Αντί να μπουν στο στούντιο για το «επόμενο μεγάλο αριστούργημα» μετά το The Dark Side Οf Τhe Moon, μπήκαν στην ...κουζίνα, φτάνοντας τελικά στα πρώτα δευτερόλεπτα του (περίφημου, πλέον) “Shine On You Crazy Diamond”...
Στον απόηχο του The Dark Side Οf Τhe Moon (1973, Harvest), οι Pink Floyd θα αδιαφορούσαν πλήρως για το γεγονός ότι μόλις είχαν γράψει έναν από εκείνους τους δίσκους που έθρεψαν σε τέτοιον βαθμό τη ροκ μυθολογία, ώστε, αν κάποια στιγμή το «πειραγμένο» πρίσμα του εξωφύλλου σταματήσει να τυπώνεται σε μπλουζάκια και κονκάρδες, θα οφείλουμε να θεωρήσουμε ότι «ήρθε το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε», όπως ορθά θα συμπλήρωναν οι R.E.M.
Αντί να μπουν λοιπόν στο στούντιο για το «επόμενο μεγάλο αριστούργημα», θα μπουν ...στην κουζίνα, για να βάλουν μπρος το project Household Objects. Το οποίο, όπως εύκολα μαρτυρά το όνομά του, σκοπό είχε να παράγει μουσική αποκλειστικά και μόνο από τα ...προικιά του σπιτιού (για να εκτιμούμε μεν, να μην εντυπωσιαζόμαστε δε, που οι Matmos κυκλοφορούν φέτος έναν δίσκο ηχογραφημένο αποκλειστικά με πλαστικά αντικείμενα). Το project ναυάγησε γρήγορα, ο δίσκος δεν κυκλοφόρησε ποτέ και μόνο 2 tracks θα έβρισκαν μελλοντικά τον δρόμο της δημοσιοποίησης, μέσα σε γυαλιστερές deluxe επανεκδόσεις: το “The Hard Way” και το “Wine Glasses”.
{youtube}cWGE9Gi0bB0{/youtube}
Πριν αναρωτηθείτε αν μπήκε λάθος τίτλος στο κείμενο και τούμπαλιν και σπεύσετε να κλικάρετε γρήγορα Χ στο tab, υπάρχει λόγος που τα λέμε όλα αυτά: το μεγαλύτερο καλό που έκανε το “Wine Glasses” είναι ότι θα αποτελούσε εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Shine On You Crazy Diamond”, που ανοίγει και κλείνει το Wish You Were Here –για να μην πούμε και τους Pink Floyd ολόκληρους. Τους οποίους και βλέπετε στην κεντρική φωτογραφία σε ένα διάλειμμα από τις τότε ηχογραφήσεις, με τον μάνατζέρ τους Steve O'Rourke καθισμένο στη μέση.
Παρά τη δεδομένη υπερβολή που θα ακολουθήσει, ακόμη κι αν είναι το μοναδικό κομμάτι των Floyd που έχει ακούσει κανείς (πράγμα δύσκολο), η ακρόασή του θα αρκούσε για να βεβαιώσει ότι είναι η καλύτερη σύνθεση που έγραψαν ποτέ. Εκείνες οι τέσσερις νότες στην κιθάρα (σε κάνουν να φαντασιωθείς κάποιο συναυλιακό παραλήρημα, στο άκουσμά τους) θα σημάνουν τις space ευαισθησίες που θα επαναφέρει αδιάκοπα αυτός ο δίσκος, μέχρι να αποδεχτεί τον εγκλωβισμό του στην απώλεια.
