Η ταινία Ο Φίλος Μου Ο Larry Gus, που παίζεται στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, αποτελείται από αποσπάσματα της καθημερινότητάς σου κατά τα τελευταία 5 χρόνια. Πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία της και κατά πόσο κατάφερε να αποτυπώσει τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής σου;
Με τον Βασίλη Κατσούπη, ο οποίος στην ουσία έκανε τα πάντα για την ταινία, γνωριστήκαμε πριν από σχεδόν 13 χρόνια, όταν ακόμα ήμουν μέλος των Ginger. Έχουν περάσει με λίγα λόγια αιώνες και ζωές ολόκληρες από τότε. Αρχικά, ο κύριος λόγος που γίναμε φίλοι –ή μάλλον ο κύριος λόγος για τον οποίον τον αγάπησα τόσο– ήταν η ταινία μικρού μήκους που είχε κάνει με τον τίτλο Moon of 20 Days, βασισμένη στο ομότιτλο ποίημα του Λειβαδίτη. Η αλήθεια είναι ότι, μετά από τόσα χρόνια, δύσκολα μπορώ να σκεφτώ κάτι που να με έχει επηρεάσει τόσο βαθιά όσο εκείνη η ταινία.
Το ντοκιμαντέρ ξεκίνησε σαν δική του ιδέα, περισσότερο γιατί μας αρέσει να κάνουμε βόλτες αέναες και άσκοπες για ώρες με το αυτοκίνητο, και να μιλάμε. Στην ουσία αυτό κάναμε, απλώς τις περισσότερες φορές ήταν και ο φίλος μου ο Στράτος μαζί και για μένα αυτό είναι η ταινία. Εννοώ πως δεν είναι σε καμία περίπτωση μουσικό ντοκιμαντέρ. Ήταν παράξενες οι μέρες όταν έφυγα από τη Βαρκελώνη και γύρισα στην Ελλάδα και, εκ των υστέρων, νιώθω ότι πήρα τεράστιο ρίσκο, με τεράστιο κόστος, και ελάχιστες πιθανότητες να βγει κάτι χρήσιμο από όλο αυτό. Αλλά ένιωθα ότι θα πέθαινα αν δεν δοκίμαζα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ για εβδομάδες. Ίσως να έφταιγαν τα κουνούπια και η υγρασία στη Βαρκελώνη.
Μιλώντας για τα περασμένα χρόνια, αν κάποιος εξιστορούσε στον 18χρονο εαυτό σου την πορεία σου και όσα κατάφερες να πραγματοποιήσεις εντός και εκτός Ελλάδας, τι πιστεύεις ότι θα του απαντούσε; Υπάρχουν φορές που, ακόμα και τώρα, όλο αυτό σου φαίνεται πολύ καλό για να είναι αληθινό;
Το μόνο πράγμα που δεν ξεχνάω ποτέ είναι πως όλα, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσουν να οδηγούνται από το κακό προς το χειρότερο και μετά προς το οδυνηρά δύσκολο και τραγικό. Οπότε προσπαθώ πραγματικά να μην σκέφτομαι τίποτα απολύτως. Κατά 99% έχει να κάνει με το ότι είμαι ένας βαθύτατα κομπλεξικός επαρχιώτης: ακόμα νιώθω πως ό,τι έχει συμβεί μέχρι τώρα, έγινε κατά λάθος και όλοι απλώς μου κάνουν χάρη γιατί με λυπούνται. Είναι σίγουρο δηλαδή ότι είμαι για λύπηση αλλά, αλήθεια, σε μερικές στιγμές οριακής καθαρότητας (όταν τα πάντα δεν είναι τόσο πολύ συννεφιασμένα και νεφελώδη και κατάμαυρα), χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο την ώρα που κοιμάμαι, πιστεύοντας ότι θα ξυπνήσω και θα δουλεύω σε τράπεζα.
Αυτό που μάλλον θέλω να πω είναι ότι η μικρότητα/μικροπρέπεια την οποία κουβαλάω σαν άνθρωπος δεν με αφήνουν σε καμία στιγμή να χαρώ πραγματικά. Ή, ακόμα χειρότερα, νιώθω πως –ακόμα κι αν υπάρχουν μέρες στις οποίες τείνω προς την ευδαιμονία– δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι: θα έπρεπε να σκύψω το κεφάλι κάτω και να δουλέψω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Γιατί η αποτυχία καραδοκεί στη γωνία και δεν με περιμένει κατουρώντας, μα ακονίζει το σιχαμένο της ξύλινο μαχαίρι για να μου το καρφώσει αργά και βασανιστικά.
