H εκκίνηση της νέας σεζόν μοιάζει διαφορετική από κάθε άλλη χρονιά, όπως διαφορετικό έμοιαζε το καλοκαίρι και (πόσω μάλλον) η άνοιξη. Τα μεγαλόπνοα σχέδια, οι τεράστιοι στόχοι και τα μακροπρόθεσμα πλάνα δεν έχουν νόημα, όλα φαντάζουν πιθανά και αδύνατα ταυτόχρονα και το μόνο που έχει πραγματική αξία, στο μυαλό μου τουλάχιστον, είναι να κλείσουμε εκκρεμότητες και ανοιχτές υποθέσεις που αναβάλαμε για πολύ καιρό, αλλά πλέον δεν υπάρχει δικαιολογία να τις αφήνουμε ξεκρέμαστες και να μας ταλαιπωρούν. Και αν η εισαγωγή αυτή μοιάζει σαν να έχει βγει κατευθείαν από τις σελίδες περιοδικών με τα ζώδια ή βιβλίων αυτοβελτίωσης, είναι γιατί μόλις το συνειδητοποίησα και δεν έχω καμία διάθεση/πρόθεση να την αλλάξω. Λίγο πριν η καθημερινότητα μας ρουφήξει πάλι βίαια στους ρυθμούς της, ας απολαύσουμε με κεκτημένη ηρεμία όλα όσα αγαπάμε.
Τελευταία έχω βρει παρηγοριά στις ταινίες. Αυτή που μου άφησε την πιο γλυκόπικρη αίσθηση και έμεινε μαζί μου για αρκετές μέρες μετά την προβολή της, είναι το Tramps του Adam Leon, ένα αισθηματικό θρίλερ/μαύρη κωμωδία, στο οποίο δύο νέα άτομα βρίσκουν την αγάπη με τον πλέον παράδοξο τρόπο (λες και υπάρχει κάποιος άλλος). Ο Danny (Callum Turner) και η Ellie (Grace Van Patten) συμμετέχουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, σε ένα κλασικό σχέδιο ανταλλαγής μιας βαλίτσας και θα έπρεπε να μην γνωριστούν ποτέ πραγματικά. Αλλά τα πράγματα πάνε πολύ λάθος και «αναγκάζονται» να περάσουν χρόνο μαζί μέχρι να ξαναπάνε σωστά. Μέσα από αυτή την περιπέτεια, η χημεία τους βγαίνει στην επιφάνεια με πολύ ασυνήθιστο τρόπο, οι συζητήσεις είναι άτσαλες, μα ρεαλιστικές, τα σκηνικά που μπλέκονται είναι αγχωτικά μα και αστεία και ο ρομαντισμός τους δεν έχει ακόμη πεθάνει, παρά το γεγονός ότι η ζωή τα έχει φέρει έτσι που έπρεπε να μεγαλώσουν από νωρίς. Ο ρυθμός της ταινίας είναι έντονος και το soundtrack που δένει τις σκηνές και το feeling της ταινίας, φοβερό, με επιλογές από τη σπιντάτη indie των No Age και Lower Dens μέχρι τη κλασική country των Ela Jenkins και Kelbi Snow. Δείτε το Tramps, για να θυμηθείτε πως στο τέλος της ημέρας το μόνο που μένει είναι να διεκδικούμε τους ανθρώπους που αγαπάμε.
Τι συμβαίνει τελευταία με το "Arpeggi/ Weird Fishes", το απίστευτο κομμάτι των Radiohead από το εξίσου φοβερό άλμπουμ τους In Rainbows; Μετά τη μελωδική R’n B/ soul διασκευή της Lianne La Havas με τίτλο “Weird Fishes” από το άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο, τώρα έρχεται η Kelly Lee Owens να μας προσφέρει στην έναρξη του ολόφρεσκου δίσκου της, την techno/electronica εκδοχή του κομματιού, με την ονομασία “Arpeggi” για να συμπληρώσει το υπόλοιπο μισό του κανονικού τίτλου. Όπως σημειώνει πολύ εύστοχα το Rolling Stone, κάπως έτσι θα ακουγόταν το κομμάτι αν ο Thom Yorke το είχε συλλάβει την εποχή που οι Radiohead ηχογραφούσαν το Kid A. Δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτή η συναστρία και πώς έπεσαν τα φώτα τόσο συγχρονισμένα πάνω σε ένα από τα πιο ιδιαίτερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Βρετανοί, αλλά δεν με χάλασε καθόλου να μουρμουράω ξανά τους στίχους “In the deepest ocean/The bottom of the sea/Your eyes/They turn me/Why should I stay here?/Why should I stay?” πάνω από beats και να θυμάμαι πόσα σήμαιναν κάποτε για εμένα.
Αν είδατε το νέο βίντεο της FKA Twigs για το κομμάτι “Sad Day”, από το περσινό, εκπληκτικό της δίσκο Magdalene και απορήσατε με την ομοιότητα της κασκαντέρ με την αμερικανίδα μουσικό, τότε ξανασκεφτείτε το, γιατί στο βίντεο βρίσκεται όντως η ίδια. Μετά από τρία χρόνια εκπαίδευσης πάνω στην πολεμική τέχνη Wushu, ήταν σε θέση να πρωταγωνιστήσει στο σουρεαλιστικό, υψηλής τέχνης βίντεο που σκηνοθέτησε ο Hiro Murai, γνωστός για τη δουλειά του στο κλασικό πλέον βίντεο του “This is America” του Childish Gambino. Το βίντεο είναι ένα οπτικοακουστικό κομψοτέχνημα που ξεφεύγει από τα όρια του είδους και αναδεικνύει για ακόμη μία φορά πόσο υπερσύγχρονη και πρωτοποριακή είναι η καλλιτεχνική ματιά της FKA Twigs. Μέχρι να πέσει το τραγούδι, έχουμε κοπεί ήδη στα δύο.
