To #MeToo κίνημα κατέφθασε (επιτέλους) στην χώρα μας: αργοπορημένα, όπως δηλαδή οτιδήποτε εισάγουμε από το εξωτερικό, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Το γεγονός πως η ελληνική του εκδοχή ξεκίνησε από τον χώρο του αθλητισμού δεν προκαλεί εντύπωση, όπως, φυσικά, και οι αντιδράσεις του τύπου «Και γιατί μίλησε τώρα;» (αναφερόμενοι στην αποκάλυψη της πρωταθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου) που και μόνο η ύπαρξή τους είναι ο λόγος που οι γυναίκες φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά για ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης. Θα μου φαίνεται για πάντα αδιανόητο το πώς καταφέρνει μία κοινωνία να διχάζεται για τέτοια ζητήματα, όταν δεν υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές της αλήθειας, αλλά μόνο μία, αδιαπραγμάτευτη κι’ αυτή αφορά μία ολόκληρη κουλτούρα βιασμού και σεξουαλικής εκμετάλλευσης που καλλιεργείται σε άπειρους χώρους τριγύρω μας.
Όπως σχολιάζει και η Fran Lebowitz, τοτέμ της νεοϋορκέζικης ζωής και σπουδαία χρονικογράφος της πόλης με καυστικό χιούμορ, στη νέα σειρά του Netflix σε παραγωγή του Martin Scorsese, Pretend It’s A City, το #MeToo έχει αξία, όχι γιατί έφερε στο φως ιστορίες σεξουαλικής βίας που δέχτηκαν γυναίκες του Χόλιγουντ, αλλά γιατί αυτό αποτέλεσε την αφορμή για να γίνει σαφές στην κοινωνία, πως τέτοια φρικτά περιστατικά συμβαίνουν σε κάθε συνθήκη που υπάρχει μία μορφή εξουσίας, από το να δουλεύεις για ένα ξενοδοχείο μέχρι το να είσαι σερβιτόρα. «Γι’ αυτό δεν ήθελα ποτέ να δουλέψω ως σερβιτόρα, έπρεπε να κοιμηθείς με το αφεντικό πρώτα», σχολιάζει η ίδια. Η δομημένη, συνειρμική της σκέψη, ο υγιής της μισανθρωπισμός, η αναζωογονητική της διαύγεια, καθώς και τα άπειρα χαχανητά που προκαλεί στο φιλαράκι της Martin Scorsese, είναι όλοι λόγοι για να ενδώσετε σε αυτή την «ένοχη απόλαυση».
Το Promising Young Woman της Emerald Fennel (γνωστή από τη δεύτερη σεζόν του Killing Eve) είναι μία ταινία που έρχεται να προσθέσει κάτι ακόμα στην όλη συζήτηση γύρω από την κουλτούρα βιασμού. Η Carey Mulligan υποδύεται εκπληκτικά την Cassie, μία κοπέλα που παράτησε τις ιατρικές της σπουδές, δουλεύει σε ένα μικρό καφέ και αναζητά απεγνωσμένα εκδίκηση για τον θάνατο της καλύτερης της φίλης, η οποία είχε πέσει θύμα σεξουαλικού εξευτελισμού κάποια στιγμή στα φοιτητικά τους χρόνια. Ο τρόπος που το επιχειρεί αυτό, είναι να παριστάνει την μεθυσμένη σε clubs, αφήνοντας αγνώστους να την κουβαλήσουν σπίτι τους με πρόθεση, τελικά, όχι να την βοηθήσουν, αλλά να την εκμεταλλευτούν, ώσπου να τους αποκαλύψει πως είναι μια χαρά νηφάλια και να γευτούν τις συνέπειες. Το μίσος της γίνεται πιο συγκεκριμένο, όταν βρίσκει έναν τρόπο να εκδικηθεί τα ίδια τα άτομα που ευθύνονται για την κατάληξη της καλύτερής της φίλης, Πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία/#MeToo θρίλερ, που μπορεί να χάνεται κάπου ανάμεσα σε αυτή τα είδη και να αναλώνεται σε μία indie, κινηματογραφική αισθητική, αλλά μέσα από το πρωτότυπό της σενάριο καταφέρνει να περάσει το μήνυμα που θέλει με έναν ασυνήθιστο αλλά και αδιαπραγμάτευτο τρόπο.
Με τη δισκογραφικη σοδειά του 2021 να έχει ξεκινήσει κάπως νωθρά και εν απουσία κάποιου άλμπουμ που θα μας πάρει τα μυαλά, συνεχίζω τις εξορμήσεις μου στο παρελθόν. Κι αυτή την φορά μέσα από κάποια αλγοριθμική διαδικασία, έπεσα πάνω σε μία τρομερή συλλογή με τίτλο Beautiful Rivers and Mountains: Rock Sound Of South Korea’s Shin Joong Hyun 1958-1974 η οποία είχε κυκλοφορήσει το 2011 από την Light In The Attic Records. Ο Shin Joong Hyun θεωρείται πατέρας του κορεάτικου rock και η μουσική του μέχρι και τη δεκαετία του 1980 ήταν απαγορευμένη στη χώρα του, καθώς εναντιωνόταν στο απολυταρχικό, πολιτικό καθεστώς της. Τα επόμενα χρόνια αναδείχθηκε σταδιακά η αξία της και η συλλογή αυτή παρουσιάζει όλο το φάσμα μουσικών που επηρεάστηκαν από την παρουσία του. Πάντα με συναρπάζουν αυτές οι εισαγωγές πνευματικών αγαθών από έναν πολιτισμό σε έναν άλλον, καθώς έχει πολύ ενδιαφέρον να ακούς το πώς ένας πολιτισμός της Άπω Ανατολής ερμήνευσε ένα Δυτικό δημιούργημα και, τελικά, το μεταμόρφωσε σε κάτι εντελώς δικό της.
Σε μία άλλη γωνία του διαδικτύου, η Gen Z τάισε τη ψηφιακή μας ζωή με μία από τις πιο παράδοξες τάσεις των τελευταίων χρόνων. Τα “sea shanties” είναι ναυτικά τραγούδια που μετρούν αιώνες ζωής και τα τραγουδούσαν κάποτε άνθρωποι της θάλασσας για να βρουν ρυθμό στις ομαδικές τους εργασίες πάνω στα πλοία. Τώρα, μέσα από τα βιντεάκια του Nathan Evans στο TikTok έχουν γίνει η απόλυτη τάση στην πλατφόρμα και τα #seashanty βίντεο έχουν ξεπεράσει τις 1 δισ. προβολές. Πιο συγκεκριμένα, όλα ξεκίνησαν με το τραγούδι “Wellerman”, μία παμπάλαια μελωδία που αφηγείται την ιστορία φαλαινοκυνηγών που περιμένουν ένα πλοίο γεμάτο προμήθειες. Οι χρήστες ξετρελάθηκαν, καβάλησαν το κύμα της νέας μανίας όπως συμβαίνει και από τότε έχουν δημιουργεί αμέτρητες παραλλαγές του βίντεο, από ηλεκτρονικά beats μέχρι ολόκληρη ενορχήστρωση με βιολιά. Το ίντερνετ δεν θα σταματήσει να με συναρπάζει ποτέ.