Συγχρόνως, το ξέρω ότι όλα αυτά είναι επιφανειακά προβλήματα, γιατί εννοείται πως είμαι προνομιούχος, για τον πολύ απλό λόγο ότι μπορώ και ζω από τη μουσική. Παρ' όλο που είμαι σίγουρος ότι έχει συμβεί κατά λάθος και θα ξυπνήσω μια μέρα και όλοι θα συνειδητοποιήσουν το λάθος τους και θα μου ζητήσουν πίσω όλα εκείνα τα λεφτά. Το ξέρω ότι υπάρχουν πραγματικά προβλήματα στον κόσμο, προβλήματα τα οποία αφορούν ανθρώπους σε δύσκολες συνθήκες, και όχι οι ηλίθιοι ψυχαναγκασμοί μου –όπως λ.χ. «γιατί η Julia Holter είναι τόσο ταλαντούχα και συγκλονιστική τραγουδοποιός, και γιατί, όσο χρόνο και να ξοδέψω, δεν θα μπορέσω ποτέ να γράψω μισό τραγούδι που να αγγίζει τις συνθέσεις της;». Είναι γελοίο και μόνο που το βλέπω γραμμένο.
Έπαιξες στο φετινό Reworks πριν λίγες μέρες (στα πλαίσια του Red Bull Music Academy), συμμετείχες όμως το καλοκαίρι και σε ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ παγκοσμίως –το Sonar της Βαρκελώνης. Τι σημαίνει για εσένα η πρόσκλησή σου σε αυτό και τι εντυπώσεις σου άφησε η εμφάνιση εκεί;
Eεε, δεν ένιωσα κάτι διαφορετικό... Eννοώ, όπου και να παίξω, προσπαθώ πάντα να μην σκέφτομαι το πλαίσιο. Mόνο όταν παίζω στην Ελλάδα γίνεται πολύ δύσκολο, γιατί μπαίνω πάντα, εκ των προτέρων, με ένα γαργαλιστό κωλοδάχτυλο στον κώλο, προϊόν του κομπλεξικού εαυτού μου.
Μέσα στο όλο ταξίδι σίγουρα υπήρξαν στιγμές έντονων συναισθημάτων. Μπορείς να μας ξεχωρίσεις μια στιγμή μεγάλης απογοήτευσης, αλλά και την πιο περίεργη κατάσταση την οποία έχεις βιώσει απ' όταν γεννήθηκε η περσόνα του Larry Gus;
H μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν όταν έφαγα το άκυρο από τον Egon. Δεν είχα τι να σκεφτώ όταν έπεσα για ύπνο εκείνο το βράδυ... Μετά από έναν χρόνο κατά τον οποίον έγραφα τον δίσκο στην Βέροια –ζώντας παραδεισένια στον ονειρικό κόσμο των προσδοκιών– ήταν ένα απότομο σκατό μέσα στο στόμα μου, μία πραγματικά δύσκολη στιγμή. Είχε μουδιάσει το σώμα μου από πάνω ως κάτω, κάτι που είχα να νιώσω από όταν είχα κοπεί στον prog 3 επί Λάλη στον Βόλο.
Παράξενο ήταν όλο το διβδόμαδο όταν πήγα στη Νέα Υόρκη για να μιξάρω το Years Not Living και γνωρίστηκα από κοντά με τον κόσμο στη DFA. Περισσότερο γιατί το fanboy μέσα μου ήταν εκεί σε όλες τις στιγμές και δεν με άφηνε ούτε στιγμή να ηρεμήσω.
Το ερώτημα στο οποίο κλήθηκες να απαντήσεις, εκείνο δηλαδή της συνέχισης του μεταπτυχιακού σου ή της πλήρους ενασχόλησής σου με τη μουσική ήταν απλό για σένα; Ήσουν διστακτικός ή υπήρξε μια εύκολη απόφαση;
Στη Βαρκελώνη, είδα για πρώτη φορά από κοντά κάτι το οποίο ήξερα πως υπήρχε, αλλά δεν το είχα ποτέ αντικρίσει: ανθρώπους σαν και μένα, με την ίδια πάνω-κάτω γκάμα ικανοτήτων, μεγαλωμένους σε εξίσου μικροαστικό περιβάλλον, από διαφορές ευρωπαϊκές επαρχιακές πόλεις, οι οποίοι βουτήξανε με τα μούτρα στα μουσικά τους και ζούσαν αποκλειστικά από αυτό. Η μόνη διαφορά σε σύγκριση με μένα ήταν ότι είχαν αρχίδια, ενώ εγώ δεν είχα τίποτα (στην πορεία κατάλαβα επίσης ότι διέθεταν πολύ περισσότερο ταλέντο, όμως αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).
