Η Ροζίνα Αράπη με έβαλε στην πρίζα, πριν καν δείτε εσείς δημοσιευμένη την κριτική της στον καινούργιο δίσκο του Όθωνα Ματαράγκα. Και μπορεί με το Ροζινάκι να μη συμφωνούν πάντα τα γούστα μας, αλλά όταν κάποιος συνάδελφος λέει διθυράμβους στις συζητήσεις πάντα στήνω αυτί –πόσο μάλλον όταν ο Othon είναι ένας καλλιτέχνης ο οποίος έχει επιδείξει σοβαρότητα και στιβαρότητα στη μέχρι τώρα πορεία του. Το Pineal λοιπόν που εξέδωσε φέτος και γίνεται αφορμή γι' αυτήν μας την κουβέντα έχει όχι μόνο μια θετική αύρα ως δίσκος, μα του δίνει και μια ακόμη πιο σταθερή βάση για να διεκδικήσει (και με τα δίκια του) κάποια πολύ καλή θέση στο global listening...
Βρίσκω ενδιαφέρον ότι, όσο προχωράει ο τελευταίος σου δίσκος, γίνεται σαφώς πιο εσωτερικός. Και αφήνεις να φανούν διάφορες επιρροές –στο "Pasha Dume", ας πούμε, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πάντρεψες μια παλαιότερη industrial αισθητική με τη γενικότερη ηχητική λογική του Pineal. Ποια είναι όμως τα βασικά μουσικά τοπία που θεωρείς ότι σε έχουν επηρεάσει;
Το Pineal είναι μια δουλειά που φέρνει στην επιφάνεια μουσικές επιρροές οι οποίες με έχουν χτίσει σαν μουσικό, αλλά και «τοπία», όπως όμορφα τα χαρακτήρισες, καινούρια στη δημιουργική μου ζωή. Από την εφηβική ενέργεια του "Pineal Kiss", η οποία φλερτάρει με πρωτόγνωρα για εμένα στοιχεία που θυμίζουν ήχους από αρχαία ελληνική τραγωδία, από τον μουντό 1980s ρομαντισμό του "Dawn Yet To Come" –που μπερδεύεται με gospel επιρροές και φωνητικά τα οποία μου φέρνουν στο μυαλό τον τελευταίο castrato Farinelli– από τα industrial στοιχεία του "Fly" που εξιλεώνονται με την αγνότητα απλών μελωδιών που παραπέμπουν ίσως σ' αυτές του Michael Cashmore ή των Current 93 και από το ταξιδευτικό "Puca Puca", που φέρνει τα Ίκαρος των Σαμάνων σε ένα PAN-ηχητικό πλέγμα το οποίο μοιάζει με soundtrack από road movies, το Pineal είναι δίσκος πολυσύνθετος και άκρως αυτοβιογραφικός, ειδικά όσον αφορά επιρροές. Και φυσικά υπάρχουν αναφορές σε τοπία ambient, κλασικά, techno, new wave και world σε διάφορα τραγούδια και σημεία μέσα στο άλμπουμ.
Η καλή δουλειά που έχει γίνει στο artwork σε παρουσιάζει με διάφορες στιλιστικές αναζητήσεις. Ξεχώρισες κάποιες θεματικές ενότητες που ήθελες να προβάλλεις σε συνάφεια με το Pineal ή επέλεξες απλά κάποιες προβολές του εαυτού σου, βάσει κριτηρίων κάλλους και όχι εννοιολογικών;
Όλες οι φωτογραφίες που επέλεξα για το άλμπουμ είναι σημαντικές, πέραν αισθητικής και ομορφιάς. Κατά έναν τρόπο, προσφέρουν φωτογραφικά στοιχεία της ιστορίας του Pineal και του προσωπικού μου ταξιδιού μυήσεως στη μαγεία της ζούγκλας και της Ayahuasca, μέσω της φλογερής κόκκινης γης, τηs θεότητας της θάλασσας Iemanja και των θρυλικών cachoeiras (καταρρακτών). Ιδιαίτερη σημασία δίνεται επίσης στα φίδια, μιας και ήταν τα πρώτα όντα που εμφανίστηκαν στα οράματά μου μέσω της Ayahυasca· έδιναν και δίνουν το παρών με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο εξωτερικό και εσωτερικό μου ταξίδι.
Το πιάνο αποτέλεσε το θεμέλιο των συνθέσεών σου ή ξεκίνησες να τις αρθρώνεις σε ηλεκτρονική βάση, προσθέτοντας μετέπειτα όργανα στις ενορχηστρώσεις;
Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στο "Cobra Coral" και στο "Pineal Kiss", οι συνθέσεις άρχισαν πρώτα στο πιάνο. Άλλες πάλι τις άρχισα ηλεκτρονικά και μετά τις ανέπτυξα στο πιάνο ή στα υπόλοιπα όργανα.
