Θα σας ζωγραφίσω μία εικόνα: ελικόπτερα πετάνε συνεχώς πάνω από την πόλη σαν αυτή να βρίσκεται σε πόλεμο, διευθυντές αστυνομίας απειλούν πως η αστυνομία θα μπουκάρει στα σπίτια μας αν χρειαστεί, αστυνομικοί λιώνουν με λυσσαλέο μίσος ανθοδέσμες-φόρους τιμής για χαμένα άτομα, αστυνομικές δυνάμεις χτυπούν ανελέητα με γκλοπ κόσμο που τόλμησε να βρίσκεται έξω νόμιμα Κυριακή μεσημέρι, την επόμενη μέρα σπάνε αμάξια σε άλλες γειτονιές για να εκτονωθούν, διμοιρίες αστυνομικών σουλατσάρουν παντού στην πόλη, τις νιώθεις να παίρνουν μία διαστροφική ικανοποίηση που η παρουσία τους σπέρνει τρόμο και όχι ασφάλεια, αστυνομικοί νιώθουν ότι έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν και είναι πιο επικίνδυνοι από ποτέ, αστυνομικοί εν καιρώ lockdown και περιορισμών επιβάλλουν τους νόμους τους. Οχι, δεν είναι το δυστοπικό βιβλίο που διάβασα τις τελευταίες δύο εβδομάδες και προτείνει η στήλη. Είναι η πραγματικότητα μας.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς όταν πατάει play στο νέο ντοκιμαντέρ για την Billie Eilish (Billie Eilish: The World’s A Little Blurry) του Apple TV+ είναι η διάρκειά του: ποιος χρειάζεται σχεδόν 2,5 ώρες για τη ζωή ενός κοριτσιού που βρίσκεται ουσιαστικά στα πρώτα στάδια της εξέλιξής του σε μία superstar; Παρακολουθώντας το, όμως, αμέσως γίνεται σαφές πως δεν πρόκειται για ακόμα ένα κλασικό μουσικό ντοκιμαντέρ. Ο σκηνοθέτης R.J Cutler πήρε το ΟΚ να ακολουθήσει παντού την Αμερικανίδα από την αρχή της όλης της πορείας προς την κορυφή, καταγράφοντας κομβικά περιστατικά μικρής και μεγάλης εμβέλειας που συνθέτουν -υποτίθεται- το αυθεντικό της πορτρέτο ως άνθρωπο. Από τις πρώτες ηχογραφήσεις των κομματιών που θα συνέθεταν τελικά το When We All Fall Asleep, Where Do We Go? στο σπίτι που μεγάλωσε στο L.A μαζί με τον αδερφό της Finneas (που γράφει και ηχογραφεί τα κομμάτια) και τους γονείς της (οι οποίοι βρίσκονται παντού στη ζωή της) μέχρι την θριαμβευτική κατάκτηση του Coachella, και από την εμμονική της λατρεία ως παιδί για τον Justin Bieber μέχρι τη στιγμή που της έκανε βιντεοκλήση για να τη συγχαρεί για τα Grammys που κέρδισε, η κάμερα βρίσκεται εκεί για να καταγράψει τα γεγονότα με τέτοιον τρόπο, που το ντοκιμαντέρ μοιάζει, τελικά, με ένα πολύ καλά δουλεμένο οικογενειακό βίντεο. Αυτό, πάντως, που γίνεται σαφές, είναι πως τα όρια μεταξύ του σκοταδιού της Billie Eilish ως αυθεντικό στοιχείο της προσωπικότητάς της και ως ένα ελαφρώς κατασκευασμένο προϊόν προς εμπορική εκμετάλλευση, γίνονται θολά. Μπορεί η ίδια να όρισε ένα νέο πρότυπο pop star, μιλώντας ανοιχτά για σοβαρά της θέματα, όπως η κατάθλιψη, το σύνδρομο Tourette και άλλες «βαριές» της σκέψεις για τις οποίες δε μιλάει κανείς, σαν να μην υπάρχουν, αλλά η ίδια γνωρίζει πολύ καλά πως ακόμα κι αυτή η αυθεντικότητα χρειάζεται επικοινωνιακή επιμέλεια ως μέρος μιας συνολικής εικόνας. Στις πιο οριακές σκηνές του ντοκιμαντέρ αποτυπώνεται ακριβώς αυτό: πως η μεγαλύτερη επιθυμία των stars είναι να αγαπηθούν από το κοινό τους, όπως το έκαναν για τους δικούς τους stars πριν τα καταφέρουν. Και για να το πετύχουν αυτό, πρέπει να παίζουν σωστά όλο το παιχνίδι και να μη χάνουν τον έλεγχο ποτέ. Δείτε το ντοκιμαντέρ και θα καταλάβετε γιατί η Billie Eilish έχει πιάσει το νόημα.
