Προτού ξεκινήσουμε το κείμενο αυτής της εβδομαδας, οφείλω να ευχαριστήσω άπαντες για την πολύ όμορφη συζήτηση που «άναψε» μετά το κείμενο της 8ης Οκτωβρίου για το λαϊκό, την Αριστερά και τα συμπαρομαρτούντα. Μόνο μια προτροπή: να φυλαγόμαστε από κομπλεξικούς πανεπιστημιακούς και όσους νομίζουν ότι για κάποιον περίεργο λόγο έχουν μετατραπεί αυτόματα σε κάτι ανάμεσα σε Μπαχ και Αλτουσέρ. Ας είναι...
Ας πάμε τώρα σε έναν πολύ πιο σοβαρό άνθρωπο, αυτοδίδακτο αλλά εξαίσιο μουσικό. Τα ξημερώματα έβλεπα το πρώτο επεισόδιο από το Sonic Highways, τη σειρά που δημιούργησε ο David Grohl. Κι αυτή τη φορά το όλο εγχείρημα που κατέγραψε με κάμερα (από κοινού με τους υπόλοιπους των Foo Fighters) ξεπερνά ό,τι πιστεύαμε πως γνωρίζουμε για τη μουσική.
Εξηγούμαι: ο Grohl άφησε το σχολείο στα νιάτα του και άρχισε την πανκ περιήγηση. Έμαθε πολλά μουσικά όργανα, τα έσπασε με πολλές μπάντες και έγινε γνωστός για τον τρόπο με τον οποίον έπαιζε ντραμς· αυτή ήταν άλλωστε και η ιδιότητα που τον έμπασε στους Nirvana. Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά, για την πρώτη φάση της δημιουργικής του καριέρας.
{youtube}Y3B0Vx_yQgo{/youtube}
Αυτή η διαδρομή έδωσε στον Grohl τρία πολύ σπουδαία εφόδια: τον ενθουσιασμό, το χιούμορ και τον εμπειρισμό. Είτε συμπαθείτε το τελευταίο, είτε όχι, μια ολόκληρη πραγματεία για τη ζωή στα πνιγηρά κλαμπ που βρωμάνε μπυρίλα δεν αξίζει ούτε δεκάρα τσακιστή μπροστά σε μια μαρτυρία του Grohl. Και ολόκληρη η δισκογραφία των συγκροτημάτων που τις έτρωγαν στο Σικάγο δεν μετράει τίποτα μπροστά στην εξιστόρηση της ξαδέλφης του.
Στα επεισόδια λοιπόν του Sonic Highways, οι Foo Fighters επισκέπτονται από μια σπουδαία μουσική πόλη για να διαβάσουν την επιφανειακή, αλλά και την υπόγεια μουσική της ιστορία. Και ο Grohl παίρνει συνεντεύξεις από σχετικούς θιασώτες της πόλης –όχι μόνο καταξιωμένους μουσικούς, μα και απ' όσους οσφρίστηκαν τη «μυρωδιά» της.
Κατόπιν η μπάντα κλείνεται σε ένα σημαντικό στούντιο της εκάστοτε πόλης (στο πρώτο επεισόδιο ήταν εκείνο του σπουδαίου ημι-μανιακού Steve Albini) και ηχογραφούν ένα κομμάτι με τη συμμετοχή ενός ήρωά τους, ενώ στο τέλος ο Grohl συλλέγει φράσεις από τις συνεντεύξεις και γράφει τους στίχους. Και παράγεται έτσι ένα ολοκληρωμένο τραγούδι για τον επικείμενο ομώνυμο δίσκο.
Σπουδαίο ως σύλληψη, ε; Αναμφίβολα! Όμως το πιο σπουδαίο σχετίζεται με την υπέροχη εισαγωγή και παρουσίαση την οποία κάνει ο Grohl στην αρχή: ο τόπος σύνθεσης, ηχογράφησης και στιχουργίας επηρεάζει τελικά τα πάντα· τον ρυθμό, τις λέξεις, τον ήχο.
Αυτή η ανθρώπινη πινελιά είναι που μας κάνει να λατρεύουμε τον David Grohl. Και να σιχαινόμαστε τα τέλεια παιξίματα και τους μέτριους σαλτιμπάγκους, όσους θα θέλανε να ζουν «αλλού».
