Πώς οδηγήθηκες στην απόφαση να κυκλοφορήσεις την Περίεργη Ώρα σε digital EP, ενώ δουλεύεις πάνω σε έναν νέο δίσκο, ο οποίος μάλιστα θα κυκλοφορήσει την επόμενη σεζόν; Ποιες συνθήκες της ζωής σου όρισαν/ορίζουν τη δημιουργία αυτού του άλμπουμ;
Είχα ετοιμάσει τα τραγούδια αυτά πολύ καιρό πριν και σκέφτηκα την εκδοχή ενός EP. Θεώρησα πως είναι μια καλή στιγμή να γίνει κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που σαν Κ.BHTA είχα να κάνω κάτι από το άλμπουμ Ομόνοια (2016). Πιστεύω πως το EP είναι ένα ενδιαφέρον υλικό για κάποιον που ακολουθεί τη μουσική μου. Προσωπικά, όταν φτιάχνω ένα άλμπουμ, θα έλεγα πως δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη συνθήκη στη ζωή μου: απλά πειραματίζομαι με ήχους, γράφω λόγια, επεξεργάζομαι όλα αυτά και κάποια στιγμή, μετά από καιρό, καταλαβαίνω πως έχει φτιαχτεί κάτι. Eίναι μια διαδικασία πραγμάτων, μιας εσωτερικής κατάστασης. Είναι η φύση της δουλειάς αυτής που πάντα βρίσκεσαι σε μια αναζήτηση.
«Νομίζω πως δεν έχω καταφέρει να κάνω το άλμπουμ που θα ήθελα να κάνω», είχες αναφέρει σε μια συνέντευξή σου το 2016. Αυτό που ετοιμάζεις τώρα, πλησιάζει;
Μέσα στον επαγγελματισμό μου, αφήνω ένα κομμάτι ώστε να είμαι και ερασιτέχνης. Εκεί που όλα πηγαίνουν κάπου, συμβαίνει κάτι και όλα πηγαίνουν αλλού –είναι κάπως ρευστά τα πράγματα. Συμβαίνει και με τη ζωγραφική, όπου πολλά από τα έργα που κάνω μου φαίνονται ημιτελή. Ίσως έχει να κάνει και με την ιδιοσυγκρασία κάθε καλλιτέχνη, ο τρόπος με τον οποίον βλέπει τον κόσμο. Από τη στιγμή που τελειώνει ένα κομμάτι και μπαίνω στην παραγωγή του ήχου, εκεί είναι το σημείο που δίνω πολύ μεγάλη προσοχή, στο συχνοτικό δηλαδή μέρος. Προσπαθώ να είμαι καλός στη δουλειά μου, για αυτό και είμαι απαιτητικός κάποιες φορές.
Υπάρχουν θέματα ή πράγματα που συνειδητά έχεις επιλέξει να απομακρύνεις από τη μουσική σου; Αναγνωρίζεις «όρια» στην τέχνη σου, αλλά και στον εαυτό σου μέσα σε αυτήν;
Κάθε θέμα στέκεται ανάμεσα στην ελευθερία και στον περιορισμό. Η τέχνη είναι θέμα ορίων, αλλάζει ανάλογα με το εύρος της συνείδησης κάθε καλλιτέχνη. Όλα αλλάζουν μέσα στον χρόνο, ενώ κάθε μέρα μαθαίνουμε κάτι που δεν γνωρίζαμε χτες. Έχει να κάνει με το πώς συνδέεσαι με τον κόσμο, τουλάχιστον για μένα. Είναι σαν να βαδίζεις προς ένα ανοιχτό ερώτημα. Έχει να κάνει με το πώς προσλαμβάνεις την πραγματικότητα –γιατί προσπαθώ να μην είμαι υποκειμενικός, αλλά ούτε και αντικειμενικός. Μέσα από ένα τραγούδι, προσπαθώ να μεταφέρω μια αλήθεια. Όταν κάνω οργανική μουσική είναι διαφορετικά, γιατί εκεί δεν υπάρχει ο λόγος. Νομίζω πως οφείλουμε να καλλιεργούμε και τα δύο αυτά πεδία, ώστε να οδηγούμαστε σε μια πιο ελεύθερη σκέψη.
