Δίσκος για την καρδιά και όχι για το μυαλό λοιπόν το El Caminο των Black Keys.
Δεν είναι μικρό πράγμα να κατακτάς δύο χρυσά γραμμόφωνα στη 53η απονομή των μουσικών Όσκαρ με το έκτο άλμπουμ της καριέρας σου. Ειδικά όταν έχεις διανύσει (σχεδόν) μια δεκαετία αταλάντευτης δισκογραφικής παρουσίας, προερχόμενος από τα μουσικά «γκέτο» του blues/garage rock της ευρύτερης indie συνομοταξίας. «Best alternative music» & «best rock performance» (για να μην αναφέρω και τη βράβευση του όλου artwork) ήταν ο εντυπωσιακός απολογισμός των Black Keys στα περσινά Grammys για το εξαιρετικό Brothers. «Άξιοι!» αναφώνησε λοιπόν το σύνολο του εναλλακτικού –και όχι μόνο– ακροατηρίου, επευφημώντας το δίδυμο από το Οχάιο, το οποίο, παρέα με τους Arcade Fire, έκανε την έκπληξη της βραδιάς σαρώνοντας τα βραβεία ενάντια στα προγνωστικά.
Fast-forward στο σήμερα...
Ηχογραφημένο στη νέα βάση της μπάντας, το Νάσβιλ του Τενεσί, το El Camino έρχεται γοργά –έναν μόλις χρόνο και κάτι μετά την κυκλοφορία του προκατόχου του– να συνεχίσει την πορεία των Black Keys στη δισκογραφία, εδραιώνοντας ακόμα περισσότερο τη θέση τους στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα. Με τον Danger Mouse να αναλαμβάνει χρέη παραγωγού (και όχι μόνο, αφού συμμετείχε ενεργά και στις συνθέσεις, ως τρίτο μέλος του γκρουπ), το El Camino δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί ένα ακόμα δυνατό χαρτί στο νικηφόρο σερί της μπάντας, από το 2001 και δώθε.
Με τις πρώτες εντυπώσεις να κερδίζονται άμεσα από το single “Lonely Boy” και το χιουμοριστικό, παλαιάς κοπής χορευτικό του συνοδευτικού βιντεοκλίπ, έμενε η ακρόαση των δέκα υπολοίπων κομματιών του δίσκου για να εμπεδωθεί το γεγονός του φορμαρίσματος του αμερικανικού ντουέτο. Όπως αποδεικνύεται λοιπόν, Dan Auerbach & Patrick Carney συνεχίζουν να πατούν γκάζι, φορτσάτοι από τη μεγάλη επιτυχία του Brothers. Παραδίδουν έτσι ένα ακόμα άψογο 40λεπτο σε γκαραζομπλούζ ρυθμούς.
Το μυστικό; Οι απλές ιδέες, οι οποίες εξυπηρετούν τη φόρμα με απόλυτη καθαρότητα. Το αποτέλεσμα; Έντεκα wanna-be-singles στη σειρά να δοξάζουν την ποπ αισθητική και τη δυναμική των αλλεπάλληλων ρεφρέν, φτιαγμένα έτσι ώστε να κυριαρχήσουν στα FM ενός παράλληλου σύμπαντος όπου τα playlist αποτελούν απλά ένα σουρεάλ αστείο. Γοργές, κοφτές εκτελέσεις σε άξιο κιθαριστικό υλικό, με τις έκδηλες πινελιές του Danger Mouse να προσθέτουν αποχρώσεις στον ηχητικό καμβά.
Το απολαυστικό talkbox σόλο του “Money Maker”, το κολλητικό na-na sing-a-long του “Dead & Gone” ή τα τρελιάρικα πλήκτρα του “Gold On The Ceiling” είναι μόνο μια χούφτα από τα σημεία υπεροχής των Black Keys του El Camino. Τα γυναικεία δεύτερα φωνητικά, η retro-cool βοκαλιστική του Auerbach, η ολίγον από gospel και soul προσθήκη στο κυρίως ηχητικό μείγμα και, τέλος, το νοσταλγικό vibe που εκπέμπει στο σύνολό του ο δίσκος (είτε σαν αδιαίρετο σύνολο, είτε τεμαχισμένος στα 11) αποτελούν το επιστέγασμα της γοητείας του.
Από την άλλη βέβαια, ο ενδοσκοπικός ακροατής δεν θα βρει τον δίσκο που ίσως ψάχνει στο El Camino. Δεν περιέχονται σε αυτό βαθιά νοήματα και στιχουργικοί προβληματισμοί. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Ως ατόφιο rock ‘n’ roll άλμπουμ, συμπεριφέρεται ως είθισται: χωρίς καινοτομίες, αλλά με attitude. Δεν διαθέτει χρόνο προς σπατάλη, με τη μοναδική εξαίρεση του “Little Black Submarines”, το οποίο κινείται σε ακουστικά επίπεδα κατά το ήμισυ της διάρκειάς του –πριν μετατραπεί κι αυτό, άξαφνα, σε μια ατόφια ηλεκτρική πανδαισία με το μότο «a broken heart is blind» να αντηχεί εν μέσω παραμορφωμένων κιθαριστικών σόλο έως τέλους.
Δίσκος για την καρδιά και όχι για το μυαλό λοιπόν το El Caminο των Black Keys. Σάμπως δεν είναι αυτοί συνήθως οι πιο απολαυστικοί;
