Nομίζω ότι κανένας άνθρωπος που έχει αίσθηση της πραγματικότητας δεν σοκαρίστηκε με τη δολοφονία του George Floyd από έναν μέσο αμερικανό αστυνομικό. Έχουν περάσει 165 χρόνια από την ημέρα που το εμπόριο σκλάβων κρίθηκε από το νόμο ως έγκλημα στις ΗΠΑ, 56 από την κορύφωση του κινήματος των ανθρώπινων δικαιωμάτων, 4 χρόνια από το τέλος της οκταετούς προεδρίας του Barack Obama. Και όμως, στη χώρα όπου «μπορείς να κάνεις κάθε όνειρο σου πραγματικότητα αν δουλέψεις σκληρά», ο φυλετικός ρατσισμός είναι ακόμη βαθιά ποτισμένος σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της. Θύμα αυτού του τυφλού μίσους έπεσε και ο 46χρονος Floyd στη Μινεάπολις, όταν ένας αστυνομικός τον πίεζε για αρκετά λεπτά στο λαιμό με το γόνατο με τη κατηγορία μίας ληστείας, ενώ ο Floyd του έλεγε «Δεν μπορώ να αναπνεύσω», πριν χάσει τις αισθήσεις του και τελικά πεθάνει στο νοσοκομείο λίγο αργότερα. Ένα μίσος, όχι απλώς φυλετικό, αλλά μίσος προς τον ίδιο μας τον εαυτό, μίσος προς τον άνθρωπο, μίσος προς τη ζωή.
Όχι ότι αλλάζει ή προσθέτει κάτι φοβερό στην τραγική ιστορία, αλλά ο 46χρονος George Floyd, εκτός από πατέρας και ταλαντούχος αθλητής, ήταν στα 90s και ενεργός hip-hop μουσικός, που κυκλοφορούσε κομμάτια υπό το όνομα Big Floyd και είχε συνεργαστεί με τον DJ Screw. Ξέρω ότι δεν παίζει ρόλο και η ουσία είναι αλλού, αλλά το γεγονός ότι είχε ανάμειξη με το μουσικό κόσμο, κάνει τη δολοφονία του στο μυαλό μου ακόμη πιο θλιβερή και τραγική.
Η όλη φάση με τα φεστιβάλ του εξωτερικού που ανακοινώνουν τα (εντυπωσιακά) line-ups, αλλά και τα δικά μας που απλώς μεταθέτουν χρονικά το ραντεβού με τα ίδια ονόματα για το καλοκαίρι του 2021 είναι πολύ περίεργη και αντί να με κάνει να νιώσω καλύτερα, απεναντίας μου υπενθυμίζει πόσο διαφορετικό μοιάζει (εδώ και καιρό) το φετινό καλοκαίρι. Βέβαια από την άλλη, στα plus είναι ότι ποτέ δεν ξέραμε από τόσο νωρίς τα ονόματα των μεγάλων φεστιβάλ, όποτε αυξάνονται οι αφορμές για ταξίδια στο εξωτερικό (τι είναι αυτό;). Πάντως, αν είστε τολμηροί και η πανδημία για εσάς ήταν ένα αστείο που πέρασε, μπορείτε να ταξιδέψετε στη Σερβία καθώς το Exit Festival θα πραγματοποιηθεί κανονικά φέτος. Το line-up είναι ψιλοάθλιο, αλλά δεν είναι οτι έχετε και πολλές εναλλακτικές. Αν θέλετε να χακάρετε το ναυαγισμένο project «φεστιβαλικό καλοκαίρι 2020», αυτή είναι η μοναδική σας ευκαιρία.