Δύο νέους δίσκους θα πρέπει να περιμένουμε τον Οκτώβριο από την frontwoman των Big Thief, Adrianne Lenker, αυτό το μαγικό πλάσμα που τα τραγούδια της ακούγονται σαν σφιχτές αγκαλιές (ακούστε το καινούριο ας πούμε, παρακάτω). Όταν στις αρχές της άνοιξης διακόπηκε απότομα το tour των Big Thief λόγω της πανδημίας, η μουσικός κλείστηκε σε μία καλύβα στα βουνά, άρχισε να παίζει τυχαίες μελωδίες στην ακουστική της κιθάρα, να επικοινωνεί με τον φυσικό χώρο τριγύρω της και τελικά να ηχογραφεί υλικό για δύο άλμπουμ με τίτλους Songs και Instrumentals. Όπως έγραψε και η ίδια, «Είχα μια χούφτα των τραγουδιών που σχεδίαζα να ηχογραφήσω, αλλά από τη στιγμή που ο Phil (σ.σ.: Philip Weinrobe και ηχολήπτης των δίσκων) έφτασε, ήμουν σε ένα εντελώς νέο επίπεδο ψυχικού πόνου και τα τραγούδια πετούσαν μέσα από τα αυτιά μου. Βασικά, ήμουν ξαπλωμένη στο χώμα τις μισές φορές. Πήγαμε με τη ροή. Βασικό μας μέλημα ήταν να τραφούμε. Μαγειρεύαμε κατευθείαν στο δάσος, και πηγαίναμε για περιπάτους στο ρυάκι κάθε μέρα για να κάνουμε μπάνιο. Είμαι ευγνώμων που αυτή η μουσική υφίσταται. Αυτά τα τραγούδια με βοήθησαν να γιατρευτώ. Ελπίζω ότι τουλάχιστον με κάποιο τρόπο αυτή η μουσική μπορεί να είναι ένας φίλος για εσάς». Αγκαλιά.
Πώς είναι να είσαι η κόρη ενός εκ των πιο cool ζευγαριών του αμερικανικού, κινηματογραφικού στερεώματος; Ο λόγος για την Maya Hawke (ή Maya Ray Thurman Hawke όπως είναι το πλήρες όνομά της), μοντέλο, ηθοποιός, τώρα και μουσικός, και φυσικά γόνος των Ethan Hawke και Uma Thurman. H ιστορία μας έχει προσφέρει πολλές ιστορίες παιδιών που δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν το όνομά τους και κατέληγαν να κερδίζουν μία επίπλαστη φήμη αποκλειστικά εξαιτίας αυτού. Η Maya Hawke, όμως, το πάει καλά, γιατί μετά το επιτυχημένο τηλεοπτικό της ντεμπούτο ως Robin στη τρίτη σεζόν του Stranger Things, τώρα επιδεικνύει και τις ικανότητές της στο τραγούδι μέσα από το προσωπικό της ντεμπούτο Blush. Σε αυτό παρουσιάζεται ως ένα συνεσταλμένο όσο και θαρραλέο κορίτσι με μία εντυπωσιακή φωνή που γράφει εύπεπτα μα και γλυκόπικρα, μελωδικά τραγούδια ακουστικής pop-folk και δεν φοβάται να απευθυνθεί και στους ίδιους της τους γονείς, με στίχους όπως τους “You didn’t know how to raise me any more than I knew how to grow up”. Δεν είναι ένα άλμπουμ που θα σας πάρει τα μυαλά, αλλά σίγουρα θα ηρεμήσει τη ψυχή σας.
Θυμάστε το πιτσιρίκι από τη ταινία Submarine, το indie film του 2010 τη μουσική του οποίου έγραψε ο Alex Turner και έγινε κάπως cult με τα χρόνια; Ε, είναι Ουαλός, λέγεται Craig Roberts, είχα χάσει τα ίχνη του και νόμιζα πως δεν έκανε τίποτα άλλο από τότε, αλλά στην πραγματικότητα, όπως διάβασα σε μία συνέντευξη του στο NME, υπήρχε αθόρυβα τριγύρω μας. Εκτοτε, έχει κυνηγήσει τη τύχη του στο Χόλιγουντ παίζοντας σε ταινίες με το De Niro, εμφανίστηκε σε videoclips των Killers και των Manic Street Preaches, έπαιξε σε μερικά ακόμη indie films και έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 2015, με τίτλο Just Jim, στο οποίο πρωταγωνιστεί κιόλας. Δεν φαίνεται και κάνα αριστούργημα, ούτε η καριέρα που ακολούθησε του η πιο ένδοξη, αλλά θέλω να δω τι απέγινε αυτό το παλικάρι, ο Oliver Tate του Submarine, που είχε φανταστεί πώς θα ένιωθαν όλοι όσους ξέρει, αν κάποια μέρα πέθαινε.
Οι Bright Eyes επέστρεψαν με έναν δίσκο που ταρακούνησε την εφηβική μου ψυχή και τώρα έφτιαξαν ένα sad indie mixtape για να συνοδεύσει την κυκλοφορία τους. Είναι ακόμη κολλημένοι στο 2008, αλλά ακριβώς γι αυτό τους αγαπώ.
