Μόλις ολοκλήρωσες την πρώτη σου ελληνική περιοδεία, στα πλαίσια της προώθησης του παρθενικού προσωπικού σου δίσκου Drums To Heal Society. Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας τις εντυπώσεις που σου άφησε η tour, τις σκέψεις που έκανες και την πιο δυνατή εμπειρία που έζησες;
Είμαι πολύ χαρούμενος που, μετά από έναν χρόνο σκληρής δουλειάς, η μουσική από τον πρώτο μου δίσκο παρουσιάστηκε σε 5 πόλεις της Ελλάδας. Αφετηρία ήταν η Αθήνα και το Six d.o.g.s., ενώ στη συνέχεια περάσαμε από Πάτρα, Κέρκυρα, Γιάννενα, Λάρισα. Νομίζω η πιο δυνατή εμπειρία ήταν η συναυλία μας στην Κέρκυρα. Πάντα υπάρχει μια σύνδεση με αυτό το νησί, λόγω του ότι και εγώ σπούδασα εκεί. Οι φοιτητές και το κοινό που γέμισε το Πολυτεχνείο στην Κέρκυρα μας έκαναν να νιώσουμε μαγικά, ενώ προσωπική αγαπημένη μου στιγμή ήταν η σύμπραξη με τους μαθητές των ντραμς της κατεύθυνσης τζαζ, με τους οποίους παίξαμε μαζί το ομώνυμο κομμάτι από τον δίσκο.
Συνήθως, ο προσωπικός δίσκος από έναν μουσικό που είναι ήδη μέλος σε μία μπάντα, σηματοδοτεί την ανάγκη του να εκφράσει κάτι το διαφορετικό, εκτός του πλαισίου αυτής. Στη δικιά σου περίπτωση, ποια ερεθίσματα πυροδότησαν την επιθυμία να δημιουργήσεις κάτι αυτόνομο;
Ο βασικός λόγος που ήθελα να κάνω ένα δικό μου γκρουπ και να κυκλοφορήσω τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο, είναι ότι ένιωθα την ανάγκη να κάνω τα πράγματα με τον τρόπο μου. Έχοντας εμπειρία από διάφορα σχήματα και από το Next Step Quintet, θυμάμαι να υπήρχαν ζητήματα με τα οποία διαφωνούσα ή ήθελα να αλλάξω –όπως είναι λογικό. Παράλληλα, ένιωθα την ανάγκη να εκφραστώ σε ένα όλο και πιο προσωπικό επίπεδο, με άξονα τις εμπειρίες μου μέχρι τώρα.
Πώς εξηγείς το ολοένα και πιο ζεστό αγκάλιασμα του τζαζ ήχου, τόσο διεθνώς, όσο και στο εγχώριο τοπίο; Πιστεύεις ότι υπάρχει το γόνιμο έδαφος στην Ελλάδα για να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο μία τζαζ σκηνή;
Πιστεύω ότι ζούμε σε σημείο καμπής, τόσο για τη μουσική βιομηχανία, όσο και κοινωνικά –στον τρόπο με τον οποίο υπάρχουμε και αλληλεπιδράμε με τους γύρω μας. Η τζαζ, από την αρχή της ιστορίας της, εξέφραζε παράλληλα με το καλλιτεχνικό και ένα κοινωνικό μήνυμα· και διαμορφωνόταν μέσα από τις συνθήκες που επικρατούσαν. Είναι η μουσική που συμβαίνει στο τώρα, και τη θεωρώ πιο σχετική και αναγκαία από ποτέ.
Στη χώρα μας υπάρχει γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο, αρκεί αυτό να συμβεί με την υποστήριξη ορισμένων κρατικών και ιδιωτικών πρωτοβουλιών, ώστε το κοινό να έρθει σε πιο ουσιαστική και τακτική επαφή μαζί της. ’Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις ραδιοφωνικών παραγωγών, δεν υπάρχει ούτε ένας ελληνικός ραδιοσταθμός που να παίζει τζαζ. Πρόκειται για βασικό πρόβλημα.
Μέσα από τον δίσκο σου, πέρα από την αγάπη στον κλασικό τζαζ ήχο, διαφαίνεται και μία αδυναμία στην ελληνική μουσική παράδοση. Ποια είναι η σχέση σου με αυτήν; Ποιες είναι οι πιο βαθιά ριζωμένες ηχητικές σου καταβολές;
Δεν θα έλεγα ότι έχω αδυναμία στην ελληνική παράδοση. Αναγνωρίζω την ομορφιά και την ποικιλία της, αλλά ποτέ δεν είχα κάποια αδυναμία σε αυτήν. Σίγουρα υπάρχουν μέσα μου αφομοιωμένα ηχητικά βιώματα που συνδέονται μαζί της, καθώς μεγάλωσα στην Ελλάδα και οι γονείς μου έχουν καταγωγή από νησιά. Δεν είναι όμως κάτι που επιδίωξα να αναδείξω στη μουσική μου, οπότε μάλλον προέκυψε φυσικά. Μου φαίνεται λίγο κλισέ, να προβάλλουμε σαν καλλιτέχνες την ελληνικότητά μας, επειδή είμαστε Έλληνες. Είμαστε ταυτόχρονα και πολλά άλλα πράγματα και δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Η διασκευή στο “Limit To Your Love” της Feist μαζί με την Κατερίνα Ντούσκα, σου χάρισε και μία πιο mainstream αναγνώριση μέσα από το ραδιόφωνο. Κατά πόσο ήταν ανέλπιστη; Ήταν αυτός ο σκοπός από τη συγκεκριμένη συνεργασία;
Δεν το σκέφτηκα καθόλου έτσι. Σίγουρα το "Limit To Your Love" είναι πιο εύληπτο για το μέσο κοινό, αλλά η επιλογή της Κατερίνας και του συγκεκριμένου τραγουδιού ήταν καθαρά καλλιτεχνική: είχε σχέση με τον γενικότερο χαρακτήρα του δίσκου.
