Είναι αρκετά ιδιαίτερη η παράσταση Όσα Λεν Οι Άντρες την οποία ετοιμάζετε για τα τέλη του Απρίλη, στον Σταυρό Του Νότου Plus. Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα; Και τι ακριβώς θα δούμε στο πρόγραμμα;
Πριν από αρκετά χρόνια θυμάμαι ένας φίλος μου να κοιτάει το ντοσιέ με ένα πρόγραμμα που έπαιζα και να μου λέει «ρε συ Βίκυ, γιατί όλο αντρικά;». «Δεν ξέρω», του είπα, «απλώς μου αρέσουν αυτά τα τραγούδια».
Μετά από αρκετά ομολογουμένως χρόνια ήρθε η ιδέα στον συνεργάτη μου τον Αντώνη Θυσιάδη, και όταν μου την είπε μου φάνηκε τόσο οικεία, λες και την περίμενα. Τα αντρικά τραγούδια δεν ήταν ποτέ μακριά από μένα. Δεν σκεφτόμουν ποτέ να μην πω ένα τραγούδι επειδή ήταν αντρικό, δεν με φόβιζε αυτό. Αντιθέτως, έλεγα όλους τους στίχους όπως ήταν γραμμένοι, χωρίς να τους αλλάξω.
Είναι λοιπόν ένα πρόγραμμα με διαχρονικά αντρικά τραγούδια, που αγάπησα και που διασκέδασα ακούγοντάς τα από τους άντρες ερμηνευτές. Άλλοτε είναι πιο σοβαρά, άλλοτε γλυκά κι ευαίσθητα. Οι άντρες, όπως και οι γυναίκες, φαίνεται πως έχουν πολλές πλευρές και μένει να τις ανακαλύψουμε μαζί στον Σταυρό Του Νότου.
Τι δυσκολίες έχει, ερμηνευτικά, μια τέτοια παράσταση; Υπήρξαν τραγούδια που αποδείχθηκαν ζόρικα ή κάποια που τελικά χρειάστηκε να μείνουν απέξω;
Η δυσκολία έγκειται κυρίως στο να αφεθούν οι ακροατές να ακούσουν ανδρικούς στίχους από μια γυναικεία φωνή. Να ξεχάσουν αυτό που έχουν συνηθίσει να ακούνε, γιατί πολλά από τα τραγούδια είναι δυνατά χαραγμένα στο μυαλό μας από αντρικές φωνές.
Όλα τα τραγούδια τα αγαπάμε το καθένα ξεχωριστά, δουλέψαμε πάνω σε αυτά και τα κάναμε δικά μας, με σεβασμό στις πρώτες εκτελέσεις. Πιστεύω έτσι πως, ακόμα και αν υπήρξε κάποια δυσκολία, την προσπεράσαμε μαζί με τους μουσικούς.
Αποτελεί η συγκεκριμένη παράσταση «πυξίδα», τρόπον τινά, για το πού μπορεί να κατευθυνθείτε δισκογραφικά, στη συνέχεια; Είστε σε διαδικασία καινούριου δίσκου ή δεν σας έχει απασχολήσει ακόμα ενεργά αυτό;
Από θέμα ύφους, δεν είναι μακριά από αυτό που κάνω τα τελευταία χρόνια στα λάιβ μου. Τα αντρικά τραγούδια μπορεί να ξεκινούν από Χατζιδάκι και να φτάνουν στον Τσιτσανη. Πάντα υπήρχε πολυφωνία στις εμφανίσεις μου και φυσικά το λαϊκό είχε σημαντική θέση. Αυτή τη φορά στο Όσα Λεν Οι Άντρες είναι ίσως λίγο πιο τονισμένη αυτή η λαϊκή μου πλευρά.
Έκλεισε ένας χρόνος σχεδόν από την κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου και θα έλεγα πως έρχεται η ώρα να κάνω σιγά-σιγά το επόμενο βήμα. Ήδη ψάχνουμε και συζητάμε για νέα τραγούδια. Το καλύτερο είναι πως έχουμε μιλήσει με δημιουργούς τους οποίους θαυμάζω και που έχουν στο ενεργητικό τους τραγούδια που αγαπώ.
Είστε από τη Δράμα και ήρθατε στην Αθήνα συνειδητά, το 1999, για να κυνηγήσετε το καλλιτεχνικό σας όνειρο. Εκ των υστέρων κρίνοντας, τι σας πρόσφερε ο τόπος καταγωγής σε αυτήν την αναζήτηση; Σας έδωσε δηλαδή κάποια πολύτιμα «εφόδια»;
Τα ξέγνοιαστα παιδικά μου χρόνια στην επαρχία ήταν το ομορφότερο δώρο που θα μπορούσα να πάρω ποτέ. Η ζεστασιά και η θαλπωρή της μικρής πόλης και των ανθρώπων, με έφερε στην Αθήνα γεμάτη αγάπη και έτοιμη να δώσω ό,τι είχα στην ψυχή μου. Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί, αλλά δεν τραγουδάω από λύπη ή στεναχώρια. Οι μπαταρίες μου έχουν φορτίσει από χαρά κι ευτυχία και μπορώ να αφεθώ και να νιώσω τα συναισθήματα των στίχων και της μουσικής.
