Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που κάνουμε παρέα καθημερινά. Προσπαθούμε να λειτουργούμε με τα στάνταρ της παρέας, όχι να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από μια οθόνη. Σίγουρα βλέπεις μια έκφανση του κόσμου, αλλά είναι μόνο ένα μέρος του –και βασικά είναι το μέρος που κάποιος άλλος θέλει να σου δείξει. Δεν βλέπεις την πραγματικότητα. Εμείς επιλέγουμε να είμαστε πιο προσγειωμένοι.
Θ.Β.: Επίσης εμείς δεν έχουμε κάνει ποτέ αυτό που βλέπω ότι κάνουν πολλοί, πλέον: να ηχογραφήσει κάποιος κάτι στο σπίτι του και να μας το στείλει. Δεν λέμε ότι κακώς γίνεται, αλλά εμείς ποτέ δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε.
Γ.Α.: Μα ο όρος «band», «συγκρότημα», αυτό είναι. Οι διεργασίες που συμβαίνουν όταν κάποιος ξεκινάει κάτι, μπαίνει ο άλλος, συνεχίζει ο τρίτος και μαζί το πάνε παραπέρα. Η συλλογικότητα, εάν θες, είναι αυτή που κάνει μια μπάντα. Κι αν το πάμε και ένα βήμα παρά πέρα, η συλλογικότητα αυτή λείπει κι από την κοινωνία, όχι μόνο από τις μπάντες.
Θ.Β.: Κι αυτό είναι σύμπτωμα νόσου.
Όντας, όπως λέτε, θαμώνες των Εξαρχείων, πώς σας φαίνονται όλα αυτά που συμβαίνουν τους τελευταίους 2 μήνες στη γειτονιά;
Θ.Β.: Σίγουρα πολύ άσχημα. Τα Εξάρχεια πάντα ήταν κέντρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, τέχνης και πολιτικής. Θυμάμαι πριν χρόνια πολλοί μουσικοί, καλλιτέχνες και ποιητές συχνάζανε στα Εξάρχεια. Την τελευταία δεκαετία ωστόσο πιστεύω ότι έχουν παρακμάσει. Συμβαίνουν πράγματα οπισθοδρομικά, τα οποία δεν συνέβαιναν παλιότερα· και διώξανε τον κόσμο που σύχναζε εδώ. Το κράτος έρχεται σήμερα ουσιαστικά να αποτελειώσει τα Εξάρχεια, κάτι το οποίο είναι πολύ άσχημο, γιατί δεν έχουμε ανάγκη από άλλη μία πλατεία Παγκρατίου ή μια πλατεία Άνω Ηλιούπολης. Έχουμε όμως ανάγκη να συνεχίσει να υπάρχει μια ελεύθερη γειτονιά. Σε αυτό, όμως, έχουμε όλοι ευθύνη, όλοι όσοι συχνάζουμε στα Εξάρχεια. Γιατί δεν μπορέσαμε τα τελευταία χρόνια να κρατήσουμε τα πράγματα σε μια υγιή κατεύθυνση. Κι αν το κράτος καταφέρει να εφαρμόσει αυτό το σχέδιο, αναρωτιέμαι ποιοι πραγματικά θα επωφεληθούν. Οι Κινέζοι επενδυτές που αγοράζουν διαμερίσματα, το Airbnb; Ποιοι;
Γ.Α.: Όταν ο όρος ιδέα και η διακίνησή της παύει να ενδιαφέρει τον κόσμο, και το κύριο ενδιαφέρον του γίνεται το χρήμα και όλα τα παράγωγα αυτού, δυστυχώς έχουμε τέτοιου είδους κατάληξη. Κι εγώ πιστεύω ότι μετά από μερικά χρόνια τα Εξάρχεια θα γίνουν άλλη μία πλατεία Παγκρατίου. Και στεναχωριέμαι, γιατί προσωπικά έχω ζήσει πραγματικά καλές στιγμές των Εξαρχείων. Από τότε που ήρθα στην Αθήνα, πέρα από μια περίοδο στην οποία συχνάζαμε στη Φιλομούσα στην Πλάκα, βγαίνω στα Εξάρχεια. Έχω προλάβει μάλιστα και το μπιλιαρδάδικο του Τσαφ, εδώ στην πλατεία.
Θ.Β.: Το 2002 είχαμε παίξει σε μια περιοχή της Κολονίας, στη Γερμανία, και μας είπαν οι διοργανωτές τότε «Ελάτε να σας πάμε στην αντίστοιχη πλατεία των Εξαρχείων». Μας πήγαν λοιπόν σε μία πλατεία όπου δεν κυκλοφορούσε ψυχή, όλα ήταν πεντακάθαρα, τα φυτά κουρεμένα. Και λέμε «Τι μας φέρατε εδώ; Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα Εξάρχεια». Και μας είπαν ότι είχε μεγάλη σχέση, μέχρι που το κράτος αποφάσισε να την αναμορφώσει. Κι από τότε φοβόμουν μήπως έρθει εκείνη η μέρα που θα συμβεί κάτι ανάλογο και εδώ. Δεν συνέβη όμως ακόμα, ας είμαστε και λίγο αισιόδοξοι.
Μπορεί να ανατραπεί λοιπόν αυτή η εξέλιξη;
Θ.Β.: Κατά τη γνώμη μου υπάρχει η ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί να την ανατρέψει. Δεν σημαίνει ότι αν μαζευτούμε όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να αντιπαλέψουμε τη σιδηρόφρακτη κρατική μηχανή. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά είναι και η μόνη ελπίδα. Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις, είναι να αντιπαρατεθείς σε ό,τι συμβαίνει –σε όλα τα πράγματα, όχι μόνο στα Εξάρχεια.
Εάν οι Magic De Spell ήταν ένας άνθρωπος, για ποια πράγματα θα έβαζε μπροστά το ίδιο του το σώμα;
Θ.Β.: Για όλα αυτά που λένε οι στίχοι των τραγουδιών μας. Είναι κάπως πλάγια η απάντηση, αλλά θα σου πω ότι ο βασικότερος λόγος για τον οποίον ήθελα από μικρό παιδί να παίξω σε μια ελληνόφωνη ροκ μπάντα, πριν ακόμα μάθω να παίζω, ήταν γιατί έβλεπα ότι αυτοί οι στίχοι επηρεάζουν συνειδήσεις.
Κλείνοντας την κουβέντα μας, πώς θα περιγράφατε λοιπόν, με μια λέξη ο καθένας, αυτά τα 40 χρόνια Magic De Spell;
Β.Θ.: Προσωπικά, βλέποντας τα μέλη να συνεχίζουν μετά από όλα αυτά τα χρόνια, να επιμένουν και να παίζουν και να γουστάρουν, η λέξη είναι «φλόγα».
Θ.Β.: Εμένα η πρώτη που μου ήρθε είναι «live». Η ζωντανή εμφάνιση, η συναυλία, είναι η πεμπτουσία του rock 'n' roll, κατά τη γνώμη μου. Είναι ταξίδι, είναι επικοινωνία.
Γ.Α.: Εγώ θα πω «rock 'n' roll». Αυτό μόνο.
{youtube}phPmYslfzCY{/youtube}
