Μεσολάβησαν 3 χρόνια ανάμεσα στην κυκλοφορία του Enduring Days You Will Overcome (2014) και τη διαδικασία δημιουργίας του νέου σας δίσκου Under A Common Sky. Πότε και πώς αισθανθήκατε ότι ήρθε η ώρα να αναλάβετε και πάλι «δράση»;
Το πρωταρχικό κριτήριο για εμάς είναι το υλικό, το έργο. Ο χρόνος που περνά ανάμεσα σε δίσκους και συναυλίες είναι το απαραίτητο διάστημα για να δουλεύουμε τη μουσική μας, και ως τώρα δεν μας έχει απασχολήσει ιδιαίτερα. Ποτέ δεν θα αφήναμε τον χρόνο και τη βιασύνη να «καβαλήσει» την ανάγκη μας να νιώθουμε ολοκληρωμένοι με το υλικό, αλλά και ακέραιοι με τους ανθρώπους που θα ακούσουν τους δίσκους μας.
Γράψατε τον δίσκο σε ένα απομονωμένο κτίριο στην Κέρκυρα το καλοκαίρι του 2017, ωστόσο οι ηχογραφήσεις έγιναν αργότερα, στο Λονδίνο. Σας ακούστηκαν «διαφορετικά» τα κομμάτια με την αλλαγή του τοπίου; Ποιος ο ρόλος του πλαισίου στη δημιουργία ενός δίσκου όπως του Under A Common Sky;
Τα περισσότερα κομμάτια τα δουλεύαμε στο Λονδίνο, σε ένα προβάδικο που είχαμε στα Docklands. Δεν ήταν και το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, παρ' όλο που βρίσκεται κοντά στον Τάμεση και τις αποβάθρες. Μέσα στη σκοτεινή μιζέρια που είχε η περιοχή και το κτίριο που δουλεύαμε, και σε ένα μόνιμα βαρύ τοπίο, η λειτουργία του να ξεγλιστράς και να γράφεις μουσική είναι κάπως περισσότερο απελευθερωτική.
Αφού γράφτηκαν οι βάσεις, τότε ταξιδέψαμε στην Κέρκυρα και μείναμε σε ένα σπίτι όπου περάσαμε τα κομμάτια από ένα επιπλέον φίλτρο. Έχοντας ένα υλικό βγαλμένο απ’ τα δύσκολα, είχαμε το καθαρό μυαλό να το ξεκοκκαλίσουμε στην Κέρκυρα και να του δώσουμε, θεωρώ, ένα ακόμη επίπεδο.
Η τελική στάση, όπως και στον προηγούμενο δίσκο, ήταν σε ένα ακόμη μέρος που σε πιάνει η καρδιά σου από την ασχήμια, γι’ αυτό και το γουστάρουμε: στο Neasden του βορειοδυτικού Λονδίνου, στα Fish Factory Studios, όπου είχαμε γράψει και το προηγούμενο άλμπουμ –λίγα μάλιστα μέτρα δίπλα από την εκκλησία όπου είχαμε γράψει τον πρώτο μας δίσκο.
Από την αρχή ακόμη της πορείας σας, κριτικές και κοινό έσπευσαν να σας κατατάξουν πλάι σε μπάντες-ορόσημα, όπως Mogwai, Archive, Radiohead. Πώς λειτουργούν για τις φιλοδοξίες και τη συνέπειά σας τέτοιου είδους συγκρίσεις; Πόσο χρήσιμες ή «φορτικές» τις θεωρείτε;
Δεν μας ενοχλούν οι συγκρίσεις, αλλά δεν τις αποζητάμε κιόλας. Κάποιος κόσμος θέλει να βάζει έναν μπούσουλα, και είναι ΟΚ αυτό. Μας είναι απλά αδιάφορες, όχι όμως ενοχλητικές.
Και να σου πω, στην τελική ας μας συγκρίνουν με μπάντες σαν τους Mogwai, σιγά... Δεν μας έβρισαν κιόλας, να μας πουν τίποτα Μαραβέγιες...
