Μόνιμη κάτοικος Παρισίων, κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα ήδη από το ντεμπούτο της Getalife προ τριετίας. Τώρα, με την καινούργια της κυκλοφορία I U Need, η Όλγα Κουκλάκη βάζει υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα ηλεκτρονικά –και όχι μόνο– άλμπουμ της χρονιάς. Έστω και από απόσταση, κάναμε μια εκτενή κουβέντα μαζί της εν όψει της εμφάνισής της στην ταράτσα της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών (αυτή την Παρασκευή, 13 Ιουλίου), μέσα από την οποία αναδείχθηκε μια προσωπικότητα που φαίνεται να έχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, εκτός από άφθονο ταλέντο...
Πώς από ένα Erasmus στο Παρίσι το 2001 φτάσαμε στη δεύτερη κυκλοφορία σου στη Kwaidan και μάλιστα με παραγωγό τον Marc Collin των Nouvelle Vague;
Ήμουν τυχερή που μου πρότειναν να πάω να δουλέψω στην τότε δισκογραφική εταιρεία του Laurent Garnier, την Fcom. Έπρεπε να πάρω το ρίσκο και να περάσω τις audition, οπότε το Erasmus ήταν η τέλεια συγκυρία για να μπορέσω να πάω στο Παρίσι. Έτσι, άρχισα να δουλεύω στις συναυλίες των Reminiscent Drive ως προγραμματίστρια-πιανίστρια και ήταν τότε, σε μια τουρνέ στην Ελβετία, που γνώρισα τον Marc Collin, πολύ πριν τους Νouvelle Vague. Τραγούδια έγραφα πάντα. Απλά σ’ εκείνη την τουρνέ είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Marc, ο οποίος ενδιαφέρθηκε να ακούσει τι κάνω –κι έκτοτε, δεν έχουμε σταματήσει να συνεργαζόμαστε.
Ποιες διαφορές, αλλά και ομοιότητες, θα συναντήσουν οι ακροατές στο νέο σου άλμπουμ I U Need σε σχέση με το προ τριετίας ντεμπούτο σου Getalife;
Στο I U Need υπάρχει μια δυναμική μεγαλύτερη του Getalife. Ήθελα να εκφράσω πιο έντονα και ανοιχτά τις σκέψεις και τις ιστορίες μου, χωρίς να περιοριστώ σε στιλιστικά μουσικά όρια, όπως αυτά της electronica του Getalife. Κάλεσα έτσι καλλιτέχνες τους οποίους σέβομαι κι εκτιμώ πολύ, όπως τον Fred Avril, αλλά και τραγουδιστές που θεωρώ ότι ταίριαξαν ακριβώς σ' ό,τι είχα στο μυαλό μου για τα εκάστοτε κομμάτια. Οι κιθάρες του Fred μου έδωσαν το «desert feeling» που χρειαζόμουν στο “Jukebox” και το “Gazstation”, η γλυκιά-αιθέρια φωνή της Melanie Pain τη χροιά που χρειαζόμουν για το “Sweetheart”, η αέρινη και δυνατή φωνή-προσωπικότητα της Liset Alea ολοκλήρωσε την ιδέα μου για το “Hollow Lives” κι η σοβαρή βαθιά φωνή του Tim Keegan ήταν ό,τι έψαχνα σ' ένα πολιτικοποιημένο κομμάτι σαν το “Who Are You”.
Ο πολύ ενδιαφέρων τίτλος πώς προέκυψε αλήθεια; Είναι κι αυτός ένας τρόπος να επιβεβαιώσεις τον τίτλο «Πυθία της ηλεκτρονικής μουσικής», ο οποίος σου έχει αποδοθεί από γαλλικά μέσα;
Ο τίτλος ήρθε αυθόρμητα, στην προσπάθειά μου να αποδώσω αυτό που ήθελα με το ομότιτλο κομμάτι –δηλαδή τη δυσκολία στο να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και τα μπερδέματα που προκαλούνται μεταξύ μας και τις παραφράσεις. Επίσης, ήθελα να τονίσω τη σημασία της επικοινωνίας και την ανάγκη αυτής στη σύγχρονη εποχή. Το «Πυθία της ηλεκτρονικής μουσικής», τώρα, πιστεύω ότι ήταν ένα εύστοχο σχόλιο σε σχέση με τη μουσική μου, καθώς δύσκολα κατατάσσεται σε κάποιο είδος: δεν είναι ούτε electro, ούτε electronica αλλά κάτι που μοιάζει με τα παραπάνω ή που έχει στοιχεία από αυτά.
Ξεκίνησες από σπουδές πιάνου. Πόσο κοντινή ή μακρινή είναι τελικά η απόσταση από την κλασική στην ηλεκτρονική μουσική;
Η μουσική είναι μία, απλά έχει διαφορετικές μορφές-γλώσσες. Και γι’ αυτό θεωρώ ότι δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση, αλλά διαφορά φόρμας και τρόπου γραφής. Πάντα θα λατρεύω και θα σέβομαι την κλασική μουσική, η οποία μου έχει δώσει τόσα πολλά.
Εκτός από κλασική μουσική, ποιοι ήχοι διαμόρφωσαν την αισθητική σου;
Έχω επιρροές από new wave και synth-pop 1980s μουσική, από συγκροτήματα όπως οι Cure, Joy Division, Depeche Mode, Human League, OMD, Kraftwerk, Visage κ.α. Επίσης, trip-hop αλλά και πολύ electronica όπως Murcof, Trentemoller, Matthew Herbert. Μου αρέσουν και ακούω πολύ διαφορετικά πράγματα, σίγουρα το καθένα μ' έχει επηρεάσει με τον τρόπο του.
