Η ώρα είναι 4:25 τα ξημερώματα και έχει πλέον τελειώσει η τεράστια εκλογική βραδιά, που συμπεριελάμβανε 3 εκλογικές αναμετρήσεις, καθεμιά με το δικό της «χρώμα» και με το δικό της νόημα. Το πρώτο και κύριο συμπέρασμα είναι ότι η Αριστερά –για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας– αναδεικνύεται σε πρώτη εκλογική δύναμη, κάτι που όσο κι αν θέλουν κάποιοι να μετριάσουν, το μόνο που δείχνει είναι την ιστορική τους γύμνια: ρωτήστε τον παππού σας αν φανταζόταν ποτέ ότι η Αριστερά (οποιαδήποτε Αριστερά) θα καταλάμβανε την πρώτη θέση σε κάποιες εκλογές. Θα κάγχαζε.
{youtube width="480" height="300"}-x8zBzxCwsM{/youtube}
Αν η νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη, ελέω των δημοσκοπικών ευρημάτων της τελευταίας περιόδου, τότε αξίζει να εστιάσει κανείς στην εκλογική μάχη η οποία έκρυβε την μεγαλύτερη αγωνία: το ντέρμπι της Ρένας Δούρου με τον Γιάννη Σγουρό για την περιφέρεια Αττικής δεν είχε εν τέλει και τόσο σασπένς, αν εκτιμήσει κανείς το γεγονός ότι στο Λεκανοπέδιο και στις γύρω περιοχές η αξιωματική αντιπολίτευση καλπάζει. Ωστόσο ο Σγουρός φάνηκε να αντέχει σε ένα παιχνίδι στρωμένο ούτως ή άλλως στα μέτρα του.
Η πιο δύσκολη αποστολή βρισκόταν στον Δήμο της Αθήνας, εκεί που η τελική μάχη λάμβανε γενικώς πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Η Δεξιά ήταν εκτός δεύτερου γύρου, για πρώτη φορά από τη Mεταπολίτευση. Και για τη δημαρχία κονταροχτυπήθηκαν ο νυν δήμαρχος –με όπλο τον μηχανισμό του και την καλλιέργεια φόβου– κι ένας νεαρός τύπος, 33 χρόνων για την ακρίβεια, τον οποίον «δεν ήξερε η μάνα του» πριν από δυόμισι μήνες. Η μάχη αποδείχτηκε σκληρή και θα το πω ξεκάθαρα: ήταν η πιο περιορισμένη αλλά τελικά χρήσιμη και σημαντική «ήττα» για την Αριστερά.
Και εξηγούμαι: πριν από μερικά χρόνια, στα πρώτα βήματά μου ως δημοσιογράφος στον μουσικό Τύπο, η αρχισυντάκτριά μου στο Sonik –η Ναταλί Τσιριγώτη– είχε πει σε ανύποπτο χρόνο μια σημαντική κουβέντα. Μιλώντας με έτερο συνάδελφο για κάποιον του σιναφιού είχε πει ότι το πιο σημαντικό του προσόν ήταν ότι «ρωτούσε όταν δεν ήξερε».
Όσο ελαφρύ κι αν μοιάζει κάτι τέτοιο, εντούτοις συμπυκνώνει μια τεράστια αλήθεια. Ο άνθρωπος που μπορεί να κάνει το καθήκον του και φαίνεται ότι θα το φέρει καλά και αποτελεσματικά εις πέρας, είναι εκείνος που επιθυμεί να μάθει, όσο «μεγάλος» ή «φτασμένος» κι αν είναι. Ένας «σπουδαίος» δημοσιογράφος δεν διαφέρει άλλωστε και πολύ από έναν «σπουδαίο» πολιτικό. Η διαφορά τους έγκειται βασικά στο ότι ο πρώτος αναλύει και ρωτά, ενώ ο δεύτερος αναλύει και αποφασίζει. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.
Μιλούσα λοιπόν τις προάλλες με έναν συνεργάτη του Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Τον ρώτησα το εξής απλό: «Γνωρίζει τα προβλήματα της Αθήνας και το πώς διοικείται ένας δήμος»; Η απάντηση ήταν αφοπλιστική: «Για ό,τι δεν γνωρίζει ή δεν είναι σίγουρος, ρωτάει για να μάθει». Με άλλα λόγια, ο πιτσιρικάς δεν είναι φτασμένος πολιτικός από τα 33 του, αλλά διαμορφώνει τη σκέψη του· και, πριν αποφασίσει, εξετάζει όλα τα δεδομένα.
Το ίδιο έλεγε άλλωστε κι όταν τον ρωτούσαν πώς θα λύσει το τάδε ή το δείνα τεράστιο πρόβλημα της Αθήνας. Δεν λάμβανε ύφος χιλίων καρδιναλίων για να απαντήσει, έθετε όμως το αξιακό και πολιτικό πλαίσιο της παράταξής του κι έπειτα ευθαρσώς σημείωνε την οπτική του γύρω από την ενδεχόμενη λύση του κάθε ζητήματος.
Ποιο είναι λοιπόν το κέρδος αυτού του «γλυκόπικρου» αποτελέσματος για τον Αριστερό υποψήφιο για τη δημαρχία της Αθήνας; Απέδειξε κατά πρώτον ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, αν έχεις τη διάθεση να ασχοληθείς. Και κατά δεύτερον, το σημαντικότερο κέρδος για την Αριστερά ολάκερη (και για το πολιτικό σύστημα) είναι ότι οι άνθρωποι που είναι ριζοσπαστικοί μα και νηφάλιοι πολιτικοί έχουν τύχη, σε πείσμα ενός συστήματος το οποίο θέλει τους πολιτικούς –κάθε παράταξης– ερμηνευτές και τους ψηφοφόρους χειροκροτητές.
Μπράβο Γαβριήλ.
Υ.Γ.: το τραγούδι το ανέβασε ο ίδιος ο υποψήφιος στο Facebook, λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες. Υπέροχο.
