φωτογραφίες: Filep Motwary
Το πρώτο σου προσωπικό άλμπουμ ως Freedom Candlemaker κυκλοφορεί ήδη από την Inner Ear. Πώς νιώθεις, όντας ιδρυτής label ο ίδιος, να συνεργάζεσαι με το μεγαλύτερο indie label της Ελλάδας;
Νιώθω πολύ καλά. Είναι μια πολύ ωραία συνεργασία και αισθάνομαι πως ήταν μια υγιής απόφαση για μένα να κινηθώ με αυτόν τον τρόπο για τον συγκεκριμένο δίσκο.
Δώσε μας με δυο λόγια το «δακτυλικό αποτύπωμα» του Beaming Light...
Στυλιστικά είναι ό,τι πιο κοντά στην ποπ έχω κάνει μέχρι τώρα. Είναι ένας φωτεινός δίσκος: αυτό αντιπροσωπεύει για μένα και αυτή ήταν η πρόθεσή μου φτιάχνοντάς τον. Σημαντικό στοιχείο, η συνειδητοποίηση της ύπαρξής μας και η πορεία μας προς το φως, μέσα από όλες τις μεταμορφώσεις που χρειάζεται να περάσουμε.
Σε αυτήν την πορεία των 2 χρόνων που πήρε για να ολοκληρωθεί, ευγνωμονώ τον Άλεξ Μπόλπαση για τη σκληρή δουλειά, το ήθος του, και την αφοσίωσή του στο να κάνει πραγματικότητα το όραμά μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και επίσης τους μουσικούς που έχουν παίξει, ειδικά τον Μιχάλη Καπηλίδη, ο οποίος παίζει τύμπανα σε όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια και την ιδιοφυΐα που λέγεται Δημήτρης Φόκεν στις κιθάρες.
Η φωτογραφία του εξωφύλλου και το artwork του δίσκου είναι εκείνο που λέμε «μένει στο μάτι». Θες να μας μιλήσεις λίγο και για αυτό;
Χαίρομαι που το λες αυτό. Η φωτογράφηση, αλλά και η προετοιμασία της, ήταν μια δουλειά η οποία έγινε με πολλή αγάπη και όρεξη. Συνεργαστήκαμε πολύ ωραία με τον παιδικό μου φίλο και γνωστό φωτογράφο και συγγραφέα Filep Motwary· και φτιάξαμε ένα concept το οποίο νιώσαμε ότι ταίριαζε με το άκουσμα και τα νοήματα του δίσκου. Ένιωσα μια πρωτόγνωρη ελευθερία μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία, αλλά και στη διαδικασία των γυρισμάτων του σχετικού βίντεο κλιπ για το κομμάτι "Astral Body", η οποία ακολούθησε, με τη συνεργασία του επίσης φίλου και cinematographer, Αντρέα Δημητρίου (White Leaf Pictures).
Έχεις άλλες live εμφανίσεις στο άμεσο πρόγραμμα, πέραν αυτής στην Αθήνα; Ή ανακοινώσιμα σχέδια για το εγγύς μέλλον, ως προς τη ζωντανή υποστήριξη του νέου άλμπουμ;
Προς το παρόν έχουμε την παρουσίαση του δίσκου Αθήνα, το Σάββατο 13 Απριλίου στο Ρομάντσο, ενώ έχουμε και 2 συναυλίες στην Κύπρο, τέλη του Μάη. Ετοιμάζουμε μια ευρωπαïκή περιοδεία για το φθινόπωρο.
Πώς ξεκίνησε αλήθεια η μουσική για εσένα; Ποια είναι η πρώτη σου μουσική ανάμνηση;
Οι πρώτες αναμνήσεις μου είναι η μητέρα μου να παίζει πιάνο στο σπίτι. Στερεοφωνικό αργήσαμε να πάρουμε, οπότε οι πρώτες μουσικές ήταν στο σπίτι και live. Κλασική μουσική. Σοπέν πιθανότατα. Πρώτη επαφή με τη μουσική ήταν το συνήθες τότε μαντολίνο και φλογέρα στην πρώτη δημοτικού, αλλά και τα μαθήματα πιάνου που άρχισα την ίδια περίοδο, στα 6 μου χρόνια.
Λουβάνα Δίσκοι, Φεστιβάλ Φέγγαρος. Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η δραστηριοποίηση στην εναλλακτική σκηνή μιας χώρας όπως η Κύπρος;
Είναι εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, αλλά όχι ακατόρθωτο, παρόλο που πολλές φορές η πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ αποκαρδιωτική. Όταν δημιουργήσαμε τη δισκογραφική και το φεστιβάλ δεν υπήρχε κάτι ανάλογο στο νησί, ούτε καν σαν ιδέα. Βέβαια ούτε δισκογραφική, ούτε φεστιβάλ στήνονται χωρίς μουσική, οπότε ήταν θέμα να μάθουμε και εμείς πώς να το κάνουμε, αλλά και να βρούμε και το ανάλογο υλικό, το οποίο θα στηρίζαμε και θα μας στήριζε. Ακόμα το ψάχνουμε και θα το ψάχνουμε πάντα. Αλλά σίγουρα τα πράματα είναι πολύ καλύτερα από πριν 10 χρόνια, όταν είχαμε αρχίσει.