Οπότε ναι, σκέφτηκα ότι είχε μάλλον έρθει η στιγμή να δω πώς είναι το να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στη μουσική μου για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, χωρίς να έχω να κάνω τίποτα άλλο παράλληλα. Δηλαδή, επί της ουσίας, να αφαιρέσω από τον εαυτό μου όλες τις δικαιολογίες που χρησιμοποιούσα μέχρι τότε (δεν πάει καλά γιατί έτρεχα να πάρω πτυχίο, γιατί έτρεχα να δουλέψω, γιατί, γιατί, γιατί). Δεν θα είχα καμιά δικαιολογία πια αν το όλο πράγμα με έριχνε στα τάρταρα· αντίθετα, θα ήξερα ότι μέχρι εκεί μπορώ να φτάσω και θα ζούσα από 'κει και πέρα χωρίς την περιέργεια και τα «τι θα γινόταν αν…».
Οι κύριοι λόγοι που με ώθησαν προς τα εκεί ήταν ο φίλος μου Cristian Subira (aka Summer Recreation Camp), το βιβλίο Ζωή Οδηγίες Χρήσεως του Georges Perec, και το “Anima Latina” του Lucio Bbattisti.
Έχεις πει ότι στο λύκειο διήγαγες μια «μοναχική, καταθλιπτική ζωή». Αποτέλεσε η μουσική κάποιου είδους καταφύγιο για σένα τότε; Και τι ρόλο κατέχει στη ζωή σου τώρα, ως ακροατή;
Ήταν αρκετά παράξενα... Νιώθω ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό, για κάποιον λόγο όλες μου οι αναμνήσεις έχουν να κάνουν μόνο με δίσκους, κασέτες και διάφορα τέτοια βαρετά. Εννοώ ούτε καν διάβαζα πολύ λογοτεχνία όταν ήμουν στο σχολείο –και ναι, είχα φίλους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανήκα στον «κουλ κύκλο» ας πούμε. Μάλλον το ανάποδο, γιατί έτρωγα ξύλο (κυριολεκτικά) από τον κουλ κύκλο... Είναι αρκετά κλισέ όλα αυτά, αλλά πραγματικά, ήταν περίοδος πλήρους εσωστρέφειας.
Συγχρόνως δεν νιώθω ότι έχει υπάρξει κάποιο άλλο κέντρο βάρος στη ζωή μου πέρα από τη μουσική, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ίσως όταν ήμουν 15 να σκεφτόμουν «πω, πω τι θα ήταν πιο ωραίο σε ένα παράλληλο σύμπαν; Να βγάζω δίσκους ή να γράφω για μουσικά περιοδικά»; Ακόμα και τώρα, οι κριτικές δίσκων με επηρεάζουν 150% και προσπαθώ πολλές φορές πιεστικά να μην δίνω σημασία, τόσο για άλλους δίσκους, όσο και για τους δικούς μου –όμως δεν είναι εύκολο. Πάντως συνεχίζω να ακούω μανιασμένα, παρ' όλο που υπάρχουν περίοδοι στις οποίες νιώθω περισσότερη γαλήνη με το να διαβάζω. Ίσως να φταίει ότι δεν έχω υπάρξει ποτέ καλός στο multi-tasking.
Ο καινούργιος σου δίσκος, I Need New Eyes, κυκλοφορεί στο ξεκίνημα του Οκτώβρη. Τι στόχο είχες θέσει για το τελικό του αποτέλεσμα και ποια στοιχεία του θεωρείς ότι ξεχωρίζουν με μια πρώτη ακρόαση;
Αυτή τη φορά προσπάθησα να αρχίσω να μπαίνω σιγά-σιγά σε πιο καθαρές φόρμες τραγουδιών, να απλοποιώ κάπως τα πράγματα. Και προφανώς απέτυχα πλήρως. Ίσως μετά από 2-3 δίσκους να καταφέρω να φτάσω εκεί (αν μπορέσω βέβαια να βγάλω 2-3 δίσκους ακόμα). Επίσης έγραψα στίχους, δηλαδή κάθισα και έγραψα στίχους για πρώτη φορά, γιατί μέχρι τώρα απλώς μουρμούριζα πράγματα χωρίς καμία συνοχή. Δεν ήταν εύκολο, τουλάχιστον όμως η θεματική (ζήλια, απόγνωση, πικρία, μικρότητα, επαρχιωτισμός, αποτυχία, απόρριψη, απειρότητα εκδοχών) είναι πολύ κοντά, αν όχι ακριβώς πάνω σε αυτά που με απασχολούν καθημερινά. Οπότε ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρουσα η όλη διαδικασία.