Ακόμη μία πολύ ξεχωριστή προβολή, ήταν η ταινία Little Fish του Chad Hartigan. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, μία πανδημία σαρώνει τον πλανήτη (σας θυμίζει κάτι;), προκαλώντας στους ανθρώπους απώλεια μνήμης, άρα και ταυτότητας τους, η οποία συμβαίνει είτε ακαριαία, είτε σταδιακά. Η κάμερα εστιάζει στο ζευγάρι των Emma (Olivia Cooke) και Jude (Jack O’ Connell) και μας αφηγείται πώς βιώνει το δικό του δράμα μέσα σε αυτό την πραγματικότητα, στην οποία οι άνθρωποι χάνονται και εξαφανίζονται, επειδή δε θυμούνται ποιοι είναι πια. Ο Chad Hartigan δεν κάνει το λάθος να πλατιάσει γύρω από το κοινωνικοπολιτικό κλίμα αυτής της πανδημίας και μέσα από έξυπνα σκηνοθετικά τρικ κάνει νύξεις που συνθέτουν τη συνολική εικόνα. Έτσι, έχει όλο τον χώρο και τον χρόνο να χτίσει την συγκινητική ιστορία των δύο πρωταγωνιστών, στην οποία ο Jude χάνει σταδιακά τη μνήμη του και η Emma βρίσκεται δίπλα του για να τον βοηθήσει με κάθε τρόπο. Μέσα από flashbacks, ιστορίες δευτερευόντων χαρακτήρων (σε έναν από αυτούς βρίσκεται και η Soko) και περιστατικά με έντονους συναισθηματικούς συμβολισμούς, σκιαγραφείται τελικά η ιστορία αυτού του ζευγαριού με μία από τις πιο ιδιαίτερες χημείες που έχουμε απολαύσει τελευταία στην μεγάλη οθόνη. Τελικά, είμαστε ό,τι θυμόμαστε. Ή τέλος πάντων, ό,τι θυμούνται για εμάς οι άνθρωποι που χαρακτήκαμε ανεξίτηλα στη μνήμη τους.
Είμαστε ό,τι ονειρευόμαστε, καταλήγει από την άλλη, το βιβλίο εκλαϊκευμένης επιστήμης Τα όνειρα: ένα ταξίδι στην εσωτερική μας πραγματικότητα του Klein Stefan από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Μέσα από προσιτή και εφευρετική γραφή, ο γερμανός συγγραφέας καταφέρνει να μας συναρπάσει ακόμα περισσότερο, πάνω σε ένα θέμα που είναι ενδιαφέρον από τα φύση του: τα όνειρά μας και πώς αυτά διαμορφώνουν τους ανθρώπους που είμαστε. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, έμαθα άπειρες, ενδιαφέρουσες πληροφορίες γύρω από τα όνειρα για τις οποίες δεν είχα ιδέα: πως οι άνθρωπο χωρίς όραση βλέπουν κι αυτοί κανονικά όνειρα, πως τα πρώτα ανθρώπινα όνειρα ήταν ήδη καταγεγραμμένα από τις εποχές που άνθρωποι ζούσαν σε σπήλαια, πως τα όνειρα μπορούν να ελεγχθούν με την κατάλληλη καθοδήγηση του νου, πως τα υπναγωγικά όνειρα είναι τα πρώτα που βλέπουμε όταν πέφτουμε για ύπνο, πως διάφορα μέρη του εγκεφάλου μας ενεργοποιούνται περισσότερο κατά την διάρκεια του ύπνου για να αρχίσει η συνομιλία συνειδητού και ασυνείδητου που πλάθει τα όνειρά μας. Όσον αφορά τη σημασία τους; Ο συγγραφέας εξηγεί πως πηγαίνουμε σε έναν τόπο που μοιάζει με το δικό μας συνειδησιακό “Upside Down”, εκεί που συνυπάρχουν τυχαίες εικόνες, ανεκπλήρωτες επιθυμίες και συναισθηματικά υπολείμματα που δεν χώρεσαν στο πρώτο φιλτράρισμα της καθημερινότητας μας. Για να απαντήσει και στο ερώτημα που θέτει το ντεμπούτο της Billie Eilish.
Και μερικά σύντομες εξελίξεις/ενδείξεις για το που κινείται η μουσική βιομηχανία: Τα βινύλια σημείωσαν αύξηση πωλήσεων 30% το 2020 στις ΗΠΑ, παρά την πανδημία, το Soundcloud ανακοίνωσε πως από την 1η Απριλίου τα χρήματα του κάθε χρήστη/ακροατή θα διαβιβάζονται κατευθείαν στον εκάστοτε μουσικό μέσα στην πλατφόρμα, όσον αφορά τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες, χτυπώντας έτσι το καταχρηστικό σύστημα του Spotify, ενώ, τέλος, από τις 27 Μαρτίου και έπειτα, οι προβολές των Facebook videos θα συνυπολογίζονται κι αυτές στην διαμόρφωση των αμερικάνων charts. Ch-ch-ch-ch-changes παντού, μερικές φορές και για καλό.