Αυτό σίγουρα το χρωστάω στους γονείς μου και στα ανέμελα παιδικά μου χρόνια στη Δράμα.
Αρκετός κόσμος έμαθε το όνομά σας από τους Ήρωες, τη μουσικοθεατρική παράσταση της Ελένης Γκασούκα –κι έτσι είναι λογικό να σας έχουν ρωτήσει αρκετά γι' αυτήν. Εγώ θα ήθελα ωστόσο να σας ρωτήσω για τα σεμινάρια τα οποία κάνατε με τον Σταμάτη Κραουνάκη ερχόμενη στην Αθήνα, αλλά και για το πώς προέκυψε μια ηχηρή πρώιμη συνεργασία στην ιστορική Μέδουσα, με Γλυκερία και Χρήστο Νικολόπουλο...
Τα σεμινάρια με τον Σταμάτη Κραουνάκη ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία που, περνώντας τα χρόνια, μπόρεσα να αντιληφθώ και να αξιοποιήσω μέσα μου. Ακόμα έχω στο μυαλό μου συμβουλές του Σταμάτη για την ερμηνεία των τραγουδιών.
Επιπλέον, έτσι ήρθε και η πρώτη μου δουλειά, το ένα έφερε το άλλο, και στη συνέχεια η Μέδουσα. Αυτή η υπέροχη συνεργασία με τη Γλυκερία και τον Χρήστο Νικολόπουλο. Λυπάμαι που ήταν τόσο νωρίς και ήμουν πολύ νέα για να το χαρώ και να το ζήσω όπως θα το ζούσα τώρα. Η πρώτη μου δουλειά στη Μυροβόλο της Πάρου με την ορχήστρα του Χρήστου Νικολόπουλου έφερε και τη συνεργασία στη Μέδουσα.
Κάπως έτσι ήρθαν κατόπιν και οι Ήρωες, που ήταν για μένα από τα σημαντικότερα βήματά μου, το σημαντικότερο ίσως σχολείο μέχρι τώρα.
Πόσο άλλαξε την καλλιτεχνική καθημερινότητά σας η μητρότητα; Πώς διαχειριστήκατε δηλαδή την αναπόφευκτη συμπίεση του χρόνου;
Όταν έρχεται στη ζωή σου το παιδί, όλα αλλάζουν ριζικά. Κυρίως το ότι δεν υπάρχει πια εύκολα ελεύθερος χρόνος.
Αν όμως έχεις βοήθεια από την οικογένειά σου –κι εγώ να 'ναι καλά ο άντρας μου, η μητέρα μου και η πεθερά μου, έχω πολλή– όλα γίνονται. Δεν είναι εύκολο, ούτε υπάρχει πια η ίδια χαλαρότητα. Αλλά είναι τόσο μεγάλο δώρο το παιδί, ώστε γίνεται η κινητήριος δύναμη για όλα στη ζωή. Κυρίως πια με τις δυσκολίες που περνάμε στη σημερινή εποχή, η Κατερινούλα μας είναι το φως που μας οδηγεί.
Αγαπάτε να φτιάχνετε παστίτσιο, είδα σε ένα άλλο ερωτηματολόγιο το οποίο απαντήσατε. Είναι το αγαπημένο σας φαγητό; Τι άλλα πιάτα παινεύεστε ότι πετυχαίνετε;
Είναι το αγαπημένο φαγητό των αγαπημένων μου ανθρώπων... Και ενώ ποτέ δεν ήταν δικό μου αγαπημένο, είναι τόση η χαρά όταν μαζευόμαστε στο σπίτι και βλέπω στα πρόσωπά τους τη χαρά αυτή, που μου αρκεί.
Το δικό μου αγαπημένο φαγητό δεν συνηθίζω να το φτιάχνω, είναι τα ντολμαδάκια γιαλαντζί –όπως τα λέμε εμείς στη Δράμα. Έχω όμως τη χαρά να τα τρώω όταν τα φτιάχνει ο θείος μου ο Ανέστης και περιμένω πάντα όταν πηγαίνω να τον επισκεφτώ, να μου δώσει το ταπεράκι φεύγοντας!
Ένα ακόμα φαγητό που παινεύομαι πως φτιάχνω καλά είναι η κρεατόπιτα. Με δικό μου φύλλο και με κρέας μοσχάρι. Όπως το κάνουμε στο χωριό μου το Δοξάτο την Πρωτοχρονιά, που, παρεμπιπτόντως, βάζουμε και φλουρί!
Τι σχέδια κάνετε για το φετινό καλοκαίρι; Υπάρχει κάτι που να μπορείτε να ανακοινώσετε από τώρα;
Το σίγουρο είναι πως θα κάνω κάποιες συναυλίες με τη μπάντα μου σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Τα υπόλοιπα ακόμα είναι υπό συζήτηση και δεν μπορώ να ανακοινώσω κάτι.
Όμως υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα είναι ένα υπέροχο καλοκαίρι και το ίδιο εύχομαι και για εσάς. Φέτος πραγματικά κατάλαβα καλά πόσο σημαντικό είναι να ζούμε και να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή.
{youtube}UI33sMOqDiA{/youtube}
