Δεν ξέρω αν έχουμε συνειδητοποιήσει ως έθνος και ως ατομικές υπάρξεις αυτού του τόπου και του πλανήτη ολόκληρου, πόσο σπουδαία ήταν η Τετάρτη που μας πέρασε, η 07.10.2020. ‘Ηταν μία νίκη του καλού απέναντι στο κακό. Έχουμε τόσο συνηθίσει στην αδικία, στο δηλητήριο, στο σκοτάδι να κερδίζει τα τελευταία χρόνια, που ήμασταν όλοι προετοιμασμένοι για τα χειρότερα. Και όσο κι αν γνωρίζω πως δεν έχουν εξαλειφθεί οι ιδεολογίες μίσους μέσα στη κοινωνία που μας έφτασαν εδώ, νιώθω πως ίσως να υπάρχει τελικά λίγη ελπίδα εκεί έξω. Σκέφτομαι πως είπαμε όλοι μαζί αυτό το δικό μας «όχι», σαν αυτό σε εκείνο τον επικό τίτλο από το άλμπουμ των Gnod, JUST SAY NO TO THE PSYCHO RIGHT-WING CAPITALIST FACIST INDUSTRIAL DEATH MACHINE. Και εις ανώτερα.
Στα ερημωμένα προάστια των μεοσοδυτικών πολιτειών της Αμερικής εκτυλίσσεται το Dinner in America (Adam Rehmeier, 2020) ένα από τα πιο κάφρικα, τρυφερά, σουρεάλ φιλμ DIY λογικής που θυμάμαι τελευταία και μόνο στις Νύχτες Πρεμιέρας θα μπορούσα να είχα δει. Είναι ένα παράδοξο love-story, ανάμεσα στον Simon, τον οποίο υποδύεται απίστευτα ο Kyle Garner, έναν punk φυγά που αναζητά συνεχώς μπελάδες και την Patty, την οποία υποδύεται η γνωστή από συμμετοχές της σε μιούζικαλ Emmily Scaggs, ένα άβγαλτο κοριτσάκι που η μόνη της διαφυγή είναι οι κασέτες από punk μπάντες με τις οποίες χτυπιέται στο δωμάτιο της. Οι δυο τους θα συναντηθούν αρχικά υπό αντίξοες συνθήκες και σύντομα θα συνειδητοποιήσουν πως γνωρίζονται ήδη χωρίς να το ξέρουν. Ναρκωτικά, φωτιές, σουρεάλ χιούμορ, μετά-εφηβικές σεξουαλικές παρορμήσεις, μουσική, πολλή μουσική συνθέτουν αυτό το indie, ρομαντικό δράμα, που δεν θα σας αλλάξει τη ζωή, αλλά θα το σκέφτεστε συχνά μετά την προβολή του. Και σίγουρα θα τραγουδάτε χωρίς να το καταλάβετε, το κεντρικό του τραγούδι.
Τον μήνα αυτό κυκλοφορεί η επανέκδοση του Wildflowers, ένα από τα πιο υποτιμημένα και προσωπικά αγαπημένο μου άλμπουμ του Tom Petty. O δίσκος κυκλοφόρησε αρχικά το 1994, και παρόλο που συμμετέχουν σχεδόν όλοι οι Heartbreakers, ο Tom Petty αποφάσισε να τον κυκλοφορήσει υπό το όνομα του αποκλειστικά. Ακούγοντας ξανά τις γλυκόπικρες, americana μελωδίες του μαζί με τα απελευθερωμένα, περίτεχνα τζαμαρίσματα, συνειδητοποιώ πόσο καλά στέκεται στον χρόνο, αλλά και πως έχει επηρεάσει σύγχρονους αναβιωτές αυτού του midland America ροκ ήχου, όπως οι War On Drugs.
Οι White Stripes μου έκαναν ήδη το καλύτερο δώρο για την ημέρα των γενεθλίων μου: στις 4 Δεκεμβρίου θα κυκλοφορήσουν σε διπλό βινύλιο τα Greatest Hits τους. Το μόνο που γνωρίζουμε μέχρι στιγμής, είναι πως μέσα σε αυτό θα βρίσκεται το “Ball and Biscuit”, ίσως το πιο σπουδαίο τραγούδι ηλεκτρισμένων blues της νέας χιλιετίας. Τα αδέρφια (;) White επέστρεψαν, μέχρι και νέο λογαριασμό στο Instagram άνοιξαν, και τώρα δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πως όλα αυτά προετοιμάζουν το έδαφος και για ένα νέο δίσκο, που νομίζω χρειαζόμαστε στις ζωές μας.
Η Sylvie Simmons είναι μία από τις πιο σημαντικές μουσικούς δημοσιογράφους των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών. Από τα τέλη των 70s έχει πάρει συνεντεύξεις από τις μεγαλύτερες ροκ μπάντες, έχει γράψει εκπληκτικά άρθρα αποτυπώνοντας κομβικά μουσικά ρεύματα που έζησε από κοντά, έχει συνεργαστεί με μερικά από τα δημοφιλέστερα μουσικά μέσα όπως το Mojo, το Q και τη Guardian και έχει γράψει μικρά, μουσικά διηγήματα καθώς και την καλύτερη βιογραφία του Leonard Cohen (το I’ m Your Man: The Life Of Leonard Cohen). Τη τελευταία δεκαετία, όμως, αποφάσισε να αλλάξει ρόλο και να γίνει η ίδια μουσικός. Έτσι, πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της Blue on Blue, το οποίο άρχισε να δουλεύει το 2017 ως συνέχεια στο γλυκύτατο ντεμπούτο της, αλλά μετά από ένα ατύχημα στο στούντιο της ηχογράφησης, δεν μπορούσε να παίξει κανένα μουσικό όργανο. Τελικά, φτάσαμε στο 2020, για να ακούσουμε τα νέα της, ταπεινά στη σύνθεση αλλά θαρραλέα στην συναισθηματική αποτύπωση τους, τραγούδια. Η Sylvie Simmons έχει μία ζηλευτή ζωή.
Ο Paul Thomas Anderson σκηνοθετεί το νέο βίντεο των HAIM για το κομμάτι “Man From The Magazine” και είναι λες και ζωντανεύει το εξώφυλλο.
Οι νύχτες του επερχόμενου χειμώνα διαφαίνονται προβλέψιμες. Γι’ αυτό στο μυαλό μου προετοιμάζω από τώρα το φανταστικό soundtrack που θα παίζει στο πρώτο βράδυ εκεί έξω της post-covid εποχής. Θα έχει σίγουρα κάτι από το νέο άλμπουμ των Bicep και οπωσδήποτε τη νέα πώρωσή μου, τους Working Men’s Club. Κάπως έτσι θα ακούγονταν οι LCD Soundsystem αν ήταν Βρετανοί. Ευσεβείς πόθοι.
