Έχουν συμβεί πολλά από τη τελευταία φορά που τα «είπαμε»: ένα ρομπότ της NASA έφτασε στον Άρη και συνέλεξε ηχητικό υλικό, οι Daft Punk διαλύθηκαν μετά από 28 χρόνια, η Kim Kardashian παίρνει διαζύγιο από τον Kanye West και η χώρα μας συνεχίζει να εξάγει σταθερά πολιτισμό. Το #metoo στη χώρα μας έχει αρχίσει ήδη να μετατρέπεται σε ένα φθηνό πολιτικό παιχνίδι και να αποτελεί πλέον εκμεταλλεύσιμο προϊόν για κάθε τυχοδιώκτη, πετώντας τη μοναδική ευκαιρία να εμβαθύνουμε περισσότερο στην ουσία του και να να ξεκινήσει μία ουσιαστική συζήτηση για την κουλτούρα βιασμού και τις σεξιστικές διακρίσεις που συναντάμε παντού στην κοινωνία μας σήμερα. Επειδή, μάλλον, τα έχουμε λύσει όλα αυτά, ήρθε η ώρα να σώσουμε και τον Πολιτισμό (sic ή μάλλον, sick).
Άλλη μία τραγική ιστορία εκμετάλλευσης είναι αυτή της Britney Spears από τον πατέρα της Jamie Spears, όπως αυτή τη αποτυπώνεται στο ντοκιμαντέρ Framing Britney Spears, αποτελέσματα ερευνητικής προσπάθειας των New York Times, σε παραγωγή του Hulu. Παρόλο που το ντοκιμαντέρ μοιάζει κάπως προχειροδουλεμένο και τα άτομα που μιλούν σε αυτό δεν είχαν και το πιο κομβικό ρόλο στην όλη ιστορία, καταφέρνει να μεταδώσει τα βασικά του μηνύματα και την ουσία της όλης υπόθεσης, το πώς, δηλαδή, η Britney Spears εγκλωβίστηκε στα δίχτυα της βιομηχανίας διασκέδασης και έγινε μία μαριονέτα που την εκμεταλλεύτηκαν όλοι για να βγάλουν χρήματα. Πρώτος και καλύτερος ο πατέρας της, ο οποίος όταν η Britney βρισκόταν στα χειρότερά της το 2007, κατάφερε να αναλάβει όλη την περιουσία της και να έχει από τότε τον πλήρη έλεγχο των οικονομικών και των επιλογών καριέρας της, γεγονός που έχει πυροδοτήσει τα τελευταία χρόνια και το κίνημα #FreeBritney. Οι συνεντεύξεις με άτομα όπως η πρωην βοηθός και φίλη της Britney, Felicia Culotta, τον φωτογράφο που τράβηξε τη θρυλική φωτογραφία στο βενζινάδικο με το τζάμι που έσπασε η Britney σε ένα από τα breakdown της, αλλά και διάφορους δικηγόρους που αναμείχθηκαν στην υπόθεση με κάποιον τρόπο, προσφέρουν ματιές στο εσωτερικό της ιστορίας, αλλά είναι κυρίως το αρχειακό υλικό από διάφορες φάσεις της καριέρας της Britney που κάνει τον θεατή να θέλει να ξεράσει από τον ελεεινό κιτρινισμό και την εκμετάλλευση. Στο τέλος, πάντως, ρίχνεις μια γρήγορη ματιά στο IG λογαριασμό της Britney Spears, που μοιάζει σαν έκκληση βοήθειας, και πραγματικά στεναχωριέσαι για ένα άτομο που δεν έζησε ποτέ τα τρυφερά χρόνια της ζωής της και πλέον έχει μείνει με ένα τεράστιο κενό που όλοι έβαλαν το χεράκι τους για να γεμίσει δηλητήριο.