Συστήνεστε ως ελληνοβρετανική μπάντα, με το Λονδίνο να έχει κερδίσει την έδρα σας και το ελληνικό κοινό να εξακολουθεί έπειτα από τόσα χρόνια να σας θεωρεί «δικούς του». Πώς θα περιγράφατε τη σχέση σας με τις δύο χώρες;
Η μπάντα δεν είναι ούτε ελληνική, ούτε βρετανική, ούτε κάτι συγκεκριμένο. Αποτελείται από δύο Έλληνες, δύο Άγγλους και άλλους τόσους από διάφορες χώρες που κάνουν διάφορα για το γκρουπ (βίντεο, φώτα, ήχο). Ζούμε στο Λονδίνο επειδή εδώ φτιάχτηκε το συγκρότημα και επειδή μας ταιριάζει πολύ το αλαλούμ της πολυεθνικότητας και πολυπολιτισμικότητας που έχει αυτή η πόλη.
Η σχέση μας βέβαια με το ελληνικό κοινό είναι όντως ιδιαίτερη. Όσο και να έχει καταντήσει να ακούγεται σαν μαλαγανιά μαλάκα καλλιτέχνη που ψαρεύει εισιτήρια πριν παίξει κάπου –και ας ακούγεται όντως έτσι– πράγματι, όταν κλείνουμε κάποια περιοδεία στην Ελλάδα, όλα είναι κάπως πιο ιδιαίτερα. Υπάρχει μια ευλάβεια και μια μυσταγωγία στις συναυλίες μας στην Ελλάδα, που μας πεισμώνει να ερχόμαστε κάθε φορά και πιο προετοιμασμένοι να δώσουμε κάτι αληθινό στον κόσμο που αγαπάμε και μας αγαπά.
Είναι βέβαια πάντα και η Inner Ear, η οποία μας έχει στηρίξει χρόνια τώρα και μπορεί ακόμη και κρατά αυτόν τον ρομαντισμό μιας δισκογραφικής που οι άνθρωποι που την τρέχουν ακούνε πολλή, πολλή μουσική!
Στο βιντεοκλίπ του "Sealight" παρακολουθούμε τη σώμα με σώμα πάλη ανάμεσα σε έναν άντρα λαβωμένο και μια γυναίκα σε ρόλο «Θανάτου». Ποια στοιχεία συνέθεσαν την ιστορία που έμελλε να συνοδεύσει το τραγούδι; Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Sakari Lerkkanen και πώς ο ίδιος αφουγκράστηκε τη δική σας ανάγκη να επενδύσετε και κινηματογραφικά στο συγκεκριμένο κομμάτι;
Με τον Sakari μάς συνδέει μια κοινή θέση για τον κινηματογράφο και μια αμοιβαία εκτίμηση για αυτό που κάνει ο καθένας, πολύ πριν δουλέψουμε μαζί στο "Sealight". Γνωριστήκαμε σε ένα καφέ στο ανατολικό Λονδίνο, όπου τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε συχνά και συζητάμε για κινηματογράφο, μουσική και χόκεϊ επί πάγου. Εδώ και 2 χρόνια προσπαθήσαμε να βρούμε ένα κοινό νόημα που να αντικατοπτρίζει το "Sealight" μέσα από την εικόνα και το πρίσμα του Sakari.
Ο κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή από μια γυναίκα, από κάποια Μάνα. Και στο "Sealight", ο άνδρας δεν έχει άλλη επιλογή από το να πεθάνει από την ίδια τη γυναίκα. Η πολλαπλή ανάγνωση είναι η γυναίκα ως Μητέρα δημιουργός, η γυναίκα ως σύμβολο του έρωτα, μα και εν τέλει η βία και ο πόλεμος του έρωτα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Η γυναίκα –και στους στίχους, μα και στο φιλμ– είναι ένα πολλαπλό σύμβολο μητέρας, ερωμένης, θανάτου και γέννησης, μέσα από αισθητικές επιρροές Ιερώνυμου Μπος, Καραβάτζο και γενικά μιας πιο εικαστικής απεικόνισης, παρά ενός κλασικού βίντεο κλιπ.
Η ιδέα του γυμνού είναι μια επιλογή νοηματικής ομοιομορφίας των πτυχών της γυναίκας, μα και εν τέλει μιας καθαρά αισθητικής προσπάθειας απεικόνισης του ωραίου. Σίγουρα δεν είναι για ματάκηδες και views.