Την αδυναμία όμως αυτή της απώλειας θα την κάνουν πλεονέκτημα. Ακόμη κι αν η νοσταλγία υπερχειλίζει στιχουργικά με εκείνα τα «remember when you were young» κι αν –τι να κάνουμε;– το ταΐζει το ροκ κοινό το πέπλο μυστηρίου γύρω από τον καταραμένο, χωρίς μαλλιά, φρύδια αλλά με έξτρα κιλά, κάπου χαμένο μπροστά στην τηλεόραση Syd Barrett, το “Shine On You Crazy Diamond” (ιδιαίτερα τα πιο σφιχτοδεμένα μέρη 1-5) μπορεί συγχρόνως να δημιουργεί την έκκεντρη συγκίνηση. Κοινώς, και να μην έχεις ιδέα ποιος στο καλό είναι ο Syd Barrett, τι κομψοτέχνημα synth ψυχρότητας, σαξοφωνικής ζεστασιάς και συνθετικής σταυροβελονιάς είναι αυτό;
Αν τόση ώρα το space περιτύλιγμα υπονοεί περισσότερο μία αίσθηση του ίδιου του διαστήματος, στο “Welcome Τo Τhe Machine” μιλούν τα διαστημόπλοια, οι μεταλλικές μηχανές. Ψυχρά υπολογισμένο σε κάθε χτύπημα του μέτρου· μόνη αίσθηση απόκλισης, εκείνο το τρεμάμενο moog, που σαν να ενισχύει περισσότερο τον καπιταλιστικό εφιάλτη τον οποίον επικαλούνται οι στίχοι. Η μουσική βιομηχανία είναι βέβαια η αδηφάγα μηχανή –και εδώ οι Pink Floyd αναμετρούνται πάλι με την απώλεια, της αθωότητας αυτή τη φορά: του μεν Barrett για όσα δεν ήταν έτοιμος να σηκώσει στους ώμους του, της δε υπόλοιπης μπάντας για όσα σήκωσαν και πήγαν παραπέρα από τις αρχικές, ψυχεδελικές αποχρώσεις από τη στιγμή που ο Barrett είτε παρέδωσε τα όπλα, είτε του έδωσαν τα παπούτσια στο χέρι. Στις ταξικές ανησυχίες θα επιμείνουν όμως και στο “Have A Cigar”, με μια πολύ μερακλίδικη μπασογραμμή του αρχηγού σε αυτό εδώ το πόνημα, Roger Waters.
{youtube}fn1R-5p_j5c{/youtube}
Δεν είμαι πολύ σίγουρη αν το ομώνυμο κομμάτι «κάηκε» γιατί το πολύ air play εκβίασε τη συγκίνησή μας ή αν το έκαψε το πολύ air play ακριβώς γιατί το ίδιο προδιαθέτει μια εκβιασμένη συγκίνηση. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται για κακό τραγούδι· αφήνει όμως (τέντα) ανοιχτές τις πόρτες για γλυκερές ερμηνείες. Κατά κανόνα σε σχολικά θρανία, πλέον και σε φεϊσμπουκικά χρονολόγια, όπου αυτό το “Wish You Were Here” μεταμορφώνεται αυτοβούλως σε ερωτικό μοιρολόι. Ας έχει. Με τόσα εκατομμύρια πωλήσεις (και άλλες πόσες λαθραίες ακροάσεις), πώς να περιορίσεις τις λανθασμένες (ή διαφορετικές) ερμηνείες;
Και τέλος πάντων, δεν είμαστε εδώ για να αποδείξουμε δηκτικά τι είναι λάθος και σωστό. Εδώ οι Pink Floyd αποδεικνύονται σπουδαίοι όχι μόνο γιατί γράφουν με υπολογισμένη μαεστρία, αλλά γιατί νιώθουν. Και κάνουν και τους ακροατές να νιώθουν, από μια κοινή μουσική αφετηρία, που δεν οφείλει απαραίτητα να καταλήγει στο ίδιο σημείο.
«Έπαιξαν με τη φωτιά» (να 'ναι καλά η Hipgnosis) και η χειραψία τους αποδείχτηκε ισχυρότερη της όποιας συναισθηματικής κατρακύλας. Ισχυρότερη και από τείχη που ύψωσαν και γκρέμισαν. Μόνο τη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού δεν είδαν από εδώ. Δεν είχαν βέβαια κανένα άγχος ανταγωνισμού περί αυτού.
{youtube}9P16xvwMQ5A{/youtube}