Ποια πιστεύεις ότι είναι η μεγαλύτερη «σπατάλη» του καιρού μας;
Ίσως η κακή χρήση του χρόνου μας, που είναι έτσι κι αλλιώς περιορισμένος. Νομίζω ο σύγχρονος άνθρωπος δεν βρίσκει χρόνο για να ακούσει τι πραγματικά θα ήθελε η καρδιά του. Ίσως μας ενδιαφέρει πιο πολύ η ικανοποίηση, και εκεί νομίζω συμβαίνει η σπατάλη. Δεν βρίσκουμε χρόνο για μια ουσιαστική σιωπή ή ίσως για να επανεξετάσουμε τη συμπεριφορά μας. Αλλά και πάλι, δεν ξέρω· πιστεύω ότι ο καθένας, αν ρωτήσει τον εαυτό του, θα βρει μέσα του μια απάντηση. Δεν θα ήθελα να είμαι απόλυτος, για αυτό και πολλές φορές δυσκολεύομαι να έχω απαντήσεις.
"Νίκι Λάουντα": πώς η ιστορία του λειτούργησε ως έμπνευση για αυτό το κομμάτι;
Αγαπώ τη Φόρμουλα 1 από έφηβος, ακόμα συνδέομαι μαζί της στον βαθμό του στραπατσαρίσματος, της εμμονής, της επιμονής, του παρορμητισμού, του ανθρώπινου ανταγωνισμού. Περιέχει αυτήν την ατίθαση πλευρά του ανθρώπου, που έχω κι εγώ. Ήμουν παιδί όταν κάποια στιγμή είδα σε ένα περιοδικό τον Νίκι Λάουντα να βγαίνει από μια φλεγόμενη Φερράρι· και όλες του οι παραμορφώσεις μέσα στα χρόνια, κατά κάποιον τρόπο συνδέονταν με τον τρόπο με τον οποίον τράκαρα κι εγώ στην προσωπική μου ζωή. Είναι ένας εφηβικός μου ήρωας μέχρι και σήμερα, γι' αυτό και διάλεξα το όνομά του για το συγκεκριμένο κομμάτι.
Οι συναντήσεις με τον Μιχάλη Δέλτα, με αποκορύφωμα τη συναυλία των Στέρεο Νόβα στο Summer Nostos Festival 2018, συζητήθηκαν όσο λίγα θέματα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Πώς πέρασες εκείνο το βράδυ; Πώς αποτιμάς την εμφάνιση, τώρα που έχεις πάρει και μια χρονική απόσταση;
Σίγουρα θα ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία για αυτούς που βρέθηκαν από κάτω, ακούγοντας και βλέποντας το θέαμα. Και για μένα ήταν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία, ήμουν πολύ χαρούμενος. Ήταν το αποτέλεσμα μιας πολύ μεγάλης διαδικασίας, για το οποίο δούλεψαν πολλοί άνθρωποι –όπως ο Νίκος Πατρελάκης που δημιούργησε τα βίντεο, καθώς και φωτιστές, τεχνικοί ήχου και άλλοι πολλοί. Για μένα ήταν ακόμα μία συναυλία στην οποία έπρεπε να θυμάμαι τα λόγια, να παίζω, να έχω έλεγχο της σκηνής και των συνεργατών μου, ώστε όλα να κυλήσουν. Νομίζω ήταν μια ωραία συναυλία.
Ο μεγάλος χώρος του Piraeus Academy προϊδεάζει για μεγάλο πάρτυ το Σάββατο. Θα είναι όντως έτσι; Πώς σου φαίνεται που επιστρέφεις σε έναν τέτοιον χώρο;
Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας και να φτιάξουμε μια ωραία συναυλία. Οι χώροι αυτοί και τα κλαμπ της Αθήνας μού είναι οικεία μέρη, γιατί σε αυτά παίζω πολλά χρόνια, είμαι συνηθισμένος. Γενικότερα μου αρέσουν οι μικροί χώροι, γιατί νομίζω ταιριάζουν και με τη μουσική μου.
Έχεις παρατηρήσει πού σκοντάφτει η σκέψη σου συχνότερα μέσα στη μέρα;
Έχω μια σκέψη που τρέχει ιλιγγιωδώς, νομίζω πως είμαι ένα αυτοκίνητο που τρέχει, για αυτό και προσπαθώ να έχω τον νου μου μην πατήσω κανένα. Κοιτάζω τα λάδια, το μπουζί, το νερό, τη βενζίνη, μαθαίνω να είμαι καλύτερος οδηγός, προσπαθώ…
Τι μπορεί να σε αποσυντονίσει πραγματικά στην καθημερινότητά σου;
Όλα μπορούν να με αποσυντονίσουν. Αλλά προσπαθώ να συντονίζομαι, για να είμαι και λίγο σοβαρός.
{youtube}bsJtC2eTes0{/youtube}