Είναι λογικό νομίζω να περιμένεις ερώτηση για τη συνεργασία με τον Marc Almond. Πες μου κάποιες λεπτομέρειες περί της ηχογράφησης, αν π.χ. δουλέψατε στο ίδιο στούντιο, αν και πόσο δυσκολεύτηκε να τραγουδήσει σε μία γλώσσα που (απ' όσα γνωρίζω) δεν τη μιλά…
Η δουλειά που κάναμε με τον Marc για το Pineal ήταν η πιο εύκολη για εκείνον στη μέχρι τώρα συνεργασία μας. Το εμπνευσμένο από Umbanda "Cobra Coral" του ταίριαξε τέλεια στη φωνή, αλλά και στην ιδιοσυγκρασία του, μιας και ο ίδιος ένιωθε πάντοτε έλξη προς τις θρησκείες που έχουν εμπλουτιστεί από μαγεία (όπως το Vodou και η Umbanda). Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο στρεσαρισμένος στο να τραγουδήσει Πορτογαλικά –και μάλιστα με βραζιλιάνικη προφορά!– αλλά μετά από τις 2-3 φορές που είπε το κομμάτι, χαλάρωσε τελείως και μπήκε βαθιά μέσα στο πνεύμα του. Από εκεί κι έπειτα, η ηχογράφηση του "Cobra Coral" έγινε σε ένα underground στούντιο στο Hackney του ανατολικού Λονδίνου, όπου και ηχογράφησα τα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ. Ήταν, θα έλεγα, διασκεδαστική!
Η εντρύφησή σου στον τρόπο ζωής και τη σκέψη των φυλών του Αμαζονίου ήταν αποτέλεσμα κάποιου ταξιδιού; Ή από πριν είχες το ενδιαφέρον και μελετούσες σχετικά, οπότε το ταξίδι επισφράγισε ουσιαστικά τη στροφή σου προς αυτές τις θεματικές;
Παρ' όλο που με ενδιέφεραν για πολλά χρόνια διάφορες εσωτερικές παραδόσεις –από την Καμπάλα και τη Ράγια Γιόγκα, μέχρι τη Θελημική μαγεία του Crowley και το αϊτινό Vodou– ποτέ δεν είχα ασχοληθεί με την υπερβατική φυσική θρησκευτικότητα των φυλών του Αμαζονίου ή με τον Σαμανισμό γενικότερα. Φαίνεται όμως ότι ήταν στο πεπρωμένό μου να έρθω σε επαφή με αυτόν τον τρόπο σκέψης, όταν μια καλή μου φίλη από τη Βραζιλία αγόρασε τα πανάκριβα εισιτήρια για να την επισκεφτώ στην καταπληκτική άγρια γη που είχε αγοράσει στη μέση του πουθενά, καλώντας με να συμμετάσχουμε μαζί σε τελετές Ayahuasca, Peyote και λοιπών ιερών φυτών της Νότιας Αμερικής με ιθαγενείς και άλλους θεραπευτές (curanderos), με τους οποίους η ίδια είχε έρθει ήδη σε επαφή. Αυτό λοιπόν το πρώτο μου ταξίδι στη Βραζιλία ήταν κι εκείνο που επισφράγισε τη στροφή μου προς τις συγκεκριμένες πνευματικές αναζητήσεις.
O δίσκος έχει σαφώς, εκ της συμβάσεως, κάποιες ιδιαιτερότητες στη λάιβ μεταφορά του –μιας και επί σκηνής θα χρειάζονται και ηλεκτρονικά και φυσικά όργανα. Ποιες οι σκέψεις σου λοιπόν για τη ζωντανή του απόδοση;
Δεν χρειάζεται να σου κρύψω ότι, μέχρι και 2 μήνες πριν το μεγάλο μου λάιβ στο Λονδίνο, σκεφτόμουνα για το πώς ακριβώς θα παρουσίαζα ένα τόσο πολύπλοκο και πλούσιο υλικό, με τόσα πολλά όργανα και τόσους μουσικούς και τραγουδιστές. Τελικά κατάφερα να μετριάσω το γκρουπ στα 14 άτομα, κάτι που έκανε το λάιβ του Λονδίνου εφικτό, αλλά κι ένα πραγματικό event, ξεχωριστό και αξέχαστο για πολλούς.
Μετέπειτα ανακάλυψα φυσικά πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρω ένα τόσο ακριβό συμβάν σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, οπότε κι άρχισα να παίζω με την ιδέα του Djing. Η οποία πάντα με ενδιέφερε και τώρα θα έλεγα με ενθουσιάζει, ειδικά όταν ανακάλυψα ότι μπορώ να είμαι ιδιαίτερα δημιουργικός με τα σετ μου, είτε ρεμιξάροντας, είτε προσθέτοντας και live στοιχεία ακόμα, χωρίς να χρειάζομαι όλους τους μουσικούς, αν δεν υπάρχει η κατάλληλη υποδομή.
Η συμβολή του Ernesto Tomasini εξακολουθεί να παραμένει σημαντική στη δουλειά σου. Ποιοι είναι οι καλλιτεχνικοί όροι και οι ισορροπίες της συνεργασίας σας;
Ο σεβασμός και η αγάπη του ενός προς του άλλου. Μιας και είμαστε πολύ καλοί φίλοι, για τόσα πολλά χρόνια τώρα, δεν υπάρχει κάτι άλλο να ισορροπεί την καλλιτεχνική μας σχέση. Νομίζω ότι και οι δύο θέλουμε το καλύτερο για τον άλλον, είτε αυτό σημαίνει να δουλεύουμε μαζί, είτε όχι.
{youtube}GoLOlsdivRQ{/youtube}