Ωστόσο, το πραγματικό highlight μικρής οθόνης των ημερών αυτών, ήταν το It’s A Sin του Russel T. Davies (που έχει υπογράψει το εκπληκτικό Years & Years και το A Very English Scandal), μία βρετανική σειρά στην οποία πρωταγωνιστεί ο Olly Alexander (εντελώς ειρωνικά, frontman του γκρουπ Years & Years), υποδυόμενος τον Ritchie Tozer, ένα νεαρό που μένει στη βρετανική επαρχία των αρχών της δεκαετίας του 1980 και μετακομίζει στο Λονδίνο για να σπουδάσει αρχικά νομική και μετά υποκριτική. Εκεί, γρήγορα, γίνεται μέρος μιας φανταστικής παρέας αγοριών και ενός κοριτσιού, με την οποία συγκατοικεί, μεθάει, ανταλλάζει εραστές και γενικά περνάει φανταστικά. Μέχρι που το HIV και το AIDS κατέφθασε και στη Ηνωμένο Βασίλειο και άρχισε να σπέρνει το θάνατο ανάμεσα στον ομοφυλόφιλο πληθυσμό. Η σειρά αποτυπώνει φανταστικά το πώς το AIDS αντιμετωπιζόταν αρχικά ως μία θεωρία συνωμοσίας λόγω της περιορισμένης πληροφόρησης από τους gay της εποχής, η οποία είχε ως στόχο να καταστείλει τις «διαβολικές» τους πράξεις, τραβώντας έτσι μία φοβερή αναλογία με τον τρόπο που σήμερα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σκέφτεται για την Covid-19 πανδημία. Η σειρά έχει εκπληκτικές ερμηνείες από φοβερά τυπάκια, αδιανόητο soundtrack με όλα τα 1980’s hits της εποχής και μία μοναδική ευαισθησία στον τρόπο που αποτυπώνει τις σχέσεις μεταξύ των μανάδων, των φίλων και των παιδιών που χάθηκαν σε αυτό τον άδικο πόλεμο. «Θέλω να θυμούνται όλοι πως περάσαμε τόσο μα τόσο καλά», λέει κάπου ο Ritchie. Και είναι κάτι που η σειρά το μεταφέρει και με το παραπάνω, με κάθε κόστος. La!
Στο σερί αυτών των υπέροχων προβολών προστέθηκε και το Minari του Lee Isaac Chang, μία ταινία για μία κορεάτικη οικογένεια των 80s που μετακομίζει από την Καλιφόρνια σε μία γη στο Αρκάνσας, για να αγκαλιάσει το δικό της μερίδιο από το Αμερικάνικο Όνειρο. Το ζευγάρι συνεχώς διαπληκτίζεται, καθώς η Monica (Yeri Han) θεωρεί πως δεν θα τα καταφέρουν σε αυτή τους την προσπάθεια και τα βάζει με τις επιλογές του ξεροκέφαλου συζύγου της Jacob (Steve Yaun), κατηγορώντας πως βάζει πάνω από την οικογένεια τους, το όνειρο της ανεξαρτησίας του μέσα από τη δημιουργία μιας φάρμας και τη καλλιέργεια της Γης. Τελικά, η μεταξύ τους σχέση, αλλά και η συμφιλίωση του Jacob τόσο με την οικογένεια του, όσο και με τη ζωή στην Αμερική, θα έρθει μέσω της μαμάς της Monica, μια γιαγιά τσαούσα και τζογαδόρισσα, που έρχεται να κρατάει τα παιδιά ενόσω δουλεύουν οι γονείς, Είναι αυτή που θα φυτέψει το χορταρικό Minari στις όχθες ενός κοντινού ρέματος, για να υπενθυμίσει στον Jacob, ότι οι άνθρωποι αν το επιθυμούν και το βάλουν στόχο μπορούν να ριζώσουν παντού. Το συγκινητικό soundtrack του Emile Mosseri, που συνδυάζει ευρωπαϊκή κινηματογραφική ευαισθησία και παιδική αθωότητα βγαλμένη από την Άπω Ανατολή, προσθέτει ακόμη εντονότερη συναισθηματική φόρτιση, σε μία ταινία που μπορεί να τσακίσει γλυκά με τη τρυφερότητα της.
Τελευταία στήλη του μήνα, σημαίνει και χειροποίητη playlist με επιλογές απ’ όλα όσα ξεχώρισα τις τελευταίες μέρες. Ξεκινάει με «Πρωταθλητή», τελειώνει με ζουμιά δια μέσω Mogwai και κάπου ενδιάμεσα θα πέσετε πάνω στους απολαυστικούς Django Django, τον ευφάνταστο Madlib, τους εντυπωσιακούς Iceage και την φοβερή επιστροφή των Arab Strap, από έναν μήνα που άφησε όλες τις εκπλήξεις για το τέλος του.
