Είχατε μιλήσει εδώ πριν 2 χρόνια και, ερωτηθείς για την άρτι αφιχθείσα τότε «πρώτη φορά Αριστερά», είχατε δηλώσει πως «τα παιδιά είναι εντάξει». Το επιβεβαιώνετε και σήμερα;
Η απάντηση ήταν «τα παιδιά είναι εντάξει με καθαρή τη συνείδηση». Ήταν δηλαδή μια υπόδειξη προς εκείνα, όσον αφορά τη συνείδησή τους.
Φαντάζομαι η εποχή μας σας δίνει μπόλικο υλικό για να παρωδήσετε. Ή μήπως τώρα που η παρωδία έχει, υπό μία έννοια, πάρει τη θέση της κανονικότητας, ο πραγματικός παρωδός έχασε τη φλόγα της τέχνης του;
Στην περιοδικότητα των παρωδιών, παραμένω τωόντι ασυγκίνητος.
Αλήθεια, τι γνώμη έχετε που σήμερα οι λέξεις διαστρεβλώνονται τόσο ώστε οι εργάτες να γίνονται «human resources», οι απορρυθμίσεις να νοούνται ως μεταρρυθμίσεις ή η ασφάλεια να προωθείται διά της γενικευμένης ανασφάλειας; Είναι ίσως κι αυτό μια μορφή παρωδίας, αν και με απείρως πιο βίαιες επιπτώσεις…
Η λεπτότητα της κολακείας αγγίζει τα όρια της ειρωνείας.
Διαστρεβλώνονται οι έννοιες ώστε να δημιουργήσουν σύγχυση. Πώς σας φαίνεται οι πεφωτισμένες ανατολικού τύπου θρησκείες; Οι υποανάπτυκτες χώρες ως υπό ανάπτυξιν κ.ο.κ.;
Μιας που μιλάμε για λέξεις, χρησιμοποιείτε τη λέξη «ερασιθάνατος», μόνο που δεν έχω καταλάβει αν της δίνετε θετικό ή αρνητικό φορτίο…
Τη διαφορά μεταξύ του ρομάντζου και του ρομαντικού, την καθορίζει το ίδιον του πένθους.
Δεν θα ρωτήσω την άποψή σας για το λαϊκό εκείνο που θεωρείτε «παρωδία του ρεμπέτικου», νομίζω την έχετε εκφράσει επαρκώς και πολλάκις. Θα σας κάνω μια ίσως ανόητη ερώτηση, συνυπολογίζοντας ότι εσείς διαχρονικά παρωδείτε την παρωδία: υπάρχει ποτέ η πιθανότητα ο είρων να ταυτιστεί τόσο με την ειρωνεία του, ώστε τελικά να γίνει αυτό που ειρωνεύεται;
Εάν χάσει το μέτρο και το μέτρο το καθορίζει η παιδεία. Σας παραθέτω κι ένα στιχάκι:
«Απόκοσμο και άγριο τρελό στην έπαρσή του
Το απαίδευτο που αγνοεί το μέτρο σύγκρισής του.
Κι αν στέκει αμετανόητο μπροστά στο έγκλημά του
Είναι που εξιδανίκευσε ο όχλος τα ένστικτά του».
Ετσι λοιπόν η παιδεία δεν δύναται να μυήσει, αλλά να ορίσει.
Ή, για να θέσω την παραπάνω ερώτηση λίγο διαφορετικά: σκέφτομαι π.χ. εκείνους που δεν αντιλήφθηκαν την παρωδία της Επιθυμίας και υπήρξατε στα μάτια τους ένας «γνήσιος» λαϊκός τραγουδιστής. Μήπως τελικά αυτός είναι ο θρίαμβος του είρωνα, οι άλλοι να τον περνάνε για «γνήσιο»;
Είναι ο ορισμός του ορίτζιναλ εις την τέχνη.
Ο Ζωρζ Πιλαλί μεγάλωσε, πήγε στην Αμερική, γύρισε από την Αμερική, φώναξε «θάνατος στην Αμερική», έφθασε να γίνει ακαδημαϊκός, τι όμως κρατάει ως στιγμές αυτής της πορείας; Δηλαδή «εκείνες τις ελάχιστες αποκαλύψεις», όπως έγραφε ο φιλόσοφος Ανρί Λεφέβρ, «όπου ξεδιπλώνονται οι απόλυτες δυνατότητες και τα χρονικά όρια του καθένα», τότε που γίνεται το κλικ κάπου στο μυαλό του ανθρώπου, βλέπει τα πράγματα ως έχουν και προχωράει στο παρακάτω;
Δεν ξεφώνισα «θάνατος στην Αμερική», γιατί πρόλαβαν άλλοι να το κατοχυρώσουν στη συνείδηση των οπαδών τους. Ανέκραξα «Ζωρζ Πιλαλί, ο Θάνατος της Αμερικής». Βρίσκω εξαιρετική την αναφορά σας στον εν λόγω φιλόσοφο Ανρί Λεφέβρ, που παρέμεινε θεωρητικός του μαρξισμού εν αντιθέσει προς το εμπνευσμένο έργο του Ιάννη Ξενάκη.
Ένας νέος που ζει στην Αθήνα της Χούντας και τη βρίσκει με μπλουζ και ροκ, πώς αντιμετωπίζεται από τον περίγυρό του; Και πώς μετά επεξεργάζεται ο ίδιος αυτή την αντιμετώπιση;
Από τα συντηρητικά κόμματα της Αριστεράς, η μουσική αυτή αντιμετωπίζεται ως αμερικανόφερτη, οι μουσικοί που την εκφράζουν ως αστόχαστοι και ασυνείδητοι, ενώ η αναχρονιστική συνθετική φόρμα των κομμουνισμένων συνθετών ως ενσυνείδητη μορφή έκφρασης και ως συνέχεια της νεοελληνικής παράδοσης.
Υπάρχει ένα πιο δυσάρεστο συναίσθημα από εκείνο του πρόσφυγα και του πολιτικά εκτοπισμένου. Εκείνο του αυτοεξόριστου. Διότι ο μεν πρόσφυγας νοσταλγεί την πατρίδα του, ο εκτοπισμένος ελπίζει στην αλλαγή του καθεστώτος, ενώ ο αυτοεξόριστος απεχθένεται την έγνοια της μητρίδος.
Σήμερα την εγχώρια μουσική, πώς τη βρίσκετε; Αυτή η υποχώρηση των περιχαρακώσεων των διαφόρων ειδών και υποειδών της έκανε τελικά καλό ή κακό;
«Ουδέν κακόν αμιγές καλού»
11 του Φλεβάρη, ο Ζωρζ Πιλαλί στο Groundfloor του An Club. Τι θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα;
Έως τη σημερον παραμένω αναποφάσιστος...
Μετά τιμής…
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία, εις το επανιδείν!
{youtube}jrFZSbllv2A{/youtube}
