Η ζωή πάλι ακυρώνεται, αναβάλλεται, πάει για πιο μετά, μέχρι πότε; Οι νύχτες έξω τερματίζονται απότομα στις 12 και οι παρέες κάνουν πλάκα, «Πάλι τελευταίοι το κλείσαμε», η εικόνα μιας μεταμεσονύκτιας Αθήνας με πεζοδρόμια γεμάτα από άτακτους φυγάδες είναι απόκοσμη, τα ταξίδια στο εξωτερικό μοιάζουν με διέξοδο που προκαλεί φόβο, οι συναυλίες ακυρώνονται, οι θεατρικές παραστάσεις επίσης, οι θέσεις των θεατών στους κινηματογράφους μειώνεται, οτιδήποτε προσφέρει ευχαρίστηση περιορίζεται στα ελάχιστα του, μένει μισό ή και κόβεται εντελώς. Και τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει προς το καλύτερο σύντομα. Φοβάμαι πως όλα θα γίνουν φρικτά βαρετά, αν όχι θλιβερά.
Έχει αφήσει πολλά κουσούρια η πανδημία. Ας πούμε ακόμη πιάνω τον εαυτό μου να παρακολουθεί μια ταινία και να σκέφτεται αντανακλαστικά, «Γιατί αγκαλιάζονται αυτοί;» και «Συνωστίζονται επικίνδυνα». Όταν καταλαβαίνω πόσο ανούσια είναι η σκέψη μου, απλώς θλίβομαι για το πώς το μικρόβιο έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά μέσα μας που επηρεάζει πλέον τη βιολογία μας, την αυθόρμητη, ανθρώπινη αντίδραση. Εν προκειμένω, τις παραπάνω σκέψεις τις έκανα στην προβολή της ταινίας Comet (Sam Esmeil, 2014), ένα ευφάνταστο και πρωτότυπο, ρομαντικό δράμα, στο οποίο παρακολουθούμε με πολλά μπρος-πίσω στο χρόνο και σε πέντε διαφορετικά, κομβικά στιγμιότυπα την σχέση έξι χρόνων της Kimberly και του Dell. Η επιτυχία του φιλμ στηρίζεται στους έξυπνους διαλόγους του, στους δύο πολύ καλοφτιαγμένους, ενδιαφέροντες χαρακτήρες του και κυρίως σε αυτή την χρονική συρραφή των σκηνών που αναδεικνύει εντονότερα το στοιχείο του «πώς όλα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά εαν…», προσδίδοντας μία έντονη νοσταλγική αίσθηση για όλες εκείνες τις στιγμές μας που κάποτε σήμαιναν κάτι και τώρα μαζί τους χάνεται και ένα μέρος του εαυτού. «Σαν το 500 Days Of Summer υπό την επήρεια LSD», που διάβασα και κάπου στο Letterboxd.
Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι η μουσική τους είχε λείψει από τη ζωή μου, μέχρι που άκουσα το νέο τους άλμπουμ. Ο λόγος για τους υποτιμημένους Doves, τους βασιλιάδες της πιασάρικης μελαγχολίας, και την εντυπωσιακή τους επιστροφή μετά από 11 χρόνια απουσίας. Οι σε στιγμές γλυκόπικρη, σε στιγμές ευφορική zeros brit rock τους στο Universal Want μπορεί να μην φέρει τίποτα το πρωτότυπο και πολλές φορές να λειτουργεί νοσταλγικά για μία εποχή που όλα ήταν πολύ πιο εύκολα και απλά, αλλά παράλληλα οι καλογραμμένες συνθέσεις, η φοβερή παραγωγή και η αγέραστη φωνή του Jimi Goodwin δίνουν ένα δίσκο που δεν θες να κάνεις skip σε κανένα κομμάτι. Ό,τι πρέπει για τη μετάβαση σε φθινοπωρινό καιρό.
Οι Trent Reznor και Atticus Ross κέρδισαν το πρώτο τους Emmy για τη δουλειά τους στο soundtrack της τηλεοπτικής σειράς Watchmen του HBO, που είναι βασισμένη στο ομότιτλο, θρυλικό κόμικ της DC γραμμένο από τον Alan Moore. Οι επιβλητικές, κλειστοφοβικές συνθέσεις των δύο μελών των Nine Inch Nails ταιριάζουν απόλυτα στη φύση του show, το οποίο, όπως και το αυθεντικό κόμικ αλλά και η αντίστοιχη ταινία του 2009, είναι ένα από τα πιο φιλοσοφικά, υπαρξιακά, υπερηρωικά έργα που έχουν γραφτεί ποτέ. Όχι ότι έχουν ιδιαίτερη σημασία τα βραβεία, αλλά με αφορμή αυτά αξίζει να ζήσετε αυτή την εμπειρία.
Ο λατρεμένος Jeff Tweedy των Wilco ανακοίνωσε πως το νέο του άλμπουμ Love Is The King θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο και μαζί με αυτό έδωσε στον κόσμο δύο νέα τραγούδια: το ομώνυμο και το "Guess Again". Είναι ένα folk-country άλμπουμ που έγραψε μέσα στην καραντίνα και τον βρίσκει να επιστρέφει στην απλότητα της μουσικής που υπηρετεί.
O Thom Yorke πείραξε το “Isolation Theme” του ηλεκτρονικού μουσικού Clark και το μετέτρεψε σε μία στοιχειωμένη, δυσοίωνη σύνθεση, ό,τι πρέπει ως εισαγωγή για τη νέα περίοδο εσωστρέφειας και εγκλεισμού που φαίνεται να πλησιάζει.
Έχω σταματήσει να ασχολούμαι με το Goodreads εδώ και αρκετά χρόνια και μπαίνω μερικές φορές απλώς για να ψάξω κάποιους ξενόγλωσσους τίτλους και να τους παραγγείλω από το διαδίκτυο. Διαβάζοντας αυτό το άρθρο, συνειδητοποίησα τι βρίσκω και εγώ ο ίδιος τόσο λάθος πλέον στην πλατφόρμα. Λείπει μία βιβλιοφιλική, διαδικτυακή γωνιά.
