Ίσως να μην πιάσουν ξανά τις επιτυχίες του El Camino (2011), πάντως πετυχαίνουν και με το παραπάνω το ζητούμενο μιας αξιοπρεπούς επιστροφής...
Στα ελληνικά το λέμε «κάψιμο», στα αγγλικά «burn-out». Μετά λοιπόν την περιοδεία για το άλμπουμ του 2014 Turn Blue (δείτε εδώ), η οποία τους έφερε και στην Ελλάδα, για πρώτη φορά (δείτε εδώ), ο Dan Auerbach με τον Patrick Carney αποφάσισαν να βάλουν τους Black Keys στον πάγο (2015). Από τη μία, είχαν κουραστεί από τις συνεχείς ζωντανές εμφανίσεις· από την άλλη, μάλλον είχαν «βαρεθεί» να βλέπουν ο ένας τα μούτρα του άλλου. Από τότε, μέχρι και το 2018 που ξαναμπήκαν μαζί στο στούντιο, ασχολήθηκαν με προσωπικές διαδρομές: ο Auerbach έβγαλε π.χ. δίσκους τόσο σόλο, όσο και με το συγκρότημα The Arcs, ενώ ο Carney έκανε παραγωγή στο άλμπουμ της Michelle Branch Hopeless Romantic (2017), την οποία και παντρεύτηκε φέτος.
Οι Black Keys έχουν τη συνήθεια να μην ετοιμάζουν τραγούδια πριν μπουν στο στούντιο: όλα δημιουργούνται κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Μέσα λοιπόν σε μία βδομάδα είχαν τον σκελετό για 15 νέα κομμάτια, τα οποία συνειδητοποίησαν ότι τους «οδηγούσαν» σε πιο rock μονοπάτια. Οπότε, τέρμα τα πλήκτρα, τέρμα και ο Danger Mouse, που είχε κάνει παραγωγή στα 4 τελευταία τους άλμπουμ –αυτήν τη φορά, ανέλαβαν οι ίδιοι την κονσόλα. Το πρώτο δείγμα γραφής "Lo/Hi", πάντως, διακρινόταν από τον γνώριμο ήχο του διδύμου, έχοντας ένα χαρακτηριστικό, παιχνιδιάρικο ριφ, χαρίζοντάς τους διακρίσεις σε αρκετές διαφορετικές λίστες του Billboard chart στην Αμερική.
Αλλά κι όταν βγήκε τελικά το Let's Rock φέτος το καλοκαίρι, πάλι ακούσαμε κάτι γνώριμο, τον διανθισμένο δηλαδή με blues στοιχεία garage rock ήχο που έκανε διάσημους τους Black Keys. Το "Shine Α Little Light" θα μπορούσε να ήταν ένας ύμνος των 1970s, το "Eagle Birds" έχει κάτι από ZZ Top, το “Sit Around And Miss You” θυμίζει λίγο το “Stuck Ιn Τhe Middle With You” των Stealers Wheel, ενώ το “Walk Across Τhe Water” φέρνει κατά νου T. Rex. Φυσικά δεν μιλάμε για κοπιάρισμα: όλα έρχονται περασμένα από το φίλτρο των Auerbach & Carney, οι οποίοι αυτήν τη φορά βασίζονται μόνο σε κιθάρες, ντραμς και μπάσο, συν τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά που συνεισφέρουν η Leisa Hans με την Ashley Wilcoxson.
Σε μια συνέντευξή του, μάλιστα, ο Auerbach αποκάλυψε ότι είχε την ευκαιρία να δουλέψει με τον κιθαρίστα Glenn Schwartz των James Gang, μία από τις βασικές του επιρροές στην κιθάρα, όταν ήταν 17 με 18 χρονών· κάτι που τον ώθησε να «ερωτευτεί» ξανά την εξάχορδη. Και μπορεί να μην είναι ο βιρτουόζος σολίστας –ούτε και ήθελε ποτέ να γίνει– αλλά είναι ουσιαστικός. Τα σόλο του είναι έτσι σύντομα, και πάντα συμπληρώνουν το τραγούδι, λειτουργώντας άψογα στα τρίλεπτα κομμάτια των Black Keys.
Καθώς το Let's Rock διαρκεί 40 λεπτά, χρειάζεσαι μια-δυο ακροάσεις για να αποφασίσεις εάν σου αρέσει ή όχι. Στο κοινό πάντως δείχνει να άρεσε, αν κρίνουμε από το #4 στην Αμερική, το #3 στη Βρετανία ή το #7 στη Γερμανία. Ομοίως άρεσε και στους κριτικούς, μόνο ένας-δύο «διαμαρτυρήθηκαν» για την απουσία του Danger Mouse από την εξίσωση. Κανείς βέβαια δεν είχε την απαίτηση κάποιου αριστουργήματος στο 9ο βήμα των Black Keys. Ένα άλμπουμ το λιγότερο αξιοπρεπές ήταν το ζητούμενο αυτής της επιστροφής, κάτι που πέτυχαν και με το παραπάνω. Και χιτάκι υπάρχει ("Lo/Hi") και ραδιοφωνικά τραγούδια όπως το "Shine Α Little Light" και το "Eagle Birds". Και, εφόσον ένιωσαν την ανάγκη να πάνε σε πιο rock μονοπάτια, προσωπικά δεν με πείραξε που λείπει ο Danger Mouse.
Κατά τη διάρκεια της 5ετούς απουσίας των Black Keys ξεπετάχτηκαν στο rock πεδίο συγκροτήματα όπως οι Greta Van Fleet (δείτε εδώ), οι οποίοι σάρωσαν σε αποδοχή. Δεν βλάπτει λοιπόν να μας υπενθυμίζουν ότι παραμένουν παρόντες. Απλά έκαναν ένα μεγάλο διάλειμμα, γέμισαν τις μπαταρίες και συνεχίζουν. Ίσως να μην πιάσουν ξανά τις επιτυχίες του El Camino (2011), δεν νομίζω πάντως να καίγονται και ιδιαίτερα, όσο τουλάχιστον μπορούν να κυκλοφορούν άλμπουμ σαν το Let's Rock.
{youtube}TCYsY5B8hcQ{/youtube}