Ποια η σχέση σου με τα μαθηματικά, αλήθεια; Και πώς μπλέκουν στην κατασκευή των τραγουδιών σου;
Αν ήμουν καλός και πραγματικά είχα γνώση των μαθηματικών μου, είναι πολύ πιθανόν να μην ήμουν μουσικός τώρα. Εννοώ ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους άφησα τις σπουδές μου και τη δουλειά μου πίσω ήταν πολύ απλά το ότι δεν ήμουν καθόλου καλός σε αυτόν τον τομέα. Ίσως να χρειαστεί να ξαναγυρίσω σε κάποια φάση εκεί, δεν είμαι σίγουρος. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν ακόμα έννοιες που με τυραννάνε και μου αρέσει έτσι πολύ να διαβάζω popsci βιβλία για μαθηματικά (όπως π.χ. το Everything and More του David Foster Wallace). Αλλά, καθαρά σαν εφαρμογή των μαθηματικών στο songwriting, η κύρια επιρροή μου προφανώς είναι οι Oulipo και όλα αυτά τα ανώμαλα constraints που κοπανούσανε με μίσος πάνω στο κεφάλι τους: σαν ένδειξη αυτομαστιγώματος, συγχρόνως όμως και ως μία διέξοδο προς ένα μερικά ορισμένο άγνωστο.
Όσοι σε έχουν παρακολουθήσει ζωντανά γνωρίζουν ότι επί σκηνής η παρουσία σου είναι χαρακτηριστική και αξιομνημόνευτη. Εξελίχθηκε με τον καιρό αυτό ή προέκυψε ως μια φυσική ανάγκη εκτόνωσης;
Tο 2013, όταν άνοιγα τις συναυλίες των Cut Copy στην Αμερική, για 5-6 live ήταν μαζί μας ο Kirin J. Callinan –γνωστός περίεργος περφόρμερ, κιθαρίστας και τραγουδιστής, ο οποίος είναι συγχρόνως ο Belew και ο Bowie. Ήταν εξωφρενικό το πόσο με επηρέασε, όχι τόσο σχετικά με το πώς κινείται στα live του, όσο με τις κουβέντες που κάναμε, κατά τις οποίες μου είπε κάποια στιγμή ότι πρέπει να αφεθώ και να είμαι ο ίδιος άνθρωπος πάνω και κάτω από τη σκηνή. Ακούγεται πολύ στερεοτυπικό, ήταν όμως πραγματικά απελευθερωτικό.
Μέχρι τότε (ακόμα και τώρα δηλαδή) είχα βασίσει το premise του live μου στο ότι είναι «πολλά καρπούζια κάτω από μία μασχάλη», αλλά από τον Kirin και μετά κατάφερα να μην σκαλώνω σε πράγματα όπως π.χ. το να φαίνομαι ευάλωτος· και να αποδέχομαι επίσης με περισσότερη χαρά τα λάθη και τα ατυχήματα που συμβαίνουν. Ξέρω ότι έχω μια μέτρια φωνή, το ξέρω πως είμαι απαράδεκτος ντράμερ και συνολικά ατσούμπαλος και άχαρος, από την άλλη όμως έχω παρατηρήσει ότι, από τη στιγμή που ξεκινάει μία συναυλία μου, τα ίδια ακριβώς στοιχεία μπορούν να γίνουν διασκεδαστικά. Τόσο για το κοινό, όσο και για μένα. Αν θα μπορούσα να το εκφράσω χρονικά, θα το έλεγα κάπως έτσι: όταν ξεκινάω να παίζω ο κόσμος γελάει με μένα και προς το τέλος γελάμε πια όλοι μαζί.
Ποια είναι η διαδικασία δημιουργίας ενός κομματιού; Υπάρχει μια σειρά ενεργειών ή πρόκειται για αυθόρμητη προσπάθεια, χωρίς προκαθορισμένη δομή;
Αν μπορούσα να περιγράψω με μία φράση τον τρόπο που δουλεύω, θα έλεγα μάλλον ότι είναι ένας διαρκής αγώνας ενάντια στις συμπτώσεις. Προσπαθώ να ξυπνάω, να κάθομαι στο γραφείο και να κάνω δουλειές που μπορούν να έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με το καθαρά μουσικό κομμάτι. Το βλέπω ξεκάθαρα σαν δουλειά, σαν επαναληπτική εργασία, σαν χειρωνακτική εργασία –και θέλω για πάντα να το κρατήσω εκεί. Είναι πολύ λίγες οι στιγμές στις οποίες νιώθω ότι έχω οδηγηθεί κάπου από μία ουρανοκατέβατη έμπνευση. Αντίθετα, τις πιο πολλές ξεκίνησα με λογική σκέψη και συγκεκριμένες τεχνικές και κατέληξα εκεί όπου ενδεχομένως επιθυμούσα εξαρχής. Ας πούμε ότι χρησιμοποιώ περισσότερο αναλυτικές τεχνικές, σε σχέση με τις καθαρά συνθετικές.
{youtube}efP-GIMXFtY{/youtube}
