Τούτο το «τεύχος» του Streaming Stories γράφεται από τις Βρυξέλλες. Όχι, δεν αποφάσισα να πάρω τον δρόμο της ξενιτιάς, όπως έχουν κάνει χιλιάδες συνομηλικοί μου τα τελευταία χρόνια. Που όποτε βλέπουν έναν Έλληνα από την Αθήνα τον βάζουν κάτω να τον ρωτήσουν τι συμβαίνει στην «πατρίδα», πώς είναι η νέα κυβέρνηση, αν ο κόσμος έχει «ανέβει» λίγο, αν θα βγουμε από το ευρώ.
Αυτη η τελευταία ερώτηση είναι και η πιο εκνευριστική, γιατί καλλιεργείται παντού στον εξωτερικό. Είναι ο κλασικός τρόπος να φοβήσουν τον κόσμο εδώ στην Ευρώπη, να δείξουν ότι οι Έλληνες είναι οι πιο γελοίοι και ασόβαροι άνθρωποι στην υφήλιο. Και τελικά να δημιουργήσουν μια ανησυχία σε όλους τους πολίτες, η οποία θα κατευθύνεται εν τέλει στο εσωτερικό της Ελλάδας. Όταν μάλιστα απαντώ ότι «αυτά δεν παίζουν», οι φίλοι εκτός Ελλάδας με ρωτούν και ξαναρωτούν αν είμαι σίγουρος.
{youtube}jxAp3ymhY4M{/youtube}
Αν όμως οι Έλληνες του εξωτερικού έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για ένα τέτοιο ενδεχόμενο που τους τριβελίζει τα αυτιά, τότε πρέπει να βρεθείτε έστω μία φορά στην «πρωτεύουσα της Ευρώπης» για να αντιληφθείτε το μεγαλείο της «τεχνοκρατίλας» που αποπνέουν τα στελέχη της ευρωπαϊκής νομεκλατούρας. Φανταστείτε μια πόλη στην οποία κυκλοφορούν περίπου 100.000 υπάλληλοι και στελέχη της γραφειοκρατίας, ενώ περιβάλλονται από αδιάφορους Βέλγους, οι οποίοι βαριούνται τη ζωή τους.
Οι «ευρωκράτες» κυκλοφορούν όλοι πανομοιότυπα ντυμένοι, με μια εγγενή κενότητα στο βλέμμα τους. Όσο κακό κι αν ακούγεται, μοιάζουν με καλοκουρδισμένες μηχανές, χωρίς πόθους και πάθη. Βλέμμα ανέκφραστο και τελεσίγραφα. Για οτιδήποτε. Από το πότε κλείνει το μπαρ μέχρι για το εάν πρέπει να περάσεις τον έλεγχο εισιτηρίων τρεις φορές, επειδή ο προηγούμενος συνάδελφός τους δεν κατάλαβε τι του έλεγες.
«Ελληνάρας», θα φωνάξουν αμέσως κάποιοι. Ένας άνθρωπος πολύ αγαπημένος μου, που ελπίζω να βελτιωθεί η υγεία του, μου είπε ότι στην Ευρώπη «κοιτούν μόνο να φτιάξουν το περιτύλιγμα της ζωής τους σε βαθμό που ξεχνούν να ζήσουν». Είχε τελικά απόλυτο δίκιο. Κανόνες παντού και ωράρια χωρίς την παραμικρή θέληση για «εντός των τειχών» παρεκτροπές. Και πλήρης διαχωρισμός της σωματικής βίωσης της εργασίας από τη διασκέδαση. Ο τυπικός γραφειοκράτης ακολουθεί στο γραφείο του τους κανόνες μέχρι αηδίας. Όταν όμως βρεθεί ένα ποτήρι μπίρα μπροστά του, ξάφνου συμπεριφέρεται ως ένα ακόμα –ξεχαρβαλωμένο αυτή τη φορά– ζόμπι.
Φαίνεται ότι ο Προτεσταντισμός, ως αρμός της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, έχει διαποτίσει όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τη φιλελεύθερη προβιά του. Η αλληλεγγύη δεν νοείται χωρίς λογιστική επεξεργασία, ένα αστείο είναι πάντοτε άνευρο και επιφανειακό, οι πόθοι μένουν μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου. Και, εν τέλει, αν δανειστείς πρέπει να το επιστρέψεις πίσω όλο το ποσό. Έντοκα.
Ειλικρινά, όσο περνά ο καιρός και απομακρύνεται το ενδεχόμενο να φύγω από την Ελλάδα, αντιλαμβάνομαι το δράμα που περνούν οι Έλληνες εκεί έξω. Αναγκάστηκαν να φύγουν από τη χώρα τους για λίγη αξιοπρέπεια και τώρα αντιμετωπίζουν την πιο βαθιά αντιδραστική συμπεριφορά. Γι' αυτό και τους θεωρώ ήρωες σε σχέση με εμάς στην Ελλάδα, που το παλεύουμε από μέσα.
Και παραπάνω ηρωικοί θα είναι εκείνοι που σήμερα επιθυμούν να εντοιχιστούν στις ευρωπαϊκές συνήθειες. Μια μέρα το «ευρωπαϊκό ιδεώδες» θα τους φτύσει, όπως φτύνει η «αγορά» κάθε κατατρεγμένο στον κόσμο. Και τότε θα έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Και θα εκτιμήσουν τη γη τους.