Στο line-up του τελευταίου Φεστιβάλ στη Φέγγαρο είδαμε ονόματα από την Joan Αs Police Woman μέχρι τους Bazooka, αλλά και μια γενικότερη στροφή προς τα διεθνή φεστιβαλικά πρότυπα. Τι αποδοχή βρήκε μια τέτοιου τύπου πρόταση στο κυπριακό κοινό; Και πώς αποτιμάς εσύ τη δυναμική του φεστιβάλ ως μοχλού πολιτιστικής (και όχι μόνο) ανάπτυξης;
Είναι αλήθεια ότι το φεστιβάλ πέρσι είχε ένα ιδιαίτερα διεθνές line-up (να προσθέσω ενδεικτικά τους Deerhoof, Alice Phoebe Lou, A Hawk Αnd Α Hacksaw, Tootard, Soccer96), το οποίο ήταν και άξιο για να τραβήξει κοινό από διάφορες χώρες. Η αποδοχή του κυπριακού κοινού δυστυχώς δεν ήταν ανάλογη της «βαρύτητας» που είχε αυτό το πρόγραμμα. Σίγουρα όμως το φεστιβάλ έχει μια δυναμική στον ντόπιο πολιτισμό και έχει μπάσει το κοινό σε ακούσματα τα οποία ήταν ανύπαρκτα σε συναυλιακό πλαίσιο. Δίνοντας με αυτόν τον τρόπο και έμπνευση στους τοπικούς μουσικούς για να δημιουργήσουν και να θέλουν να παρουσιαστούν ζωντανά. Επίσης, έχει βάλει την Κύπρο στο χάρτη για τα διεθνή touring bands.
Εκτός από τα υπόλοιπα projects σου, παίζεις και στους Τρίο Τεκκέ, αλλά και στους Σωτήρες με τον Φώτη Σιώτα. Ήρθε η ώρα λοιπόν για την κλασική ερώτηση: καλύτερα σε μπάντα ή σόλο; Πόσα καρπούζια χωράνε κάτω από μια μασχάλη;
Το σόλο είναι σίγουρα πιο εύκολο λειτουργικά, γιατί μπορείς να ταξιδεύεις και να περιοδεύεις μόνος σου, χωρίς πολλά έξοδα και πολύ συντονισμό –το οποίο και είχα κάνει τα τελευταία χρόνια με τον δίσκο Now Happiness. Όσο πιο πολλά άτομα, τόσο πιο δύσκολο. Βέβαια τώρα λέω ότι είμαι σόλο, αλλά η μπάντα είναι 5 άτομα οπότε στη live version Freedom Candlemaker είναι 5 και όχι ένας ή δύο. Aλλά υπάρχει πολύ ωραίο vibe και χημεία μεταξύ μας και αισθάνομαι πολύ όμορφα. Είναι οι Δημήτρης Φόκεν (κιθάρα, φωνητκά), Βασίλης Βλαχάκος (κιθάρα, φωνητικά), Ορέστης Μπενέκας (πλήκτρα, φωνητικά) και ο Δημήτρης Οικονόμου (τύμπανα, φωνητικά).
Με το Τρίο Τεκκέ, συνεχίζουμε. Κάθε μερικούς μήνες βρισκόμαστε, είτε στην Ευρώπη, είτε στο Λονδίνο, δίνουμε συναυλίες και ηχογραφούμε υλικό για έναν καινούριο δίσκο, ο οποίος θα γίνει σιγά-σιγά. Οι Σωτήρες βρίσκονται σε μία παύση προς το παρόν, αλλά ελπίζω ότι θα επανέλθουν. Για την ώρα λοιπόν αφοσιώνομαι στα δικά μου, στον Freedom Candlemaker.
Όταν δεν κάνεις όλα αυτά που κάνεις, τι άλλο σου αρέσει; Υπάρχει ώρα της ημέρας στην οποία να μην ακούς μουσική;
Μου αρέσει να κάνω εκδρομές. Η φύση της Κύπρου είναι καταπληκτική. Ειδικά αυτή την εποχή, μεταξύ χειμώνα και άνοιξης. Μου αρέσει επίσης να βρίσκομαι με φίλους. Μου αρέσει να μαγειρεύω και να βλέπω ταινίες. Και να διαβάζω. Δεν ακούω συνεχώς μουσική. Απολαμβάνω πολύ και την ησυχία.
{youtube}Wp0dTidh8pY{/youtube}