.jpeg)
Βγήκαν ορισμένοι ωραίοι δίσκοι αυτή την εβδομάδα, και τώρα συνειδητοποιώ ότι τους έχω μάθει απ’ έξω και ανακατωτά χωρίς να έχω καταλάβει καν το πως. Αυτός που απόλαυσα περισσότερο, ακούγοντας το πολύ νωρίς το πρωί ή πολύ αργά το βράδυ, είναι η αιφνίδια επιστροφή του Owen Pallet μετά από έξι χρόνια, την οποία ηχογράφησε στα Abbey Road Studios μαζί με την London Contemporary Orchestra και τον βρίσκει σε φοβερή φόρμα. Ο Καναδός είναι γνωστός για τις δουλειές του ως Final Fantasy στα 00s και ακόμη περισσότερο για την ανάμειξη του στην ηχογράφηση δίσκων των Arcade Fire, ως βασικός συντονιστής των υπέροχων εγχόρδων του γκρουπ (το όργανο σήμα κατατεθέν του ίδιου είναι το βιολί). Πέρα από τους συμπατριώτες του, έχει συνεργαστεί στη δημιουργία δίσκων και με πολλούς άλλους μουσικούς του εναλλακτικού στερεώματος, όπως την Chartlotte Gainsbourg, τον Andrew Bird, τον Dan Snaith, τους Sigur Ros, τους Grizzly Bear κ.α.Το νέο του άλμπουμ Island, είναι γεμάτο από εκπληκτικές ενορχηστρώσεις και τεράστιες μελωδίες και μάλλον πρόκειται για το σπουδαιότερο της καριέρας του ως σόλο μουσικός. Δύο ακόμη δίσκοι που αξίζουν το χρόνο σας είναι η δεύτερη δουλειά της Αμερικανίδας Katie Von Schleicher, που μπαίνει στη συνομοταξία των Courtney Barnett, Lucy Dacus και Julia Jacklin, και το ευχάριστα 80s αναβιωτικό ντεμπούτο των Nation Of Language, του οποίου ο ήχος κινείται κάπου ανάμεσα στον αστερισμό των Joy Division, των Smiths και των νεο-ρομαντικών.
Είναι κλισέ - και γι αυτό αλήθεια - αλλά αυτά τα γεροντοπαλίκαρα, βάζουν πολλούς γερασμένους νέους κάτω. Ο λόγος για τους υπερδραστήριους και αειθαλείς Wire, των οποίων ο φετινός δίσκος ήταν εξαιρετικός. Σε λίγες μέρες κυκλοφορούν το δεύτερο τους για φέτος και εγώ αναρωτιέμαι αν θα είμαι τόσο ζωντανός όταν φτάσω στην ηλικία τους.
Θυμάμαι πως όταν είχα πρωτοδεί live τους Kooba Tercu να ανοίγουν τους Goat, είχα εντυπωσιαστεί με τον πολυσχιδή τους ήχο όπως είχε αποτυπωθεί ζωντανά στο Gagarin. Σχεδόν πέντε χρόνια αργότερα, η μπάντα φαίνεται πως βρίσκεται στην καλύτερη της φάση: o Johnny Terku και η εναλλασσόμενη παρέα του, κυκλοφόρησαν μόλις τη τρίτη τους δουλειά με τον έξυπνο τίτλο Proto Tekno. Οχι, μην πηγαίνει το μυαλό σας στο ομόηχο μουσικό genre (δεν άλλαξαν τόσο ριζικά ηχητική κατεύθυνση), όμως το συγκεκριμένο άλμπουμ εμπεριέχει ίσως τα πιο στοχευμένα τζαμαρίσματα που έχει ηχογραφήσει ποτέ το γκρουπ, μεταφέροντας μία εμπειρία που από τη μία είναι εντελώς χαοτική στην αίσθηση της, και από την άλλη διαθέτει το βάρος ενός γκρουπ που ξέρει ακριβώς τι ζητάει από τον ήχο του. Επίσης, παρουσιάζει ενδιαφέρον και η φιλοσοφία πίσω από τη δημιουργία του. Οπως γράφουν γι αυτή, «Υπάρχει μια κάποια αλληλεπίδραση μεταξύ του παλιού και του νέου, του αστικού και του αγροτικού στοιχείου, του ανθρώπινου πολιτισμού και της φύσης, ανεπαρκώς συντηρημένης υπανάπτυξης ή διασπαστικής τεχνολογίας και επιτήρησης, κυριαρχίας και συμβίωσης. Εξερευνούμε το χώρο μεταξύ τέτοιων δίπολων και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια αίσθηση αισιοδοξίας και μαχητικότητας για να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον γενναίο νέο κόσμο».
Αυτό είναι το τελευταίο Snap(shots) του μήνα, οπότε, ορίστε η καθιερωμένη playlist με όλα όσα ξεχώρισα τον Μάιο.
