Ομολογουμένως, ακολουθώ τις εξελίξεις στον κόσμο του θεάματος με αρκετή καθυστέρηση. Εξ ου και η καθυστέρηση, σχεδόν 4ετής, να πάρω είδηση την υπέροχη τηλεοπτική σειρά Peaky Blinders. «Περσινά ξινά σταφύλια» θα πείτε –και ίσως έχετε δίκιο. Υπάρχουν όμως δύο καλοί λόγοι για την αναφορά στη συγκεκριμένη παραγωγή: πρώτον, είναι εξαίσιος ο τρόπος, οι ερμηνείες, η υπόθεση, η αποτύπωση· δεύτερον, η μουσική.
Στεκόμαστε στο δεύτερο σημείο, για τον εξής λόγο: οι ιθύνοντες της μουσικής επένδυσης (σύμφωνα με το IMDB είναι οι Amelia Hartley, Lauren Mundy, Joshua Davenport, Daniel Mills, Daisy Palmer & Hamish Duff) έχουν επιλέξει να «ντύσουν» την υπόθεση –που διαδραματίζεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1910 και έπειτα– με τραγούδια γραμμένα και ηχογραφημένα από τη δεκαετία του 1990 και μετά. Η απόσταση τεράστια, αλλά το αποτέλεσμα απρόσμενα καλό.
{youtube}G60iWQ5QXQ8{/youtube}
Το NME έφτιαξε προ σχεδόν ενός έτους μια λίστα με τα καλύτερα τραγούδια που ακούγονται στη σειρά. Αναδημοσιεύω:
Nick Cave & The Bad Seeds - ‘Red Right Hand’
The White Stripes - ‘The Hardest Button To Button’
The Raconteurs - ‘Broken Boy Soldier’
Jack White - ‘Love Is Blindness’
Johnny Cash - ‘Danny Boy’
Dan Auerbach - ‘I Want Some More’
PJ Harvey - ‘Long Snake Moan’
Laura Marling - ‘What He Wrote’
Royal Blood - ‘Come On Over’
Radiohead - ‘You And Whose Army?’
Η λίστα δεν με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Απόδειξη το τραγούδι των Nick Cave & The Bad Seeds που θα βρείτε στο παραπάνω βίντεο: το "Bring It On", από τον πιο αδύναμο δίσκο της σπουδαίας μπάντας, θα έπρεπε να βρίσκεται σε κάποια θέση. Όπως επίσης κι ένα από τα δεκάδες κομμάτια της PJ Harvey.
Τα γούστα, βέβαια, ποικίλουν. Σωστά. Ωστόσο η τακτική των μουσικών επιμελητών πρέπει να μας κάνει διπλά χαρούμενους, όχι γιατί ακούμε την αγαπημένη μας μουσική σε μια όμορφη σειρά, αλλά κυρίως επειδή η καλλιτεχνική συνάφεια μεταξύ του σύγχρονου ήχου με εκείνη την εποχή δίνει ξεκάθαρα το στίγμα της διαχρονικότητας των τραγουδιών που αγαπάμε. Με άλλα λόγια, στην ερώτηση μήπως η καλλιτεχνική δημιουργία των τελευταίων 25 ετών είναι απλά «περαστική», η απάντηση είναι εμφατικά, κάθετα και οριζόντια, αρνητική.
Μην το γελάτε, είναι ανακουφιστική αυτή η διαπίστωση. Ιδίως όταν η μόδα περιλαμβάνει τη διαρκή και άγρια επερώτηση ακόμα και των πιο αυτονόητων συντεταγμένων της καθημερινότητάς μας.
