Στο 2ο τους άλμπουμ, τα αδέρφια Ron & Scott Asheton, o Dave Alexander και ο Iggy Pop (κυρίως ο τελευταίος) κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: τη μουσική να ακούγεται σαν σεξ...
Σκεφτείτε το πιο ηδονικό, φρενήρες κι αγριεμένο πράγμα που μπορείτε. Πολλαπλασιάστε τη σκέψη αυτή, όσο περισσότερο μπορείτε. Αν δεν βρίσκεστε μέσα στο Fun House, κάτι πάει λάθος.
Εκεί συνέβη μία από τις πιο καίριες αλλά και απροσδόκητες εξελίξεις τις οποίες γνωρίζουμε στο πεδίο ονομάτων και έργων που όχι απλά αξίζουν τον τίτλο του ροκ εν ρολ, αλλά αποτελούν και μία από τις βασικές αιτίες που μιλάμε για την ύπαρξή του.
Κανείς δεν περίμενε ότι εν έτει 1970 οι Stooges θα κυκλοφορούσαν το Fun House. Και γιατί άλλωστε να το περιμένει; Δεν πήγαινε παρά ένας χρόνος αφότου είχαν συστηθεί, με τον ομώνυμο δίσκο τους. Εκεί επινόησαν τον πιο ακατέργαστο τρόπο με τον οποίον μπορεί ένα κουαρτέτο να δείξει τι σημαίνει να σε πιάνει ο κρύος ιδρώτας και η απόγνωση της ενηλικίωσης, να ακροβατείς μεταξύ της μαμάς-προστάτιδας, αλλά και μιας αχαλίνωτης δίψας για ευχαρίστηση, the 1960s edition.
Όμως, αν στο The Stooges καταπιάστηκαν με το μετεφηβικό παράδοξο, στο Fun House ξέρουν πλέον πώς να απολαμβάνουν τη δεκαετία των 20 τους. Χωρίς εκπτώσεις και μεσοβέζικες λύσεις. Ίσα-ίσα. Εδώ, τα αδέρφια Ron & Scott Asheton, o Dave Alexander και ο Iggy Pop (κυρίως ο τελευταίος) κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: τη μουσική να ακούγεται σαν σεξ. Γιατί ένα σεξ 36 λεπτών, μόνο σαν το Fun House θα όφειλε να ακούγεται.
Μπαίνοντας αυτή τη φορά στο στούντιο, οι Stooges εγκαταλείπουν το πρωτόγονο στοιχείο, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο. Ο Iggy αφήνει μάλιστα πίσω και το όνομα Stooge, για το πιο προβοκατόρικο Pop. Η Elektra ποντάρει τα λεφτά της στο γκρουπ και αφήνει στην καρέκλα του παραγωγού τον Don Gallucci των Kingsmen, να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Επίσης, για πρώτη και για τελευταία φορά, το σχήμα θα καταφέρει εδώ να δικαιολογήσει το πάλαι ποτέ όνομα Psychedelic Stooges.
Λαμπρή η ιδέα του Gallucci να βάλει τους Stooges να ηχογραφούν ξανά και ξανά το κάθε τραγούδι, σερί, μέχρι να βρεθεί το μαγικό take που θα έκανε τον δίσκο να ακούγεται σαν ζωντανός. Όλα κυλάνε απνευστί. Και με την κοφτή και απειλητική ρυθμολογία του “Down On The Street”, αντιλαμβάνεσαι πολύ γρήγορα ότι εδώ κάτι γίνεται. Κι όταν ακούς την πρώτη τσιρίδα του Iggy, βεβαιώνεσαι.
{youtube}uLyX4SQhDS4{/youtube}
Στο “Loose” δεν έχεις πλέον πολλά περιθώρια· έχεις μπει στον χορό τους και θα χορέψεις. Αν ως τώρα ο Iggy Pop εξέφραζε απλά τον πόθο και την επιθυμία (στα όρια της φαντασίωσης) με το “I Wanna Be Your Dog”, στο “Loose” τα πράγματα είναι απλά: «I’ll stick it deep inside 'cause I’m loose». Καθίστε όμως, δεν ξεμπερδεύει κανείς έτσι εύκολα. Καμία ανάσα, μόνο μια τσιρίδα και το αδερφάκι “TV Eye” κάνει έρωτα στα αυτιά σας. Ακόμη και οι στίχοι έχουν μια αποσπασματικότητα που κινείται στην τροχιά της απενοχοποιημένης απόλαυσης.
