«Παιδί» του Alex Chilton, αφού ο Chris Bell εκείνη την περίοδο αποχωρούσε, στήνει τις αφηγήσεις του πάνω στην εναλλαγή του τραγικού με το ελαφρύ και βλέπει την αγάπη με μια ρομαντική απελπισία...
φωτογραφία: William Eggleston
Αν το #1 Record (1972) ήταν ο δίσκος στον οποίον η χημική αντίδραση της power pop πέτυχε για πρώτη φορά, το Radio City (Ardent Records, 1974) ήταν η δημιουργική επιφάνεια που ήρθε στο σύμπαν των Big Star τη στιγμή που όλα έμοιαζαν να μην έχουν μέλλον. Με το συνθετικό yin και yang της μπάντας να έχει ισορροπήσει στο πρώτο άλμπουμ του «cult φαινομένου της ποπ» ανάμεσα στους Alex Chilton & Chris Bell, το Radio City δημιουργήθηκε την περίοδο του «διαζυγίου» των δύο μελών –πιο συγκεκριμένα, πάνω στην αποχώρηση του Bell. Το χεράκι του βέβαια πρόλαβε να το βάλει ελαφρώς, όμως το Radio City δεν μπορεί παρά να χρεώνεται δικαιωματικά στον Chilton.
Ακόμη κι αν κάποιος βάλει τυχαία να παίξει το άλμπουμ, χωρίς δηλαδή να έχει ιδέα περί Big Star, θα βιώσει εκείνο που συμβαίνει με όλους τους πραγματικά σπουδαίους δίσκους (εφόσον διαθέτει βέβαια έστω ένα μίνιμουμ ποπ αισθητήριο): πως αυτά τα κομμάτια βρίσκονταν πάντα εκεί και προϋπήρξαν σημαντικά –και με αξιώσεις του κλασικού– ακόμη κι αν δεν τα είχε ακούσει ή δεν θα τα άκουγε ποτέ κανείς. Νιώθουν σίγουρα για τον εαυτό τους χωρίς να το διατυμπανίζουν και πολύ· και εδώ ακριβώς είναι και η ουσιαστική power στην όποια pop του αμερικάνικου γκρουπ. Δεν μας λυπούνται καθόλου οι Big Star καθώς πετάνε το ένα υποδειγματικό τραγούδι μετά το άλλο, μην αφήνοντας περιθώρια αμφισβήτησης ακόμα κι από τους πιο δύσπιστους.
Τα riffs, όταν έρχονται στο προσκήνιο, διαθέτουν μια μελωδική καθαρότητα που εγγυάται την αφθαρσία τους. Πάρτε για παράδειγμα το "O My Soul", για το οποίο ποντάρω ότι ο Paul McCartney θα έδινε ένα παχυλό κομμάτι της (ακόμη πιο) παχυλής περιουσίας του για να το είχε γράψει μαζί με τους Wings στο Band On The Run. Συγχρόνως, όμως, βλέπουμε στο Radio City και μια ροπή προς μονοπάτια πιο δυναμικά σε σύγκριση με την τρυφερή μελωδικότητα του #1 Record. Για να το πούμε αλλιώς, ο Alex Chilton κοίταξε στον καθρέφτη και είδε τον ροκ σταρ που έκρυβε μέσα του (στην μετα-Big Star πορεία θα τον έβλεπε μάλιστα ακόμη πιο πολύ). Με εξαίρεση τις honky tonk, στο πνεύμα των Rolling Stones ολισθήσεις (λέγε-με-και-"Mod Lang"), το «ροκσταριλίκι» αφορά βέβαια περισσότερο τη δυναμική με την οποία πλασάρονται τα τραγούδια, τα οποία κατά τ' άλλα χτυπάνε ποπ φλέβα.
Ο Chilton μοιάζει να βλέπει την αγάπη με μια ρομαντική απελπισία. Γεμίζει και αδειάζει τις αφηγήσεις του πάνω στην εναλλαγή του τραγικού με το ελαφρύ· κοινή άλλωστε παραδοχή για την ίδια τη ζωή –την οποία βλέπει λευκή ("Life Is White"). Ευθαρσώς και πεζά παραδέχεται ότι «I don't want to see you now / 'Cause I know what you lack». Σε άλλες όμως στιγμές θα πουλήσει δράμα και θα αγοράσει συγκίνηση ρωτώντας σχεδόν αφελώς «You know I love you a lot / I just don't know, should I not?», στο δυνατό όπως αποδείχτηκε χαρτί του δίσκου "Back Of A Car". Άλλες πάλι φορές θα πάει το δράμα ακόμα παραπέρα: θα ακολουθήσει μοναχικές διαδρομές σε αμάξια και μπάρες και θα εκβιάσει σχεδόν τη συγκίνηση με μια cheesy νωχελικότητα ("Daisy Glaze").
Η σπουδαία στιγμή του δίσκου θα γραφτεί με το ίσως δημοφιλέστερο στιγμιότυπο της μπάντας, το "September Gurls". Αυτό το κομμάτι είναι η επιτομή της ποπ όχι μόνο γιατί έπιασε μελωδικό χρυσό, αλλά γιατί παντρεύει την ελαφρότητα με το χιούμορ με τρόπο που το κάνει κυριολεκτικά ποπ, δηλαδή λαϊκό. Μέσα σε λιγότερο από 3 λεπτά παρελαύνουν αγόρια, κορίτσια, ζώδια (εξ' ου και τα «κορίτσια του Σεπτέμβρη» και τα «αγόρια του Δεκέμβρη» πίσω από τα οποία κρύβεται ο Chilton), ήρωες-καρτούν και πρώτα και κύρια η (ψευδ)αίσθηση ότι ακούς το καλύτερο τραγούδι που γράφηκε ποτέ.
Το φοβερό είναι ότι τον ίδιο ακριβώς καιρό ο Chris Bell έγραφε αυτό που το 1992 θα κυκλοφορούσε ως I Am The Cosmos, με το ομώνυμο κομμάτι να δημιουργεί ακριβώς την ίδια παβλόφια αντίδραση μόλις πατιέται το play. Μερικές φορές ακούγοντας τον εξίσου –ή μάλλον περισσότερο, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι– μπιτλικό σόλο δίσκο του Bell, σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί αν είχε υπάρξει ενεργό μέρος των Big Star του Radio City. Μετά πάλι σκέφτομαι πως αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, ίσως τίποτα να μην πήγαινε καλά και να χάναμε έτσι όχι μόνο έναν, αλλά δύο αξιόλογους (το λιγότερο) δίσκους.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να αναλωθούμε στα χιλιοειπωμένα περί cult αναγνώρισης σε δεύτερο χρόνο και το λοιπό παραμύθι για τους Big Star. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αναγνωρίστηκαν, βγάζουν νόημα ακόμη και 45 χρόνια μετά, ενώ υπήρξαν κάποιοι Teenage Fanclub αλλά και κάποιοι Replacements για να αποδεικνύουν το αν έπιασαν τόπο οι δίσκοι τους. Σήμερα μπορούν να διατείνονται πιο βαρβάτα από οποιαδήποτε μπάντα ότι υπήρξαν πνευματικό τέκνο των Beatles, με τον καλύτερο τρόπο.
Για τα υπόλοιπα, τα έχουν πει καλύτερα από όλους μας οι Replacements στο "Alex Chilton":
«Children by the million sing for Alex Chilton when he comes 'round
They sing 'I'm in love. What's that song? I'm in love with that song.
I never travel far, without a little Big Star».
{youtube}BNKSs1J38EA{/youtube}
