Με εκλεκτή παρέα, συζητούμε για μια πλειάδα ξένων καλλιτεχνών που ιντριγκάρουν την αισθητική μας, μας προκαλούν να επερωτούμε τις συντεταγμένες μας, απελευθερώνουν τη θέασή μας για τον κόσμο. Η κουβέντα φθάνει στους Antony And The Johnsons και καταλήγουμε αναπόφευκτα να αναλύουμε την αλλαγή του Antony Hegarty και την μετάβασή του σε Anohni. Μια αλλαγή φύλου που επέφερε όχι μόνο αλλαγή ονόματος, αλλά και μουσικού ύφους.
Ο Antony Hegarty πάντοτε αναζητούσε μια διαφορετική εικόνα. Γεγονός που φαινόταν στα εξώφυλλα των δίσκων του. Από εξωγήινο θεόμορφο πλάσμα στο ομώνυμο ντεμπούτο των Antony Αnd The Johnsons σε τραβεστί ημιθανή φιγούρα στο κορυφαίο I Am Α Bird Now και από νεκρική ασιατική κούκλα στο The Crying Light σε ναΐφ καρτ-ποστάλ στο Swanlights.
{youtube}c6UVQVkfhFw{/youtube}
Ο υπογράφων σπάει το κεφάλι του να θυμηθεί σε ποιο σημείο της καριέρας του Hegarty είχε την ευκαιρία να του πάρει μια τηλεφωνική συνέντευξη. Το χρονικό σημείο είναι όμως ξεκάθαρο. Λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, με την Αθήνα να φλέγεται, βρίσκομαι κλεισμένος σε ένα στούντιο ραδιοφώνου και επιχειρώ να συνομιλήσω με μια μακρινή χώρα. Είμαστε λίγο πριν την κυκλοφορία του The Crying Light και η συνέντευξη προορίζεται για το Sonik.
Στην τηλεφωνική γραμμή βγαίνει ένα πρόσωπο με αλλόκοτη φωνή, προφανώς φοβισμένο. «Μπορείς να μιλάς λίγο πιο δυνατά, σε παρακαλώ;» ρωτώ με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευγένεια. Ο άνθρωπος που ακούω είναι εύθραυστος, σαν λεπτό γυαλί. Και δεν βγάζω και νόημα τι διάολο λέει ανάμεσα στα πνιγμένα φωνήεντα, τα οποία μοιάζουν με λυγμούς.
Για να μην μακρηγορούμε, το 2009 ο Hegarty ήταν ένας άνθρωπος στο μεταίχμιο της ύπαρξης, κάπου μεταξύ (κυριολεκτικής) φθοράς και αφθαρσίας. Καλλιτεχνικά τεράστιος, υπαρξιακά στον πάτο. Μιλάει με κωδικούς, δεν βγαίνει νόημα ιδιαίτερο, ακούει τις ερωτήσεις και φοβάται να απαντήσει ακόμα και στα προφανή. Λίγα χρόνια νωρίτερα βρισκόταν σε εμφανή κατάπτωση, αν και οι δημιουργίες του έφθαναν στα ουράνια.
Εν έτει 2016, πλέον, βρισκόμαστε μπροστά σε μια οθόνη, να αναζητούμε να ακούσουμε ξανά, με μεγαλύτερη προσοχή, το πρώτο του προσωπικό πόνημα. Μόνο που αυτή τη φορά έχει απεκδυθεί τις μεταμφιέσεις του και παρουσιάζει τον νέο του εαυτό: Anohni το όνομα, το φύλο του είναι πλέον θηλυκό και η έκφρασή του πιο ευθεία από ποτέ. Όχι άλλα έγχορδα, μόνο προγραμματισμός ρυθμών και ήχων. Η φωνή ίδια και απαράλαχτη, όπως έπρεπε.
Για κριτική επί του συνόλου του δίσκου, αναζητήστε αλλού την τύχη σας. Από αυτή τη στήλη, όμως, οφείλουμε να πανηγυρίσουμε επειδή η Anohni βρήκε πια, κατά πώς φαίνεται, τον εαυτό της. Απελευθέρωσε τη φύση της, αναζήτησε τη ρίζα του θέματος και επενέβη. Καθόρισε τη μοίρα της, τόλμησε και υπερασπίζεται την επιλογή της μέχρι και στα άρθρα ή τις αντωνυμίες που αναφέρονται σε εκείνη.
Ειλικρινά, είναι από τις στιγμές που η προσωπική επιλογή είναι τόσο ριζοσπαστική, ώστε σε ικανοποιεί απόλυτα. Είναι ο λόγος που γυρνά ανάποδα ένας κόσμος, ο οποίος θεωρείται queer αλλά εν τέλει είναι απλά απόλυτα φυσιολογικός. Είναι η στιγμή που αρχίζεις να γνωρίζεις μια άγνωστη που ζούσε σε ένα ξένο σώμα, κάποιου υποτιθέμενα γνωστού σου.
