Η στήλη έκανε ένα ακόμα διάλειμμα πρόσφατα, όπως θα πρόσεξαν οι πιο παρατηρητικοί. Η αλήθεια είναι ότι πολλά και διάφορα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό και οι ιθύνοντες έχουν δείξει υπέρ το δέον ανεκτικότητα, γεγονός για το οποίο τους ευχαριστώ και δημόσια. Επανέρχομαι. Την προηγούμενη εβδομάδα ένα ταξίδι σε μια χώρα από εκείνες που βρίσκονται πίσω από την «κουρτίνα», κράτησε το Streaming Stories εν υπνώσει.
Σας μεταφέρω μια εικόνα χαρακτηριστική, που ως μανιώδεις αναγνώστες περί της μουσικής, θα την εκτιμήσετε. Απόγευμα σε κεντρικό ξενοδοχείο της γεμάτης καυσαέριο Τεχεράνης, το λόμπι είναι γεμάτο με κάθε λογής εθνικότητες. Γερμανοί επιχειρηματίες μιλούν ακατάπαυστα στο τηλέφωνο. Κινέζοι τουρίστες ψάχνουν σαστισμένοι να βρουν τα δωμάτιά τους, προσπαθώντας να τηρήσουν τους άγραφους νόμους των διακοπών της κινέζικης πρωτοχρονιάς. Άραβες καλοντυμένοι συζητούν για δουλειές και με έντονες κινήσεις κάνουν ελαφρές υποκλίσεις. Και στη μέση ένας Έλληνας, διαρκής δέκτης επαινετικών σχολίων για κάποιον απροσδιόριστο αρχέγονο λόγο, επιχειρεί να σπάσει τον κώδικα που κρύβεται κάτω από το σκληρό κέλυφος μιας εντελώς αντιφατικής χώρας.
{youtube}Vl_JRFJXDJw{/youtube}
Στην άκρη του λόμπι ένα πιάνο με ουρά στέκει και περιμένει τον λιγνό πιανίστα να καταλάβει τη θέση του. Πράγματι εκείνος εμφανίζεται, είναι 50άρης, με αδύνατο πρόσωπο και ψαρά μαλλιά. Το σώμα του κυρτό, κάθεται στο κάθισμα και ξεκινά να παίζει μελωδίες. Άγνωστες μελωδίες, βγαλμένες από κάποιο βαρετό βιβλίο, με μουσικά κομμάτια τόσο ανώδυνα, ώστε η ερμηνεία τους κινδυνεύει να χαρακτηριστεί πιο βασανιστική και από πόστο σε εργοστάσιο κατασκευής συνδετήρων.
Ένα κομμάτι όμως κινεί την περιέργεια –τη δική μου, όχι του απροσδιόριστου κράματος κόσμου που δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία και συνεχίζει να συζητά αμέριμνο. Ο πιανίστας παίζει χωρίς ιδιαίτερο κανόνα, φαίνεται ότι τους έχει σιχαθεί μετά από τόσα χρόνια στο ίδιο σημείο και βρίσκει τη μερική αποδόμησή τους εξόχως λυτρωτική. Ο ρυθμός, για παράδειγμα, δεν έχει πολλή σημασία: κάτι από τη φλόγα ενός σεμνού αυτοσχεδιασμού του ζεσταίνει το μυαλό. Και πασχίζω να καταλάβω ποιο τραγούδι παίζει, ποιο είναι αυτό το άκουσμα που μοιάζει τόσο οικείο, αλλά παραμένει απροσδιόριστο.
Απομακρυνόμενοι από το λόμπι για να ακολουθήσει μία ακόμα «τουρνέ» σε συναντήσεις και δύσκολες διαδρομές στη γεμάτη κίνηση Τεχεράνη, κολλάει στο μυαλό ο στίχος «On a dark desert highway, cool wind in my hair / Warm smell of colitas, rising up through the air». Δεν είναι δυνατόν, εδώ είναι τόσο απίθανο να αναδίδεται η οσμή από τσιγαριλίκι, όσο πιθανό είναι αν το εμπορεύεσαι να βρεθείς με κανά μέλος του σώματός σου λιγότερο. Κι όμως, ο Πέρσης πιανίστας τόση ώρα έπαιζε το "Hotel California" των Eagles σε μια δική του εκδοχή, «απογειωμένη».
Λίγες εβδομάδες πέρασαν από τον θάνατο του Glenn Frey και παρακολουθείς μια διασύνδεση παράλογη. Κάτω από τη μύτη των εκατέρωθεν «απαγορεύσεων», ο πιανίστας –πιθανότατα χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα– σου στέλνει το σήμα ότι μερικές μελωδίες είναι τόσο δυνατές, ώστε δεν περιορίζονται από τον στυγνό κανόνα των διεθνών διπλωματικών σχέσεων. Και σε κάνει να παραδέχεσαι αρχές που πάντοτε θεωρούσες απολύτως επιφανειακές: ότι η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα. Ότι είναι διεθνής γλώσσα. Αρκεί σε κάποιο σημείο κι εσύ να ανοίξεις την αντίληψή σου και να συζητήσεις, να ερευνήσεις, να αποδεχτείς τη διαφορετικότητα.
* Στο βίντεο ακούστε ένα δείγμα από τον σπουδαίο Javad Maroufi.