Πιστεύεις ότι στην εποχή του Spotify και της εστίασης στα μεμονωμένα κομμάτια, ολοκληρωμένοι δίσκοι σαν τον δικό σου μπορούν να απευθυνθούν εκτός μίας μικρής και συγκεκριμένης μερίδας κοινού;
Ωραία ερώτηση. Είναι ένα σοβαρό θέμα αυτό, το οποίο με απασχολεί αρκετά τον τελευταίο καιρό. Ζούμε πράγματι στην εποχή του single και όχι του LP. Ο κόσμος δέχεται καταιγισμό από πληροφορίες και πλέον δεν έχει χρόνο να ακούσει και να εμβαθύνει σε έναν δίσκο διάρκειας 40 με 45 λεπτών. Αυτήν την τάση εξυπηρετεί το Spotify και όλες οι υπηρεσίες streaming.
Πιστεύω ότι, μοιραία, κάτι τέτοιο χωρίζει το κοινό σε αυτούς που καταναλώνουν μουσική, και σε εκείνους που ακούνε πραγματικά. Θεωρώ πως, σαν καλλιτέχνες, έχουμε χρέος να φτιάχνουμε μουσική για όσους ακούνε πραγματικά, αλλά παράλληλα να μην αποκλείουμε όσους καταναλώνουν. Η πρόκληση είναι να φτιάχνουμε μουσική που θα διαθέτει καλλιτεχνικό βάθος και παράλληλα θα ξεπροβάλλει μέσα από το χάος και τον θόρυβο των social media και των streaming services.
Ποιες είναι οι φιλοδοξίες και ποιοι οι στόχοι που έθεσες με το Drums To Heal Society; Πότε θα μπορείς να πεις με βεβαιότητα ότι είσαι ικανοποιημένος με αυτό;
Είμαι ήδη ικανοποιημένος. Μουσικά είναι κάτι που με εκφράζει και δεν θα άλλαζα κάτι σε αυτόν τον δίσκο· παράλληλα, θεωρώ πως για τζαζ κυκλοφορία έχει πάει πολύ καλά στην Ελλάδα και αντίστοιχα και στο εξωτερικό. Σίγουρα αυτό είναι μόνο η αρχή. Ήδη δηλαδή σκέφτομαι τον ήχο και τα κομμάτια για την επόμενη δισκογραφική μου δουλειά.
Αν θα μπορούσες όντως να θεραπεύσεις την κοινωνία με τα ντραμς σου, ποια είναι τα βασικά προβλήματα της εποχής μας με τα οποία θα καταπιανόσουν;
Ενότητα, μας λείπει η ενότητα. Ο καθένας κοιτάει μόνο το δικό του «φαινομενικά» καλό. Πιστεύω ότι, σαν λαός, πολύ λίγες στιγμές έχουμε ενωθεί πραγματικά στην ιστορία μας –ίσως και καμία. Τα ντραμς έχουν στη φύση τους την ενότητα και τον ρυθμό. Είναι ένα όργανο στο οποίο διαφορετικά κρουστά συνυπάρχουν αρμονικά μεταξύ τους.
Τελικά, ποια είναι η κατάρα και ποια η ευλογία του να είσαι ο ντράμερ της ιστορίας, και δη τζαζ φιλοσοφίας;
Νιώθω ευλογημένος που κάνω αυτό που αγαπάω. Δεν έχω μετανιώσει ούτε λεπτό. Νομίζω η μεγαλύτερη ευθύνη του ντράμερ, και ειδικά στην τζαζ μουσική, είναι να κάνει τη μπάντα να νιώθει ωραία. Να φέρνει ωραία ενέργεια και σιγουριά. Το κουβάλημα είναι μελανό κομμάτι της ιστορίας, αλλά είναι το χρέος όλων των ντράμερ απέναντι στο όργανο που παίζουν.
Ποια είναι τα όνειρα που θα ήθελες να δεις να πραγματοποιούνται μέσα από την επαγγελματική σου ενασχόληση με τη μουσική;
Θέλω να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω. Ιδανικά σε ακόμα καλύτερες συνθήκες. Νομίζω ότι το όνειρο που είχα μικρός, το ζω ήδη. Απλά το να το ζεις πάντα φέρνει έναν ρεαλισμό –και τις αντίστοιχες δυσκολίες. Κανένα όνειρο δεν είναι μόνο εύκολο, ιδανικό και ωραίο.
{youtube}q18ftedbK5Y{/youtube}
