Ο Max Cavalera βρίσκεται ξανά σε (απρόσμενη) στιγμή έμπνευσης, γιορτάζοντας έτσι με τον πρέποντα τρόπο τα 20 χρόνια του γκρουπ στη δισκογραφία...
Το προηγούμενο άλμπουμ των Soulfly, το Archangel (2015), δεν μου άρεσε καθόλου (δείτε εδώ). Ήταν μια ανακύκλωση ιδεών από έναν κουρασμένο Max Cavalera, που δεν είχε καθόλου έμπνευση, καθώς είχε «καεί» από τα συνεχή project στα οποία έπαιρνε μέρος, όπως τους Cavalera Conspiracy και Killer Be Killed. Έτσι, όταν έμαθα ότι βγήκε νέο άλμπουμ Soulfly και διάβασα παράλληλα σε διάφορες κριτικές ότι είναι «το καλύτερό τους εδώ και πολλά χρόνια», χαμογέλασα ειρωνικά: το ίδιο είχα διαβάσει τότε και για το Archangel.
Έβαλα λοιπόν να ακούσω το Ritual έχοντας ελάχιστες προσδοκίες. Το ομώνυμο τραγούδι ξεκινάει με tribal ρυθμό, καθώς ηχογραφήθηκε με μέλη της φυλής των Ναβάχο· και έρχεται η ώρα του πρώτου κιθαριστικού ριφ, όπου ανασηκώνεις το φρύδι και σκέφτεσαι «ρε συ, αυτό είναι καλό». Και όντως, διαθέτει εκείνο το groove που κάποτε το είχε για ψωμοτύρι ο Max Cavalera, μα είχε τόσο λείψει από τα προηγούμενα άλμπουμ.
20 χρόνια από την πρώτη δισκογραφική δουλειά των Soulfly, ο Cavalera μπήκε στο στούντιο με ξεκάθαρο σχέδιο στο μυαλό του: να ηχογραφήσει ένα «tribal death thrash» άλμπουμ, συνδυάζοντας τον ήχο των πρώτων δίσκων με στοιχεία από το σήμερα. Για τη death παράμετρο, δεν δυσκολεύτηκε καθόλου. Ο παλιόφιλος Ross Dolan από τους Immolation τραγουδάει μαζί του στο “Under Rapture”, δίνοντας στο τραγούδι την επιδιωκόμενη χροιά. Το μοντέρνο πάλι στοιχείο υπάρχει κυρίως στο “Dead Behind Τhe Eyes”, όπου συμμετέχει ο Randy Blythe από τους Lamb Of God.
Εάν τώρα ο Marc Rizzo –o βασικός κιθαρίστας των Soulfly– ηχογραφούσε στα 1980s ή στις αρχές των 1990s, τότε θα λάμβανε την αναγνώριση που του άξιζε· ακόμα και στα άλμπουμ που ήταν από μέτρια ως κακά, ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να γίνει διαφορετικά στο Ritual. Όπου με την ίδια άνεση παίζει thrash, διατηρεί το groove του ρυθμού, τα σόλο του βγαίνουν άκρως τεχνικά και για την πλάκα παίζει ακουστικά στην αρχή του “Demonized”, θυμίζοντας τις πινελιές που έβαζε ο Alex Skolnick στους Testament. Συνοδοιπόρος είναι επίσης ο γιος του Max Cavalera, Zyon (για 3ο σερί άλμπουμ), που εδώ τιμά το όνομα του θείου του Igor σε ό,τι αφορά την απόδοσή του στα ντραμς, καθώς και ο Mike Leon στο μπάσο. Αλλά ως κρυφό χαρτί αποδεικνύεται ο παραγωγός Josh Wilbur (Lamb Of God, Korn, Trivium), ο οποίος λειτούργησε περισσότερο ως οπαδός: ήταν αυτός που πίεσε τον Cavalera για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Σε περαιτέρω αξιόλογα στιγμιότυπα βρίσκουμε το “Feedback!”, έναν φόρο τιμής στους Motörhead, ενώ ευτυχώς οι Soulfly δεν κάνουν ξανά το ίδιο λάθος (όπως είχαν κάνει στο Archangel) και το instrumental "Soulfly X" δεν καταλήγει bonus στη σπέσιαλ έκδοση, αλλά μπαίνει στο φινάλε του άλμπουμ. Ανάμεσα δε στα μουσικά όργανα ακούμε και σαξόφωνο, γιατί απλά έτσι ήθελαν να ολοκληρώσουν ένα «tribal death thrash» άλμπουμ.
Τα τελευταία χρόνια ο Max Cavalera, ανάμεσα σε ποσότητα και ποιότητα, διάλεγε –σκοπίμως ή όχι– την ποσότητα. Όμως στο Ritual τον βρίσκουμε ξανά σε στιγμή έμπνευσης και μάλιστα σε ευτυχή συγκυρία, καθώς έτσι γιορτάζονται με τον πρέποντα τρόπο τα 20 χρόνια των Soulfly. Άλλωστε, αν ακούσετε τις 2 ή 3 προηγούμενες κυκλοφορίες του γκρουπ, όλα σχεδόν είναι ίδια. Υπάρχουν δηλαδή κι εκεί διάφοροι προσκεκλημένοι, ο Rizzo να βάζει παντού τις πινελιές του, οι παραγωγοί που θεωρούνται μεγάλα ονόματα στον χώρο. Παρά ταύτα, το αποτέλεσμα έβγαινε μέτριο. Η διαφορά, λοιπόν, είναι ξεκάθαρα ο Max Cavalera: όταν έχει έμπνευση βγάζει το Ritual, όταν δεν έχει, το Archangel…
{youtube}z2LHZs7xx-w{/youtube}