Η αίσθηση ότι όλα στο Fun House γίνονται πιο «βρώμικα» από το The Stooges υπάρχει στον αέρα, αλλά δεν θα επιβεβαιωθεί πριν το “Dirt”. Για τι κοφτά και πρωτόγονα φτυμένα σάλια μιλάγαμε ως τώρα; Το “Dirt” τα τινάζει όλα στον αέρα, απλώνει τον ήχο του αργόσυρτα και ψυχεδελικά, δεν βιάζεται. Η ενέργεια θα σιγοβράσει ύπουλα και το διονυσιακό στοιχείο θα αρχίσει να έρχεται όλο και πιο κοντά στα αυλάκια του δίσκου. Αν και έπρεπε να το καταλάβουμε από το εξώφυλλο. Οι Stooges δεν στέκονται πια να κοιτάνε τον φακό με το τεμπέλικο βλέμμα τους. Τα κεφάλια τους θολώνουν, μπλέκονται, ο γυμνόστηθος Iggy κάνει ναρκισσιστικούς μορφασμούς φορώντας δερμάτινα γάντια. Δηλώσεις όπως “No Fun”, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Μέσα σε έναν χρόνο πολλά αλλάζουν. Ας πούμε το “1969” μπορεί να υποστηρίζεις πως δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις τώρα που γίνεσαι 22, ώστε να κερδίσεις λίγη προσοχή (της ηλικίας είναι). Και το “1970” μπορείς να στριγκλίζεις “I Feel Alright” και, όσο το τραγουδάς στο Cincinnati Pop Festival, να κάνεις και το πρώτο crowd surfing της ιστορίας. Τη μια χρονιά μπορείς να δίνεις την αίσθηση ότι, αν μπορούσες απλά να χτυπάς πέτρες αντί για όργανα, θα το έκανες. Την άλλη όμως ποιος σε κρατάει από το να χρησιμοποιήσεις σαξόφωνο;
Και τι έξυπνα ύπουλο, ότι αυτόν τον άσσο στο μανίκι του το άλμπουμ τον χρησιμοποιεί προς το τέλος, σε ρόλο κορύφωσης. Είναι βέβαια ο Steve Mackay, λέγε-με-και-τενόρο-σαξόφωνο. Τρία κομμάτια λοιπόν πριν το φινάλε, κάνει την εμφάνισή του το πνευστό· και παρατηρήστε πώς θα ξεδιπλωθεί, σε τρεις καταλυτικές σεκάνς. Στο “1970” θα περιμένει υπομονετικά μέχρι τη γέφυρα για να σολάρει. Στο “Fun House” θα έχει ξεπεράσει τις ντροπές, πλέον θα λογίζεται για κανονικός «ένοικος» και θα δίνει τον μελωδικό μπούσουλα, εκτοπίζοντας την κιθάρα, παραταγμένο δίπλα στην τιμιότατη μπασογραμμή του Dave Alexander.
{youtube}ixTgJvP_Q9U{/youtube}
Στο “L.A. Blues”, πάλι, το σαξόφωνο θα τα δει (και θα τα δούμε) όλα. Σε αυτό το άναρχο συνονθύλευμα ήχων που μοιάζει με σφαγή, νομίζεις πως ακούς μια τζαζ που προέκυψε όχι απλώς αυτοσχεδιαστικά, μα κατά λάθος. Ή καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι κάπως έτσι θα έπρεπε να ηχεί ο Captain Beefheart, αν δεν πάσχιζε να φανεί σπουδαίος.
Ξεκινήσαμε όμως να μιλάμε για πρωτόγονα ένστικτα και φτάσαμε στον Captain Beefheart. Επιτρέψτε μου επομένως τον όρο «πρωτοπορία» γι’ αυτόν εδώ τον δίσκο, αλλά παρακαλώ μην προσπαθήσετε σώνει και ντε να τον στριμώξετε κάτω από την τυπική avant garde ταμπέλα. Ο όχι και τόσο ξανθός (για την ώρα) νεαρός, ο οποίος ακόμη τσιρίζει στα αυτιά σας, θα τσίναγε δικαίως.
Τα πράγματα κατά βάση παραμένουν απλά στο Fun House, αλλά χτενίζονται στα σημεία που χρειάζεται, προκειμένου να απογειωθούν. Όχι τόσο ώστε να βάψει ο Iggy τα μαλλιά του πλατινέ, να κάνει την πρώτη χειραψία με τον David Bowie και να συντονιστεί με τους New York Dolls (Raw power is much too much...). Αρκετά όμως ώστε να μιλάμε για τη μετάβαση από το ακατέργαστα ωμό στο τραχύ. Για την πιο άνετη διαδρομή από την πρωτογονίλα στα οργασμικά σαξόφωνα. Και κυρίως για τη μετάβαση από τη νωπή γεύση της πρωτόγνωρης δοκιμής στην αποδοχή των ηδονών.
Εδώ δεν υπάρχει συμβιβασμός. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποιήσαμε.
{youtube}Oz9NZJOkJB0{/youtube}
