O Επίτροπος προετοιμάζεται για τους Slipknot που αναμένονται με ανυπομονησία στην Πλατεία Νερού για να κλείσουν πανηγυρικά το φετινό Release Athens Festival.
Μια από τις πιο συχνές ερωτήσεις που δέχομαι στις συχνές επικοινωνίες μου με τα κλγδα, στις διαδικτυακές γειτονιές που συχνάζω είναι “Παίζεις κανένα όργανο ρε Επίτροπε;;;”. Εύλογο το ερώτημα και αυτό ουχί διότι επειδή ασχολούμαι 24/7 με την μουσική αλλά κυρίως για το μεταφορικό νόημα της εν λόγω απορίας. Και πάντα με ειλικρίνεια ανταποκρίνομαι πως δεν γνωρίζω από την μουσική θεωρία απολύτως τίποτα, είμαι εντελώς και αμετακλήτως ένας ατάλαντος μουσικά άνθρωπος που με δέος παρατηρεί τόσο και τόσο κόσμο να ανεβοκατεβάζει τα δάκτυλα του και τα χέρια του και τα πόδια του και τα πνευμόνια του και τους θαυμάζει βαθιά. Όσο θαυμάζω βέβαια και τον μανάβη που ξέρει να διαλέγει τα καρπούζια τα καλά με το μάτι ή τον ηλεκτρολόγο που ξέρει να ενώνει πάντα τα σωστά καλωδιάκια και ξαφνικά όλα δουλεύουν. Όλα δουλειές είναι απλά κάποιες είναι πιο δημιουργικές από άλλες, ίσως και λίγο πιο sexy, πχ αυτή του υδραυλικού (και όχι του κιθαρίστα που κάποτε την θεωρούσαν, πλέον δεν γαμάνε ούτε με αίτηση στον Θεό).
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους Σλίπκνοτ; Έχουν απόλυτη σχέση γιατί σε αυτό το άρθρο θα μοιραστώ μαζί σας ένα όνειρο μου. Το είδα σχεδόν ξύπνιος, που σημαίνει ότι το υποσυνείδητο το επεξεργάζεται σαν μια ορατή πιθανότητα και όχι σαν έναν ευσεβή πόθο. Ίσως κάποια μέρα συμβεί, μπορεί και όχι. Το όνειρο ξεκινούσε κάπως έτσι: Ήμουν μπροστά στο laptop. Μέχρι αυτό το σημείο η πραγματικότητα σου χτυπάει την πόρτα, συνήθως θα με βρεις μπροστά σε έναν υπολογιστή. Πάμε παρακάτω. Κοιτώντας την επικαιρότητα της μεταλλικής σκηνής, το μάτι χτυπάει πάνω σε μια ανακοίνωση των Slipknot. “Ένας μεγάλος τυχερός θα γίνει για ένα gig μας, το δέκατο μέλος της μπάντας, κάνοντας πρόβες με την μπάντα”. Όλοι πλέον αποδεχόμαστε ότι οι Αμερικάνοι είναι φοβεροί σε αυτά τα marketing tricks ώστε να χτίζουν fanbase. Θα ήταν απίστευτο να παίζεις δίπλα σε μεγάλους rock και metal μουσικούς χωρίς να έχεις τα actual skills που απαιτούνται. Δικό μου είναι το όνειρο άλλωστε, όλα μπορούν να συμβούν.
Πατάω 40 κλικ, συμπληρώνω το πλούσιο βιογραφικό μου, το οποίο περιλαμβάνει τρομερές δεξιότητες όπως το σφουγγάρισμα 100 τετραγωνικών σε κάτω από 2 λεπτά και το άνοιγμα σαμπάνιας με στυλό Bic. Δεν ξέρεις ποτέ που μπορεί να χρειαστούν τέτοια ταλέντα. Δεν περνούν 2 λεπτά (δύο λεπτά στον ονειροχρόνο μπορεί να είναι δύο εβδομάδες πραγματικού χρόνου) και με καλεί στο τηλέφωνο ο μάνατζερ των Σλίπκνοτ. “Dear Epitropos, you’re the great winner, you will be the tenth member of Slipknot Family.” Δεν ξέρω ποια αδιάβλητη διαδικασία ακολούθησε το metaverse ώστε να με επιλέξει αξιοκρατικά μεταξύ των υποψηφίων όμως πρέπει να πω ένα μεγάλο μπράβο για την άμεση ανταπόκριση. Ειλικρινά δεν έβαλα κανένα βύσμα και θεωρώ ότι άξιζα 100% αυτή την τιμή.