Όπως έχεις δηλώσει, στη δική σου μουσική προσπαθείς να κρατάς μία ισορροπία ανάμεσα στην electronica των club και στην ποπ. Πώς καταφέρνεις κάτι τέτοιο;
Προσπαθώ, δεν ξέρω αν τα καταφέρνω! Γράφω τραγούδια, στίχους, μελωδίες, ιστορίες με τον κλασικό τρόπο: ακόρντα στο πιάνο, ενορχηστρώσεις... Ταυτόχρονα όμως είμαι πολύ επηρεασμένη από τη dance μουσική σκηνή ως DJ και επιρρεπής στα καινούρια «ρεύματα» που εμφανίζονται κατά καιρούς, όπως τώρα με τη nudisco! Τη λατρεύω! Πριν ήταν το electro-rock. Αυτή μου την πλευρά, λοιπόν, προσπαθώ να την καλύπτω με remixes (ετοιμάζουμε κάποια που θα κυκλοφορήσουν σύντομα), αλλά και με DJ σετ.
Παρακολουθείς την ελληνική σκηνή (αγγλόφωνη και ελληνόφωνη); Υπάρχουν πράγματα που ξεχωρίζεις;
Δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα την ελληνική σκηνή, αν και υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία πέφτουν στην αντίληψή μου κατά καιρούς.
Αυτή την περίοδο πολλοί συμπατριώτες μας ψάχνουν τρόπους να φύγουν από την Ελλάδα λόγω της κρίσης. Εσύ αισθάνεσαι τυχερή που έχεις φτιάξει ήδη μια ζωή και έχεις στήσει μια καριέρα στο εξωτερικό;
Μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να απαντήσω σε αυτό, αφού στη μουσική υπήρχε πάντα και υπάρχει κρίση –με την έννοια ότι ποτέ δεν έχεις την ασφάλεια ή τη σταθερότητα μιας «κανονικής» συμβατικής δουλειάς. Ούτε ωράριο, ούτε μισθό τέλος του μήνα. Για το εξωτερικό, νιώθω πολύ όμορφα βλέποντας ανθρώπους ανεξαρτήτου εθνικότητας να καταλαβαίνουν τη μουσική μου. Είναι ένα καταπληκτικό συναίσθημα!
Πώς βιώνει ένας Έλληνας την κρίση από απόσταση;
Η κρίση, όπως εξελίσσεται σε όλη την Ευρώπη, προκαλεί θυμό γιατί πραγματικά «χτυπάει» τον κόσμο που δουλεύει. Και δουλεύει πλέον όλο και πιο πολύ, χωρίς να μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς. Πλέον δεν έχει σημασία αν είσαι Έλληνας ή Ευρωπαίος, όλοι βρίσκονται περίπου στην ίδια κατάσταση. Από ’κει και πέρα, ο κάθε λαός το αντιμετωπίζει διαφορετικά.
Δήλωσες πρόσφατα ότι, αν ψήφιζες στις πρόσφατες γαλλικές εκλογές, θα ψήφιζες Ολάντ και μετά θα έλεγες «τι μαλακία έκανα». Για ποιον λόγο; Θεωρείς ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες ο πολίτης διαμορφώνει τις εξελίξεις με την ψήφο του; Ή εγκλωβίζεται σε συμβιβασμούς και διλήμματα που απλά νομιμοποιούν ένα σύστημα το οποίο λειτουργεί χωρίς διαφάνεια και λογοδοσία;
Απλά θεωρώ ότι, δυστυχώς, οι πολιτικοί πολύ λίγο πλέον μπορούν να επηρεάσουν τα πράγματα, αφού οι αγορές είναι εκείνες που καθορίζουν τις καταστάσεις. Και κάποια πρόσωπα που ποτέ δεν θα μάθουμε ποια είναι. Που σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, ότι δεν τίθεται σήμερα τόσο θέμα πολιτικής κατεύθυνσης, όσο θέμα πολιτικής ισχύος.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια, ένα μεγάλο κομμάτι της γενιάς μας αδιαφορούσε παντελώς για την πολιτική, δηλώνοντας μάλιστα με επιδεικτικό τρόπο ότι είναι «απολιτίκ». Θεωρείς ότι τα προβλήματα επιβάλλουν πλέον κάποια μορφή πολιτικοποίησης σε όλους μας;
Πρέπει να ασχολούμαστε με τα κοινά, με την έννοια ότι δεν ζούμε μόνοι μας και εξαρτόμαστε από τους συνανθρώπους μας και την κοινωνία που εμείς οι ίδιοι διαμορφώνουμε. Αυτό, ήδη, είναι μια «πολιτική» στάση. Στην Ελλάδα θεωρώ ότι τώρα δίνεται μία καλή ευκαιρία για να μάθουμε να συνεργαζόμαστε και να σκεφτόμαστε περισσότερο τον διπλανό μας. Αλλά και για να δώσουμε ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους με ικανότητες να αναλάβουν ισχυρές θέσεις και να βοηθήσουν στην πραγματική ανάπτυξη, σε διάφορους τομείς.
{youtube}n2fYzKX-V-o{/youtube}