«There is nothing that a song cannot reveal»: Αλήθεια, είναι αυτή η «αποκαλυπτική» ιδιότητα της μουσικής, η δύναμή της; Ποια πράγματα θα λέγατε ότι επιδιώκει να φέρει στο φως η δική σας μουσική;
O Leonard Bernstein έλεγε πως η μουσική μπορεί να ονοματίσει το μη περιγράψιμο και να επικοινωνήσει το άγνωστο. Η μουσική μπορεί να μεταφέρει και να ερεθίσει τα πιο στρυφνά νοήματα και συναισθήματα.
Εμείς το μόνο που μπορούμε να κρίνουμε στη μουσική μας δεν είναι αν είναι καλή ή κακή. Μας ενδιαφέρει να είμαστε ακέραιοι και διάφανοι. Αν επιδιώκει κάτι η μουσική μας, είναι να λειτουργεί σαν ένα καταφύγιο για τους ακροατές –να έχει χώρο ώστε να μπορεί ο καθένας να την οικειοποιηθεί, όπου και όποτε αυτός μπορεί να βρει κάτι από τον εαυτό του σε εκείνη.
Με αφορμή το κομμάτι "Under A Common Sky", ποιους παράγοντες κρίνετε υπεύθυνους για το μίσος και την άγνοια μεγάλης μερίδας των ανθρώπων που, εν μέσω προσφυγικής κρίσης, αρνούνται ακόμη να δουν τον πραγματικό εχθρό;
Κάποιοι αρνούνται γνωρίζοντας ότι ίσως κάνουν λάθος, μα τους βολεύει να είναι κοντόφθαλμοι. Κάποιοι άλλοι έχουν συμφέρον να αρνούνται επιτηδευμένα. Οι υπόλοιποι αρνούνται να δουν τον πραγματικό εχθρό και όντως το πιστεύουν βαθιά. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι πάνω-κάτω το ίδιο. Έχουμε να κάνουμε με παρηκμασμένες σκέψεις, αργές και σάπιες, ανεξαρτήτως ηλικίας. Δεν έχουμε χρόνο εδώ να κρίνουμε το γιατί κάποιοι σκέφτονται έτσι, εκτός από την παρακμή και τις αξίες του καπιταλισμού.
Μα επειδή κανένας άνθρωπος δεν έχει λιγότερο ή περισσότερο μυαλό από κάποιον άλλο, παρά μόνο ο καθένας χρησιμοποιεί το μυαλό του διαφορετικά από κάποιον άλλο, έτσι και δεν δικαιολογείται αυτός που θα ποδοπατήσει τον αδύναμο μετανάστη ή θα σταυροκοπηθεί δέκα φορές μην έρθουν και του αλλοιώσουν τον πολιτισμό οι ξένοι. Πρέπει κάτι να είναι σάπιο μέσα σου και να υπολειτουργείς (για χίλιους δύο λόγους), αν αντί να αντισταθείς και να επιτεθείς στους εξουσιαστές που σου κλέβουν τη ζωή, κατηγορείς έναν μετανάστη, ο οποίος ταξίδεψε τρεις θάλασσες για να περάσει από εδώ. Καμία ανοχή στους μισάνθρωπους.
Έντεκα χρόνια έχουν περάσει από όταν πρωτοακούσαμε το "Tear", το οποίο παραμένει από τα πιο αγαπημένα του κοινού. Πιστεύατε εξ αρχής σε μια τόσο ευρεία απήχησή του; Ποια είναι για εσάς η θέση του σήμερα, στην ιστορία των Electric Litany;
Ποτέ δεν ξέρεις τι απήχηση θα έχει κάτι πριν το κάνεις, ίσως γιατί είναι τόσες πολλές οι μεταβλητές. Τότε που το γράφαμε ήμασταν σε εκείνη την εγκαταλελειμμένη pub στο Walthamstow και μαζεύαμε καλώδια, μηχανήματα και μικροκλοπιμαία για να στήσουμε το πρώτο μας mobile στούντιο, όπου θα γράφαμε τον πρώτο μας δίσκο.
Το "Τear" ήταν ένα κομμάτι, όπως όλα τα υπόλοιπα. Αυτό που μας κάνει να το χαιρόμαστε είναι όταν, παίζοντας, κοιτάω ανθρώπους στο κοινό που απλά κλείνουν τα μάτια και δεν χορεύουν... Φαντάζομαι τι ωραία πράγματα θα γίνονται μέσα στο κεφάλι τους. Έτσι θέλουμε να είναι η μουσική…
{youtube}CmBsa9Ohp1Q{/youtube}
