Στις 18 Νοεμβρίου, οι Metallica επιστρέφουν με τον νέο δίσκο Hardwired... Τo Self-Destruct. Εδώ και έναν μήνα, μάλιστα, η μπάντα έχει δώσει στον λαό της ένα σαφές δείγμα του τι πρέπει να περιμένουμε. Προτού λοιπόν προβούμε σε μια άνευ εγκυρότητας αποτίμηση του καινούριου υλικού, έχουμε κάθε δικαίωμα να κρίνουμε τα 2 πρώτα τραγούδια. Και η στήλη στέκεται απογοητευμένη.
Εξηγούμαστε. Όταν σύσσωμη η μεταλλική κοινότητα κάθεται και ασχολείται με το εάν ο Ulrich κατάφερε να παίξει «δίκαση», τότε γίνεται αντιληπτό ότι το ηχητικό σύνολο απλά δεν προκαλεί συγκινήσεις. Η κουβέντα αυτή έγινε και στο 1ο single "Hardwired", ενώ συνεχίστηκε με μικρότερη ένταση και στο 2ο "Moth Into Flame" (ακριβώς από κάτω).
{youtube}4tdKl-gTpZg{/youtube}
Ας το δούμε όμως πιο αναλυτικά: τα riffs και των δύο κομματιών είναι κατώτερα των προσδοκιών που ο καθείς θα πρέπει να έχει για την τεράστια και εμβληματική αυτή μπάντα του σκληρού ήχου. Και τα δύο υπακούν επίσης σκληρά στη λογική «πάρε γκάζια, αλλά μην ζητήσεις ουσία». Με άλλα λόγια, οι ταχύτητες είναι υψηλές, η τεχνική συγκεκριμένη –και αποδεδειγμένα ικανοποιητική– μα λείπει η κλασική σπιρτάδα των Metallica.
Ούτε ένα ψήγμα πειραματισμού, ούτε ένα στοιχείο ρίσκου, ούτε ένα μικρό στοίχημα· ούτε, σε τελική ανάλυση, μια κίνηση που να σου αμφισβητεί όσα γνώριζες μέχρι τώρα. Οι διπλές κιθάρες στα πρώτα δευτερόλεπτα του "Moth Into Flame" σε κάνουν να απορείς μπας και κάνουν τη μεγάλη στροφή, αλλά όταν πια μπαίνουν τα σόλο, νιώθεις στο πετσί σου ότι ο κόπος να ελπίσεις θα πάει στράφι. Το δε ρεφρέν είναι χειρότερο και από εφηβικής μπάντας που στέκεται υπερευχαριστημένη επειδή καταφέρνει να ηχογραφήσει σε pro tools, στην ασφάλεια του σπιτιού της.
Και εδώ ερχόμαστε να καταπιαστούμε με την παραγωγή, την οποία έχει αναλάβει ο Greg Fidelman. Καλός ο ήχος, αλλά καταντά να μοιάζει η υπόθεση απλά διεκπεραιωτική. Ο Fidelman καταπλακώνεται από δύο γεγονότα: πρώτον, ως τεχνικός με πολυετή εμπειρία, έχει εμφανές άγχος να ακουστεί το ηχογράφημα σωστό και ακέραιο. Το καταφέρνει. Δεύτερον, κάθε ενδεχόμενο να διέθετε προσωπικό όραμα για τον νέο δίσκο των Metallica, εξαρτάται από την άποψη των Hetfield & Ulrich. Ασ' τα να πάνε, από άποψη δημιουργικότητας.
Φαίνεται ότι στο Death Magnetic (2008) οι Metallica κάηκαν στον χυλό και φυσάνε έτσι και το γιαούρτι πλέον: η υπερβολικά συγκεντρωτική φιγούρα του Rick Rubin δεν είχε λειτουργήσει επαρκώς τότε, οπότε την πάτησαν με το ακραία άθλιο επίπεδο θορύβου. «Δεν την ξαναπατάμε», μάλλον σκέφτηκαν –και αποφάσισαν να περπατήσουν στα γνωστά τους μονοπάτια.
Απογοήτευση, λοιπόν. Το ξαναλέμε για να το πιστέψουμε και οι ίδιοι. Θα περιμένουμε 1,5 μήνα ακόμα για να ακούσουμε ολοκληρωμένο το νέο άλμπουμ των –κατά τ' άλλα– θεών. Προσευχόμενοι για κάτι που θα ανατρέψει τους κακούς οιωνούς...