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, σε ελάχιστες μέρες θα συναντούσα κάποιους από τους μεγαλύτερους ροκ σταρς της εποχής μας. Το όνειρο κάνει fast forward στην πρώτη επαφή με την μπάντα, προφανώς, όπου ο ταπεινός Επίτροπος περιμένει στην άδεια σκηνή, να καταφθάσουν οι Σλιπκνοτ. Περιμένω μέσα στο λιοπύρι αρκετή ώρα, προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Εδώ δεν είναι Επιτροπή να τους αρχίσω στις μλκιες, πρέπει να είμαι σοβαρός και μετρημένος. Πρώτος ανεβαίνει στην σκηνή ο Κλόουν. “Oh, my good fellow Epitropos. Congratulations, I will be your mentor.” Λογικό, υπέθεσα. Είναι ο πιο παλιός στην μπάντα, θα με μάθει να βαράω κανέναν τενεκέ με ρόπαλο του baseball, θα κάνω ότι τον παίζω, θα φτύνω, θα βρίζω, ό,τι κάνουν 4 στους 9 Σλιπκνοτ, πάνω κάτω. Εντάξει δεν θα είμαι και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο να βαράω παλαμάκια μόνο, θα βαρέσω και κανένα σουτάκι, είπα από μέσα μου.
Με έβαλαν σε μια γωνιά μαζί με τον pyro manager, ο οποίος κοίταγε κάτι αντλίες υδρογόνου, ενώ κάπνιζε το τσιγάρο του. Φαινόταν επαγγελματίας, είναι η αλήθεια. Έφτασε και η υπόλοιπη μπάντα, τους προσέγγισα, τους είπα ένα “I’m a huge fan”, μου είπαν “We will need you, it’s very hot day”, βέβαια δεν κατάλαβα πως ακριβώς θα τους φανώ χρήσιμος στην ζέστη. Ίσως τα αστεία μου τους φάνηκαν κρύα, δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι, σημασία έχει να περνάς καλά και αυτό να βγαίνει στον κόσμο, είμασταν όλοι μια μεγάλη παρέα. Αφού έριξαν 2-3 γυροβολιές με το Surfacing, για να τσεκάρουν ήχους, φώτα κτλ, ήρθε ο Clown προς το μέρος μου. “Get up my friend, now starts your training.” Αναθάρρησα είναι η αλήθεια γιατί μέχρι τώρα όλες αυτές οι διαδικασίες, γκρατζα γκρούτζα, 1-2-3-τεστ-φου-φου-1-1-1 με είχαν κάνει να βαρεθώ την ζωή μου και από τυρόπιτα τίποτα.
Με κατεβάζει από την σκηνή, μου δίνει μια μάσκα, με χτυπάει στην πλάτη και μου λέει “This is your kingdom, you will be one of us among the crowd.” Ξενέρωσα την ζωή μου και είπα να ξυπνήσω με τον μαλάκα. Τόσο όνειρο ρε γμμνε για να κατέβω να σε βλέπω μέσα στο κοινό, ντυμένος τσαρλατάνος, να ιδρώσω σαν ιπποπόταμος, ώπα ρε μλκ, για μλκες ψάχνετε;; Όμως το όνειρο ήθελε να μου δώσει την λύτρωση, το υποσυνείδητο λειτουργεί ιν μιστίριους γουέηζ και εγώ το ακολούθησα να δω που το πάει. “Opa Clown, name and thing, I don’t want to be here with the plemba, I am a Slipknot now, I want to play something, to make some noise, give me a weapon, a baseball bat, something.”
Προσπαθούσα απεγνωσμένα να μην λήξει έτσι άδοξα η συμμετοχή μου στην μπάντα, στολή και μάσκα άμα ήθελα, πήγαινα στα Τζάμπο και αγόραζα. Ο Clown βάζει τα γέλια και ανοίγει ένα κουτί που έγραφε απέξω secret weapon X. Με χτυπάει δυνατά στην πλάτη και με βροντερή φωνή μου λέει: “Funny boy Epitropos, we won’t let you barefoot on the cucumbers, take this and go crazy”. Mου παίρνει το ιδρωμένο χέρι, το ανοίγει και μου δίνει ένα απλό καπνογόνο. Και κάπου εκεί ξύπνησα, απογοητευμένος με την εξαπάτηση που μου επιφύλασσε το μπερδεμένο από τις εξελίξεις, υποσυνείδητο μου.
